Nieuw leven

De zon stond inmiddels hoog aan de hemel, maar de dichte groei in het regenwoud zorgde ervoor dat het zonlicht niet doordrong tot aan de grond. Ook al was het donker en droop de dauw nog van de bladeren, toch liep er iemand door het woud. Een vrouw met een lange rode mantel en een kap liep gehaast tussen de bomen door met iets in haar handen. De twee handen omsloten het handvat van een mandje waar twee kleine kindjes in lagen.

Langzaam werd het lichter tussen de bomen en Hymnae, de mysterieuze mantelvrouw, betrad de open plek naast de Aru. Een wirwar van hutjes en tenten kwam tevoorschijn en Hymnae deed haar mantel uit. Die legde ze in een oude holle boom achter een grote hut. Snel kleedde Hymnae zich om en trok ze haar rode verenjurk aan. Alsof Hymnae al de hele tijd in het dorp was, wandelde ze met het mandje door de huttenverzameling.

Het duurde niet lang voor ze haar eigen hutje aan de rand van het dorp had bereikt. Zonder te worden opgemerkt liep ze naar binnen en ging ze zitten. De vrouw keek naar de twee baby's in het mandje. Wat waren het toch een schatjes. Maar hoe ging ze hen verzorgen. Hymnae gaf een kus op beide hoofdjes en verliet de hut. Niet veel later kwam ze terug met een zak stro en een berenvel. Voorzichtig legde ze de zak stro naast haar slaapmat en deed ze het berenvel erover. "Hier zullen jullie slapen tot jullie moeder terugkomt, kleintjes", zei Hymnae zachtjes. De zak stro was heel groot, dus zouden de kinderen heel lang kunnen toekomen met het bed. Een deken had Hymnae niet, maar de hutten waren zo gebouwd dat de warmte van het vuur, dat in het midden brandde, iedereen warm hield 's nachts.

Voorzichtig nam Hymnae het meisje, Meliana, vast. De prachtige baby had haar oogjes nog gesloten en verkende de nieuwe wereld in dromenland. Hymnae bedacht zich toen dat de baby's een blauwe schijn op hun huid hadden. De hoge elfen konden hen zo heel makkelijk herkennen en doden. Nee, dat zou niet gebeuren. De sjamaan nam uit een schaal wat mos en smeerde de kindjes in met het groene spul. Daarna legde Hymnae haar hand op de hoofdjes en sprak ze enkele vreemde woorden. Het leek wel alsof de kleur van het mos in de huid van de kinderen drong. Nog steeds had hun huid een blauwe schijn, maar de groene plekken konden dat misschien verdoezelen. Nu waren ze woudelfen, geen maanelfen meer.

Het kleine elfe meisje was in slaap gevallen in Kurukal en ontwaakt in ja waar? De ogen van het meisje schoten rond. Niks leek bekends. Oh he dat was bekend! Het meisje Meliana zag haar broertje naast zich liggen. Een kort vrolijk geluidje weerklonk.

Meliana stopte daarmee toen ze een groot wezen zag, dit was niet het grote wezen die ze vaker had gezien, deze was anders. Ze bekeek de vrouw. Zou ze net zo zacht zijn als die andere grote wezen?
Het elfje stak haar armpjes in de lucht en probeerde de vrouw aan te rakken. Hmm ... pf het lukte niet!!

Na een tijdje opende ook Avari zijn oogjes. Het zonlicht deed pijn in zijn oogjes. Auw! Het moet weg, dacht Avari. Het jongetje stond op het punt te huilen, maar opeens was de pijn weg en kon hij gewoon rondkijken. Zijn oogleden voelden zwaar aan alsof hij lood moest optillen na een hele lange tijd geslapen te hebben. Avari's mond viel open en hij keek met opengesperde ogen rond.

Ook Avari keek rond om naar bekenden te zoeken. Hij zag een persoon naast hem, maar wist niet zeker of dat wel een bekende was. Toen zag hij een bruin ding boven zijn hoofd en hij bewoog zijn hoofdje zodat het scheef stond. Nog steeds met de mond open staarde hij rond. Voor het jongetje verscheen een grote verschijning. Hé, hij kende deze persoon. De persoon had hij gezien toen hij nog in de andere wereld was, bij een vierkante kamer en een flakkerend ding dat lekker warm was. Nu was het nog steeds warm, maar er was niets om hem heen en hij voelde zich vreemd.

Avari bekeek de persoon voor hem nog eens goed. De vrouw had lange strookjes aan haar hoofd in een groen-bruine kleur en twee oogjes zoals hijzelf. Toen zag hij een uitsteeksel tussen de oogjes en hij voelde zelf tussen zijn oogjes. Ja hoor, daar zat iets. Avari's mondhoeken glipten naar boven en een baby-lachje volgde. Voor de eerste keer voelde hij pret, alhoewel hij niet wist wat dat was. Eigenlijk wist Avari niets, behalve dan dat hij een groene persoon kende met strookjes op haar hoofd en een ander persoontje naast hem die hij vaag herkende. Wat een vreemde wereld.

