Zwart tussen wit

De zon stond hoog aan de hemel en de mensen in Kurukal waren druk bezig met hun inkopen op de markt. De grote elfen staken boven de kleine mensen uit en bedelaars probeerden geld te verdienen door armzalig te roepen naar voorbijgangers. Artiesten deden spectaculaire dingen en in potjes of hoeden werden van alle muntstukken gegooid. Van mensengeld tot landelfengeld. Alles was zoals altijd en de verschillende rassen pasten als puzzelstukjes in elkaar, maar er was één iemand, één stip die niet thuishoorde in de egale bevolking. Een zwarte stip die de witte menigte was ingesprongen en nu zijn weg probeerde te zoeken naar een uitweg. Dit stipje droeg de naam Torak, Torak Melatan, zoon van Tanok Melatan en leider van Nilavu.

De jonge maanelf liep op handen en voeten tussen de rechtoplopende lui en probeerde een weg te banen tussen al deze vreemde mensen. Torak was niet bang, nee, Torak was bijna nooit bang. Torak was wanhopig en werd gek tussen de drukte die hem samenperste. Het liefst wou Torak over de daken van de huizen lopen om de vreemde lieden te ontwijken, maar Torak wou geen zwarte stip zijn die vreemde dingen ging doen.

Na lang zoeken was Torak in de kleinere steegjes van de stad gekomen en kon hij vrij rondlopen zonder omver te worden geduwd. Het duurde dan ook niet lang voor de jongeman de binnenring had gevonden. Maar eerst zou hij langs de wachters moeten gaan, die over de brug stonden te wachten op rijke lui zoals de keizer. Maar Torak had al het geld van de Zuidelijke Maanelfen meegenomen op zijn reis. Zijn stamgenoten konden er toch niet veel mee. Torak observeerde een rijke man die naar binnen ging en Torak ging rechtop staan. Het was erg moeilijk en al snel gingen zijn voeten en rug zeer doen, maar Torak hield vol en liep op de wachters af.

"Ik wil naar binnen", sprak Torak in het maanelfs. De wachters waren hoge elfen¹, dus zouden ze maanelfs moeten verstaan, maar Torak sprak een dialect dat de hoge elfen niet zo goed begrepen. De twee mannen keken de blauwe man raar aan, maar toen Torak zijn geld liet zien opende ze de poort en kon Torak naar binnen lopen of beter gezegd strompelen. Meteen nadat de poort weer sloot, liet Torak zich vallen en ging hij verder op handen en voeten.

Torak wist niet zeker wat hij zocht, maar hij voelde dat de maangodin zich in Kurukal bevond. Nog nooit had de jonge maanelf zoiets sterks gevoeld als nu. Zelfs zonder het maanelfengehuil zou Torak de maangodin kunnen herkennen. Torak liep wat rond door de binnenring toen hij opeens iets bekend rook. Als een hond die het spoor had gevonden liep Torak door de straten van de binnenring. Uiteindelijk kwam hij aan bij een groot gebouw. De poort was groot en oud. Boven de poort stond in ijzeren letters: Drayochta. Torak kon de Iontische letters niet lezen.

Voor de poort stonden ook twee wachters. Deze keer waren het donkere elfen. Torak had nog nooit donkere elfen gezien, laat staan een elf, buiten de maanelfen. De donkere elfen hadden Torak nog niet opgemerkt, dus kon Torak nog ongezien over de muur klimmen. Met een behendige sprong belandde Torak in de tuin van het zogenaamde Drayochta. Stilletjes sloop Torak het huis binnen. Hij voelde dat de maangodin hier was. De jongeman hield voor de zekerheid zijn boog klaar, voor als het zou mislopen.

De nieuwsgierige maanelf liep naar de eerste de beste deur en duwde die open. Het was blijkbaar een soort van kantoor waar een belangrijk persoon zat. Het leek erg veel op het kantoor dat zich in het grote Artach bevond. Maar dit kantoortje was leeg. Zo te zien was de bewoner van deze vertrekken vertrokken zonder iets mee te nemen. Alles lag er gewoon nog, inclusief een opengeslagen boek met aantekeningen.

