Drayocht

Tuaidh begeleidde Hymnae en de maanelfin door de brede straten van de aardehoofdstad, Kurukal. Hij liep snel zodat ze niet te lang onder het gewone volk waren. Eindelijk, de villa-wijk. Hier stonden enkel de duurste huizen en enkel de adel konden deze betalen. En daar, op het einde van de straat, stond zijn juweeltje. Het was klein, maar dat zou hem niet tegenhouden om het te openen. Een paar bomen gaven wat schaduw aan het pand zodat het binnen niet stikheet werd. Tuaidh opende de deur en liep naar binnen. Hij opende de deur van het eerste kantoortje en liep naar binnen. Hij nam een rol tevoorschijn en las hem eens even door waarna hij zei: "Hymnae, dit wordt jou kantoortje. Jij bent het schoolhoofd en zal geneeskunde geven heb ik begrepen." Hij knikte en las verder: "We hebben enkel nog een leraar nodig voor Wetenschappen, Cultuur en geschiedenis en Vechtkunsten." Tuaidh keek op en richtte zich op de maanelfin: "Ik zou je iets willen aanbieden. Op het schip heb ik gezien dat je goed vecht. En ik wou vragen of je les kon geven aan de leerlingen als docente van Vechtkunst. Zou je dat willen?" De echte reden was dat ze erg aantrekkelijk was. Iedereen zou miljoenen betalen voor een maanelf. Arivu was de beste plek om haar te verbergen maar dat was juist de plek waar iedereen zou zoeken. Kurukal was druk en je zag er de vreemdste figuren. Niemand zou dus opkijken als er een blauw figuur met pikzwart haar de stad binnenliep. Tenslotte leken de nimfen evenveel op maanelfen als enten op bomen leken.

Ach, al die arme kinderen. Ze zaten in vodden en zagen er niet uit.
Silwyna had een zwak voor kleine kinderen. Vooral voor de armen. Tijdens de wandeling kreeg elk kind dan ook een kleine bijdragen van de maanelf. De kinderen leken er erg blij mee te zijn. Een lach van een kind deed Silwyna goed.

De keizer en zijn vrouw waren inmiddels als bij de rijke wijk aan gekomen. Silwyna wilde het laatste kind nog wat geven maar kwam er achter dat haar geld op was. Ze pakte haar dolk en gaf die aan het elfen meisje. Ze had er toch nog een. Ze ging weer staan en volgde het echtpaar een paar meter later.

Hymnae als schoolhoofd? Silwyna was benieuwd hoelang de woudelf dat volhield. Ze mocht Hymnae wel maar ze was te lief.
Ho,hohoho. Zij een lerares op zijn school? 'Heb je me daarom ontvoert, om les te geven? Wat ben je toch een vreselijke kwal!' Ze sprak expres in haar eigen taal, Hymnae hoefde niet mee te luisteren. Ze was een maanelf, ze kon de toekomst voorspellen en dan moest ze les gaan geven? Daar was ze te goed voor!

Tuaidh zag hoe het meisje al haar geld uitgaf. Bah, die kinderen zouden er toch niets mee kunnen doen. Dat was maanelfengeld en dat accepteerden de handelaren in Kurukal niet. En dan gaf ze een elf nog eens een dolk. Wie weet wat dat kind ermee zou doen.

Tuaidh luisterde naar het antwoord van de elf. Hymnae stond met een bange blik in haar ogen naar de maanelfin te kijken. Ze verstond geen maanelfs en kon de scheldwoorden dus ook niet verstaan. Tuaidh antwoordde, ook in maanelfs: "Ik verplicht je niet. Het is je eigen keuze, maar begrijp wel dat als je deze school verlaat, je niet meer onder mijn bescherming valt." Tuaidh had een streng gezicht opgetrokken en keek naar de maanelfin.

Nu was het niet zo erg als ze zelf niet beschermd zou worden maar de maanelfen stam. Ze waren krachtig enzo maar niet erg slim. Ze had de hoge elfen nodig.

Silwyna keek de hoge elf kwaad aan. 'Goed dan, maar weet wel dat ik een ben met mijn stam, die bescherm jij dus ook. Anders ben ik hier weg.' Hij mocht beslissen. 'En voordat ik teken wil ik het contract graag even doorlezen. Dat is toch geen probleem?' Ze trok een wenkbrauw omhoog en keek de keizer aan.
Ook wierp ze een blik op Hymnae. 'Ik ben niet boos op jou.' Zond ze de woudelf toe.

Een glimlachje verscheen op Tuaidh's gezicht. "Hier tekenen graag", sprak hij weer in gewone taal. Hij hield de perkamentrol voor de maanelfin en bood een ganzenveer aan. "Er staan heus geen slechte dingen in hoor." Tuaidh ging er bij zitten en floot vrolijk, alsof hij de scheldwoorden nooit had gehoord.

Tuaidh wist wel wat de maanelfin dacht. Ze wilde haar stam beschermen en gehoorzaamde daarom. Dat haatte Tuaidh. Hij wilde enkel de maanelf beschermen en wat kreeg hij terug? Scheldwoorden. Dat was niet dankbaar en al zeker niet tegen een keizer die toevallig de macht heeft over elke vierkante centimeter in de hele wereld.