Hymnae kwam terug met een lepeltje. Ze nam een schaal en stampte wat vruchten plat. Ook deed ze wat patplant bij de brij, dan zouden de kindjes als roosjes slapen. De woudelfin maakte het vuurtje aan en zette de schaal erboven. Niet te warm, niet te koud, dacht Hymnae. Toen ze het vuurdewat had aangestookt kwam ze recht en liep ze naar de kindjes. Oh wat wilde ze zo graag de gedachten van de kindjes weten. Hoe zij de wereld zagen.

Het meisjes deed als eerste haar oogjes open en reikte met haar armpjes naar de lucht of was het naar haar? Hymnae boog voorover en liet het kleine handje haar vinger omsluiten. Contact was heel belangrijk bij kleine kindjes. Ze hadden liefde nodig en veel aandacht. Dat was een van de eerste dingen die Hymnae over baby's had geleerd in haar schooltijd.

Toen opende het jongetje zijn ogen. Hymnae zag een huilbui aankomen en wreef met een wijsvinger over zijn wangetje. Het jongetje stopte en keek om zich heen. Hymnae glimlachte en giechelde bijna toen zijn mond openviel. Dit zou Hymnae nog veel meemaken met de twee kindjes, maar ze moest nog wennen aan het idee dat ze twee kinderen moest opvoeden. Ze richtte haar aandacht weer op het meisje en nam haar in haar armen. Het voelde geweldig om het kleintje vast te nemen en zachtjes heen en weer te wiegen en toen het jongetje ook om aandacht vroeg, nam ze hem ook vast.

De pap was klaar en Hymnae legde de kindjes terug op hun plek. Met het lepeltje roerde ze nog eens in de pap en zette toen het meisje op haar schoot. Dit zou maar voor één keertje zijn, want de tropische vruchten waren heel zuur en bitter en de patplant was ook niet altijd goed. Hymnae zou de kinderen zelf voeden. Ze was tenslotte hun voedster geworden en dat was wat voedsters deden. Ze vervingen de moeder.

Ja ze had het wezen vast! Met al haar kracht in haar handje hielt ze het ding van het wezen vast.
He dit deed dit andere wezen ook vaak. Oh weer dat rare gevoel 1. Meliana liet haar hoofdje op het lichaam van het wezen rusten. Mmh warm, warm was lekker. He nee! Nee! ze wilde niet weer daar liggen nee! Met een boos gezicht keek ze voor zich, maar die verdween snel toen dat andere kleinere wezen weer naast haar lag. Ze bekeek hem, raakte hem aan. Ze moest er spontaan van giechelen. Ze deed het nog eens en nog eens maar dat werd abrupt afgebroken, ze werd weer opgetild.

Meliana opende haar mondje en proefde het voedsel. Even bleef ze met haar mondje open staan. Dit was niet lekker! Het eten ging weer uit haar mond en Meliana zetten het op een krijsen. Ze wilde dit eten niet!

1. Kriebel in je buik bij achtbaan dat soort

Oei, nu ging het kindje wenen en krijsen. Hymnae zuchtte. Dit waren geen woudelfkinderen, dat mocht ze niet vergeten. Enkel woudelfen konden tegen de Patvrucht en baby's konden er nog minder tegen. Hymnae zette de pap weer weg en zette het kindje zo dat ze van haar borst kon drinken. Misschien kon Hymnae hen nog in echte woudelfen veranderen. Dan zouden ze ook minder opvallen voor de hoge elfen.

Met haar rechterhand aaide Hymnae over het kleine hoofdje van Meliana. Haar ogen gleden naar beneden en staarden naar het kleine kindje. Nu was ze officieel moeder, beter gezegd voedster, van de twee kinderen. Ze zou hen zien opgroeien tot de oorlog voorbij was en hen kunnen zien spelen met de andere woudelfen. Gelukkig aaide Hymnae het hoofdje voort.

Ja dit wilde ze. Dit was wat ze wel lekker vond. Tevreden dronk Meliana van het voedsel. Dit leek al meer op thuis. Heerlijke warme melk, geen vieze drap dat ah bah was vies.
Het elfje dronk nog even gulzig door. Maar langzamer hand viel het in slaap tijdens het drinken.
Ze was moe, had nu al weer te veel gezien van hier en wilde slapen. Morgen was weer een dag vol avonturen nu wilde ze alleen maar slapen.

En daar ging ze al, die kleuren, dat vuur, oh en die wezens. Alles kwam in haar droom voor wat ze had gezien.

Ook Avari werd op de schoot gezet. Hij keek nog steeds rond met grote oogjes en deed zijn mondje zomaar open toen Hymnae iets in zijn mond wilde steken. Hij deed het toen weer dicht en speelde met de brij die in zijn mond werd gestoken. Opeens trok Avari een erg zuur gezichtje en deed zijn mond weer open. De inmiddels papperige, geplette vruchten liepen langs zijn kinnetje naar beneden en vielen in kleine brokjes op zijn beentjes. Een luide gil kwam en meteen daarna begon het jongetje te huilen.

