Alleen?

Druk kijkt ze om zich heen. Lysilla staat bij de poort van Drayocht, ze vind het allemaal maar spannend, er schieten allemaal gedachten door haar heen. Zou er wel iemand komen om me rond te leiden? Of wat als ze me toch niet slim genoeg vinden? Nog een keer kijkt ze om zich heen, ze hoopt eigenlijk dat er vanzelf iemand op haar af stapt, maar er is nog niemand in de buurt. Ze frunnikt wat aan haar haar en kijkt verlegen naar de grond. Dan hoort ze ineens een geluid, het klinkt als voetstappen, maar ze ziet niks als ze om zich heen kijkt. Ze kijkt naar de lucht, misschien was het een vogel denk ze. Dan ineens staat er iemand naast haar, er schiet een zenuwachtig gevoel daar haar hele lichaam heen, vooral omdat ze geen idee heeft wie die persoon wel mag zijn. Ze probeert het ijs te breken. 'Hoi', zegt ze aarzelend 'Zou jij me misschien kunnen helpen, ik ben hier nieuw.' Voorzichtig wacht ze op een antwoord.

Tuaidh was ondertussen nog eens komen kijken naar zijn schooltje. Hij had er niemand aangetroffen. Enkel een mooi ingericht kantoor van zijn vrouw, Hymnae. Tuaidh was kwaad omdat Hymnae haar belofte had gebroken om op Saphire te passen. Waarschijnlijk had Saphire Hymnae er van overtuigd dat ze beter af was zonder hem. Natuurlijk zou Hymnae weinig durven te zeggen tegen Saphire. De keizer keek even rond om te zien of hij sporen zag, tot hij een geluid op de binnenplaats hoorde.

Tuaidh snelde naar buiten en keek even rond. Zijn oog viel meteen op een jong meisje dat, waarschijnlijk, een leerlinge was. Hij wilde niet herkend worden en al zeker niet door een leerlinge, dus trok Tuaidh zich terug in de Schaduw en sprak een spreuk uit.

Uit de schaduw kwam niet Tuaidh, maar een korte man met bruin haar en een bruine baard. Tuaidh had zich in een vriend van hem veranderd waarvan hij wist dat die het niet erg zou vinden als iemand hem nadeed. "Wat is uw naam, jongedame?" vroeg Tuaidh zo voorzichtig mogelijk.

"Mijn naam is Brenin en ik ben het Hoofd van deze school." Tuaidh sprak de naam van zijn trouwe vriend uit en voelde zich opgewonden dat zijn eerste leerlinge was aangekomen. Hij deed zichzelf voor als schoolhoofd, zodat het meisje meteen naar hem zou luisteren. "Zal ik u naar uw kamer leiden?" vroeg hij tenslotte.

Ze aarzelde even voordat ze zei ''Ik ben Lysilla en ik zou graag wat meer van deze school zien.'' Nog steeds keek ze een beetje verlegen naar beneden, en hem echt aankijken durfde ze nog niet, misschien kwam dat door het feit dat zijn uiterlijk haar een beetje afschrikte. Ze wist niet hoe, maar plotseling ging de poort open en konden ze naar binnen. Of ze dat ook daadwerkelijk wilde wist ze nog niet zeker, zo alleen met een man die ze niet honderd procent vertrouwde... Dat gaf haar niet zulke fijne gevoelens, maar ze kon daar niet alleen blijven staan om te wachten op iemand anders, want die zou waarschijnlijk niet komen. Omdat ze nog geen mensen kende van de school was ze afhankelijk van de man die nu bij haar was. Ze hoopte maar op het beste en zette alvast een stapje richting de - op een bijzondere manier geopende - poort en wachtte de actie van de man naast haar af.

"Komt u met mij mee", zei Tuaidh zachtjes. Hij wandelde naar de deur en opende die met een sleuteltje van goud. "U bent de eerste leerling, juffrouw", begon Tuaidh om de stilte te verbreken, "Normaal gezien zouden volgende week de leerlingen pas aankomen, maar ik weet zeker dat er in deze week nog enkele leerlingen aan zullen komen." Tuaidh liep het donkere gangetje in en stak de kaarsen, die aan de muur hingen, aan. In zijn linkerhand had hij een potje met vuurvliegjes in. "Dan krijgen we meer licht", zei Tuaidh met een glimlachje op zijn gezicht. De man liep richting de trap en keek even achterom om te zien of het meisje hem volgde. Opeens besefte hij iets wat hij al lang had moeten vragen. "Wat is uw naam eigenlijk?"