Opeens hoorde Torak voetstappen in de gang. Hij draaide zich om en zag wie er in de gang stond.

1. Niet alle wachters zijn vervangen. Sommige hoge elfen doen zich voor als donkere elfen door simpelweg hun haar zwart te verven of beweren dat ze zijn 'overgestapt'.

Donkere elfen aan de wacht, belachelijk. Wat was er mis met haar en haar wachters? Ze was veel beter dan elk ander zwaardvechter. En dan Brenin! Die zwakkeling liet zich zomaar verslaan. Dat hij gewond was werd hier even vergeten.

Ze had haar post moeten verlaten voor een donkere elf. Ze wilde het niet maar had geen keus. Normaal had ze er om willen vechten maar met haar zeven maanden zwangerschap liet ze het af weten.
Ze moest rust houden, ze werd al sneller moe. En dan had je ook nog die meisje die zoet en lief voor haar waren omdat ze 'zwak' was. Ze kon prima iets hoogs uit een kast halen, het koste nu alleen maar wat meer moeite.

Ze hoopte dat die zwanger schap snel over ging want dan.. Pema was gestopt met lopen toen ze de deur van Brenin's kantoor open zag staan. Was hij terug? Ze liep naar het kantoor toen er opeens een heel bekent hoofd tevoorschijn kwam. 'Torak,' fluisterde ze. Pema liet haar spullen vallen en snelwandelen naar Torak toe. Greep hem vast en sleepte hem haar kantoor in.

'Torak wat doe je hier, je verraad mijn dekmantel nog.' Sprak ze natuurlijk in het maanelfs. Alles verder ook. 'Er zijn hier donkere elfen ze ontdekken je nog man, wat haal je toch in je hoofd?'
Ze had boos gekeken naar haar vriend maar later verzachte haar blik. Het was Torak, niet een of ander pubermaanelf.

Zijn eerste reactie op het bruuske meesleepgedoe was verward geweest. De vrouw die hem nu aankeek en hem de les las, was voor Torak een vreemdeling. Toch kwam ze hem bekend voor. Hij herkende de geur van de vrouw en ze sprak op een bepaalde manier die Torak herkende.

Eerst keek de jongen scheef en trok zijn wenkbrauw op. Toen keek hij verwonderd naar de vrouw en zei: "Silwyna? Ben jij dat?" Hij keek blij naar de vrouw en toen weer verward. Hoe kon zijn beste vriendin nu in het lichaam zitten van een hoge elf. Of had ze misschien plastische chirurgie ondergaan om een hoge elf te worden. Torak was in ieder geval de draad kwijt en wilde meer uitleg.

"Silwyna, je ziet er niet meer uit zoals ik me je herinner", zei Torak, "Wat is er gebeurd in het woud en heb je de maan ook zien gloeien. De maangodin is teruggekeerd, Silwyna. Ze zal onze cultuur weer herstellen, dat droomde ik de nacht na het verschijnsel." De opgewonden Torak keek de vrouw aan en wachtte op een reactie.

'Ssst, ja ik ben Silwyna,' fluisterde ze. 'Maar noem me Pema, Pema Nasc. En praat niet zo hard, ze mogen niet weten dat je hier bent.'
Wat moest ze nou met Torak doen? Ze kon hem niet nu hier bij zich houden maar Kurukal insturen was al helemaal een slecht idee.

'Transfiguranten hebben mij tot hoge elf gemaakt, het is mijn dekmantel.' Het woud... 'Ga zitten Torak,' ze wees hem een stoel aan. 'In het woud ben ik gewond geraakt en werd ik gered door een hoge elf, de keizer van Iontach. Hij heeft me ontvoert...'
Pema vertelde het hele verhaal aan haar vriend.

'De maan die je zag gloeien, dat deed ik. Gonta heeft voor haar dood mij de kus gegeven, ik ben de maangodin. Nu moet ik me verschuilen voor Hama..'

