De goddelijke bruiloft

Druppeltjes zweet stroomden langs de koninklijke nek van Tuaidh, die het stroompje met een doekje wegveegde. Tuaidh's haar was naar achteren gekamd en voor de laatste keer ging hij er nog eens door met een kam. Toen hij klaar was, ging hij naar de aangrenzende kamer waar zijn kostuum hing te schitteren.

Een glanzend wit gewaad met gouden randen lag op een stoel klaar. Bij het gewaad hoorde ook witte laarzen met een gouden patroon. Het leek Tuaidh gepast om de kroon van Iontach te dragen. Deze was groen, maar omdat goud beter stond bij zijn outfit verkleurde hij het juweel. Op het rommelige bureau van Tuaidh stond een zilveren kistje met een diamant op. De keizer stak een sleuteltje in het kistje en keek even of zijn geschenk er nog in zat. Daarna deed hij het weer op slot en gaf het kistje aan een lakei die naast de deuropening stond te wachten op orders. "Breng dit naar de binnenplaats en zorg ervoor dat niemand er aan kan komen, zelfs Hama niet." Tuaidh zette zijn kroon op en liep naar een andere lakei die een lange witte mantel met, uiteraard, gouden randen en gouden schouderbescherming* vasthield. De keizer deed ook deze aan en liep toen naar buiten, op weg naar Aelaea**.

*Ik bedoel zoiets uitstekend dat aan de cape vastzit, ik weet niet hoe het heet.
**Ik kan een ae vergeten zijn.

Saphire liet het gebeuren. De hofdames deden van alles met haar en ze liet het toe. Tegen stribbelen stelde het alleen maar uit. Haar enige hoop was dat Arnhar haar nog zou redden.
Ze dacht aan haar moeder. Ze moest voorkomen dat ze trouwde maar hoe!?

Na haar ochtendbad werd haar haar nogmaals door die vervelende kapper gestyled. Haar mooie zwarte lokken werden opgestookt. Het voelde niet natuurlijk aan. Ze kreeg het er zelfs koud van in haar nek. Maar het bleef niet alleen bij het opsteken. Vele zilveren troep werd nog bijgevoegd. Ze werd lelijk..

Na het haar en de lichte make-up.* Werden de mannen verzocht de kamer te verlaten. De peperdure jurk moest aan. En gelieve wilden vrouwen daar geen mannen bij. De jurk die voornamelijk uit wit bestond had ook wat zilveren tinten. Zilveren randjes, zilveren sleep. Een een lichte glitter uitbarsting over de gehele jurk. Afschuwelijk.
De hofdames mochten hem schitterend vinden. Als het aan haar lag mochten ze de jurk hebben.

'Uw schoenen vrouwe,' sprak een van de hofdames. Schoenen? Met hakken.. Maar haar laarzen dan de had ze veel liever aan!
'De keizer zou u vast prachtig vinden vrouwe,' de vrouw glimlachte vriendelijk. Ach ja dat was belangrijk.. Dat de keizer je prachtig vond. Met tegen zin liet ze zich de hakken aan doen. Het lopen zou vast niet zo moeilijk zijn.

Wankel liep Saphire met aanhang naar de tuinen. Wat waren dit vreselijke schoenen!

*Geen idee hoe je dat toen noemde

Met wat haver in zijn handen liep Tuaidh naar de stal van de zwarte eenhoornberggeit. Het grote dier hief zijn kop op en keek in de ogen van de keizer. Het dier boog lichtjes en Tuaidh liet het haver in de stal vallen. Daarna opende hij de houten staldeur en nam hij het prachtige dier mee naar buiten. Deze moest even wennen aan het overvloedige zonlicht en na even geknipperd te hebben keek het naar het volk op de binnenplaats.

Tuaidh klom op zijn zwarte ros, of wat het ook mocht zijn, en begon aan de steile klim naar de top van de berg. Het dier klom snel en stevig door, alsof het nooit in een stal had gestaan. Zelfs na honderd meter de ruwe rotsen te hebben beklommen, voelde het geen enkele pijn. Tuaidh was Iontach dankbaar dat hij deze wezens had geschapen. Ze waren erg nuttig als er een religieuze ceremonie zou plaatsvinden bij Aeleaeae.

