De zware beslissing

Twee dagen was Torak al aan het wandelen. Hij was moe, maar moest verder lopen. Zijn taak was belangrijk en als hij die niet volbracht, zou het misschien te laat zijn voor de maanelfen. Op blote voeten liep Torak door de loofbossen in het noorden van Gúl Vanu. Binnen een kilometer of twee zouden de loofbossen overgaan in een grote jungle vol gevaren en mysteries. Gelukkig was hij daar nog niet.

De zon brandde en Torak vond dat hij wel een pauze had verdiend. De jonge elf ging zitten bij een open plek en haalde een stuk brood tevoorschijn. Normaal gezien at hij geen brood, maar nu hij dat wel kon greep hij zijn kans. Het was stil, misschien zelfs té stil. Opeens verschenen er vijf mannen met groene gewaden en lang wit haar. Allen hadden lange groene mantels met een eikenblad als speld. De mannen liepen op Torak af en voor hij ook maar een beweging kon doen hadden de mannen hem vast. Torak wrong zich los, maar de mannen sloegen hem meteen bewusteloos. Alles werd zwart.

Zwaar ademhalend werd Torak wakker. Voor hem stond iemand. Een lange man met lang wit haar in een staart keek Torak aan en sloeg op zijn wangen. "Wakker worden", zei hij met een hese stem. Geschrokken keek Torak om zich heen. Langzaam kreeg alles vorm en Torak kon de vijf mannen zien naast een grote draagstoel. De man voor hem liep snel opzij naar twee vrouwen in een wit kleed. In de draagstoel zat een vrouw. Ze was prachtig en even was Torak vergeten waar hij was. De vrouw had een smal gezicht en mooi haar in een knot, maar toen werd hij uit zijn droom gehaald toen de vrouw met een ijzige blik uit haar draagstoel kwam. Haar hals was bedekt met sieraden en ook haar polsen waren onzichtbaar. In haar rechterhand hield de vrouw een scepter van zilver en... Sterrenzilver! Toen zag Torak de sterrenzilveren kroon op de vrouw haar hoofd en de prachtige jurk die ze droeg. Voor Torak stond de keizerin van Iontach. Haat borrelde in Torak naar boven, maar hij kreeg de kans niet om iets te denken want de vrouw kwam op hem af.

Hama was haar naam. Hama Nellion-Andra-Aon, keizerin van Iontach, heerseres van al wat Iontach creëerde. De ijzige vrouw wandelde naar voren en keek naar de vastgebonden maanelf. Uit schrik dat het volk haar van de troon zou stoten omdat de rebellen en de donkere elfen weer actief waren geworden, was Hama uit Arivu gevlucht. Al meer dan een maand reisde Hama de wereld af op zoek naar die ene elf die alles had verpest: Saphire van Nilavu. Op haar reis naar Kurukal was ze iets interessants tegen gekomen. Iets dat ze kon gebruiken tegen haar vijand.

In het oude maanelfs zei Hama streng: "Jij, zuidelijke maanelf, zeg op: waar is Saphire, vrouw van Arnhun Aon?!" Ze keek de jongeman aan en toen die niet antwoordde zei ze: "Wel, als je geen antwoord wilt geven ben ik gedwongen je op te sluiten zolang ik Saphire niet vind. Laoch!" De vijf mannen liepen op Torak af en namen hem mee naar een grote witte koets die zich niet veel verder dan de draagstoel bevond.

Hama wist dan misschien niet waar Saphire was, ze had extreem machtige krachten die ze zou gebruiken. De keizerin ging midden op de open plek staan en zei met een luide stem: "Saphire, Maanelf van Nilavu, Vrouwe van Arnhun de Grote en Eigenaar van Ogya's Schijf, hoor mijn woorden! Mijn handen hebben een kostbaar bezit van u omsloten. De man die ik bezit kan noch spreken, noch laten zien waar u bent. Als het leven van uw vriend uw dierbaarder is dan uzelf, kom dan om middernacht naar de open plek in het bos bij de grenswachters." Hama schoot een felle bol van blauw licht af die bleef zweven boven de open plek. "Volg het blauwe licht en kom mij tegemoet, anders zal uw vriend niet meer zien hoe ik de wereld weer overneem!" Hama's stem galmde door de valleien en de vlaktes. Ook Kurukal hoorde de stem van de Witte Dame.

