Bloed-mooi

De zon was nog lang niet op, maar toch was er volop leven in de grote toren van Andar. De groeve's waren gevuld met uitgeputte en bezwete mannen die met loodzware pikhouwelen de weinige stukjes koper uit de stenen hakten. Een lange rij vrouwen stond aan te schuiven bij de groeve, klaar om de volle zakken mee te nemen naar de opslagplaats. Maar niet alle gevangenen moesten dit werk verrichten. De enkelingen die grote fouten hadden begaan, moesten de lange gangen van het kasteel boenen tot Tulkzan zijn eigen spiegelbeeld kon zien. Natuurlijk was dat onmogelijk met de ruwe grond van het kasteel, maar het was enkel een excuus om de gevangenen bezig te houden.
Brenin zat op zijn knieën met een kleine borstel en wreef zo hard mogelijk over de vuile stenen terwijl de druppels zweet van zijn voorhoofd afrolden. Zijn huid was droog en vuil en de lappen stof die men op Andar een gevangenengewaad noemden, waren bijna helemaal gescheurd. Brenin moest het voor elkaar krijgen om om de maand eens een naald te vinden zodat hij zijn kleren kon repareren. Maar zijn kleren gingen voornamelijk stuk in de gevechten waar hij bij betrokken raakte elke keer als Noroëlle en haar groepje in zijn buurt kwamen.

Langzaam schoof Brenin op in de gang. De meeste kamers van deze gang waren slaapkamers en leefruimtes van Tulkzan en zijn gezin, maar toch liet de generaal het toe om de gevangenen hier te laten ronddwalen met een borstel. Na een tijdje boenen botste Brenin op tegen de muur. Hij zette zijn handen er tegen en kwam moeizaam recht. Ieder spiertje in zijn rug schreeuwde om rust, maar de bewakers verstoorden ieder momentje rust in Brenin's verblijf.
Brenin bekeek de muur en merkte dat hij later was bijgebouwd. De twijfel in Brenin knaagde aan zijn geweten en Brenin's nieuwsgierigheid werd opgewekt. Wat zou er achter deze muur zitten, dacht hij. Uiteindelijk overwon zijn nieuwsgierigheid en Brenin brak met een aanloop de kwetsbare muur met zijn hele gewicht. Het zou uiteindelijk niet zoveel uitmaken of de muur er was of niet, want hij zou sowieso de gang helemaal moeten schoonmaken.

Brenin schrok toen hij zag wat er achter de muur was. De ruimte erachter was stoffig en grote spinnenwebben plakten tegen de muren aan. Een klein raam verlichtte de ruimte zodat een standbeeld afstak tegen het zonlicht. Brenin kwam voorzichtig dichterbij en wreef over het stenen beeld. Met zijn handen haalde hij de spinnenwebben eraf en pas nu werd duidelijk wat het standbeeld voorstelde. Een vrouw die iets kleiner was dan hijzelf, dus waarschijnlijk een mens, stond in een dreigende houding op een voetstuk, maar toen Brenin de grote vleugels op de rug van de vrouw zag werd duidelijk dat dit een sirene was. Wat Brenin opviel was het bloedmooie uiterlijk van de vrouw. Bijna viel Brenin's mond open om te kwijlen bij haar schoonheid, maar zo was Brenin niet, dus hield hij zijn kaken snel weer op elkaar.

Opeens zag Brenin iets op het voetstuk staan. Vage tekens waren gegraveerd op de steen en door slijtage waren de tekens half vervaagd, maar Brenin zag duidelijk wat er stond. De tekst was in het Nescaïsch geschreven, de taal van de sneeuwelfen van het Zuiden. Brenin zou een slechte leraar Taal en Geschiedenis zijn als hij niets afwist van de tekens die daar stonden en de aanval van de sneeuwelfen op Andar. De weerwolf liet zijn vuile vingers over de letters glijden en het laagje stof werd mee getrokken. Brenin's ogen werden spleetoogjes en tuurden naar de tekst. Na een observatie sprak hij luidop: "In de zesde era zal ik terug komen en wraak nemen!" Brenin's wenkbrauw fronste en hij keek naar het beeld. Wat was dat nou voor een zin om op een standbeeld te zetten. Brenin wilde weer verder gaan met schoonmaken toen opeens een geluid vanuit de donkere hoek met het standbeeld kwam.

