Afscheid nemen valt zwaar

Met liefde voor haar zoon, gaf ze de jongen een fles met moedermelk. Haar dochter Meliana had net haar laatste gehad. Ze lag nu te slapen in haar wiegje, zonder zorgen of angst.

Verdrietig keek ze naar haar zoon, hoelang zou ze ze niet zien? Maanden, misschien zelfs wel een paar jaren! Ze zou ze niet zien opgroeien als de oorlog zo doorging. Hun eerste woordjes hun eerste stapjes en dat zouden ze dan ook nog leren bij de woudelfen! Ze had niks tegen woudelfen maar wat nou als haar kinderen zich zouden gedragen als een van hun. Ze waren maanelfen...

De fles was op en Sil liet het jochie een klein boertje maken. Het was nu wachten op de komst van Hymne zij zou ze meenemen naar haar stam.

Vandaag was de dag, de dag dat Hymnae de kinderen van Silwyna onder haar hoede zou nemen. De oorlog was hard en zou lang duren. Nu Tuaidh er niet meer was zou de wereld in elkaar storten en zouden de elfenrassen opnieuw tegen elkaar strijden. Maar de oorlog stoorde niet voor alle elfen. De woudelfen hadden tot nu toe nog geen probleem gehad met de oorlog. Enkel de Annwyls waren aangevallen, maar dat was omdat ze zich met de buitenwereld bemoeiden.

Zenuwachtig deed Hymnae haar oorbellen aan. De gouden kroon zette ze op haar hoofd en de zilveren bronzen ketting deed ze om haar nek. De woudelfin bekeek haar spiegelbeeld. Zou ze wel een goede moeder zijn voor de kinderen. Haar vorige kind was verdronken in het moeraswater en Hymnae had haar niet beschermt. Maar deze keer zou het anders gaan. Ze had Yúcatan en de andere sjamanen om de kinderen te beschermen.

"Goedemorgen Pema", sprak Hymnae toen ze het kantoortje van de vrouw betrad. "Hoe gaat het met de kinderen? Geen problemen gehad?" Met een glimlach liep ze op Pema af en ging naast haar zitten. "Heb je al namen voor ze?" vroeg Hymnae.

Als een steek in haar maag kwam Hymnae haar kantoor binnen. Ook schoot ze spontaan in haar vermomming.
Bedroefd keek ze Hymnae aan, hoe hard ze ook probeerde gevoelloos te kijken.

'Ze zijn nog erg rustig en slapen goed, ze veroorzaken nog geen problemen, Nee als het peuters werden begon de pret pas echt, ze had het thuis vaak genoeg gezien. Maar van haar eigen kinderen ging ze het waarschijnlijk niet meer mee maken.

'Ik heb het meisje Meliana genoemd, voor de jongen heb ik nog geen goede naam kunnen verzinnen.' Jongensnamen hadden haar nog nooit goed gelegen. Maar het moest een maanelf naam woorden ze wilde niet dat Hymnae haar zoon een naam zou geven.

Hymnae glimlachte en liet een traantje rollen. Dit zou echt geen fijn moment worden. De woudelfin wilde geen familie uit elkaar halen, maar het moest als ze de veiligheid van de kinderen wilden garanderen. "Gaat het een beetje?" vroeg Hymnae vol begrip, "Ik heb mijn familie ook moeten afstaan en het voelde echt niet goed, maar ik zweer dat ik goed voor je kinderen zal zorgen. Ze zullen niets overkomen zolang ze onder mijn hoede zijn." De vrouw veegde de traan snel weg en probeerde te lachen.

"Dat is een prachtige naam voor een dochter." En dat meende Hymnae ook. Ze had zelf nogal veel moeite gehad met een naam te kiezen voor haar dochter en uiteindelijk had ze twee namen gekregen. Hymnae wilde net vragen hoe de jongen heette toen ze al antwoord kreeg. "Je zal een naam vinden Silwyna en zodra je dat hebt gedaan laat je het me weten. Ik kan hem moeilijk 'jongen zonder naam' noemen."

Kil keek de elf de andere elf aan. Was dat nou een serieuze vraag, of het goed met haar ging. Ze zou straks haar kinderen afstaan, de volgende maangodin. Wist Hymnae wel dat Meliana absoluut niet dood mocht gaan! Dat er dan een cirkel verbroken zou zijn, dat de maanelfen misschien wel zouden uitsterven. Zijzelf en Meliana moesten echt blijven leven, haar zoon natuurlijk ook maar als haar dochter overleed zaten ze flink in de problemen.

Ze legde haar zoontje in de wieg neer en pakte Meliana op. Ze leek op haar, hopelijk had ze geen trekjes van Tuaidh mee gekregen. Ze wilde geen tweede Tuaidh in haar familie.
En toen schoot haar een naam te binnen, het had niks met haar gedachten gang te maken maar ze had een naam voor haar zoon.