Eindelijk, hij had de top bereikt en zodra het dier halt hielt, stapte Tuaidh af. Een houten huis met een pagode stond daar omhult door rust en vrede. Een jong meisje met donkerbruin haar, en groene ogen dronk jasmijnthee terwijl ze kruiswoordraadsels invulde. Aeleaeae was de prachtige godin van het huwelijk, maar ook van de raadsels en mysteries. Haar tuintje, dat goed was onderhouden, lag voor het houten huis met de meest prachtige bloemen. Zes jonge appelboompjes stonden in bloei, maar in plaats van groene en rode appels, hingen er bronzen appels. Men zegt dat de kern van de appels je eeuwige jeugd en kracht geven, maar al wie er probeerde van te eten was tegengehouden door de bewaker van de tuin, Aeiatos, een bronzen leeuw met gigantische slagtanden.

Toen Aeleaeae de keizer naar haar toe zag lopen glimlachte ze lief en gaf hem een knuffel en een kus. De godin was altijd al een vriendelijk persoon geweest en ze kon het niet laten ieder goed mens stevig te omhelzen. "Dag Tuaidh, ik zie dat je aan het sparen bent voor iets belangrijks", grapte ze. "Je hebt jezelf weer een vrouw gevonden zeker?" vroeg ze, alhoewel ze het antwoord al wist. Ze schudde haar hoofd en rolde met haar ogen. Het meisje dronk haar thee op en liep naar een houten prieeltje, dat met bloemen was versierd.

Er stond een klein altaartje, met een paar bloemen erop en twee ringen. Deze ringen waren de ringen van Trouw en Verraden. De ouders van Aeleaeae hadden een prachtig huwelijk en ze hadden drie prachtige kinderen. Maar op een dag ontmoette vader Hycae, de godin van verraad. Hij werd verliefd op het verraderlijke uiterlijk van de godin en verraadde zo zijn lieve vrouw. Maar zijn vrouw kwam de geheime liefde nooit te weten en bleef zo altijd trouw aan haar man. Omdat zij allebei goden waren, waren zij onsterfelijk, maar zelfs goden kunnen vervagen. Hycae wilde moeder weg zodat zij zelf bij vader kon zijn en ze kwelde moeder zo erg, dat moeder niet meer zag wat ze de aarde nog had te bieden. Ze vervaagde en kwam nooit meer terug. Vader kwam hierachter en was zo verdrietig dat hij de aarde verliet. De twee trouwringen bleven achter en Aeleaeae kreeg deze in handen. Ze bedacht dat zij een huwelijk echt kon maken zodat alle paren voor eeuwig aan elkaar verbonden waren. En al wie dat huwelijk verbrak zou ongelukkig worden, net als haar ouders. De ringen waren het symbool van de verbondenheid tussen twee mensen.

De godin veegde nog een laatste stofje van Tuaidh's gewaad en ging toen op een stoel zitten wachten op de geliefde van de keizer, Tuaidh Aon.

Met veelte veel moeite en pijn was Saphire bij haar witte eenhoornberggeit gekomen. Met hulp van enkele hofdames kwam ze ook nog op het dier terecht. Ze aaide haar even. Vervolgens werd het dier tot lopen gebracht en waren er bruidsmeisjes die haar sleep droegen. Argh, dit was allemaal veel te zoet..

Na de rit kwamen ze dan eindelijk boven. Meteen kreeg ze weer alle hulp van de wereld om van het dier af gehesen te worden. Met die hakken... het was wel handig dat ze dat wilde.
Na enige tijd stond ze weer veilig, hoewel veilig op een berg, op de grond. Ze keek om zich heen en vond al gauw de keizer. Ze keek verder, daar stonden wachters en daar. En achter de wachters was een gevaarlijke diepte. Zelfs zij zou niet van een berg afspringen.

De laatste meter lopen, wankelen. De laatste stappen die ze maakte als vrije maanelf. Haar volgende stappen zouden zijn als getrouwde vrouw.
En toen was ze daar. Naast Tuaidh, voor het altaar en voor de godin Aeleaeae.
Hier ging het dus gebeuren..

Aeleaeae begroette Saphire met een vriendelijke lach en wees haar het prieeltje aan. Op mysterieuze wijze verscheen de godin in het prieeltje voor Saphire nog maar een stap in de richting ervan had gezet. Toen het paar geknield voor het altaar zat, ging Aeleaeae plechtig achter het altaar staan en sprak ze eerst verschillende woorden die niemand kon verstaan, zelfs Tuaidh niet. Daarna haalde ze twee prachtige halskettingen boven. Met allebei een blauwe saffier. De jonge vrouw hing de ketting om de nek van Keizer Tuaidh en vroeg: "Keizer Tuaidh, neemt u Saphire tot uw wettige echtgenote?" Tuaidh keek open antwoordde: " Ja, met heel mijn hart." Aeleaeae glimlachte en vroeg aan de mooie dame naast Tuaidh: "Saphire, neemt u Keizer Tuaidh tot uw wettige echtgenoot?" De godin wachtte geduldig op het antwoord van de jonge vrouw en gaf haar de overgebleven ketting.