Arya hoorde voetstappen, ze liepen van haar weg... Het was die sneeuwelf! Hij had zijn magie opgeheven.. De sirene probeerde nog een keer om zich te bevrijden.
Een stukje steen van haar pink viel op de grond. Stukje steen oog begonnen te barsten, ze kon zien! Haar ogen keken de kamer rond daar was die vervloekte sneeuwelf!
Arya balde haar vuisten waardoor er nog meer stukken steen van haar vielen.

Om de seconde werd er meer zichtbaar van de Sirene. Het enige wat nog versteend was waren haar vleugels. Gauw zocht ze weer naar de elf, de woede die in haar opkwam zorgde er voor dat haar vleugels ontsnapte uit de greep van de steen. Ze sprong van haar voetstuk en maakte een duikvlucht op de elf.

Ze kegelde hem om en hield hem onder haar met haar knie. Toen zag ze pas dat dit niet de elf was, sterker nog het was helemaal geen elf. Verbaasd keek ze de man aan. Wie was dit Ook keek ze rond in het gebouw, wat was er in zo 'n korte tijd gebeurd? Een magische ontploffing?

'Wie ben jij eigenlijk? En wat is hier gebeurt. Waar is die sneeuwelf die me versteend heeft!' Vragen die de man maar moest beantwoorden wilde hij blijven leven.

Brenin viel geschrokken op de grond. Hij was overduidelijk geen elf. Ten eerste was hij bijna een halve meter kleiner dan de meeste elfen en ten tweede was zijn lichaam begroeid met haar en was hij breed en stevig gebouwd, in tegenstelling tot een elf. De bruine ogen van Brenin staarden verbaasd en geschrokken naar de aanvaller. Was dit... Kon het dat... Brenin hapte naar adem en riep: "Jij bent het standbeeld!"
Nog nooit had Brenin een standbeeld tot leven zien komen, of tenminste niet op zichzelf. Brenin duwde de sirene een beetje van zich af en zei rustig: "Daarnet nog was je een standbeeld en stond je daar levenloos. Ik weet niet wat er net is gebeurd, maar hier zijn al eeuwen geen sneeuwelfen meer. Die zijn allemaal gevlucht naar de Ijslanden of leven op kleine eilandjes nabij Riail. De sneeuwelf die je zoekt, is hier waarschijnlijk nooit geweest." Brenin bekeek de vrouw eens en nu viel haar schoonheid hem nog meer op. Brenin had de drang om haar te kussen, maar hij wist dat sirene's zo'n uitwerking hadden en dat het niet handig was als je hen lastig viel.

Brenin duwde de vrouw helemaal van zich af en kwam voorzichtig recht. Zijn blik dwaalde af naar het voetstuk en de sirene was inderdaad van het voetstuk afgestapt. Brokken steen lagen rondom het voetstuk heen en het waren niet de brokken steen die van de muur afkomstig waren. Brenin wilde iets zeggen om de stilte op te vullen, maar zijn mond bleef openstaan zonder dat er geluid uit kwam. Na een tijdje werkten zijn stembanden terug en zei hij: "Werk jij hier op dit kasteel en zo ja; wie is dan jouw meester?" Brenin stelde de vraag voorzichtig en niet aanvallend, want hij had al eens een vervelende situatie meegemaakt met sirene's op Olean en dat was niet prettig.