(De volgende gm's zijn door mezelf toegestaan )

Hymnae begreep nu dat geen van beide kinderen de speciale vrucht lustte, dus gaf ze ook het jongetje borstvoeding. Avari was ook veel meer op zijn gemak. Hij voelde hoe de veel aangenamere smaak van de melk in zijn mondje door zijn keel liep. Dit was duizend keren lekkerder dan de vieze brij die hij voorgeschoteld kreeg vanuit een houten kom. Avari keek naar Hymnae en bekeek de vrouw aandachtig. Nog steeds wist hij niets van alles en liet hij alles maar op zich afkomen. Nu was Hymnae zijn moeder, of hoe Avari het dan ook voor zich zag.

(NPC: Yúcatan Arihan)

Yúcatan had Hymnae tussen de hutten door zien lopen met iets onder haar sjamanenmantel. Omdat hij wist dat Hymnae niets te verbergen had, ging hij haar ook niet ondervragen. Ze leek nogal druk en eerlijk gezegd was Yúcatan ook druk. Hij vergaderde met enkel leden van zijn stam over een mogelijke bijeenkomst van alle woudelfenstammen. In deze bijeenkomst wilde Yúcatan praten over de oorlog en een mogelijke aanval van de woudelfen op Draeth. Nu heel dit rijk was veroverd moesten de woudelfen hun vrienden in het Noorden helpen.

Opeens schrok Yúcatan op. Hij hoorde een hoog gilletje en heel wat gehuil. Zo snel als hij kon liep hij naar Hymnae's hut waar het geluid vandaan kwam. Zodra hij binnenkwam zag hij wat er aan de hand was. Hymnae gaf borstvoeding aan twee baby'tjes. Geschrokken bekeek Yúcatan de kinderen. "Zijn dat onze... Hum... Kinderen?" vroeg hij voorzichtig. De man herinnerde zich dat hij enkele keren de liefde had bedreven met Hymnae en erg goed was hij niet in wiskunde, dus kon hij ook niet berekenen wanneer ze zou bevallen.

Hymnae liet de kindjes boeren en wreef hun mondje af met een doekje. Ze legde beide kindjes weer op hun bedje en streek met haar hand over hun hoofdjes. Opeens kwam Yúcatan, haar geliefde, binnen. De groene huid van de woudelfin kleurde langzaam rood en ze ging onbewust voor de kinderen zitten. Hymnae wist niet wat ze moest antwoorden. Als ze zou vertellen over de maanelfin zou Yúcatan zijn beste krijgers naar Kurukal sturen om haar te beschermen, maar deed ze dat niet, zou ze een gezinnetje hebben en kon ze eindelijk in rust leven zonder problemen.

Zenuwachtig wreef Hymnae over haar vingers. Uiteindelijk kwamen haar lippen van elkaar en zei ze: "Ja, Yúcatan. Dit zijn onze kinderen. Verwelkom Meliana en Avari Arihan, de nieuwe sjamanen van onze stam." Een zwak glimlachje volgde. Hymnae wist bijna zeker dat Yúcatan haar niet honderd procent zou geloven, maar waarschijnlijk was hij nu uitzonderlijk gelukkig en zou hij het laten voor wat het was. Hymnae stond recht en omhelsde de stamleider.

Alsof Mirima haar mentor nog eens liet ontsnappen! Echt niet, als Hymnae weg ging zonder dat te vertellen dan zou Mirima er wel naar vragen.
Vlak achter Hymnae, weer niet zo dat haar mentor haar kon horen, volgde de woudelfin de oudere soortgenoot. Waar ging ze heen en wat had ze bij zich?

Wat trok ze nou aan? Veren jurkje, ze glimlachte, het stond haar goed. Ze sloop weer verder achter haar aan totdat ze een tent in dook. Ze keek van de tent af, dit leek wel een woudelf stam. Maar wat deed Hymnae hier dan ze hoorde hier toch niet bij? Een tijdje bleef ze nog kijken.
Wat was dat gehuil, en gegil.. Was er iets met Hymnae! Ze wilde op de tent afrennen maar zag al dat er een man naar toe rende. Deden mensen haar pijn? Ging die man haar ook pijn doen!?

'HYMNAE!!!' Ze maakte zich los van haar boom en rende op de tent af. Ze schoot naar binnen. "Laat haar...' Ze bekeek de tent van binnen. Hymnae omhelsde de man, twee woudelfjes op een stro bed. 'Wat is dit Hymnae!' De man totaal negeren.

Hymnae wilde net een kus geven op Yúcatan's mond toen er een luid geschreeuw door het dorp klonk. Niet veel later stond een jonge woudelfin in haar hut. Geschrokken liet Hymnae de stamleider los. Het was Mirima, haar leerlinge. Toen werd Hymnae weer zenuwachtig. Nu moest ze weer uitleggen aan Mirima wat er allemaal was gebeurd nadat zij naar Drayocht was gegaan.