Hama grijnsde en ging op een rots zitten. "Wat doen we nu, mijn vrouwe?" vroeg een meisje, dat ongetwijfeld een bediende was. "Niets, we wachten", zei Hama op haar kille toon. De vrouw grijnsde nogmaals en bleef toen naar de bomen staren, wachtend op Saphire, de maanelf.

Hama! Hama had Torak! Van schrik liet ze haar boek uit haar handen vallen. Het gevolg daarvan was dat haar zoontje begon te huilen. Gauw pakte ze hem op en wiegde hem stil.
Hama de feeks! Ze had Torak gevangen genomen, de perfecte manier om haar te lokken. Ohw die vreselijke vrouw toch! Ze zou haar oh ze ging eraan!
Voordat ze echt kwaad werd legde ze haar stille zoontje weer in het wiegje.

Ze moest Torak redden haar kinderen achter laten, ze waren hier voorlopig veilig. Ze waren veilig bij Hymnae. Ze moest haar vertrouwen..

De maanelf pakte haar boog en pijlen, gaf haar kinderen een kus op hun voorhoofd en verliet haar kantoor om vervolgens bij Hymnae aan te kloppen.
'Hymnae,' sprak ze toen de deur open ging, 'let op me kinderen. Alsjeblieft. Ik ben even weg.' Hymnae hoefde niet te weten wat ze echt ging doen.
Ze keek de woudelf aan en na de bevestiging dat ze het zou doen liep Silwyna weg.
Bij de nieuwe wacht mocht ze gelukkig vertrekken met de smoes dat ze haar hobby ging beoefenen.

Het werd al donker, lopend zou ze het nooit redden! Rennend deed te veel pijn. Zou ze Torak kunnen redden?
Maar toen kwam haar reddende engel. 'Merrie..' fluisterde ze. Ze aaide het dier over haar neus, ze kwam haar weer helpen.
Voorzichtig kroop ze op de rug van de merrie, Silwyna gaf haar de sporen en als een wezen volgde ze het blauwe licht.

Net voor middernacht kwam ze aan op de open plek. Ze liet de merrie minderen en zocht naar Hama. Ze zat op een rots, een mooi doelwit voor een pijl. Ze sloeg het idee af, er zouden vast Loach in de buurt zijn. Ze stapte van de merrie en liet haar vrij.
Op het gemak liep ze naar Hama toe. Tot drie meter van Hama stopte Sil.

'Geef de maanelf terug,' sprak ze in het hoge elfs. Wat een foutje was want ze wilde de taal van Iontach spreken.

En toen, na lang wachten, verscheen Hama's doelwit. De bedienden en enkele leden van het hof stonden net achter de bomen te kijken naar de twee elfen. "Eindelijk ben je daar", lachte Hama, "Je weet niet hoelang ik heb moeten wachten. Ik dacht dat je voor een vriend wel iets sneller zou komen." Met een gemene grijns op haar gezicht stak Hama een hand op. Twee Laoch sleurden een vermoeide maanelf mee naar de open plek. "Als je hem terug wilt hebben, moet je mij geven wat ik wil. Je hebt iets wat van mij is, Saphire. Iets wat mij erg dierbaar is. Geef het terug, en ik laat je vriend vrij." De vrouw stond op en wandelde richting de maanelfin.