Pema keek naar Torak, kon hij dit aan?

Aan de ene kant was Torak dolgelukkig dat hij zijn vriendin na zo'n lange tijd had teruggevonden, maar aan de andere kant was hij kwaad op haar omdat ze haar stam had achtergelaten. Silwyna had, toen haar been was genezen, terug kunnen komen naar de stam, maar in plaats daarvan ging ze braaf met de keizer mee. Torak had zich net hetzelfde gevoeld als de zuidelijke maanelfen tijdens Gonta's oorlog toen de hoge elfen hen achterlieten.

Torak vond het een vreemde naam. Het was vast zo'n hoge elfennaam waarvan Torak dacht dat het woorden waren. Hopelijk kon hij Silwyna snel terug bij haar naam noemen want hij hield niet zoveel van hoge elfen. "Zeg die hoge elf waarmee jij zo goed bent bevriend, ken je hem al lang? Is ie groter dan ik?" vroeg Torak wantrouwend.

Torak verstijfde en viel als een plank achterover. Silwyna was dé maangodin. Natuurlijk wist Torak dat ze was bestemd om maangodin te worden, maar hij had gedacht dat een andere god zich als maangod had aangeboden. Hij was niet de slimste man, maar hij wist dat hij een relatie met Silwyna wel kon vergeten. In de legende's trouwden de maangodinnen altijd met een Aon, wat nu trouwens was gebeurd, en ging het geslacht Aon steeds voort. Ze was zelfs al zwanger. 'Ze is zwanger?' dacht Torak plots geschrokken.

Silwyna Aon was inderdaad zwanger. Ze had een dikke buik waar nu een kind in zat waar ze voor zou moeten zorgen. Het schrok Torak een beetje af, maar hij zou zijn vriendin steunen, in welke omstandigheid dan ook.

'Ik haat hoge elfen, dat weet je. Ik voel me ook vreselijk in dit rot lichaam! Maar Arnhar is anders Torak. Maar als je het zo graag wilt weten, ik ken hem kort en hij is langer.'
Dat vervelende mannetjes gedrag van Torak ook!

Een schop in haar buik deed Pema grijpen naar haar buik. Ze vervloekte een of andere onbelangrijke god.
'Ja het gaat,' zei ze voordat Torak er naar kon vragen. 'Ik ben helemaal niet blij met deze situatie Torak praat me nou alsjeblieft geen schuld gevoel aan.'

Verbaasd keek Pema over haar schouder toen ze iets hoorde vallen. 'Torak??' Ze liep op haar vriend af en bekeek hem. 'Ik wil je graag wat schenken..'

Torak keek jaloers opzij en legde zijn armen over elkaar. Hij zou een een babbeltje gaan doen met die Arnhar. Een zien of hij dan nog langer was dan hem. Ook al was Torak volwassen en de onderleider van de stam, hij had soms zijn kinderlijke kantjes die hij dan naar buiten gooide.

De jonge elf had heus wel gezien dat Silwyna pijn had. De baby was blijkbaar hardnekkig en daar hield Sil niet van, voor zover Torak wist. "Weet je zeker dat het gaat, Silwyna? Als je wil haal ik de beste heler van de stad voor je om de pijn weg te halen?" vroeg Torak onzeker.

Nog steeds een beetje suf van zijn val stond Torak recht. Hij wist niet wat hij moest zeggen of doen. Moest hij buigen voor de maangodin of normaal doen met een zenuwachtig gevoel. Zijn maag tuimelde om en heel even dacht Torak dat zijn voedsel weer naar boven zou komen. Geroosterde zeehond was nou niet bepaald het leukste voedsel om uit de mond van iemand te zien komen.

Torak keek verbaasd naar Silwyna. "Wat wil je me dan schenken?" vroeg hij.

'Ik ben niet zwak Torak', ze keek hem boos aan. Ze was van binnen een maanelf, geen zwake hoge elf. Hij dacht dus ook al, oh ze is zwanger dus zielig en zwak. Ze had anders verwacht van Torak.

