Zware keuzes

De zon kwam langzaam op en de eerste zonnestralen verlichtten de prachtige tuinen van kasteel Kurukal. Ysolda, de koningin van Kurukal, rekte zich even uit en wreef in haar ogen. Al snel was ze wakker genoeg om haar azuurblauwe jurk aan te trekken en om haar haar op te steken. Net toen de vrouw haar gezicht wilde opmaken, werd er op de deur geklopt. Een magere man met een donkere huid en zwart haar liep naar binnen en boog diep.

"Punxor, wat fijn dat je er bent", zei Ysolda, "Wat voor nieuws?" De man glimlachte en zei: "Mijn vrouwe, de schoenmaker is net aangekomen. hij heeft een heel nieuw assortiment aan schoenen geleverd speciaal voor u." Punxor kwam weer recht en begeleidde de dame naar de schoenmaker.

Toen ze aankwamen stond er al een krukje klaar om op te zitten. Ysolda ging neerzitten en trok haar smalle schoentjes uit. Punxor knielde neer en nam twee blauwe schoenen die erg goed bij haar outfit pasten. De donkere elf keek op en begon een gesprek met de koningin: "Vrouwe, wat ik u nog moest vertellen, was dat de raad een vergadering houdt vanavond en ze wilden u er erg graag bij hebben." Punxor trok de schoentjes weer uit en pastte er nieuwe. Ysolda knikte en zei: "Ik wil heel graag een vergadering bijwonen, maar waar gaat hij precies over?" De donkere elf maakte een 'huh' geluid en antwoordde: "Gewoon, wat over het bestuur en de nieuwe bouwplannen voor de villawijken." Hij glimlachte naar de koningin die haar schouders ophield.

De avond viel en Ysolda liep door de gangen van het paleis, klaar om de raad bij te wonen. Twee wachters deden de grote deuren van de raadskamer open en lieten de koningin binnen. Met een rechte rug trad Ysolda binnen en keek rond. Naast de deur stonden twee Endali krijgers op de wacht, die de koningin altijd moesten beschermen. In het midden van de zaal stond een lange tafel met aan het eind een grote troon. Ysolda ging zitten en wachtte tot ook de raadsleden zaten.

Een oude landelf kuchte en begon de vergadering: "Vrouwe Ysolda, we moeten nu onze missie's in het oosten annuleren. Enkele grenswachters hebben de donkere elfen gespot over de Grote Scheidingszee. Als we onze troepen nu terugtrekken en Kurukal verdedigen, zullen we de strijd winnen." Punxor, die ook bij de raad zat, keek de landelf rustig aan en zei: "Elran, als we de troepen nu terugtrekken zullen de landelfenkolonies een opstand beginnen en kunnen we Daedar niet langer beheersen. Wil je soms de oude tijden herbeleven?" Punxor keek sluw naar de landelf die boos terugkeek. Eranhar, de hoge elfengeneraal die Kurukal mee bestuurde, stond op en zei: "Punxor, keizer Tuaidh heeft een verbond gesloten met de landelfen. Ze hebben beloofd zich aan de regels van de goden te houden. En zelfs als ze in opstand komen, Draeth is groot en vol met bondgenoten, die ons kunnen helpen." Kwaad ging Eranhar weer zitten. Punxor bleef rustig en zei: "Laten we horen wat vrouwe Ysolda erover te zeggen heeft. Ysolda keek naar de raadsleden en stamelde: "Wel hum, Punxor heeft gelijk. De landelfen zijn niet allemaal veranderd en ik wil geen dubbele oorlog, maar Kurukal heeft de legers hard nodig en als we ze nu terugroepen kunnen ze hier over twee dagen zijn." De glimlach die Punxor op zijn gezicht had verdween.

Elran en Eranhar knikte tevreden en Elran zei: "Dan is het besloten, de troepen keren terug en we zullen ons verzetten tegen de donkere elfen." Iedereen verliet de kamer, maar Ysolda bleef nog even zitten. Punxor keek haar aan en vroeg: "Voelt u zich wel oké, vrouwe?" Ysolda schudde haar hoofd en zei: "Het is allemaal zo moeilijk, Punxor. Ik negeer je raad om mijn stad te beschermen, maar als ik naar Elran en Eranhar luister zullen mijn mensen in het oosten in gevaar keren." Punxor reageerde: "Misschien moet u eens een dagje vrij nemen. Weg van al die zorgen." Punxor glimlachte en nam een kopje thee boven. "Hier, drink dit. Je zal al je zorgen vergeten, mijn vrouwe. Ga nu maar slapen." Ysolda glimlachte en dronk de thee op. Daarna liep ze door de gangen terug naar haar kamer.

Opeens begon Ysolda te duizelen. Ze legde haar hand tegen haar hoofd en zag opeens wazig. Kort daarna viel de koningin bewusteloos neer. 'Toevallig' kwam Punxor voorbij die rustig naar de dame toe liep. Hij trok haar over zijn schouder en sleepte haar mee het kasteel uit. De man legde de vrouw achter op een hooiwagen en reed weg. Uiteindelijk stopte hij bij een smerig appartement in de arme wijken. Punxor ging naar binnen en sloot de koningin op in een cel. De machtsgreep was begonnen en Punxor was tevreden over zijn werk.

De man liep als eerste naar een duivenkooi en verzond een brief naar Alkzan en zijn legers. De wachters van Kurukal stonden op de grote muur en staarden naar de bossen die de stad omringden. Opeens zoefde er een pijl door de lucht en werd een wachter doorboord. Zonder enig geluid werden alle wachters uitgeschakeld en landden er een groep sluipmoordenaars om de muur. Ze droegen allen rood met zwarte mantels met kappen die hun gezicht verborgen. De sluipmoordenaars opende de poorten en opeens klonk er een loeiharde hoorn. Op slag werd iedereen wakker en kwam buiten kijken. Zonder enige waarschuwing liepen de straten vol met donkere elfen, die Kurukal zouden overnemen. De wachters die terug vochten werden uitgeschakeld en de donkere soldaten liepen richting het kasteel. Al snel kwamen de Endali, die met hun lange bogen en hun vlijmscherpe messen velen donkere elfen uitschakelden, maar de donkere elfen hadden hun elite krijgers die de Endali in een wip verdreven.

Opeens schoten er duizenden fakkels aan bij het kasteel en op een verhoog stond Punxor. Met een luide stem riep hij: "Wezens van Kurukal, jullie verliezen de oorlog en zullen ons dienen. De lafaards van die hoge elfen zullen ons nu met rust laten en zullen terugkeren naar hun veilige stadje in de bergen. Laat hen maar vluchten. Wij, donkere elfen, zijn het superieure ras, niet zij. Er is jullie vast verteld dat de legers van Kurukal zouden komen, maar zij zijn al lang uitgeschakeld, net als de landelfenkolonies, die nu donkere elfenkolonies zijn! Lang leve de donkere elfen! Heil Dumexor!" De bange families keken verschrokken naar de donkere elfen die allen luid riepen: "Heil Dumexor!" Nu waren ook de Groene Landen gevallen. De laatste hoop van de goede wezens lag in de handen van de Maanelfen, de Woudelfen en de Hoge elfen.