Jha uh! Dat had hij toch gezien ze was maar een paar seconde versteend geweest! Ze voelde hoe de man haar zachtjes probeerde weg te duwen.
Dit vatte ze op als een belediging, ze was bloedmooi en deze man wilde niet dat ze zo zat?

'Gevlucht? Maar dat kan niet ze waren winnende ze hebben Andar veroverd ja toch?' Hoewel ze wist niet of ze weerwolven toe lieten, misschien was het een slaafje? Hij zag er wel zo uit, maar qua uiterlijk hadden de sneeuwelven een mooie slaaf gekozen.

Wacht had hij eeuwen geleden gezegd? 'Je wilt beweren dat ik al een paar eeuwen voor standbeeld heb gespeeld?'
Het zou wel veel verklaren, de ruimte die was veranderd, het ontbreken van sneeuwelven en oh..
Nu werd ze helemaal aan de kant gezet. Zo makkelijk ging dat niet!
Ze ging schuin voor de man staan en pakte zijn rechter hand. Ze glimlachte naar de man terwijl ze zijn hand streelde.
Gauw keek ze even achter zich, waar het lijk van haar meester hoorde te liggen lag nu alleen rotzooi. 'Ik geloof je ik ben echt een tijd versteend geweest.' Sprak ze met honing zoette stem.
'Ik was dienstmaagd mijn meester heer van Andar droeg de naam Aezaris Thargon. Maar hij is gedood..'
Ze keek de man in zijn ogen aan. Dit kon hij toch niet weerstaan?

Brenin schudde zijn hoofd: "De sneeuwelfen hebben Andar bijna veroverd, maar toen kwam Dumexor en hij doodde Aeran, koning van de sneeuwelfen van het zuiden." Brenin verschoot er van dat hij dat nog wist. Hij had al zeker tien jaar de geschiedenis van Andar niet meer behandeld op school, maar misschien kwam dat door zijn verleden in de vreselijke gevangenis. Brenin herinnerde zich nog hoe professor Guball een boeiende uitleg deed over hoe Aezaris de Witte Olifant werd genoemd en hoe hij Xerxor Thargon versloeg met Dumexor Zorthaan. Het was een lange en moeilijke geschiedenis, maar Brenin had zich toch door zijn studie geslagen.

"Ik vrees van wel, vrouwe. Aangezien de inscripties op uw voetstuk in het sneeuwelfs zijn geschreven moet hij wel van de eeuw van de Witte Olifant afstammen." Brenin bekeek de vrouw nog eens van top tot teen. Hij smolt bijna ter plekke van de aantrekking en hoe langer hij naar de vrouw keek hoe meer hij van haar begon te houden. Het prachtige elegante lichaam van de sirene zou iedere man, zelfs Dumexor, doen smelten voor haar voeten.

Zelfs onder de donkere huid van Brenin en al het vuil kon je nog de rode kleur zien op zijn wangen. Brenin voelde zich ongemakkelijk toen de sirene bij hem kwam staan. Hij vond het prettig, maar tegelijk ongemakkelijk. Brenin had ooit een vrouw gehad, maar die stierf toen sommigen dachten dat ze een gemene heks was en ze werd verbrand op de brandstapel. Brenin had haar niet eens meer gezien, want hij was net naar Andar afgevoerd voor verraad aan het mensenras.
Brenin dacht al zoiets. Dat Aezaris haar meester was verbaasde Brenin niets. Brenin's vriend, Tuaidh, had verteld dat Aezaris een vrouwenverslinder was en dat hij sirene's mee naar bed nam, maar of dat waar was durfde hij niet met zekerheid te zeggen. Soms kon Tuaidh ook wel eens losbandig zijn.