'Een tweede stem, dan kan je de taal van andere rassen leren. Zie het niet als iets verraderlijks naar de maanelfen. Zie het als een gift van mij.' Ze keek hem aan, hopelijk zou hij het goed opvatten.

Pema pakte een twee bekers en een kan met water, ze schonk voor twee in. 'Je mag pakken,' sprak ze.
'Hoe gaat het eigenlijk met de stam en met Lanaru?' Ze wilde hiermee Torak een beetje afleiden, laten bezinken wat voor informatie had gekregen. Laten inzien dat ze het juiste had gedaan.

Weer trok Torak zijn wenkbrauw op. "Een watte?" Wat een 'tweede stem' precies was wist Torak niet, maar als het een geschenk van Silwyna was dan zou het vast waardevol zijn. Normaal gezien was Sil niet zo vrijgevig met informatie, maar nu gaf ze hem zomaar die tweede stem die kennelijk veel informatie bezat. Hopelijk zag het er mooi uit, dan kon hij bluffen bij zijn broer.

Gretig griste Torak een beker water van de tafel. Hij was opgegroeid op de zuidpool en kende dus maar weinig manieren. Toch bedankte hij Silwyna even voor haar gastvrijheid. Ook een stoel was vreemd voor Torak. Hij wist niet zo goed hoe het hoorde dus ging hij met zijn voeten van de grond op het meubelstuk zitten. Torak nam een paar slokjes van het heerlijke water.

Torak stopte even met drinken en zei: "Oh, de stam maakt het goed. Er zijn veel minder verliezen dan vorig jachtseizoen. De mensen zijn om de één of andere reden gestopt met jagen. Ik hoop dat dat een goed voorteken is." Torak nam een slokje water. "Er zijn na je vertrek zeker vier maanelfen geboren. Dat lijkt me een goede start om de stam weer op te bouwen. Ayan* is nu de stamleider en hij leid erg goed, maar hij hoopt dat je snel terugkomt om de stam te leiden. Hij heeft het erg moeilijk. Het voedsel is schaars en de dieren trekken weg."

"Het gaat goed met Lanaru. Ik besloot om haar te trainen zolang je weg was. Ze maakt vooruitgang en ik denk dat ze nu wel walrussen aan kan. Die beesten zijn met de dag lomper geworden, maar je mag hun slagtanden niet onderschatten. Verder mist ze je heel erg. Toen we dachten dat je dood was is zij met enkele andere maanelfen naar Artach gegaan om te zien of je daadwerkelijk was vermoord." Torak keek naar de vloer. Hij vond het heel spijtig dat Lanaru al bijna een jaar niet zeker wist of haar mentor nog leefde of niet

*Ayan is Torak's oudere broer

'Ik zal het je morgen geven, als ik op krachten ben.' Stomme zwangerschap. Was ze nou maar gewoon thuis bij de maanelfen op de zuidpool vrezen voor de jacht van de mensen.

Pema pakte een tweede stoel en ging tegen over hem zitten. 'Vreemd normaal blijft het dodenaantal gelijk maar dat is goed nieuws. En vier geboren, is geweldig nieuws.' Het ras moest toch blijven voortbestaan en als ze hier weg kon zou ze de maanelfen bevrijden van de mensen.

'Ik mag je broer wel bedanken als ik thuis kom,' hij leiden nu wel de stam voor haar, met Torak natuurlijk. 'Ik zou ook graag naar huis willen alleen zit ik hier opgesloten. Begrijp je dat niet Torak?' Het voelde alsof ze zelf de maanelfen niet meer begreep. Torak leek opeens zo raar. Ze mocht zich niet verliezen in haar vermomming!

'Bedankt dat je mijn taak als mentor op heb genomen, Lanaru is een bijzondere vrouw, ze gaat het ver schoppen.' Ze keek wat sip naar de grond. 'Ik mis de stam.'

"Dan wacht ik geduldig tot morgen voor mijn geschenk." lachte Torak.