'Hij gaat Avari heetten,' doelend op de jongen. 'Zorg goed voor ze.' Kort drukte ze haar dochter nog even tegen zich aan.

Aan haar blik te zien was Pema niet blij met de vraag. Zonder nog iets te zeggen staarde Hymnae naar de grond. Het was niet haar bedoeling om iets kwetsend te vragen, maar Hymnae kon er niets aan doen. Soms was Hymnae overbezorgd en maakte ze zich druk om niets. Natuurlijk was dit wél iets, maar Hymnae moest niet teveel vragen stellen.

Even voelde Hymnae een egoïstisch gevoel. Even vergat ze dat dit niet haar kinderen waren, maar die van Pema. Ze wilde zo graag kinderen dat het haar niet meer uitmaakte dat Pema haar kinderen moest verlaten. Dit had Hymnae ook gevoeld in de stam toen ze het meisje had gevonden. Ze had niet eens de moeite gedaan om haar ouders terug te vinden in haar stam. Eigenlijk had Hymnae een kind ontvoerd naar Kurukal, maar ze kreeg maar geen kinderen en ze werd steeds ouder. Met een hebberige blik keek Hymnae naar de kinderen, maar al snel verdween de blik weer en werd ze zichzelf.

Hymnae glimlachte: "Wat een mooie naam. Ik zal goed zorgen voor Meliana en Avari."

'Vertrek je meteen met ze?' Ze hoopte het wel, ze wilde haar kinderen morgen niet meer zien dan wist ze dat ze ze terug zou nemen. En dat mocht niet gebeuren. Met tegen zin stopte ze haar dochtertje in het reismandje, haar broertje werd er even later bij gelegd. Ze prenten nog gauw de gezichtjes in haar hoofd en dekte ze toen toe met een warme deken.

Ze stapte van het reismandje weg en gaf een teken dat Hymnae ze kon meenemen. Ook draaide ze zich om, Hymnae hoefde niet te zien dat ze hier onder leed, dat ze tranen in haar ogen had. Dat haar moeder instinct Hymnae de kamer uit wilde gooien. Hymnae moest ze meenemen en niet meer terug komen.

Een diepe zucht volgde: "Ja Pema, het spijt me, maar dat is het beste voor jou en de kinderen." De vrouw keek met spijt naar de grond. Dit was het dan. De moeder van de twee kindjes zou haar kinderen voor een lange tijd niet meer zien. Het was nu aan Hymnae om de kindjes te leren over de wereld en over de geschiedenis van hun moeder. Maar Hymnae was trots. Ze was trots dat ze de tweeling kon vertellen hoe dapper hun moeder was.

Hymnae nam het mandje aan en keek of de kindjes al sliepen. Langzaam vielen de oogjes van de kinderen toe. Hymnae glimlachte en keek naar Pema. "Weet je zeker dat het je zal lukken? Ik ga denk ik een tijd ontslag nemen om voor de kinderen te zorgen. Ik vertrouw mijn stam volledig, maar ik wil geen risico's nemen." Even voelde Hymnae de drang om de andere vrouw te omhelzen. Ze wilde de moeder troosten om haar verlies, maar dat wilde de andere vrouw vast niet. Dat had ze al laten zien in hun vorige ontmoetingen.

Hymnae keek naar buiten. "De zon begint op te komen, Pema. Ik moet nu echt vertrekken, voor de wachters de controles beginnen." Ze legde haar ene hand op Pema's schouder en zuchtte toen nog eens. De woudelfin liep met het mandje naar de deur. Een grote mantel verborg haar gezicht en het mandje eronder. In stilte vertrok de mysterieuze vrouw uit Drayocht en Kurukal, op weg naar de Groene Velden van Ayelas.

'Geen zorgen, ik dek je wel als de donkere elfen vragen waar je zijn.' Ze zou best als maaltijd kunnen dienen voor een beer, die donkere elfen zouden er vast niks achter zoeken.

Het leek wel uren te duren voodat Hymnae haar kantoor verliet, ze mocht blij wezen dat ze het kantoor verliet met twee handen. Als ze niet zo 'n zelfbeheersing had gehad wist ze niet of ze dit had aangekund.
De deur was dichtgevallen en twee minuten bleef Pema nog naar haar boekenkast staren. Voorzichtig draaide ze zich om, het mandje was weg haar kinderen waren weg. Meegenomen om jaren niet meer te zien. Ze greep haar ontbijtbord van tafel en smeet hem op de grond. Kwaad viel ze op de stoel en leunde ze met haar armen op tafel.
Ze wilde Hymnae achterna rennen, het mandje uit haar handen rukken maar ze moest hier blijven.
Oh deed ze wel goed aan dit plan, waarom was haar moeder hier niet met advies. Hoe had ze nou haar kinderen af kunnen staan!!