Brenin staarde terug, maar antwoordde niet. Hij streelde met zijn linkerhand over haar arm en voelde een huid zo zacht als een perzik. De man was opgewonden en vroeg: "Ik was geschiedenisleraar. Heer Aezaris is me altijd bijgebleven." Brenin's stem verzachte en hij kwam dichter bij de sirene. Het was moeilijk om de charmes nog te weerstaan en de man in Brenin won het van de nette heer. Brenin boog zijn gezicht voorover en kuste de hels van de vrouw. Hij streelde over de wang van de vrouw en kuste haar toen op de mond. Een stem in zijn hoofd schreeuwde dat hij dit niet moest doen, want dat dit veel te gevaarlijk was, maar de vrouw was zo lief en mooi...

Wat een saai geklets.. Misschien hield hij wel op als ze nog wat liever keek en zijn hand wat meer op haar heup zou plaatsen.
'Ach vrouwe is geen titel voor mij nee mijn naam luid Arya.' Ze knipoogde naar de man. Hij was schattig. Ze zag dat hij op zijn remmen stond. Dat hij zich probeerde te verzetten tegen haar schoonheid. Ze zou die remmen wel even weg halen voor de man. Ze deed het graag.

Hmm geschiedenis leraar.. misschien moest ze deze man laten leven ze moest nog behoorlijk wat te weten komen over de laatste eeuwen. En daarbij was de man niet lelijk ja ze had besloten de man mocht voorlopig nog wel even blijven.

Ah daar verdwenen de remmen al de man kon zich niet langer inhouden. Hij had het lang volgehouden maar vanaf het begin af aan had ze geweten dat hij zou bezwijken voor haar schoonheid. Elke man had dat gedaan.

Wat voelde het heerlijk om weer eens andere mannen handen te voelen. Weerwolf handen, het kietelde. Zacht neuriede ze in zijn oor. Nu waren alle remmen los ze voelde het aan de kus in haar hals. Ze grinnikte, na zoveel eeuwen kon ze het nog altijd.
De kus op de mond, nu moest ze oppassen. Als ze zichzelf liet gaan zou de man waarschijnlijk overlijden..
Kort liet ze weten wat ze waard was, een vrouw om naar te verlangen. Ze sloot haar vleugels om de man heen. Nu zou hij altijd naar haar verlangen.
Op het hoogtepunt van de man, liet Arya de man los en sloeg ze haar vleugels uit om een stukje van hem weg te vliegen.
Normaal had ze nu naar een stervende man gekeken maar ze had besloten deze te laten leven. Ze landen weer dicht bij hem en was benieuwd naar zijn reactie.

Het voelde zo prettig aan, die zachte huid van de vrouw, die Arya heette. Brenin wilde haar niet loslaten. Hij wilde haar haar ruiken en in haar prachtige ogen verdwalen. Arya sloeg haar vleugels plots uit en ging een stukje achteruit. Eerst had Brenin gemis gevoeld, maar weldra maakte zijn gemis plaats voor besef, besef dat hij de schoonheid van de sirene niet kon weerstaan. De weerwolf had nog steeds krabben en beten van zijn vorige sirene, maar toen was hij in een weerwolf veranderd en had hij haar gedood. Dat wilde hij niet nog eens meemaken.
Brenin keek een beetje beschaamd naar de grond en bloosde. Om dat te verstoppen wreef hij in zijn oog met zijn vinger. Toen richtte hij zich weer op Arya en keek haar met een vragende blik aan. "Je zei dat je een dienstmaagd was? Zou ik een paar vragen mogen stellen voor een onderzoek? De universiteit van Kurukal weet namelijk bijzonder weinig over de aanval op Andar, omdat er bijna niemand die aanval heeft overleeft."
Brenin wist dat dit niet een gepast onderwerp was, maar hij wilde vergeten wat net was gebeurd. In de gevangenis mocht hij niet teveel vrienden maken, voor het geval dat er enkelen stierven. Niet dat een sirene zo makkelijk stierf. Ze zou de wachters toch kunnen omleiden, maar enkel de mannen. De vrouwen van Andar waren emotieloze trollen met armen als boomstammen en handen als meloenen. Wel, eigenlijk was dat niet helemaal zo, maar Brenin vond het een leuke gedachte.