Ze knikte de godin toe. Enig respect kon er voor haar nog wel af. Het was immers een godin.
De godin verdween en verscheen vervolgens weer. Even was Saphire verbaasd maar al gauw dacht ze: Het is een godin. Die kan dingen.

Braaf knielde Saphire voor het prieeltje. Woorden kwamen bij haar aan maar ze kon er niks uit opmaken. Ze kende de taal niet.
Na de toespraak haalde de godin twee kettingen tevoorschijn. Het waren mooie kettingen dat wel. Alleen jammer dat de keizer de zelfde zou dragen. Voor een laatste keer zocht Saphire naar een uitweg. Maar nee ze zat gevangen, ze zou ja zeggen en een van Tuaidhs vrouwen worden. Het zij zo.

Wat een geslijm 'Met heel mijn hart' bah. Saphire wachtte tot de godin was uitgesproken en gaf toen haar besluit. 'Ja,' het woordje was ze de laatste dagen in het hoge elfs had geoefend.
Ze kreeg de ketting om. Nu was haar leven voorbij.

Tuaidh grijnsde van oor tot oor en hij stond op, samen met zijn prachtige bruid. De man wandelde naar het zwarte dier en klom er met zijn bruid op. Voorzichtig reed hij van de berg af, met een groot deel van het volk op zijn hielen. Twee wachters reden op witte dieren naast Tuaidh's dier en keken strak vooruit. Blijkbaar vonden zij het niet zo speciaal dat de keizer was getrouwd... Voor de vijfde keer.

De uitgestrekte paleistuinen kwamen in zicht en Tuaidh reed iets sneller dan eerst. In de tuinen stonden grote tafels opgesteld met een uitgebreid feestmaal. Zodra het koningspaar van hun dier waren afgestapt, leidde Tuaidh Saphire naar een grote troon, naast een nog grotere troon. De grootste troon stond aan het eind van de tafel en naast hem stonden de kleine tronen waar Saphire op zat en zijn oudste kind, dat normaal gezien keizerin zou worden als hij en al zijn vrouwen dood waren.

De dochter nam plaats op de troon en keek even naar Tuaidh. Toen keek ze naar het bord dat nog leeg was. Een beetje verder stond een eend, maar ze deed de moeite niet om te vragen of ze die wilden doorgeven. In plaats daarvan liet ze uit haar handen boontjes, wortelen en nog wat andere groenten komen. Dat was wat landelfen konden doen; voedsel dat ze hebben geteeld tevoorschijn laten komen.

Tuaidh nam een hap van een stuk kip. Hij nam ook wat groentes en, natuurlijk, zilverwijn. Maar nu hield Tuaidh zich in. Hij nam kleine slokjes en dronk op die hele middag, maar twee en een half glazen wijn. Bij het laatste glas had hij na de helft genoeg en liet hij het verdwijnen. Dat was dan ook het teken dat iedereen gedaan had met eten. Tuaidh stond recht en nam zijn hof mee naar de grote zaal, waar vast en zeker ook eten werd opgediend. Zo hield de keizer zijn gasten en zijn hof zoet en zouden ze niet zagen. Het was ondertussen namiddag en Tuaidh had niet zoveel zin meer om te dansen.

De avond viel en Tuaidh had het naar zijn zin gehad op het feest. Nog niet alle gasten gingen naar huis, maar Tuaidh stuurde de dronken elfen meteen weg. Nadat de zaal was ontruimd en de schoonmakersploeg aan hun werk was begonnen, kon Tuaidh van zijn prachtige vrouw genieten. De huwelijksnacht zou weldra beginnen en Tuaidh wist dat dit de mooiste nacht van zijn leven ging worden.

De enige die het niet naar zijn zin had was de beruchte Arnhar, die met zijn polsen aan kettingen in de kerkers hing. Hij was erg toegetakeld en de Laoch sloegen hem met lange zwepen. En als de Laoch daar geen zin meer in hadden sloegen ze hem gewoon met hun handen of gaven ze hem een flinke dreun. "Dat zal je leren, Arnhar Arnith!"

Ze was getrouwd. Het voelde nog niet veel anders dan ongetrouwd. Maar Saphire wist dat daar snel verandering in zou komen. Ze was nu van de keizer en hij mocht zeggen wat er ging gebeuren. Het was een beangstigde gedachten.

Volgzaam liep ze met Tuaidh mee. Ze werd voorop het dier gezet, de keizer nam achter haar plaats. Och ze moest bijna overgeven van de romantische sfeer die ze hiermee wilde kweken. Dit kon ze toch niet haar hele leven volhouden?