Hama was niet blij. Ze was nooit blij, omdat ze zichzelf niet was, maar ze was tevreden met wat ze had bereikt. Twee, nee, zelfs drie vliegen in één klap. De twee maanelfen en het kind dat Tuaidh haar gaf. Hama wist niet wanneer het kind geboren zou worden, maar aan de maanelf te zien die hier nu voor haar stond, was het al geboren. Niets zou nu nog mis kunnen gaan.

'Ik wilde je niet graag zien, ik moest me voorbereiden of je afschuwelijke aanzicht. Maar ik ben op tijd, zeur.'
Vlug keek ze naar haar beste vriend. Ze had een foute keuze gemaakt, zij had hem moeten verstoppen! Moeten begeleiden naar huis. Ze had Hama moeten doden toen het kon!

De maanelf keek weer terug naar Hama en merkte dat de hoge elf een paar stappen in haar richting had gedaan.
'Het kind is van mij, je krijgt het niet. Als je het graag wilt moet je het uit mijn dode vingers halen.' Dreigend keek ze Hama aan. Ze zou sterven voor haar kinderen als het moest.
'Je geeft de maanelf terug of je voelt je fout.'

Hama's ogen leken wel in brand te vliegen. Een gestoorde glimlach volgde en Hama zei: "Oh, maar ik hoef je kind niet te krijgen. Al wat moet gebeuren is een moord op jouw en je kinderen en dan ben ik tevreden. Weet je Saphire, ik wil mijn troon niet kwijt en dat kan enkel als er geen erfgenamen zijn. Het grootste deel is al opgeruimd. De enigen die mij nog in de weg staan zijn jij, je kinderen... En Hymnae Annwyl." Hama stapte weer naar de rots toe. "Zolang haar amulet niet gedoofd is, heeft zij recht op de troon. Ik doe je een voorstel, Saphire. Als jij, voor mij, dat amulet kan bemachtigen, laat ik je vriend vrij en spaar ik het leven van je kind. Ik zou niet willen dat er onnodig doden vallen."

Hama liep naar de bomen toe en wilde op de grote witte koets stappen. Die zou haar verder voeren naar burcht Aon waar de overgebleven Aon's voor de familie Nellion-Andra zou buigen. Hama's plan zou werken. Ze had alle hoge elfen in haar handen en zelfs de maangodin kon niets meer doen. Hama lachte opeens luidop. Ze draaide zich om en zei: "Wist je dat je nog familie over hebt Saphire, familie die zich nooit bezighield met het keizerrijk. Arnhun zou vast hebben gewild dat jij hen kon waarschuwen voor ik hen tot slaven benoemde." Hama liep door en stapte in de koets.

Hama zou haar fout voelen. Ze koos er voor Torak weer mee te nemen? Dacht ze nou echt dat ze zonder hem zou vertrekken? Hama loog vast, zou ze het amulet geven dan zou het leven van Torak, haar kinderen en zichzelf niet zeker zijn.
Torak zou vandaag mee gaan.

De worden die Hama sprak kwamen vaag door. Silwyna concentreerde zich op het water niet ver weg van de open plek. ,
Het water gleed over de grond, recht op de koets af. Toen het water de koets bereikte, vormde het water zich tot keihard ijs. Het klom omhoog en zetten de hele koets vast, ook de koets waar de maanelf in verbleef moest er aan geloven.

'Ik ga niet weg zonder de maanelf,' Hama moest haar wel horen ze praatte hard genoeg. 'En als je hem niet geeft dan haal ik hem wel terug, het is je laatste kans. Beslis!'

Koud, dat was hoe Hama zich voelde. Het ijs dat haar koets omsloot was ijzig en niet zoals ander ijs. Hama draaide zich om en keek venijnig in Saphire's ogen. "Denk je dat je zo slim bent maanelfje? Wel ik heb goed nieuws voor je: koetsen met magisch ijs omsluiten is een goede truc bij de meeste wezens, maar je vergeet, dat ook ik een maanelf ben." Hama balde haar handen tot vuisten en met een geknars brak het ijs in duizenden stukjes.