"Zou je me kunnen helpen, Arya?" Zonder echt op een antwoord te wachten ging hij verder: "In de loop van de jaren is deze burcht veranderd in een gevangenis. De Duistere heer, Dumexor, is een oorlog begonnen en neemt nu massaal krijgsgevangenen vast. Ik vroeg me af of je me kon helpen te ontsnappen of zelfs de toren te heroveren." Brenin keek hoopvol naar de vrouw. Misschien zou ze er wel mee instemmen, maar dan door heel verleidelijk te doen en dan moest Brenin weer opletten.

Brenin wachtte op een reactie, maar liet haar niet aan het woord voor hij zei: "Oh, vergeet ik het bijna: mijn naam is Brenin Parthonax, heer van Olean en schoolhoofd van Drayocht." Een glimlachje volgde en toen verdronk hij weer in die hemelse ogen.

Bedenkelijk keek Noroëlle naar een stuk muur dat was verdwenen, ze liep en was er zo'n 10 meter vanaf. Normaal als ze hier liep was de muur gewoon heel. Ze keek even om zich heen en liep voorzichtig langs de bewakers naar het gat. Voorzichtig keek ze om het hoekje.

Geschrokken trok ze zich weer achter de nog hele muur. Er was daar een sirene, hoe kwam die hier binnen en sterker nog wat deed ze met haar vijand Brenin, of colle nee nog steeds haar vijand. Ze nam een hap lucht en betrad het gat weer.

'Wat moet dit voorstellen? Een bondgenoot Brenin?' Het was jammer dat haar groep er nu niet bij stond maar ach zelf kon ze Brenin ook wel aan. Tijdelijk dan.
Even liet ze haar blik naar de sirene glijden. De sirene leek niet blij te zijn met haar komst maar Noel was niet blij met haar. Ze was zelfs jaloers, die Sirene was veel te knap wat deed ze hier uberhoud?

'En jij dan sirene wat doe jij hier? Mannen uitzoeken voor je maaltijd?' Brenin leefde nog dat was eigenlijk best vreemd. Of was ze net op tijd binnen gestapt?

Apart, apart.. De meeste mannen smeekte of ze door wilde gaan. Deze ook wel maar hij liet het niet merken via zijn mond. Nee aan zijn houding had ze het gezien.
Ze liep weer naar hem toe, en had verwacht dat hij zich niet kon bedwingen. Maar in tegendeel hij begon weer een vraag te stellen.

'Ik wil best vragen beantwoorden,' sprak ze op extra lieve toon. 'Maar dit is toch geen geschikte plaats daarvoor?' Ze streelde hem even kort over zijn behaarde wang 1.
'Hmm je bent dus een gevangen schoolhoofd, dat is niet zo best he.' Grinnikte ze. Dat ze nu zelf gevangen zat baarde haar geen zorgen. Ze zou weg kunnen wanneer ze wilde. Ze was sluipmoordenaar.
'Mmh,' bedenkelijk gleed ze met haar hand over zijn arm. 'Misschien wil ik wel helpen Brenin maar nu ben ik nog te hongerig, misschien kan jij wat eten regelen.' Dit werd gesproken met de verleidelijke stem die ze had en haar liefste oogjes.

Maar gelijk na haar woorden kraste er een andere stem. Kwaad keek ze de dader ervan aan. Een vrouw die haar stoorde in haar spel. Ze liet Brenin's arm voor wat het was en liep heupwiegend op de vrouw af.
'Brenin is inderdaad mijn bondgenoot heb je der wat mee fee?' Ze bekeek de vrouw van top tot teen. 'Ook gevangen zeker, of slaafje van het een of ander?' Ze zag dat de fee kwaad werd.
'En nou ik heb wel trek,' ze draaide zich om naar Brenin en glimlachte naar hem. 'Jouw doe ik niks hoor.' Ze gaf hem een knipoog en draaide zich weer om. 'Ga nou maar weer weg je bent erg storend voor ons.'