Beneden aan de berg werd ze weer door alleman van het dier afgeholpen. Onhandige jurk ook, stom wit, te lang en niet haar smaak. Het liefst had ze de sleep er af gesneden maar nee, ze had niet in het bereik van iets scherps kunnen komen.
Met een duidelijke verveelde blik ging ze op de troon zitten. Vele mensen kwamen het bruidspaar feliciteren. Het irriteerde haar mateloos. Niemand kende ze hier van. Ze hoefde hun felicitaties niet.

Het eten vervolgde en Saphire at bar weinig. Ze had geen zin en geen honger. Het enige waar ze misschien iets te veel van nam was het zilverwijn. Maar ach haar leven was toch al kapot.
Op het feest nam Saphire nog meer zilverwijn. Het ontspande haar. En gelukkig voor haar en de rest van de elfen, was Saphire niet vervelend in dronken stand. Het was zelfs moeilijk te zien dat ze het was. Het enige wat opviel was dat ze rustig was, eigenlijk nauwelijks reageerde. Ze zat rustig in haar eigen wereldje.

Toen het feest ten einde was kwam de keizer haar halen, het was tijd. Vrijwillig ging de maanelf met de hoge elf mee.

Tuaidh had een romantische huwelijksnacht dat hij niet bij zijn andere vrouw had gehad. Hij hield van Saphire maar deze haatte hem. Dat maakte hem triest, maar aangezien het zijn trouwdag was, kon niets hem raken. Misschien zou Saphire ooit van hem kunnen houden. 'Ze wilde niet met me trouwen, dat zal het zijn', dacht hij. 'Daardoor is ze zo koppig. Nu is ze mijn vrouw en zal ze bijdraaien.'

Tuaidh lag in het grote hemelbed. De zijden gordijnen waren gesloten waardoor Saphire zich vast nog meer opgesloten zou voelen. Tuaidhkeek diep in haar ogen en vertelde zijn verhaal: "Mijn vader nam me ooit mee naar hier. Onze stad is opgeblazen en we moesten vluchten. Omdat de draak die ons vervoerde te klein was, liet mijn vader de armen achter. Mijn moeder is door de enorme drukte verloren geraakt en ze is achtergebleven met haar baby, mijn zusje dus. Tenminste, dat zei mijn vader toch. Hij zei ook dat alle armen zijn gedood. Maar dat geloof ik niet want zij zijn de maanelfen van nu. Alleen zijn er duizenden uitgeroeid, jij en jou volk waren de sterkste van allen." Tuaidh dacht na en wachtte even voor hij een vraag stelde die hij al lang wilde stellen. "Vertel je me échte naam, maanelf."

Saphire staarde naar het plafon van het hemelbed. Ze voelde zich slaperig maar wist dat ze niet zou kunnen slapen. Het visioen wat ze eerder had gehad was opeens in haar op gekomen. Zou het deze nacht worden? Of gebeurde het later. Ze wist het niet meer.

Toen de keizer opeens besloot te praten keek ze de man aan. Misschien vertelde hij wel wat nuttigs. Nou zoals altijd ook waren rijken de eerste die gered werden. Dat de armen zouden sterven maakte niks uit. En he.. Haar moeder was gesneuveld, maar had haar nog kunnen redden. Haar moeder had een man als hoge elf.

En toen wist ze het. Ze wist wie Tuaidh was. Ze sloeg de deken van zich af en ging op de rand van het bed zitten. Hij vroeg om haar naam. Ze zuchtte even. Ze moest vergeten wat ze net had ontdekt het moest gedaan worden ze haatte die man! In een beweging haalde ze haar dolk uit haar laars.
Met een tweede beweging rolde ze weer op het bed en ging ze op de keizer zitten. De dolk verstopt achter haar rug.
'Jij wilt mijn naam weten?' Ze bracht haar mond naar zijn oor. 'Silwyna,' ze ging weer zitten en bekeek zijn reactie. Ze las de schrik in zijn ogen.
'Rust in vrede Tuaidh.' Sprak ze in haar eigen taal. Met een snelle beweging sneed ze zijn keel door. Vervolgens stak ze de dolk in zijn hart niet een keer maar wel een paar keer. De man moest dood! Echt dood!