Torak knikte: "Volgens mij concentreren de mensen op iets anders. Misschien wel iets groters. Ik denk niet dat de Artanen hun oude traditie's laten vallen voor een stomme nieuwigheid. Nee, ze plannen iets gevaarlijks. Wat weet ik niet, maar dat zoeken we wel uit."

"Maar Sil, vroeger liet je je nooit doen. Niemand zegt jou wat je moet doen, Silwyna. Je bent vrij om te gaan waar je wil. Ik raakte zonder problemen de stad in en we zullen ze samen weer verlaten. Daar is toch niets ingewikkelds aan? Of zit je met andere problemen?"

Torak keek weer op: "Lanaru zou trots op je zijn als ze wist dat je de maangodin bent. Zelfs ik schrok er zo hard van." Torak lachte met zichzelf en zei toen: "Silwyna, ik vroeg me af of... Wel ja... Nu de maangodin terug is zouden we... zouden we terug kunnen keren naar Aon en de stad weer opbouwen. De stam is de zuidpool beu en eerlijk gezegd wil ik ook niet langer zeehondenvlees eten."

'Mensen zijn altijd wat van plan, ze zijn ook niet te vertrouwen. Wat het ook is maanelfen kunnen het aan. Daar vertrouw ik op.'

'Vroeger was ik geen godin, had ik geen verplichtingen als godin. Nu heb ik dat wel en moet ik op mijn leven passen. Als ik dood ga is de maangodin voor goed weg. Hama is uit op mijn dood, als ik terug ga naar huis vind ze me vast. Het zou me niet verbazen dat ze daar mannetjes naar toe heeft gestuurd. Ik ben godin maar kwetsbaar.'
Bah dat ze dat ooit over zichzelf zou zeggen.

'Als het kan wil ik Aon opnieuw opbouwen. Het weer van de maanelfen maken maar het kan niet als Hama nog levend rondloopt.'

"Ik begrijp het", zei Torak. "Ik hoopte dat je met me mee zou gaan naar Nilavu. Maar als je hier moet blijven dan leg ik me er maar bij neer." Torak keek in de ogen van Silwyna en zag dat ze dit helemaal niet leuk vond. Hij zei: "Waarom wordt je niet gewoon maanelf, ik weet zeker dat je die donkere elfen aankunt. Of is er een supermacht die je tegenhoudt?"

Torak lachte: "Je gaat die Hama vermoorden is het niet?" Als dat zo was begreep Torak haar helemaal. Die vrouw klonk vreselijk en Torak kreeg al de rillingen als Silwyna over haar sprak. Ze had haar eigen kinderen uit het paleis geschopt.

Torak sprong van zijn stoel: "Ik denk dat ik maar eens moet gaan. Het is niet erg veilig hier met al die vijanden om je heen. Ik moet terug naar de zuidpool gaan om de stam te helpen. Ik vond het fijn om je nog eens te zien, Silwyna." Torak wist niet goed of hij haar nu moest omhelzen of haar gewoon gedag te zeggen. Hij koos voor de tweede optie. De jongeman zei gedag en liep richting de deur.

'Ik wil niets liever dan deze vermomming weggooien en weer mezelf zijn. De donkere elfen laten zien wat ik kan en dan terug naar Nilavu reizen met jouw. Maar doe ik dat dan verraad ik aan Hama waar ik ben. Ze vind me snel genoeg met al haar manschappen. En als ze me eenmaal hebben kan ik niks meer doen om wie dan ook te helpen.'

Ze wist niet wat voor effect dat zou hebben op de wereld maar ze wist zeker dat de maanelfen in paniek zouden raken. Zij was hun hoop.
'Als ik haar in mijn handen krijg zal ze niet ontsnappen, ze zal sterven.' Ze glimlachte kort naar Torak.

'Torak wacht,' vlug pakte Pema zijn hand voordat hij bij de deur was. 'Wil je minstens tot morgen ochtend blijven? Dan kan ik je mijn geschenk nog geven.' Ze glimlachte weer naar Torak. 'En misschien kan ik je nog wat meegeven voor de stam.' Brieven of iets, voedsel, iets wat ze konden gebruiken.
Pema bleef zijn hand vasthouden, die ging ook pas los als hij bleef.