"Hier is je vriend!" Hama richtte haar handen omhoog en de kooi waar Torak in zat werd hoog opgeheven. De keizerin gooide haar handen naar voren en de kooi werd tien meter verder gesmeten. Toen begon Hama iets te fluisteren dat niemand kon horen. Uit haar vingertoppen kwam een vreemd wit licht met een gouden gloed dat steeds groter werd. "Heb je onze magie al eens gezien, Saphire? Het is een heel mooi kunstje hoor." Hama zette een stap naar voren en schoot grote lichtstralen op Saphire af. Het was een heel warm licht dat de maanelf omsloot en wilde doden.

Woorden vuil maken aan een gevecht, wie was hier nou slim? En nou en dat ze officieel een maanelf was, ze was niet een van de Zuidpool en daar tegen was Silwyna maangodin die waren meestal wat sterker dan maanelfen.

Maar dit was vals, ze gooide met een maanelf! Terwijl de kooi nog vloog, stuurde de maanelf er water achteraan. Zodra het water de kooi te pakken had werd het ijs. Sil zetten het ijs vast op de grond en zo zweef Torak tien meter boven het strijd toneel.

Terwijl ze dat deed begon Hama haar aan te vallen. Meteen toen de eerste stralen haar raakte, sloot ze zich op in een ijs bol. Die al rollend richting Hama ging. ze zou haar omkegelen als Hama niet snel zou wegduiken.

Dat was precies wat Hama deed. De vrouw sprong hoog in de lucht en ontweek de ijsbol. "Ik heb dan misschien wel wit haar, maar dat betekent niet dat ik oud ben." Hama probeerde de maanelf zoveel te treiteren als ze kon. Het was zowat haar hobby geworden. Met haar grote baljurk sprintte Hama de open plek rond. Het was erg ongemakkelijk om zo te lopen en het gaf haar nadeel, dus scheurde ze de jurk van haar lichaam zodat een dunnere en lichtere jurk tevoorschijn kwam die veel gemakkelijker zat.

"Ik zal je vermorzelen, Saphire!" schreeuwde Hama. Uit haar laarzen haalde Hama twee dolken zo groot als haar onderarm. Als een gestoord mens die uit een gevangenis was ontsnapt, liep Hama op de maanelfin af. De vrouw wilde uithalen naar haar vijand en probeerde het mest door haar keel te boren. Dit gevecht zou niet al teveel tijd kosten, dacht Hama terwijl ze grijnzend om zich heen keek.

Ze had Hama gemist, misschien had ze haar toch onderschat. Ze brak haar ijsbal en bekeek de stand van zaken. Sil grijnsde, nee Hama was niet oud maar daardoor was ze nog niet goed. Ze bleef Hama, jong of oud.

En weer gebruikte ze woorden in de strijd. Ze verklapte meteen wat ze zou doen. Vermorzelen was gelijk aan vermoorden dus zou Hama waarschijnlijk steken in haar hals of hart.

Sil hield Hama in de gaten, ze rende op haar af met twee fraaie grote dolken. Ach kom op ze was meesteres in het gevecht. Dit was toch een eitje?
Net op het punt dat Hama wilde gaan steken liet de maangodin zich op haar buik vallen. Ze pakte het been van de hoge elf vast en trok haar onderuit. Snel deed ze een poging om Hama onder haar klem te zetten.

Hama schrok en liet haar dolken vallen. Ze viel op de grond en kreunde even, maar toen keek ze woest naar Saphire. Het gevecht was nog niet voorbij. Met veel moeite duwde Hama de vrouw van zich af en stond ze weer recht. Nu was ze ongewapend en haar magische trucjes had ze al vrijgegeven, die kon ze dus niet meer gebruiken.

Iets schoot in Hama te boven. Ze had dan geen zwaard of dolk meer, ze kon nog steeds haar handen gebruiken. In drie passen, beter gezegd sprongen, was Hama weer bij de maanelfin. Nu zei ze geen woord. Misschien omdat ze zich zo concentreerde of misschien omdat ze door had dat Saphire alles zag aankomen.

