De terugkeer van Hymnae Annwyl

Saphire:

Saphire volgde de woudelfen. Ze rende een heel stuk zonder te stoppen. Toen waren ze er. Huisjes, bomen alles stond in brand, ze moest heb blussen, misschien ze had het geleerd kon ze het laten regenen.. 'Kubatan ik heb een plan, bescherm me!' Zonder een bevestiging rende ze een stuk dichter naar het vuur toe. Ze stak haar handen in de lucht en hield zachtjes een lied aan.
Eerst kwamen er een paar druppels, vervolgens werden het er meer en later was er een storbui. Nog steeds hiel Saphire haar lied aan.


Mirima:

Schrok zich wild. Ze had haar mentor nog nooit zo zien vechten. Kort na de verbazing begon zij ook pijlen af te schieten, die weerwolven moesten dood!

Haar mentor was gek, een brandend huis in gaan! Gelukkig voor Hymnae was Mirima net zo gek.
Gelijk toen ze binnen kwam kreeg ze een hoestbui, rook belemmerde haar zicht. Hymnae vroeg haar water te halen maar waar was het raam? Ze zag alleen rook en.. wat hoorde ze?
Snel liep ze door de rook en hoorde ze een diertje piepen. NEE, dat dier mocht hier niet overlijden, dat was niet eerlijk dat liet ze niet toe.
Ze pakte het half verbrandde diertje op en hield het op een arm.

'Hymnae!' Stevige hoesten kwamen er achteraan. 'Waar is het raam!' Ze stikte bijna in de rook.

Gubat:

De regen viel naar beneden, maar wat eigenlijk de rampen zou moeten stoppen, maakte alles erger. De druppels die het vuur aanraakten veranderden in kleine vlammen en voegde zich bij het vuur. Niemand had iets door totdat de leerling van Gubat opeens gilde en wees naar de snelgroeiende vlammen. "Ze groeien!" riep hij uit. Gubat en Kubatan schrokken en lieten hun boog even zakken waardoor een lelijke weerwolf in het been van Kubatan beet.

Hymnae:

Ook de stamdochter stikte bijna, maar ze gaf niet op en wees de weg terwijl ze Mirima een duwtje in de rug gaf. "Die richting!" riep ze. Opeens werden de vlammen feller en Hymnae viel op de grond. Ze nam het kind vast en bedekte het voor het vuur. Daarna jammerder ze en gebruikte ze al haar krachten om zich door het vuur te werpen.

Saphire:

Saphire kon de regen niet langer houden, geleidelijk nam het dan ook af totdat het stopte. De maanelf opende haar ogen en zag alleen maar nog meer vuur. Had de regen dan echt niks geholpen?
Ze draaide zich om naar de woudelfen en zag hoe een monster in de been van Kubatan beet.
Zonder na te denken greep ze een zilveren pijl en schoot die door het hart van de weerwolf. Er zouden niet nog meer levens verspild worden!


Mirima:

Mirima liep die richting op en vond het raam, ze hees zich er aan op en rolde zo naar buiten. Ze rolde verder totdat ze op veilige afstand was. 'HELP!' Gelijk daarna stikte ze bijna in haar eigen gehoest. Hymnae zat daar binnen nog ze moest toch iets doen? 'HELP!' Nu begon ze echt te stikken...

Hymnae:

Hymnae bleef maar hoesten en de giftige gassen prikten in haar ogen. Ze had bijna geen lucht meer, maar met haar magie hield ze het vuur op afstand.

Gubat:

Gubat hoorde overal woudelfen gillen, maar Hymnae's gil was veel duidelijker te horen. Zo snel als hij kon sprong hij op de boomstam en klom omhoog. "Saphire mek omn!" probeerde hij te zeggen. Om zijn zin duidelijk te maken gebaarde hij dat ze moest komen. Hij klauterde van de ene tak naar de andere en kwam, weliswaar na een lange tijd, bij het dorp. De kleine hutten stonden in brand en met veel moeite wist hij de hut te vinden waar Mirima om hulp riep. Gubat liep naar de hut en keek even naar Mirima; "Zit ze hier in?" vroeg hij met een bange ondertoon in zijn stem.