Torak draaide zich om en schonk Silwyna een warme glimlach. "Ik blijf nog tot morgenochtend", zei hij, "Maar dan moet ik gaan. Ik zie dat dit gebouw niet alleen van jou is en dat er morgen wel anderen zullen komen." Torak wist niet dat hij zich op een school bevond en dat Silwyna hier les gaf. Maar dat kon hem weinig schelen. De lange reis naar Kurukal had hem uitgeput en het liefst wilde hij neerploffen op een zacht stukje grond om te slapen.

Torak was benieuwd naar het geschenk dat hij eigenlijk al helemaal was vergeten. Omdat het gewoon zijn aard was begon hij vragen te stellen: "Wat is dat geschenk eigenlijk? Ik ben er erg benieuwd naar." Hij keek Silwyna vol verwachting aan en ging weer zitten op de stoel.

Na een lange reis van minstens een half jaar had Torak haar gevonden. Hij had zijn beste vriendin en ook de maangodin teruggevonden. Zijn dag kon niet meer stuk, zelfs niet als er nu donkere elfen zouden binnenstormen, dat vond hij juist leuk.

Hij bleef. Ze liet zijn hand weer los en nam ook plaats op haar stoel. 'Je wilt niet weten wat hier allemaal leeft, het is vreselijk druk nu ook de leerlingen van Speire hier zijn. En er heerste paniek toen Brenin werd weggebracht. Die paniek was nog steeds niet geweken. Vele waren bang voor de donkere elfen, Pema niet. Maar ze kon ze niet aanvallen, haar dek mantel zou vallen op dat moment.

'Een stukje godheid,' sprak ze geheimzinnig om Torak te plagen. 'Je kan ermee de maan om hulp vragen.' En meer zei ze er niet over. Ze moest nog altijd voorzichtig zijn met woorden. En als Torak en de maanelfen echt hulp nodig hadden zagen ze vanzelf wel wie er te hulp schoot.

'Torak ik ben zo blij dat ik je zie maar mag ik vragen waarom je bent gekomen?'

"Wie zijn van waar gekomen?" vroeg Torak. Het enige wat Torak ooit had gezien was de Zuidpool en nu ook de landen waar hij door was gereisd om in Kurukal te komen, maar nog nooit had hij gehoord van Speire, laat staan de woestijn waar Speire zich bevond. Enkel uit de verhalen van zijn grootvader kon Torak afleiden waar hij woonde en wat zijn geschiedenis was.

"Ooh", kwam er uit Torak's mond. Hij probeerde te bedenken wat dat geschenk kon zijn, maar omdat Silwyna er waarschijnlijk toch niets over zou zeggen, liet Torak zijn gedachten gaan. Hulp kon Torak altijd gebruiken, zeker nu de mensen zo geheimzinnig doen. Als de maangodin hulp aanbood was dat altijd een goed teken. Torak bedacht opeens iets. Wat als hij nu een visioen over morgen zou krijgen. Dan wist hij meteen wat hij zou krijgen. Maar maanelfen kregen nooit visioenen over de nabije toekomst, maar over iets algemeens dat in de toekomst zou gebeuren. Jammer.

Torak zuchtte: "Ik ben ten eerste gekomen om jou te zoeken en ten tweede omdat ik op de tekens van de maangodin afging. Ik weet zeker dat alle maanelfen het hebben gevoeld, zelfs de hoge elfen. Ik durf erom te wedden dat de hoge elfen zich schuldig voelen dat ze hun godin hebben verraden. Hun toekomstvisie's zijn van hun ontnomen door hun domme fout. Maar goed, ik ging achter de maangodin aan en vond jou."

'Een groot paleis, het is jammer genoeg ook door de donkere elfen overgenomen.' Ze namen ook alles in, net zoals de hoge elfen deden. Ze hadden precies de zelfde gedachten gang.