Hymnae gebaarde naar Yúcatan en die verliet de kleine hut. "Kom even zitten, Mirima. Ik heb veel te vertellen." De woudelfin ging op de mat van berenvel zitten en gebaarde ook dat Mirima moest zitten. "Er is erg veel gebeurd nadat ik je heb toevertrouwd aan de veiligheid van Kurukal. Ik heb erg spijtig nieuws over onze stam. Erlmoor heeft heel Tawelu en de omliggende moerassen verwoest, samen met onze families. Ik ben de laatste Annwyl van Tawelu." Een traantje rolde over haar wang. "Nadat dat was gebeurd heb ik me laten leiden door Ayelas en ik voer de rivier Aru af naar de Arihan-stam. Hier ben ik opgenomen als leerling van de sjamanen. Het duurt niet meer lang voor ik wordt ingewijd. Ik werd verliefd op de man die je net zag buitengaan en ik werd zwanger van twee kinderen." Dit laatste zei ze iets minder overtuigd, maar Hymnae was emotioneel genoeg om het echt te laten lijken. "Ik hoop dat je begrijpt waarom ik je niets heb verteld. Ik heb het de laatste tijd erg zwaar gehad en ik moest erg veel doen." De woudelfin glimlachte en legde haar hand op Mirima's schouder.

Mirima keek de man na. Owhee als hij Hymnae had pijn gedaan! Dan kreeg hij met haar te maken.
Ze liep naar het berenvel toe en nam plaats. Hymnae was toch een soort tweede moeder, en naar moeders moest je luisteren. Dus zo ook naar Hymnae.

De schrik die bij Mirima was aangekomen was aan alles zichtbaar, ze verstijfde keek paniekerig uit haar ogen en wist even niks te zeggen.
Haar moeder vader, heel haar familie was er niet meer? Zij en Hymnae waren de enige overlevende van de stam.. Schrik veranderde in verdriet samen met woede.
'Erlmoor heeft alles verwoest en jij verteld dat niet!' Kwaad sprong ze op zodat ze boven Hymnae uitstak. 'Hoelang is mijn familie er al niet meer en waarom heb je dat niet verteld!' Een traan gleed over haar wang naar de grond. 'Waarom heb je het voor je gehouden!' Kwaad keek ze de woudelf aan. Het was toch niet eerlijk dat ze niks had gezegd.

Hymnae huilde bijna van spijt en verdriet. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en schudde haar hoofd. Ze vond het verschrikkelijk om weer te worden geconfronteerd met haar daden en het liefst was ze nu in Yúcatan's armen gaan liggen huilen. Voorzichtig stond Hymnae recht en deed haar armen open om haar leerlinge te omhelzen. Hymnae had Mirima als baby gezien en had haar zien opgroeien tussen de zompige moerassen van Tawelu. Hymnae was nog maar tien jaar toen Mirima was geboren, dus beschouwde ze haar meer als een soort van zusje. Maar nu voelde Hymnae zich moeder, moeder van drie kinderen die moesten worden getroost.

"Mirima, ik dacht eerlijk gezegd dat je al wist wat er met Tawelu was gebeurd en ik verloor mijn eigen kind. Ik kon er gewoon niet over praten." Tranen vloeiden over Hymnae's wangen en toen ze zag dat een van de kindjes een beetje droevig keek aaide ze snel met haar vinger over de kleine wangetjes.
Toen stopte Hymnae plots met huilen. Haar ogen verstarden en ze herinnerde zich iets wat ze zich nooit meer wilde herinneren. Het gevaarlijke vuur in haar ogen, de donkere schim die zich over haar heen boog. "Ik moet je nog iets vertellen", Hymnae keek Mirima ernstig aan, "Voor de oorlog in de wouden zijn de goden zich met mijn leven gaan bemoeien. De god der doden daalde neer op Elläm en drong binnen in mijn geest. Hij had mijn lichaam overgenomen en heeft mij gedwongen om Gubatan te vermoorden. Ik verzette me net, maar mijn sjamanenkracht heeft Gubatan vermoord. Hij heeft de leider van de woudelfen vermoord en heeft zo de oorlog gestart. Het spijt me zo van je ouders." Hymnae ging weer zitten op de mat en mompelde iets tot de Sunas (beschermgeesten).

Het kleine meisje dat weg was gedrukt door de woedende Mirima, vond dat ze Hymnae moest troosten. Zij kon er toch ook niks aan doen, aan dit alles? Maar het kleine meisje kreeg geen kans. De sterkere in Mirima won.

De omhelzing die ze kreeg, ja die was prettig, de kleine vond het heerlijk. Ze wilde uithuilen, rouwen om haar familie haar stam. Ze wilde getroost worden.
Maar de grote niet, nee zij maakte zich los uit de omhelzing en keek woest. 'Had ik het wel geweten waar was je dan! Nu wist ik het niet maar als dat wel zo was, waarom was je er dan niet voor me!' Vele tranen waren er al over haar wangen geleden. Ze hield het gewoon niet droog, ze was zo kwaad maar ook zo verdrietig om haar familie. Sterker nog ze was niet kwaad op Hymnae maar zij was nu de persoon die bij haar was. Het was gewoon naar dat Hymnae haar woede uitbarsting moest horen.