Eerst deed Hama alsof ze Saphire bij de hals wilde grijpen, maar toen ze dicht genoeg was, kromde ze haar vingers en gaf drie stompjes in Saphire's armen. Zo makkelijk had Hama het nog nooit geweten. Hama had deze techniek van Tuaidh geleerd, die het op zijn beurt van Cathaïr had geleerd. Hama bezat de kunst om magie af te nemen van mensen. Natuurlijk, maar voor een bepaalde tijd, maar toch maakte het de andere zwakker. De vrouw kon ook elk spiertje in Saphire's lichaam verlammen, maar dan zou de lol eraf zijn en kon Hama niet meer pesten. "Eens zien wat je nu gaat doen zonder je magische kunstjes."

Ze had haar bijna gehad! Als de hoge elf niet veel had gesparteld was het haar gelukt om Hama te overmeesteren.
Half stond de godin op toen ze werd besprongen, met een klap kwam ze weer op de grond terecht.
Sil wilde haar hals beschermen maar kreeg toen een paar stompjes op beide armen. Meteen voelde ze wat de hoge elf had gedaan. Haar magie! Ze had het afgepakt. Met een woeste kracht gooide Sil de heks van haar af.
Ze gooide een dolk op haar af als afleiding, hopelijk zou het nog wel wat schade opbrengen.
Meteen daarna pakte ze haar boog, legde er een pijl op en schoot richting het monster hart.

Triomfantelijk liep de hoge elf over de schuilplaats. Even vergat de keizerin dat de vrouw nog wapens had. Dat zou haar haar overwinning kosten, want de dolk die door de lucht op haar af vloog schraapte langs haar mondhoek. Een schorre gil volgde en Hama had niet eens de tijd om de pijl, die op haar af kwam, te zien.

Haar leven was voorbij. Hama zou haar keizerrijk verliezen en dan had ze haar kinderen voor niets opgeofferd aan Arivu. Maar toen Hama dacht dat de pijl haar zou doorboren, kwam de pijl niet. Voorzichtig opende de vrouw haar ogen en zag een Laoch voor haar staan met de pijl in zijn hand. De ongelooflijk snelle man brak de pijl in twee en gooide die op de grond. Toen keerde hij zich om naar de keizerin om haar te helpen, maar Hama duwde hem weg en schreeuwde: "Neem de maanelfin gevangen, idioot!" Ze sloeg met haar gebalde vuisten op de grond en keek woedend om haar heen op zoek naar Saphire.

Sil had niet gewacht op het eind resultaat, ze wist dat haar pijl de dood zou zijn. Nee er was iets belangrijkers, Torak bevrijden!
Gauw rende ze op de ijstak af waar boven Torak gevangen zat. Het was niet slim wat ze ging doen maar dom.

Sil pakte twee dolken en stak die boven haar in het ijs. Telkens haalde ze er een los om hoger op te komen. Het was zwaar maar gelukkig kon ze af en toe op het ijs leunen.

Ze schrok, dat was Hama die ze hoorde schreeuwde! Leefde ze nog? Snel versnelde ze haar pas, ze moest naar Torak toe, straks was hij al dood en deed ze dit voor niks. Hopelijk wist Hama dat ze dan woest zou worden dus waarschijnlijk zou Torak daar boven nog leven.

Het was niet koud in de kooi, maar wel ijskoud. Torak wreef zo veel en zo snel mogelijk over zijn lichaam om zichzelf warm te houden. Het was nacht, dus was het nog eens extra koud. Ondanks dat hij zo hoog hing, wilde Torak zich toch proberen te bevrijden. Met een grote tak die in de kooi was blijven haken, begon hij tegen het ijs te slaan. Langzaam brokkelde het ijs af, maar het was niet genoeg om een opening te maken in de houten kooi.