'Gebruikt het alleen als de nood hoog is. Je moet de maan niet uitputten. Zij moet ook rusten.' De maan was iets kostbaars, je moest er zuinig mee omgaan.

'Maar waarom? Om te zien of het waar was dat de maangodin terug was? Of ze nog leefde. Of was je benieuwd, wie het was.' Ze nam gauw een slok van haar water. 'Wat het ook is het is een stomme reden. De maanelfen hebben je nodig thuis, je bent een leider, die verlaat zijn groep niet.' Goed zij had het wel gedaan maar ze werd ontvoert en kon niet vluchten door die kwal.
'Tarok wat is de echte reden? Was je ook opzoek gegaan als ik zelf nog in de stam was en de maangodin iemand anders was?'

"Ik kwam af op mijn godin omdat ze heilig is. Zij is onze enige hoop en alleen zij kan ons ras weer herstellen. Ik kwam niet uit nieuwsgierigheid, maar omdat ik hulp nodig had. Mijn broer leid de stam, niet ik. Ik ben maar een jongen die gewoon wat rondloopt en konijntjes vangt." Torak was kwaad. Hoe kon ze nu denken dat hij enkel wilde weten wie de maangodin was of waarom hij zijn stam verliet. Hij had dit nooit van Silwyna verwacht.

Torak keek Silwyna aan. "Eerlijk gezegd kwam ik om jou, niet om de maangodin. Een godin zal wel komen als haar volk hulp nodig heeft, maar een vriendin komt niet zomaar. Ik kwam voor jou, omdat ik bang was dat je het niet had gehaald. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar... Ik ben verliefd op je, Sil. Jij bent mijn grote voorbeeld, iemand die nergens bang voor is en iemand die de wereld aankan. Sinds mijn ouders zijn vermoord ben ik een stommeling geworden die niets durft of kan." Torak's woede werd alsmaar groter en hij wist niet meer hoe hij juist kon reageren.

Kwaad stond Pema op, de onschuldige stoel waar ze net nog op gezeten had kreeg een schop waardoor hij door het kantoor vloog.
Het was een rare reactie op de woorden van Torak maar hormonen konden rare dingen met je doen.

Waarom zei hij nou dat hij verliefd was op haar, het was haar beste vriend! Ze had al genoeg moeilijkheden dit kon ze er echt niet bij gebruiken. Ze had wel eerder dit gedacht maar dat het waar zou zijn?

'Torak waarom zeg je dat nu? Nu midden in een oorlog waar ik al genoeg dingen aan mijn hoofd hebt.' Woest draaide ze zich weer om. Ze moest kalmeren, dit was niet goed voor haar en niet goed voor het kind.

Waarom deed ze nou zo.. Ze schreeuwde tegen Torak... Ze kon zich zelf wel vervloeken!
Een korte zucht was hoorbaar. Pema draaide zich weer om naar Torak.
'Sorry,' kwam er wat moeilijk uit. 'Ik ben moe en druk ik wilde niet naar je schreeuwen. Het spijt me.'
Wat was ze toch een stommeling!

Torak keek hoe Silwyna reageerde. Dit vond hij volkomen oneerlijk. Ze kon niet waarderen dat hij de maangodin ging zoeken, maar ze mocht wel schreeuwen tegen haar vriend omdat hij gevoelens had voor haar. Kwaad keek Torak naar Silwyna die verder raasde. "Het is niet mijn schuld dat er een oorlog gaande is! Ik wilde enkel onze familie's helpen door hun godin te zoeken!" riep hij.

Zwaar ademhalend ging Torak weer zitten. Ook hij moest kalmeren voor hij iets zou vernielen. De sorry van Silwyna kwam volkomen onverwacht. Torak wist niet of ze het meende, maar hij was blij dat ze iets zei. Torak was nog steeds kwaad, maar langzaam begon hij te kalmeren. Voorzichtig liep hij naar Silwyna toe en zei: "Het spijt mij ook, Sil. Je hebt erg veel te verduren gekregen de laatste tijd en het was niet mijn bedoeling om je lastig te vallen." Torak keek schuldig naar de grond en toen weer naar Silwyna.