'Wat kan mij die god nou schelen! Je was er niet je hield dingen verborgen.' Het kleine meisje probeerde de grote nog tegen te houden maar ze was te laat. 'Ik haat je!'
Mirima gooide wat om en rende naar buiten, naar de bomen, hoog heel hoog!

Bijna bij het puntje van de boom aangekomen nam Mirima plaats. Ze huilde om alles, haar familie de stam maar ook omdat ze zich schuldig voelde naar Hymnae, ze had dit niet verdient.

Geschokt keek Hymnae de woedende Mirima na. Haar ogen bleven als versteend naar voor kijken, maar dikke tranen rolden uit haar ooghoeken. Toen viel ze op de grond en huilde onophoudelijk met haar handen voor haar gezicht. Hymnae wilde nooit iemand kwetsen, nooit, maar toch was het gebeurd. Waarom begreep niemand dat Hymnae al haar hele leven werd bespeeld door de goden, dat zij niets kon doen aan alle wereld problemen. Nu was Hymnae gelukkig bij de Aru, maar iedereen beschuldigde haar van alles.

Het luide gehuil van Hymnae had Yúcatan naar de hut gelokt. De lange man boog zich voorover en omarmde de vrouw. Hymnae drukte zich tegen hem aan en huilde harder dan ze ooit had gehuild. Yúcatan aaide de vrouw over haar haar en keek haar in de ogen. "Ayelas miru kr̥aṅnatalu." Sprak Yúcatan. Hij zei dat Ayelas Hymnae zou bedanken voor haar offers. Toen legde hij zijn hoofd op Hymnae's hoofd en dacht verder na over wat er allemaal was gebeurd.

Uren lang had Mirima in de boom gezeten, vaak had ze gehuild. Vaak had ze takjes gebroken en naar beneden gesmeten.
Maar nu was het nacht, was Mirima wat bij zinnen gekomen en had ze honger. Het was tijd om weer naar beneden te gaan.
Als een echte woudelf slingerde ze naar beneden totdat ze de grond bereikte. Ze zou een konijn kunnen schieten een kampvuur kunnen maken en dan het konijn daar boven roosteren. Ja dat was het plan voor haar honger probleem deze avond.

Een konijntje was snel gevonden en geschoten, een kampvuur had wat langer geduurd maar dat brandde nu ook. Een lange stok ging door het konijn en werd boven het vuur gehangen. Ze pakte wat papieren van school legde die op de grond en ging er bij liggen. Een beetje lezen kon geen kwaad tijdens het wachten.

De nacht was gevallen en Hymnae lag in de armen van Yúcatan. Maar haar groene ogen waren nog open en staarden naar de twee slapende kindjes van Silwyna. Allebei waren het erg sterke en rustige kindjes die amper huilden. Misschien voelden ze zich beter in de nacht of waren ze sterker vanwege hun goddelijke afkomst. Nadenkend over van alles bleef Hymnae voort kijken naar de twee kinderen die nu haar kinderen waren geworden.

Opeens kwam er iets in Hymnae op dat ze al veel langer had moeten beseffen: Mirima bleef uitzonderlijk lang weg. Ongerust legde ze de arm van Yúcatan, die haar net nog omsloot, op de mat neer en kwam ze recht. Al snel stond de vrouw buiten met een dunne mantel om zich heen, voor het geval Mirima die nodig moest hebben.

De woudelfin sprong van boom tot boom en speurde met haar adelaarsogen tussen de bomen naar haar leerlinge. Uiteindelijk, na lang zoeken, vond Hymnae een zwak licht dat van een vuurtje afkomstig was. Het vuurtje was al zo goed als uit, maar de verkoolde takjes smeulden nog na. Niet ver van het vuurtje lag een hoopje woudelf, Mirima.

Zo snel als ze kon liep Hymnae naar haar leerlinge toe en schudde haar wakker. "Mirima, wordt wakker, het windseizoen is geen tijd om buiten te slapen." De vrouw deed haar mantel uit en legde die over de jongere woudelfin. Nu zou ze het tenminste warmer hebben en niet bevriezen. Hymnae ging ongerust op de grond zitten en wachtte af op een reactie.

Toen het konijn eenmaal mooie bruin geworden was. Besloot Mirima er maar van te eten. Dat was zowiezo al haar plan geweest.
Ze haalde het konijn van de stok en scheurde met haar tanden af en toe stuk vlees af.
Oh konijn heerlijk. Tevreden scheurde ze nog een stuk af en las ondertussen verder in haar boek.

Na de maaltijd nam Mirima liggend plaats naast het vuur. Sterren kijken, het was niet haar hobby maar je kon er zo heerlijk bij wegdromen. Wat na een half uurtje gebeurde.
Maar lang genoot ze niet van haar slaapje na een uur werd ze al wakker geschud.

Mirima's ogen schoten open van schrik. Dit was niet de fijnste manier van wakker worden en je schrok je zowat dood.
Ze had vijf seconden nodig om te beseffen wat er aan de hand was. Het was nog nacht, het vuur was bijna gedoofd, ze had het koud en haar wekster was Hymnae haar mentor.