En toen kwam Silwyna, die helemaal niet Saphire heette. Ze was nog steeds mooi als ze vocht. Dromerig keek hij hoe ze stuntelig naar boven klom. Het ijs was glad, dus kon ze ook niet anders. Om Silwyna kapwerk te besparen, begon hij nog harder tegen het ijs te slaan. Opeens hoorde hij een harde krak en sloeg hij een groot gat in de kooi. Maar de druk had ervoor gezorgd dat het ijs dat de kooi ondersteunde begon te barsten.

Behendig klom Torak uit de kooi en ging er bovenop zitten. "Kom", zei hij terwijl hij zijn hand uitstak. "We kunnen ontsnappen via de bomen." Torak wees naar de hoge bomen die hen omringden en glimlachte toen. "Dank je dat je naar me toe kwam, Silwyna."

Na wel bijna een handeling die haar dood wel had kunnen zijn, kwam ze eindelijk aan bij Torak. Hij leefde nog, een klein geluks momentje kwam naar boven. Maar ze werd meteen weer alert toen ze het ijs hoorde kraken. Ze moest opschieten het ijs brak bijna!

Ze keek omhoog, Torak was uit de kooi ontsnapt, ze pakte zijn hand en liet zich op de kooi helpen. Ook zij glimlachte. 'Mijn volk gaat voor alles, 'gaf ze hem als antwoord. Al waren de grootste oorlogen aan de gang was er een maanelf in nood dan wist je waar Sil heen zou gaan.

Ze liet de hand van Torak weer los en sprong op een tak. Gauw trok ze zich omhoog en naam plaats op de tak. Nu pas merkte ze hoeveel pijn ze had, niet van het gevecht maar van de zwangerschap. Ze had in haar toestand nooit mogen vechten.
Sil grimaste, Hymnae zou haar vast een preek geven.

Ook Torak sprong snel van de kooi af en belandde op een dikke tak. Hij keek om zich heen en zag de lijfwachten van de gestoorde vrouw naar hen zoeken. De man nam de boomstam vast en zei gehaast: "We moeten nu weggaan. Als die vreemde mannen ons vinden is het gedaan met ons. Wie is die vrouw trouwens? Ken je haar? En waarom noemt ze je Saphire?" Zoveel vragen spookten door Torak's hoofd rond. Hij wist niet waar hij moesten beginnen, maar wel dat hij zich nu uit de voeten moest maken voor de hoge elfen hen zouden inhalen.

Met een grote sprong belandde Torak in een andere boom en sprong zo verder van tak naar tak. Dit moest hij vaker doen als hij ontsnapte aan de mensen in Arlan. Lachend sprong hij verder en keek even om om te zien of Silwyna nog volgde. En ja hoor, ze sprong achter hem aan. Net alsof ze niet bij hem weg kon blijven. Even verzonk Torak in zijn gedachten, maar toen schreeuwde een stemmetje in zijn hoofd dat hij zich moest concentreren op de bomen voor zich.

Het duurde lang, heel lang, voor de maanelf uitgeput was. Hij dacht, nee, hij wíst dat de hoge elfen niet zo snel konden reizen, zelfs niet met magie, dus hij sprong uit de boom en landde op een zacht stukje grond. "Zo, ik denk dat we ze kwijt zijn." Ter bevestiging van zijn woorden keek hij tussen de bomen door en hield hij zijn hand boven zijn ogen. Glimlachend keek hij naar zijn mede-maanelf. "Ik denk dat dit het dan is. Misschien zie ik je nog na de oorlog als je terug komt naar de maanelfen." De man keek triest naar Silwyna en keerde haar toen zijn rug toe. Langzaam liep hij richting het Zuiden, op weg naar zijn thuis.

De altijd vragende Torak, het voelde erg vertrouwd aan. Alsof ze het had gemist. Ach Torak haar beste vriend.
Maar ze moesten gauw verder. Ze negeerde de pijn in haar onder buik en volgde Torak tussen de bomen.