1. Of stoppelbaard of baard geen idee of Brenin zich kan scheren op Andar?

Brenin knikte: "Nee, je hebt gelijk, maar ik denk niet dat mijn cel geschikt is voor sirene's." De man wreef over zijn baard en bedacht toen iets. "Misschien... Misschien kan je toch in mijn cel geraken. Mijn cel is in een toren en de toren is helemaal open, hetzij met een ijzeren hekwerk, maar ik denk dat je er wel door kunt. Mijn deur is van steen, dus moet je je geen zorgen maken om de wachters." Brenin glimlachte onbewust. De weerwolf keek al uit naar het bezoekje van de sirene in zijn cel. Het was altijd zo grijs en grauw en er was niets te doen. Hij droomde nu al van een vrouw in Kurukal die zijn bed kon voorverwarmen, maar hier waren de bedden van steen en moest Brenin het gescheurde deken gebruiken.
"Ik heb ook geen strijd uitgevochten. Mijn krachten moeten gespaard worden voor de donkere nacht van Tirgh*." Op de volgende vraag van Arya zat Brenin ook te wachten, maar helaas kon Brenin niet voor voedsel zorgen. Enkel in de morgen, de middag en de avond kregen ze een kom rijst, een basisgerecht van de donkere elfen, en meer niet. Brenin zorgde ervoor dat hij rijst spaarde voor de rest van de dag en dat hij enkel at als hij honger had. Ineens bedacht Brenin dat hij misschien nog wat rijst achter een losse steen had verstopt. "Is het goed dat ik je in mijn cel eten geef. Over ongeveer een kwartiertje moeten we gaan slapen. De donkere elfen laten ons bijna altijd 's nachts werken en overdag laten ze ons eten en ontspannen." Brenin was hier blij om, want hij was sowieso al een nachtmens.

Opeens werd hun gesprek verstoord. Brenin keek met een ruk opzij en zag daar Noroëlle staan. De man bekeek zichzelf snel om te zien of de sirene hem niet had uitgekleed of zo, maar toen hij zag dat enkel zijn knieën bloot waren gesteld aan de lucht door grote scheuren, liep hij de sirene achterna. "Arya, dit is Noroëlle Matha, dame van kasteel Speire en tevens schoolhoofd van de school daar." Brenin wist dat Noroëlle hem als een vijand zag, maar zo zag de weerwolf haar niet en hij wilde ook niet dat de sirene de vrouw iets zou aandoen. "Ik wil niet dat je haar iets aandoet, Arya, laat haar maar aan mij over." Zo diplomatisch mogelijk probeerde hij de twee vrouwen uit elkaar te houden. "Noroëlle, wat heb je hier te zoeken? Ik dacht dat je de noorderkant van de toren moest schoonmaken?"

*Een andere naam voor de gevreesde oorlogen die Tirgh zou starten

'Ja nou en dat ze dat is, ze beledigde me!' Sprak ze zielig. Ze was wel vaker uitgemaakt voor wat dan ook dus dit liet haar koud. Maar dat wist Brenin niet.

'Maar goed goed ik laat jullie wel even alleen,' ze grijnsde naar de fee en glimlachte toen zoetjes naar de weerwolf.
'Maar voordat ik ga..' Ze liep op de weerwolf af en gaf hem een liefelijke verleidelijke kus op zijn mond. Ze streelde hem nog even door zijn haar en vloog omhoog. 'Tot straks Brenin,' klonk het zangerig uit de sirene haar mond.