Mirima:

Mirima opende haar ogen en keek in het bange gezicht van Gubat. 'Ja,' gehoest, 'schiet op!' Nog meer gehoest. Gubat moest opschieten ze wilde Hymnae niet opnieuw verliezen! Ze mocht niet doodgaan!


Saphire:

Saphire had de jongeman begrepen en volgde hem op de voet. De jonge had het over Hymnae, waar was ze?
Even keek de maanelf naar het Woudelfje. Ze zag er niet goed uit, ze leek de moet wel op te geven!
'Luister jij eens even goed! Je blijft leven en je vecht er voor! De woudelfenstam heeft je nodig! Geef de moed niet op!'
Het meisje begreep natuurlijk niks van wat de maanelf zei maar iets in haar zei dat ze niet mocht opgeven, ze zou doorzetten.
Saphire keek goedkeurend naar het meisje die...

Saphire zag de wolf en kon nog net zichzelf en Mirima beschermen tegen de klauw. Als een bliksemslag dode ze de weerwolf met haar zilveren pijl.

Helemaal ineengedoken lag Hymnae tussen het vuur. Er kwam maar niemand en Mirima bleef lang weg. Vaag hoorde ze op de achtergrond Mirima om hulp roepen. Haar zicht werd troebel en ze kon het raam nog maar vaag onderscheiden van de rook en het vuur. Het kind klemde ze tussen haar armen en Hymnae fluisterde troostende woorden in de gevoelige oortjes. Het meisje, want het was een meisje, snikte zachtjes en de kleine oogjes waren gesloten. "Hou vol... Kleine... meid", probeerde Hymnae te zeggen terwijl ze kuchte. Opeens hoorde Hymnae een bekende stem. Geen vrouwenstem maar een mannenstem. "Gubat!" hoestte Hymnae. Ze stak haar hand uit in de hoop zo de aandacht te trekken van Gubat.

De jongeman kroop door het raam en klopte nog even op Mirima's schouder. "Succes", zei hij, ook al zou hij dat bij haar moeten doen. De woudelf hield zijn hand voor zijn voorhoofd en keek even rond. Met wat magie liet hij een klein pad verschijnen waardoor hij bij Hymnae kon geraken. Gubat zag dat er een jong meisje in de armen van Hymnae lag. Het was geen Tawelaan. Ze kwam uit een nieuwere stam die in de valleien waren gevestigd. Voorlopig lette Gubat enkel op Hymnae. Hij schoof zijn handen onder de rug van Hymnae en hief haar op. Ze was zwaarder geworden vanwege haar gebrek aan training, maar Gubat was een sterke man, hetzij minder dan zijn overleden broer.

Hymnae hield het kind extra stevig vast en zorgde ervoor dat het meisje niet al te veel rook binnen zou krijgen. Hymnae had nog net het knuffeltje, dat het kleine meisje bij zich had, kunnen pakken voordat Gubat door het vuur sprong en hen naar het raam droeg. De moedige man kroop terug naar buiten en legde Hymnae wat verderop, bij de wasplaats die niet beschadigd was. Saphire had blijkbaar nog wat weerwolfen de nek om gedraaid en even verscheen er een glimlach rond Gubats mondhoeken. "Saphire, je kunnen helpen?" vroeg hij terwijl hij zich weer naar Hymnae omdraaide en haar geruststelde.

Saphire:

Terwijl Gubat de held uit hing, verzorgde Saphire de brandwonden van het meisje en het diertje wat ze bij zich had.
Ze gebruikte water wat een genezende kracht bezat. Ze hoopte maar dat het meisje het zou overleven, ze had veel rook binnen gekregen, veel te veel.