Tuaidh ging ook recht zitten toen Saphire dat deed. Hij keek haar vragend aan tot ze bovenop hem sprong. Ze was verbazingwekkend sterk en Tuaidh kon weinig doen. Toen gebeurde het. Tuaidh's geluk viel in duigen uiteen. Zijn vrouw was dezelfde persoon als zijn kleine zusje dat hij had achtergelaten. Dat verklaarde natuurlijk waarom ze hem zo haatte. Maar waarom zei ze dan nooit dat ze zijn zus was. Dan waren ze niet getrouwd en had Tuaidh haar een hoge elf gemaakt. De naam klonk als duizenden engeltjes die voor hem zongen. Hij hield zielsveel van zijn kleine zus.
Toen ze was geboren was Tuaidh de eerste geweest die zachtjes tegen het meisje praatte. Zijn moeder moest knokken om ervoor te zorgen dat Tuaidh nog voor zichzelf zorgde. Maar toen was de oorlog uitgebroken en Tirgh verwoestte het leven van duizenden families. Bijna iedereen werd vermoord, zelfs Tuaidh's moeder. Eerst dacht hij dat ook de baby dood was, maar nu was ze terug. Hij wilde haar omhelzen, maar toen sprak ze drie woorden uit die hem helemaal niet bevielen. Een dolk sneed langs zijn keel. Hij greep ernaar en wilde het helen met zijn magie, maar hij was geschrokken. Net voor zijn lichaam werd verminkt zei hij nog: "Ik hou van je, kleine zus." Hij lachte en het bloed stroomde uit zijn mond. Tuaidh, de Gouden Koning, was dood, voorgoed.

Saphire keek naar de dode keizer. Zijn laatste woorden had ze gehoord. Hij hield van haar, nou zij niet van haar broer. Ze keek naar zijn gezicht, hij lachte. Vond hij het maar best zo? Geïrriteerd maakte Saphire een snee over zijn lippen. Hij was net dood gegaan, hij hoorde niet te lachen.

Voorzichtig klom ze van het bed af. Ze pakte haar eigen kleding en betrad de badkamer. Ze ging in bad en schrobde de bloedvlekken weg.
Ah schoon en in eigen kleren. Alleen miste ze haar pijl en boog nog, die moesten hier ergens liggen maar ze had geen tijd om ze te zoeken. Ze moest hier weg.

Ze gooide een raam open en keek naar beneden. Ze zou de sprong over leven. Benen werden over het kozijn gedaan en voorzichtig liet de maanelf zich vallen in de bosjes.

Het plan Arnhar vinden. Ze keek door de bosjes en zag bewaking bij de kerkers. Twee stuks. Makkie, Saphire greep een grote steen vast en gooide die tegen een wachter aan. De tweede wachter had kreeg een dolk in zijn borst. Een bewusteloos, een dood. Ze vond dat ze het netje had gedaan. Er had weinig geluid geklonken.
Gebruik makend van de schaduwen kwam ze bij de wachters. Ze pakte haar dolk terug en ging de trap af.

Verschillende wezens zaten in de kerkers, maar waar zat Arnhar?
Ah daar was hij. Saphire bekeek hem, hij zag er niet goed uit.
'Arnhar.'

Nog steeds hing de jongeman aan zijn polsen in de diepste kerker. Ratten knaagde zijn kleren kapot en de vochtige muren stonken vreselijk. Hij had donkere wallen onder zijn ogen en littekens over zijn hele lichaam. Alles wees erop dat hij dood was, behalve een ding: uitgeputte hemelsblauwe ogen staarden naar de grond.

Arnhar zwiepte zijn haar naar achter om te zien wie de kerker had betreden. "Silwyna", had hij uitgeroepen zonder enig besef dat alle anderen haar nog aanzagen als Saphire, de gevangen maanelf. Arnhar wist meer dan ieder ander wezen op het kasteel. "Je bent met Tuaidh getrouwd, is het niet? Hoe ben je ontsnapt?" vroeg hij met een zwakke stem.

Een dodenblik werd naar Arnhar geworpen. Niemand mocht weten dat ze Silwyna was, zelfs de gevangene niet. Wil je me verraden? Noem me Saphire. Terwijl ze dit zei liep ze op de man af. Dat is een lang verhaal, je krijgt het te horen als we veilig zijn. Saphire keek naar de ketens en liet er wat magie water overheen stromen. Hopelijk zou het roesten, en anders bevroor ze de ketens wel en brak ze dan vervolgens.

Wat dan ook gewerkt had, Arnhar was verlost van zijn ketens en stond klaar om hem op te vangen.
Kan je lopen? Iets anders? Hem tillen zou vertraging opleveren. En dat wilde ze erg graag voorkomen.

Met een schok kwam de jonge elf op de grond neer. Snel krabbelde hij overeind en keek naar de maanelfin. Ze was mooier dan hij herinnerde van hun ontmoeting. Arnhar kwam uit zijn droom en mankte naar de kerkerdeuren. "Ik denk dat het lukt", probeerde hij te zeggen. Hopelijk had de maanelfin een plan want Arnhar had geen kracht meer om te vluchten.