'Ik mag mijn woede niet op jouw afreageren. Dat verdien je niet. Je bent speciaal voor mij hierna toe gekomen en dat waardeer ik.' Ze zweeg even en keek Torak aan. Hield ze van hem? Of probeerde ze niet van hem te houden..

'De waarheid is ... wij kunnen niks hebben, dat gaat tegen de legende in.' Waarom deed het toch pijn als ze dit vertelde. Hield ze dan wel van hem? Ze wist het niet. Je beste vriend dat bleef toch gewoon je beste vriend.

'We zijn in een ongelukkige tijd beland... was er geen oorlog dan hadden we nu misschien al de stad herbouwd en had ik nu geen kind van Aon. Ik wou dat ik geen godin was..'

"Ik vergeef het je, Sil. We wilden allebei geen ruzie, denk ik." Torak glimlachte naar Silwyna. Hij was echt verliefd op haar, maar zij niet op hem. Dat maakte alles extra moeilijk. Nou ja, hij kon ook gewoon afwachten tot er een andere maanelfin was die hij liefhad, maar nooit zou nog hij iemand als Silwyna ontmoeten. Ze was erg speciaal, zowel als maangodin als maanelf.

Torak keek droevig naar de grond. "Jouw Aon is gestorven, Sil, en ik denk niet dat je ooit nog een Aon, behalve die Arnhar, wilt zien, of wel?" Torak wist niet goed wat hij moest zeggen. Er waren zoveel knappe Aon's, maar Torak wilde Silwyna van haar gedachten af praten.

"Ik weet het, maar we kunnen de geschiedenis niet veranderen. Als dat kon zat ik nu in een groot huis met mijn ouders en mijn broer en zou ik nooit meer zeehondenvlees moeten eten. Maar wat gebeurd is, is gebeurd. Tirgh maakte alle donkere rassen en daar kan niemand nog iets aan doen. Maar jij bent de maangodin. Je inspireert maanelfen en zorgt ervoor dat ze de hoop niet opgeven." Torak legde zijn hand op Silwyna's schouder en lachte.

Een stukje last viel van Pema haar schouders. Torak vergaf het haar. Na al die lange tijd waren ze hun vriendschap niet verloren!

'Mijn Aon is dood... ' Maar wacht eens! Ze kreeg straks een kind van een Aon, zoals de legende vertelde. 'De legende zegt niet dat ik altijd bij een Aon moet zijn. Ik zit er niet aan vast.' Een klein glimlachje werd naar Torak geworpen. Ze zouden al zouden ze het willen wel wat kunnen... hebben.

'Je hebt gelijk de geschiedenis staat vast, we kunnen het niet veranderen. Wel kunnen we voor de toekomst zorgen. Ik zal de maanelfen niet in de steek laten.' Ze keek Torak aan en voordat ze het wist had ze hem in een omhelzing.

Torak glimlachte naar zijn beste vriendin. Zonder Silwyna zouden de maanelfen zijn uitgestorven. Torak zou haar voor geen miljoenen kunnen missen. "Ik weet zeker dat je een goede moeder zult zijn voor je kind. Je kan hem of haar alles leren wat je weet over de wereld en misschien heb je wel een opvolger als maangodin", zei Torak. Hij keek stiekem uit naar de geboorte van Silwyna's kind. De maanelfen konden altijd wel een nieuweling gebruiken in het kamp.

Torak kon het niet langer houden. Hij geeuwde net als een grote leeuw en strekte zich uit. Als dat nog niet genoeg was zei hij tegen Silwyna: "Ik wil niet onbeleefd zijn, maar ik ben een beetje moe na die lange reis. Zou ik een slaapplaats kunnen krijgen?" Een glimlachje volgde. "Het hoeft niet al te luxe te zijn hoor. Een warme ruimte is al goed genoeg."