Silwyna pakte het perkament aan en las het een paar keer door. Ze zou les moeten geven en zou beschermd worden door de keizer en zijn school, ook zou ze onderdak krijgen, voedsel en wat geld.
Ze liep naar het bureau en pakte de veer aan. Sierlijk verscheen er een handtekening onder het contract. Het was niet haar naam, nou dat was het wel maar alleen echte maanelfen zouden het kunnen ontcijferen.
Ze gaf het contract terug aan de man. 'Noem mij maar mevrouw Saphire,' ze glimlachte naar de man. 'En ik kan wel Iontisch lezen en schrijven maar niet spreken, wie gaat mij dat leren?' Silwyna zou het de man niet makkelijk maken.

Saphire. Zo'n naam zou je verwachten van een nimf maar niet van een volbloed maanelf. Maar voorlopig zou Tuaidh haar maar Saphire noemen. "Uitstekend." Tuaidh nam de rol aan en schoof die in een kast dat het archief moest voorstellen. "Zodra de eerste inschrijvingen zijn gedaan kan je aan het werk gaan. Ik neem aan dat je vechtkunst gaat geven?" Tuaidh keek naar Saphire en wachtte af op antwoord. Maar eerst zou hij haar een antwoord geven. "Er zal een leraar komen die talen geeft. Hij kan je wat taal bijschaven, maar voorlopig zal Hymnae dit doen. Is dat oké?" De elf stond recht en keek naar de twee vrouwen.

Ze knikte, op alles eigenlijk. Ze zou vechtkunst doceren en zou de eerste weken de taal leren van de woudelf. Als die dat wilde doen. En als ze niet wilde zou ze het vast doen omdat het van haar man zou moeten. Kwal.

'Maar je hebt dus nog geen leerlingen? Andere docenten? Kan je überhaupt op dit moment de school al open?' Had de man verder wel al iets gedaan voor de school? 'Hoe gaat het trouwens heten?'

Daar moest hij even over nadenken. Hij was wel wijs maar zelfs de meest geleerde elf kon niet alles weten. "Volgens mij zijn er nog geen leerlingen", zei Tuaidh. Hij had al een paar docenten aangenomen. Zij kwamen van verschillende werelddelen en waren dus niet in één twee drie in Kurukal. Ook had hij al enkele andere personeelsleden gevonden. Onder andere enkele schoonmakers en een kok. Toen ging Tuaidh verder: "De school zal pas geopend kunnen worden als er genoeg leerlingen zijn geworven. Maar dat zal snel komen", antwoordde Tuaidh. Een glimlach verscheen op Tuaidh's gezicht bij de laatste vraag. Hij stond recht en spreidde zijn armen open^[1]: "Dit is Drayocht."

Spoiler:

_{1. Ik weet niet precies hoe je dit zegt dus verbeter me als het fout is.}

Hij wist niet of hij leerlingen had? 'Je bedoelt dat je niet weet of er aanmeldingen zijn?' Mannen op fouten wijzen was een van haar hobby's.

'Ow ja nog iets. Ik weet niet of ouders het verstandig vinden om hun kinderen naar een school te sturen waar een gek gestoorde maanelf les geeft.' Ze wist heus wel hoe andere elfen over haar ras dachten. Maanelfen waren gek geworden, half dier. Ze wisten half niet eens wat maanelfen allemaal konden.
'Ik wens je daar dus veel succes mee.'
Ze keek de hoge elf uitdagend aan.

Zonder waarschuwing draaide Saphire zich om. Ze hield haar hand op en even later lande haar spierwitte uil op de uitgestoken hand. Ze wierp een glimlach naar haar uiltje, het was een trouw dier. Ze pakte het briefje van zijn poot en stopte dat in haar zak.

Tuaidh schudde zijn hoofd en keek naar de grond. "Er zijn ergere rassen mevrouw Saphire. Niemand zou les willen krijgen van een vampier of enig ander wezen. Maar we hebben hun wijsheid nodig en de leerlingen zullen u maar moeten respecteren." Tuaidh sprak de maanelf expres aan alsof ze een belangrijk persoon was waar je erg beleefd tegen moest zijn en dat was eigenlijk ook zo. "Ik zou tenslotte erg vereerd zijn als ik les kreeg van een maanelf maarja ik ben maar een kwal." Tuaidh lachte met zijn eigen grapje maar toen hij merkte dat het grapje flauw was, hield hij op met lachen en keek weer naar de twee dames.

'Dat spreek voor zich dat ze mij respecteren, ik ben hun meerdere.' Ze was ouder en wijzer dan de kinderen.
Vereerd, ze zou hem geeneens les willen geven. De kwal, hij was toch al zo slim? Wist toch alles al?

Ze pakte haar brief er weer bij. Ze was te nieuwsgierig.


Silwyna,

Ik heb de hulp van de hoge elfen geaccepteerd zoals je vroeg. De groep is het er niet mee eens maar accepteren jouw keuze. De hoge elfen doen wel hun werk. Er zijn geen gewonden meer gevallen.
Hoe gaat het met u? Ben je veilig hebben ze je iets aangedaan?

Lanaru

Ze rolde het perkament weer op.
'De hoge elfen op de zuidpool doen hun werk,... bedankt.'