Even was ze blij om haar te zien en blij met de mantel maar toen herinnerde ze hun laatste gesprek. Ze sprong op en smeet de mantel weg.

'Nee ga weg! Laat me met rust!' De boze puberende Mirima was er nog steeds. Ze dacht dat ze de wereld alleen aan kon. Dat ze geen vriendschap en liefde meer hoefde. Hymnae had dat toch allemaal laten verdwijnen.
Maar toch wilde Mirima ook graag haar mentor omhelzen, zich laten troosten door haar. Ze had zoveel verdriet en Hymnae.. ja was haar mentor bij wie je alles kwijt kon.
Maar nee ze kon het niet, ze durfde niet. Ze had Hymnae pijn gedaan en dat wist ze best. Maar dat toegeven, nee dan leek ze weer zwak.

Zoveel gevoelens, puber zijn was niet leuk..

Met droevige ogen deinsde Hymnae achteruit toen haar leerlinge uitvloog. Hymnae kon niet meer verder achteruit gaan toen haar rug een oude bananenboom raakte. Haar handen werden begraven in het zwarte zand van de open plek en haar ogen zochten naar begrip. Nadat Mirima had gesproken ging Hymnae zitten tegen de bananenboom. De vrouw had ervoor gezorgd dat Mirima veilig was voor de kou en kon dus met een gerust hart slapen. Het was al laat en de woudelfin was niet van plan om het hele eind naar de stam terug te lopen, dus zocht ze wat mos achter de bananenboom en maakte daar een bedje van. "Welterusten Mirima", fluisterde Hymnae en met één hand onder haar hoofd viel Hymnae op haar zij in slaap.

Hymnae droomde vreselijk. Ze bevond zich in Tawelu. De Grote Boom stond nog recht, maar hij was niet zoals Hymnae hem wilde. Grote vlammen likten aan de groene bladeren en vreselijke monsters kropen langs de stam omhoog. Overal hoorde Hymnae woudelfen roepen en gillen om hulp. De vrouw sprong in het vieze moeras-water en zwom hopeloos naar de overkant. Zo snel ze kon liep ze langs een pad de boom in. Bloed stroomde over de grond alsof iemand een groot bad leeg kapte.

Na heel wat klimmen kwam Hymnae aan bij de hut van haar moeder. Ze zat te huilen met een kind onder haar armen, Nerwen, haar eigen dochtertje had Hymnae in de steek gelaten. Opeens klonk een luid gekraak. Hymnae liep naar haar moeder toe om haar te redden, maar de vrouw zag haar niet en hoorde ook niet de smekende gillen van haar dochter. Met een oorverdovend gekraak voelde Hymnae alles bewegen. De hut stortte in en haar moeder begon nog harder te huilen. Ze stond recht en greep met haar rechterhand naar takken, maar grote splinters vlogen door de lucht en maakte diepe wonden in haar armen. Een luidkeels geluid klonk vanuit het mondje van het kindje, maar Hymnae kon niets doen. Zelf greep ze hulpeloos naar grotere takken, maar alles brak en schudde door elkaar. Kolkend water kwam dichter en dichter bij terwijl de Grote Boom omviel. Gillend klauwde Hymnae naar de grond die sneller en sneller verticaal kwam te staan. Opeens was alles zwart. De boom was gevallen en Hymnae graaide paniekerig met haar armen door het water. Met het laatste beetje energie kon Hymnae nog net haar moeder naar de bodem van het meer zien zinken, hulpeloos zonder iemand die haar kwam redden. Het rode licht van het vuur verlichtte het hele meer, waar overal woudelfen schreeuwend verdronken.

Opeens zag Hymnae een wit licht dat het rode licht verdrong. Het verstikkende gevoel dat haar keel dichtkneep verdween en Hymnae werd opgetild door een onzichtbare arm. Hymnae dook op en bevond zich toen niet meer in Tawelu, maar in een witte zaal vol witte mist. Hymnae kroop uit het ijskoude water en zag toen dat het water onder haar veranderde in een marmeren vloer. Hymnae was nu gekleed in een lange witte jurk met een mijlenlange sleep. Voor Hymnae verdween de mist en vormde zich een pad naar iets in de verte. Een wit marmeren beeld doemde op. Hymnae herkende het beeld meteen. Keizer Tuaidh stak zijn zwaard hoog in de lucht terwijl zijn heroïsche blik het puntje van zijn zwaard leek te spotten. Zijn lange witte gewaden waren vervangen voor een prachtig harnas en een lange mantel. Hymnae keek de man aan. Haar vroegere echtgenoot had haar in de steek gelaten. Hij was de oorzaak van de oorlog, niet Tirgh, noch de donkere elfen. Hij had ervoor gezorgd dat de wereld hem ging haten. Tuaidh was geen slecht man. Hij was erg vriendelijk en rechtvaardig, maar zijn idee van orde was vreselijk. Hij dacht dat een keizerrijk de wereld zou verenigen en oorlogen zou doen stoppen. Wel, het had Hymnae's hele familie afgenomen.