"Silw... Saphire, mijn kamp ligt in de wouden achter Domhan. Als we de berg afdalen vinden we het snel hoor." Arnhar mankte naar een luik niet ver van zijn cel. Hij duwde er zo hard mogelijk tegen, maar hij was te slap om het zware houten luik op te heffen. "Kan je even helpen?" vroeg hij lief aan de maanelfin.

Hij dacht dat het lukte.. Saphire dacht dat hij het niet zou halen alleen. Zij kon prima de berg af, hij niet. Hij was op het moment zwak, misschien ook wel ziek. Hij zou het niet halen.

Met een lichte moeite kreeg ze het luik open. En als dame mocht zij eerst. Ah buiten de muren mooi. Ze draaide zich om en hielp Arnhar uit het luik te komen.
'Wacht hier.' Sprak ze tegen de elf waarnaar ze de muur beklom.

Wachters, te veel om allemaal te bestrijden. Dat werd hem dus niet. Dus zou ze een afleiding bezorgen. Ze klom aan de andere kant de muur weer af en sloop naar een hoekje. Een paar maanelfse geluiden en de wachters waren afgeleid. Zo snel als ze kon sloop ze naar de stallen. Zocht het dier van Tuaidh, ze beschouwde het maar als een erfenis, en sprong erop. Natuurlijk klonk er veel kabaal waardoor de wachters gealarmeerd waren. Het zij zo.

Ze liet het dier over de muur klimmen en lande naast Arnhar neer. Ze greep Arnhar beet en zetten hem voorop. 'Jij stuurt ik hou ze op afstand. Ga!'

Bibberend zat Arnhar in het zadel met de teugels tussen zijn vingers. Hij probeerde zijn ogen zo ver mogelijk open te doen terwijl hij de horizon afspeurde naar de plek die hij zocht. Met veel schokken denderden ze de berg af terwijl hordes Laoch achter hen aan zaten. De eerste bomen werden zichtbaar en Arnhar grijnsde. Ze hadden het gehaald. Zodra ze het bos in zouden rijden was hij in het voordeel. De Laoch waren goede strijders, maar ze waren geen mannen die in het bos rondliepen.

De zwarte eenhoornberggeit voelde zich ook niet thuis in de bossen, maar met Arnhars instructies zou alles goed komen. Hij keek nog even achterom om te zien of de maanelfin de Laoch had uitgeschakeld. "Lukt het?" riep hij naar achteren. Nog steeds zoefde Arnhar tussen de bomen en lachte van blijdschap. Nog even en hij was weer thuis.

Ook al was het midden in de nacht, een fel licht scheen tussen de donkere bomen door. Toen de kust veilig was, kroop Arnhar uit het zadel en liet zich op de grond vallen. Snel stond hij op en gebaarde naar de maanelfin dat ze moest volgen. Hij liep voorzichtig in de richting van het licht en keek rond. De struik werd opzij geduwd en voor de twee elfen verscheen een kamp zo groot als een haven. tientallen tenten waren opgesteld en elfen liepen van links naar rechts, allemaal druk in de weer. In het midden van het kamp brandde een groot kampvuur waar kindjes met hun stokken in zaten te porren. Een kok roerde in een grote ketel en een meisje aaide een grote wolfshond. "Welkom in mijn kamp", zei Arnhar tegen de maanelfin.

Met water uit de vele wolken hield ze de Laoch op afstand. Ze zouden het weten, een maanelf hield je niet lang gevangen.
Een laatste verdediging, een muur van ijspegels vielen in de grond. Laoch knalde er tegen op. Ze hadden het bos gered ze waren vrij!

Op teken van Arnhar, liet Saphire zich uit het zadel glijden. Ze was moe, moe van het magie gebruik wat ze net had gedaan. Maar ze hield het nog wel een tijd vol.
Ze nam de teugels van het dier in haar hand en volgde de hoge elf naar de bestemming.

Op bestemming aangekomen keek Saphire haar ogen uit. Dit was niet zomaar een kampje, dit was bijna zo groot als een dorp, een klein dorpje dan maar toch. Het leek wel wat op haar kamp alleen waren daar maanelfen en hier waren die zieke hoge elfen. Nou als ze allemaal als Arnhar waren kon ze er mee leven.
'Is er een rustige plek? Je moet het verhaal zo snel mogelijk weten.'