Ze vloog naar de fee duwde haar om en ontsnapte door het gat in de muur. Zingend vloog ze over de werkende zielen en de waakzame wachters, die nu wat minder waakzaam waren. Op een van de wachters dook ze af. Ze fluisterde wat in zijn oor en vroeg of hij tijdelijk voor haar de trollen wilde wegsturen.
De man wist niet hoe snel hij dat moest regelen en kwam haar al snel weer halen. Samen met de wachter liep ze de vrije wereld in. Ze nam de man in haar armen en vloog weg. Ze had honger en de wachter was haar maaltijd.

Noel viel om maar krabbelde snel weer overeind. Kwaad keek ze naar de rug van de sirene. Oh wat haatte ze dat ras. Ze liep op Brenin af en was alles behalve vrolijk. 'Ik zie dat jullie elkaar al beter hebben leren kennen?' De vraag die Brenin eerder had gesteld negeerde ze. Hij had duidelijk meer uit te leggen. 'Waar komt een sirene opeens vandaan? Ik geloof niet dat ze gevangen is genomen.' Dat was veel te risicovol voor de wachters die bezwijken door de schoonheid van die wezens. En dan liep je gevangenis leeg. Of nou je had de trollen maar die konden niet iedereen tegen houden.

Ze keek de weerwolf aan alsof hij een schande was. Wat moest die weerwolf met een sirene? Die waren dodelijk!

Gegeneerd dat de sirene zo met hem speelde keek Brenin star voor zich uit, zonder te laten zien dat hij de kus prettig vond. Als hij ook maar even liet zien dat hij de charmes van de sirene niet kon weerstaan, zou zijn trots teniet worden gedaan. De geschiedenisboeken stonden al vol met koningen die verliefd werden op mooie vrouwen en de weerwolf wilde daar niet bij horen.
Brenin keerde zich toen tot Noroëlle en zei geërgerd: "Dat zijn jouw zaken niet, Noroëlle. Jij hebt niet eens een echtgenoot, dus zwijg er over." Dat laatste vond Brenin heel kwetsend overkomen. Hij wilde dat hij die woorden niet had gezegd, maar helaas kon hij de tijd niet terugkeren. Oh, wat wilde Brenin dat hij de tijd kon terugkeren. Dan kon hij voorkomen dat hij het standbeeld vond en zou hij nooit vast hangen aan dit ongemakkelijke gesprek. Met een krop in de keel sprak Brenin: "Ik vertrouw je niet Noroëlle. Je hebt me bedreigd, je hebt een koning bedreigd, en dan nog wel een Parthonax. Verwacht nu niet dat ik jouw mijn geheimen zal toevertrouwen." Kil en emotieloos wachtte Brenin op een reactie. Misschien zou de vrouw tegen hem ingaan, maar dat kon Brenin weinig schelen. Hij was niet bang van de fee, noch van haar groep.

"Als het niet erg is ga ik naar mijn cel. Het ochtendmaal wacht op mij." Met een flauw glimlachje maakte Brenin een buiginkje en zette hij enkele stappen richting de cellen.

Het was kwetsend en pijnlijk ook nog. Toen haar zus een man kreeg was ze stikjaloers geweest. Ze vroeg zich af waarom mannen haar niet zagen staan. Ze had nog gehoopt toen ze Speire kreeg dat er wel een paar mannen om haar hand zouden vragen maar geen een was er gekomen. Was ze niet mooi genoeg? Had ze een vervelend karakter? Wat was er mis met haar?

Het was duidelijk te zien dat Brenin iets gevoeligs had geraakt. Noël wilde het niet tonen maar het ging vanzelf. Ze vroeg zich elke dag af waarom niemand haar zag staan.

Oke het was niet verstandig geweest om een koning te bedreigen maar wat maakte het nog uit. Ze zaten hier vast, ze konden niet ontsnappen.
De fee had de hoop opgegeven, de donkere elfen hadden gewonnen.

Ze keek toen hij melde dat hij naar zijn cel ging weer op. 'Veel plezier met je vrouwelijke hapje.' Probeerde ze nog om te laten merken dat het haar niks deed, dat ze geen man had.