Terwijl Hymnae het beeld naderde, bleef haar voet achter iets steken. Geschrokken deinsde Hymnae achteruit en hield haar hand voor haar mond. Het verminkte lichaam van Gubatan voelde nog kouder aan dan de laatste keer dat Hymnae het aanraakte. Hymnae zakte neer en begon te huilen. Bittere tranen rolden over haar wangen en plensden op de stijve huid van Gubatan. Donker paarse bloedvlekken waren als tatoe's op de borst van de dode woudelf getekend. Hymnae nam haar geliefde vast en draaide hem om. Opeens opende de ogen van de man zich en paarse bollen staarden haar aan. Als een zombie begon hij te kreunen en wilde hij haar aanraken. Hymnae liet hem los en stond op. Hymnae botste echter op iemand aan. Geschrokken draaide Hymnae zich om en zag een lange man met zwart lang haar in duizenden vlechtjes. Groene en bruine kralen sierden zijn haar en het baardje op zijn kin was net lang genoeg om ook te worden versierd met kralen. Twee droevige bruine ogen keken Hymnae aan. "Vader", mompelde de woudelfin. De man deed zijn armen open en omhelsde haar. Hymnae wilde tegen de borst van haar vader uithuilen, maar ze slaakte een gilletje toen haar handen tegen iets glibberig aanduwden. Hymnae zette een stap achteruit en zag wat er aan de hand was. Haar vader was helemaal naakt op de lendendoek na. Maar het was niet zijn huid die zo glibberig was. Het hele bovenlichaam van Kubatan was open gevreten en leeggehaald. Ribben staken uit de overgebleven huid en glansden als paarlemoer. Opeens vielen de ogen van Kubatan dicht en viel hij levenloos neer op de grond. Hymnae huilde en zette trillerig enkele stappen achteruit, maar haar voeten vonden opeens geen vaste grond meer en Hymnae viel in een diep zwart gat.

Met een smak kwam Hymnae terecht op een platform van obsidiaan. Hymnae keek bang om zich heen en een ijskoud gezicht verscheen. Zijn lange zwarte haar was moeilijk te onderscheiden van de zwarte ruimte, maar Hymnae herkende de man meteen. Tirgh Mel'Almúr stond grijnzend op de woudelfin neer te kijken. Zijn grijns ging over in een lach en twee gigantische handen kwamen dreigend op Hymnae af. De witte jurk kleurde zwart en donkerrood bloed welde op in haar ogen. Pijnlijke steken plaagden haar zij en Hymnae gilde het uit. Alles werd zwart toen de handen Hymnae omsloten en Hymnae opende haar ogen.

De maan stond hoog aan de hemel en Hymnae zag wat verderop Mirima en het nasmeulende kampvuur. Haar ogen waren groot en bang en Hymnae kroop in een bolletje tegen de boom aan. Ze herinnerde zich de droom alsof het allemaal echt was geweest. Hymnae begon plots te huilen. Ditkeer geen bloedtranen of paarse tranen, maar echte tranen van verdriet. Hymnae had in één enkele nacht al haar familieleden opnieuw zien sterven. Eerst haar moeder en haar dochter. Toen had ze het versteende beeld van Tuaidh gezien en het dode lichaam van haar geliefde Gubatan. En tot slot had ze haar vader gezien die was opengereten door vreselijke weerwolven. Maar het ergste was nog de zwarte ruimte met Tirgh. Hymnae had haar eigen dood beleefd en dit was niet de toekomst. De woudelfin was al gestorven. In Drayocht had Tirgh haar ziel leeggezogen en haar gedwongen om haar familie te vermoorden. Nu bleef er enkel nog een klein vleugje leven over in Hymnae, maar het was niet de echte Hymnae. Hymnae voelde zich een geheel ander persoon. Ze leefde in een andere stam onder een andere naam, Hymnae Annwyl was gestorven toen ook de Grote Boom stierf. Om de kou zoveel mogelijk te vermijden trok Hymnae haar jurkje over haar knieën heen en wreef ze over haar armen. Vanaf toen bleven haar ogen de hele nacht open, bang om nog eens dezelfde nachtmerrie te beleven.

Mirima draaide zich weg van Hymnae. Ze moest duidelijk laten merken dat ze boos was. En dat ze Hymnae stom vond enzo, ook al vond ze dat niet.
De wereld was niet eerlijk, die kon je als schuldige aanwijzen.. Ze sloot haar ogen en viel na lang draaien in een lichte slaap.

Bij de eerste zonnestralen van de ochtend werd Mira wakker. Kreunend drukte ze zich zelf omhoog. Ze was nog lang niet uitgeslapen. Ze wilde weer gaan liggen totdat ze Hymnae zag. Hymnae.. ze was gebleven. Tranen schoten in de ogen van het meisje, Hymnae was niet stom. Ze hield van haar mentor, ze was de enige die ze nu nog kon vertrouwen.

Mira stond op van haar plek en plofte weer bij Hymnae neer. Ze sloot haar armen om de arm van Hymnae.
'Sorry,' begon ze te sniffen. 'Ik ik ik haat je niet.' En toen kon ze het niet meer in houden, tranen rolde over haar wangen. Het speet haar zo!