Het kamp van Arnhar werd niet enkel bevolkt door hoge elfen. Vluchtelingen van over de hele wereld schuilden in deze wouden, zelfs mensen. Ze konden hier blijven om hun vaardigheden te verbeteren of om voor altijd te blijven. Soms werden er missie's opgegeven en dan moest die zo snel mogelijk worden uitgevoerd. De meeste oudere vrouwen deden huishoudelijke klusjes en de kinderen liepen gewoon rond in het kamp en zorgden voor de dieren.

Arnhar liep voorbij verscheidene tenten waar allerlei beroepen werden beoefend. De jongeman begroette een groepje smeden en boog voor een dame die een luidruchtige baby probeerde te wassen. In het midden van het kamp stond een grotere tent opgesteld waar vergaderingen werden gehouden. Arnhar betrad de tent en stelde Saphire voor aan de kampleiders. Aan een ronde tafel zaten een gespierde man, wiens naam Torval luidde, een dwerg, die naar de naam Valthen luisterde, en een vreemd uitziende elf met de naam Jezulla.

De gespierde man had roodbruin haar in een staartje, grote bakkebaarden en geconcentreerde bruine ogen die naar een kaart staarden. De dwerg had een lange rosse baard, een kaal hoofd en plezierige blauwe oogjes. De elfin was elegant en droeg een saffierblauw gewaad. Ze had lang blond haar dat naar achter was gekamd, buiten twee lokken die over haar schouders lagen en vast zaten met twee zilveren spelden, ingelegd met saffieren. Haar gezicht zag er jong uit met helderblauwe ogen.

De elfin was geen hoge elf, noch een landelf, maar ze was een Atull. Het was een elfenras dat uit een continent in het noorden van Iontach kwam. Het meisje was gevlucht van een ander elfenras dat haar volk uitmoordde en ze was in Arnhars wouden terechtgekomen. Arnhar vond haar een geweldige strijder en had ook een oogje op haar.

Na Saphire voorgesteld te hebben ging Arnhar naar een achterkamer van de tent en maakte de kamer geluidsdicht, zodat de kampleiders niet konden horen wat Saphire Arnhar te vertellen had. "Het spijt me vreselijk dat ik gisterennacht niet kwam opdagen, maar de Laoch hebben me te pakken gekregen toen ik een knap m... Nou ja, toen ik op weg was naar jou", zei Arnhar verontschuldigend.

Terwijl Saphire Arnhar volgde zag ze dat er toch nog andere wezens waren. Dat was een pluspunt, tussen alleen maar hoge elfen was ze vast gek geworden.
Hoe verder ze het kamp in liep hoe vreemder ze het begon te vinden. Al die rassen, al die bezigheden wat ze hier deden, hoe kwam Arnhar eraan?

Het was duidelijk waar ze naar toe liepen een tent, in het midden. Vast een belangrijke tent. Arnhar zijn tent misschien?
Aangekomen bij de tent liet Saphire de teugels los en volgde ze Arnhar de tent in. Ze werd voorgesteld aan een MENS. Bah ze haatte mensen. Een dwerg en een aparte elf. Interessant. Saphire liet zich voorstellen en volgde toen de hoge elf naar een ander deel van de tent.

'Het mag je zeker spijten, nu ben ik getrouwd met dat ding. Sorry was getrouwd en dat waren vreselijke uren! Je wilt niet weten wat er is gebeurt. Bah.' Ja ze was boos op Arnhar, een beetje. Hij kon er ook niks aan doen dat hij werd gepakt.
'Ik zal je vertellen wat ik gedaan heb, ik heb keizer Tuaidh vermoord. Ik moest wel, had ik ooit anders kunnen ontsnappen?'
Was Arnhar gewoon gekomen dan was dit niet gebeurt dan had ze niet met... Rot!

Arnhar was niet verbaasd dat Saphire de keizer had vermoord. Anders was Tuaidh wel hoogstpersoonlijk achter haar aan gegaan. "Weet je wie Tuaidh is of beter gezegd was?" vroeg hij haar. Hij hoopte dat ze al wist wie hij was want hij wilde haar geen schuldgevoel laten krijgen.

"Tuaidh is je broer, de zoon van Cathair Aon en Gonta, de maangodin. Wist je al van je afkomst?" vroeg Arnhar voorzichtig. Hij wist alles af van Saphire, zelfs met wie ze omging op de zuidpool. Niet dat Arnhar ooit op de zuidpool was geweest, maar dit soort dingen wist hij gewoon.

"Ik denk niet dat ze je ooit nog willen terugzien in Arivu als ze erachter komen dat Tuaidh dood is. Hama zal achter je aan gaan. Ook al zit je op de zeebodem bij de meerminnen, ze zal je vinden. Je zal een vermomming nodig hebben en een verdomd goede ook", glimlachte Arnhar.