Na een tijdje wat wel etmalen leek te duren kwam Gubat het huisje uit gesprongen. Hymnae... ze lag in zijn armen hij had haar gered!
Saphire tilde de jonge woudelf op en liep naar Hymnae, ze legde de jongeling er naast.

'Hymnae, blijf bij.' Ze stuurde water van de wasplaats naar Hymnae en het kleine meisje. Eerst behandelde ze Hymnae, daarna pakte ze het kindje beet en dompelde het in het water van de wasplaats.


Mirima:

Ze wist niet wat de maanelf deed maar het voelde verkoelend. Het verlichte de pijn. Ze viel er van in slaap met het diertje als knuffel.

Kubatan:
De man vocht door en doodde vele weerwolven. Zijn pijlen schoten door de lucht en de woede was in zijn ogen af te lezen. Kubatan liep door de modder en sprong tegen de boomstam aan waarna hij met een lenige sprong op een weerwolf belandde en een mes in diens rug stak. Alles ging goed totdat er een schaduw in het bos bewoog en Kubatan even werd afgeleid. De weerwolf sprong uit de struiken en belandde bovenop Kubatan. De leider probeerde zich los te wringen, maar de wolf was berensterk. Kubatan stak met zijn mes in de zij van de wolf, maar die gaf geen kick. "Ga toch dood!" brulde Kubatan waarna hij een laatste poging deed om een pijl in de wolf zijn hart te steken. Uiteindelijk gaf hij het op en bad hij tot de natuurgod. Terwijl de twee nog steeds door het water rolden hoorde hij niets meer. Alles werd vaag en hij zag enkel de hongerige blik van de weerwolf die hem strak aankeek. Één klap. Kubatan zonk naar de bodem van het water en bleef daar liggen.

Ze zouden het overleven, hun wonden waren genezen en ze waren niet in levensgevaar. Opgelucht liet Saphire een zucht weerklinken. Ze was uitgeput! Ze kon gewoon bijna niet meer.
Met het kind in haar armen liet ze zich ergens tegen aan zakken. Ze moest bij blijven!

Kort sloot ze haar ogen. 'Hymnae!, de weerwolven vertrekken!' Snel opende ze haar ogen weer, waarom vertrokken de weerwolven zo opeens?
Weer voor kort sloot ze haar ogen. Er was een stem, ze verstond hem niet, enkel een naam bleef hangen. Kubatan..

'Op de bodem van het meer, dood..' Toen zakte Saphire in elkaar. Ze had te veel magie verloren.

Gubat was verbijsterd toen de drie meisjes in elkaar waren gezakt. Zelfs de sterke Saphire was bewusteloos. Hij krabde even in zijn haar en keek toen even rond, op zoek naar water.

Hymnae keek naar Saphire en probeerde te luisteren. Het enige wat bijbleef was dat er iets met haar vader was gebeurd op de bodem van het meer. Hymnae schrok op en riep: "Gubat, Kubatan is dood!" de tranen schoten Hymnae in de ogen en meteen daarna hoorde je een droevig geschreeuw van de vrouw. Het leek alsof alle hoop was verloren. Iedereen was stil en sommige woudelfen stonden rond Hymnae heen. De gewonden werden naar de stabiele hutten gedragen en de doden werden op een rij gelegd, waarna iedereen een bloem of iets anders waardevols op de lichamen legde.

Gubat sprong van de hoge boom en plonsde in het water. Hij zwom naar de bodem en zag Kubatan liggen. Ook al was hij onder water, de tranen prikten in zijn ogen. Zo snel als hij kon greep hij Kubatan vast en trok hem naar de oppervlakte. Eenmaal daar huilde hij en toen zei hij: "Je was een waardige leider, Kubatang[1]"

1: Woudelfen veranderen namen naargelang hun rang. De jeugdlingen ( de mannelijke) eindigen meestal op -ar, de volwassenen op -at, de stamleiders op -atan en de doden op -atang.