De pijn verergende zich tijdens het springen maar ze zou geen maanelf zijn als ze dat niet zou verbergen voor de wereld. Nee Torak zou niet aan haar merken hoeveel pijn ze had. Alleen Hymnae had haar pijn zien lijden.. maar elke vrouw had pijn bij een bevalling, ze hoefde zich niet te schamen.

Zonder problemen lande ze naast Torak, ze waren nu wel veilig. De hoge elfen hadden geen idee welke kant ze op waren gegaan dus dat ze de maanelfen zouden vinden was nihil.
'Die vrouw is Hama, Keizerin van Iontach, weduwe van Tuaidh. Ik vermoord haar nog wel eens.' Sprak ze met een grijns.
'Saphire was mijn schuilnaam als maanelf, een hele slechte ik weet het.' Ze had zo snel niks kunnen bedenken.

Nee wacht.. hij ging nu al? Sil had het wel verwacht maar, ze wilde eigenlijk niet dat hij ging. Waarom? Nou... een mede maanelf bij haar buurt was gewoon prettig en ja Torak was haar beste vriend, en vrienden gaven raad en waren leuk enzo.

Ze moest iets weten. Voordat ze dood zou gaan moest ze iets bevestigen.
'Torak!' Op een drafje kwam ze naar hem toe gerend. Ze stopte vlak bij hem en keek hem aan. Alleen kijken wat het met haar deed..
Sil zei niks maar kwam dicht naar hem toe, vervolgens kuste ze hem zachtjes op zijn lippen.

Torak grijnsde: "Voor een keizerin is ze best gestoord. Ik vraag me af waarom ze jou probeerde te vermoorden." Torak's nieuwsgierige eigenschap was zeker leuk want hij kwam veel te weten, maar soms ging hij erover en vroeg hij ietsje teveel. "Het valt wel mee", probeerde Torak haar gerust te stellen. "Er waren wel betere namen, maar de jouwe is ook goed hoor." Een fake glimlach volgde en Torak stak zijn duimen op.

De man wilde zich omdraaien en vragen wat er was, maar Silwyna kuste hem voor hij zijn mond nog maar kon open doen. Torak was verrast. Dit had hij nooit verwacht van iemand zoals Silwyna. Hij zag Silwyna als degene die haar gevoelens niet liet zien aan de wereld en niet wilde toegeven dat zij ook verliefd was, maar blijkbaar had Torak haar over de grens gehaald. Blij kuste hij haar terug en nam hij haar vast bij de schouders. Hij wilde haar nooit meer laten gaan, haar nooit meer in gevaar brengen, maar Torak wist dat ze niet bij hem kon blijven.

Een warme glimlach schonk Torak aan zijn geliefde. "Ik hoop dat we elkaar snel weerzien, Silwyna. Maak de stam trots." Torak draaide zich toen om en liep het woud in. Nog even keek hij achterom en lachte hij. Toen rolde er een traan van geluk uit zijn ooghoek. Zijn leven kon niet beter worden.

Het gevoel, het leek op het gevoel dat ze voor haar kinderen had. Ze hield van haar kinderen van alle twee even veel. Dit leek er op maar was het niet. Ze hield van Torak, meer dan ze gedacht had. Was ze nou verliefd? Ze wist niet dat ze het kon, het voelde zo.. fijn. Dit gevoel had ze nooit bij Tuaidh gehad, ook niet toen hij haar kuste. Ze had het vreselijk gevonden maar met Torak, dat was fijn.

'Een goede reis naar huis Torak, zolang de maan helder schijnt ben ik bij je.' Glimlachend verliefd keek ze hem na. De bevestiging was er, Torak was haar man, de man waar ze haar leven mee wilde delen.

Toen Torak niet meer te zien was, ging ook Silwyna naar huis, niet als maanelf maar als de hoge elf Pema.