'Dat vertelde hij mij voordat ik hem vermoorde. Het doet me niks. Hij heeft vreselijke dingen gedaan en daarvoor moest hij boeten.' De kwal, eindelijk was hij dood, en als het aan haar had gelegen was ze nu vrolijk naar huis gereisd. Maar nee, de plannen waren anders gelopen dan ze had gedacht.

Verbaasd keek Saphire Arnhar aan. Haar moeder? Maangodin??? WAT!? 'Mijn moeder is de maangodin!' Riep ze uit in haar moedertaal. Wat ook wel oude maanelfs werd genoemd. Waarom wist ze dat niet, waarom wist hij dat! 'Hoe kom je aan die informatie..?' Straks loog hij nog.

'Ze zullen het vast snel ontdekken als hij zijn slaapkamer niet uit komt. En aangezien ik niet te vinden ben daar zullen ze mij als schuldige aanwijzen.' Ze had het zich zelf maar lastig gemaakt. 'Goed, wat voor vermomming had je in gedachten? Nachtelf?'

Glimlachend zei Arnhar: "Je bent niet de enige met goddelijke ouders. Mijn moeder is de godin van de wijsheid. Mijn moeder is Arivu." Arnhar schaamde zich hiervoor. Arivu had het hele keizersysteem opgericht en Arivu had ervoor gezorgd dat de maangodin dood was en Arivu maakte de hoge elfen superieur. De relatie met zijn moeder was slecht en het liefst wilde hij dat hij niet geboren was. Maar het allerergste was dat zijn vader de naam Aon droeg, Cathair Aon, vader van Silwyna en Tuaidh Aon en echtgenoot van Gonta, de maangodin. Maar dat verzweeg Arnhar liever voor de maanelfin die voor hem zat. Als hij het toch zei dan zou Silwyna hem waarschijnlijk proberen te vermoorden.

"Nee, nachtelfen in Pay zijn niet te vertrouwen. Misschien een landelf of nog beter: een Hoge Elf!" riep Arnhar uit. Hij lachte omdat Silwyna Hoge elfen verachte, maar als ze wilde overleven dan moest ze onverdacht blijven. "Er zitten een paar transfiguranten in dit kamp die je kunnen helpen. Ik denk niet dat je een gewone make-over kunt ondergaan aangezien iedereen je al heeft gezien in hoge elfenkledij." Hij dacht na en stond toen op. "Doe je het?"

Vandaar dat hij alles wist! Maar als hij halfgod was dan was zijn.. halfgodin. Had haar moeder dat niet even kunnen vertellen. Maar was Tuaidh dan ook geen halfgod geweest? Waarom had niemand het haar verteld! He!
'Ik mag jouw moeder niet.' Sprak ze eerlijk. Hoge elfen de baas maken, wat een domme fout!

'Hoge elf. Je wilt mij in een hoge elf laten veranderen!? En dan ik kan geen normaal hoge elfs alleen via telepathie. Ze zullen toch door hebben dat ik raar ben?' Hoge elf.. goh..
'Ik doe het als je er voor kan zorgen dat ik hoog elfs praat en Iontachs.' Dan zou ze het doen.

"Nog nooit heeft een hoge elf dit kamp weten vinden, dus zal Hama dat ook niet doen. Ik kan je bescherming bieden, maar voor een korte tijd. In die tijd leer ik je hoog elfs en Iontisch. De basis weliswaar, maar met je afkomst weet ik zeker dat je het snel onder de knie krijgt", glimlachte hij.

"Kom maar met mij mee, dan ben je in een wip een hoge elf. Je hebt ook een nep-identiteit nodig. Ik zal vragen of Valthen die wil verzinnen. Daar is hij erg goed in."

Arnhar nam Silwyna mee naar een kleurrijke tent en ging naar binnen. Een paar magiërs veranderden constant van vorm en lachten met elkaar. Arnhar keek hen aan en al snel veranderden ze terug. Het waren allemaal mannen, behalve eentje. Een meisje van veertien jaar en met sproeten lachte met een jongen met zwart haar. Ze keek erg vriendelijk naar Arnhar toen die vroeg: "Zou je me kunnen helpen om Saphire in een hoge elf te veranderen?" Ze knikte en zei: "Jij bent hier de hoge elf, dus zeg maar hoe ze eruit moet zien en voor hoe lang moet ze zo blijven?" "Tot ze beslist om er geen meer te zijn en dat gaat waarschijnlijk heel lang duren." "Mijn naam is Olivia", zei ze tegen de maanelfin en ze stak haar hand uit.