Hymnae zou het moment waarop twee smalle armpjes haar arm omsloten niet snel vergeten. De warme huid van Mirima deed Hymnae's groene ogen opengaan. De woudelfin keek naar beneden en voelde hoe de tranen opwelden in haar ooghoeken toen ze haar zuster zag huilen. De vrouw wilde iets zeggen, maar geen enkel woord bereikte haar lippen en dus sloeg Hymnae een arm om Mirima heen. Een krop in Hymnae's keel zorgde voor dat haar zenuwen op scherp stonden. Hymnae wist niet waarom, maar ze voelde zich erg ongemakkelijk bij deze omhelzing. Misschien mistte zij haar ouders net zoveel als Mirima of misschien wilde Hymnae helemaal geen moeder zijn voor het meisje waarmee ze jaren geleden mee in de modder speelde. Mirima was een zuster van de Annwyl stam en Hymnae kon het niet over haar hart krijgen om moedertje te spelen.
Een smalle hand gleed naar haar buik en voelde hoe de warmte van Mirima zich verspreidde door haar eigen lichaam. Hymnae zuchtte terwijl ze de opzwelling in haar buik probeerde te vergeten. Een kind bracht vele zorgen met zich mee en Hymnae had het enorm druk de laatste tijd. Nog nooit waren er zoveel zieken geweest als nu en krijgers keerden gewond terug van de oorlog met de donkere elfen. Ze wist niet eens of Yúcatan dit kind had geschonken. Misschien was het wel een kind van Gubatan. Dat zou Hymnae des te erger vinden. Ten eerste omdat ze dan Yúcatan zou verraden en voorliegen en ten tweede omdat Hymnae Gubatan wilde vergeten. De vrouw zou nooit vergeten wat ze in haar droom had gezien. Het effect van de sjamanenmagie van Hymnae op Gubatan was vreselijk geweest en Tirgh had er nog een schepje bovenop gedaan. Hymnae hoopte dat haar geliefde Gubatan nu bij Ayelas in de Groene Zalen van Khan zat.

Voorzichtig aaide Hymnae Mirima over haar arm. Misschien kon ze haar leerlinge later vertellen dat er een kind in haar groeide. Het meisje had zo al genoeg zorgen.

Mira keek omhoog naar Hymnae. Had ze haar excuses geaccepteerd? Ze voelde nog hoe de arm om haar lag. Meestal was dat een vriendelijk teken.
Ze liet haar blik weer zakken en kroop nog wat dichter tegen Hymnae aan.
'Bedankt dat je bent gaan zoeken. Ondanks ik zo deed.' Ze wist heel goed dat ze zich vreselijk had gedragen maar het was gister gewoon te veel. Ze kreeg te horen dat haar ouders dood waren, haar hele stam, vrienden alles! Hopelijk kon Hymnae begrijpen dat ze daarom zo had gedaan.

'Ben je boos?' Vroeg ze toch maar voor de zekerheid.

Hymnae zuchtte alsof ze ging liegen, maar ze loog niet. Ze zuchtte alleen al haar zorgen uit, zodat ze haar vriendelijkheid kon behouden tegenover Mirima. Met een zachte stem sprak Hymnae: "Maar nee, ik kan toch niet boos worden op jou?" Een glimlachje verscheen rond Hymnae's mondhoeken en in haar donkere groene ogen fansten kleine lichtjes alsof Hymnae Mirima stevig wilde vastpakken en knuffelen, maar Hymnae behield de rust. "Natuurlijk vind ik het niet fijn als je wegloopt, want dan maak ik me zorgen, maar ik begrijp je wel."

Ondertussen kropen de zonnestralen tussen de bomen door en verlichtten de bruin-groene haren van de woudelfen. De oudste van de twee nam haar arm terug en kwam voorzichtig recht. Nadat ze haar jurk even had uitgeklopt stak ze haar hand uit naar de jongere woudelfin: "Kom je mee naar het dorp? Ik wil je voorstellen aan de stam. Nu Tawelu er niet meer is zal je misschien bij ons willen komen wonen. Vind je het oké als we erover praten in mijn hut?" Hymnae keek bezorgd naar haar zuster en maakte aanstalten om terug te keren naar het hart van de woudelfenbeschaving.

Opgelucht liet Mira haar adem ontsnappen. Hymnae was niet boos op haar, sterker nog Hymnae begreep waarom ze zo had gedaan. Hymnae was te lief, ze kon zich geen betere mentor wensen.

Mirima overwoog nog om de arm van Hymnae terug te pakken maar dat zou kinderachtig zijn, iets voor peuters. En zij was geen peuter meer ze was al bijna volwassen.
Ze pakte de hand vast en liet zich omhoog helpen. Maar de hand liet ze niet los.
Ze knikte naar de oudere en liep met Hymnae mee.
'Ik beloof dat ik nooit meer voor zoiets zal weglopen.' Voor andere dingen misschien nog wel. Mirima was wel vaker weg gelopen. Maar dat was meestal uit nieuwsgierigheid.
Nee dit was de eerste keer geweest uit woede.