Ze volgde hem op de voet, rustig maar wel op tempo, anders zou ze hem niet bij kunnen houden. ''Mijn naam is Lysilla."zei ze zacht. Aan zijn gezicht zag ze dat hij haar niet helemaal had verstaan. Nog eens zij ze, nu wat duidelijker ''Ik heet Lysilla.'' Het was niet haar bedoeling, maar haar houding straalde niet echt iets opens uit, daarom voegde ze er nog aan toe ''Zou u misschien iets meer over de school kunnen vertellen?'' Ze probeerde hem aan te kijken, ze was ondertussen al wat aan zijn uiterlijk gewend.

Tuaidh krabde aan zijn kin en dacht diep na. Drayocht had geen geschiedenis dus wist hij niet veel te vertellen. Toch zette hij een verhaal in: "Ik weet dat een vriend van mij, de keizerlijke hoogheid, deze school heeft opgericht om andere wezens de kans te geven om ook onderwijs te krijgen. Tot nu toe kregen de elfen, de nimfen en de feeën voorrang." Tuaidh kwam boven aan en liep de gang in waar hij de kaarsen aanstak. "Hymnae was het schoolhoofd hier, maar Tuaidh heeft haar ontslaan." Een kleine glimlach verscheen op Tuaidh's gezicht. "We hebben ongeveer vijf vakken ter beschikking. Voor een beginnende school valt dat nog mee. Eigenlijk wil ik stiekem nog wat extra leerstof geven tijdens mijn lessen."
De twee kwamen aan het einde van de gang en Tuaidh trok een doek van een schilderij af. Daar stond een soort van godheid op. Tuaidh verdwaalde even in de ogen van de prachtige vrouw die er op stond en kwam toen weer bij bewust zijn. "Laten we je kamer eens zoeken."

Nieuwsgierig om zich heen kijkend liep Lysilla samen met hem naar de verdieping waar de slaapzalen waren. Omdat Lysilla een van de eerste leerlingen was hoefden ze niet ver te lopen voor ze bij haar slaapzaal waren. De man deed een grote oude houten deur open en ze kwamen in een mooi vertrek.
Het was een grote lichte kamer met twee bedden. Ze besefte dat ze dus een kamer moest delen met een andere leerling, misschien was het wel een toekomstige vriendin voor haar. Toen ze verder keek zag ze nog de basismeubels van een kamer staan, een tafeltje een stoel en een bureau, dat alles in een mooie, klassieke houten stijl. Het beviel haar wel, ze voelde zich onderhand al wel thuis op deze school.
''Wanneer kan ik eigenlijk beginnen met de lessen?'', vroeg ze om het gesprek maar weer een beetje op gang te brengen. Ze liep naar het bed eng ging zitten, het kraakte hard, ze schrok er een beetje van.

Tuaidh was blij dat het meisje niet te veel vragen stelde en was nog blijer toen ze zich niet doodergerde aan het feit dat ze alleen was op school. "Normaal gezien zouden de lessen volgende beginnen maar omdat het al bijna weer maandag is kan je alvast eens in het schoolboek kijken^[1] naar je vakken en zo. Ik zal morgen een lessenrooster doorsturen. Waarschijnlijk zal je elke dag vijf uur les hebben, van elk vak een uur." Hij glimlachte en ging op een stoel zitten. "Je mag een bed uitkiezen en er is een ingebouwde kast waar je je spullen kan bewaren. Schrijf voor de zekerheid je naam even op een papier en plak het aan de kast want je weet nooit wanneer iemand er in zal kijken", weer een lach, "Aan het eind van de gang is een houten deur met een bordje erop. Daar is de leefruimte waar je tot rust kan komen en wat met je medeleerlingen kan praten. Daar", hij wees naar een deur aan het eind van de kamer, "is een badkamer waar je je kan opfrissen na vechtkunst bijvoorbeeld. Van zeven tot acht uur kan je naar de eetzaal komen waar je eten krijgt van de kokkin. Als je geen tijd hebt kan je ook wat eten naar je kamer meenemen, maar vermijd dit zoveel mogelijk." Tuaidh stond op en zei uiteindelijk: "Er moet hier ergens nog een papier liggen met alle uitleg. Beneden is mijn kantoortje waar je vragen kunt stellen. Er staat wel Hymnae op dus vergis je niet." Met een knikje liep Tuaidh het vertrek uit om het meisje wat privacy te gunnen.

1. Boeken moesten vroeger allemaal met de hand worden overgeschreven en Tuaidh heeft nog geen tijd gehad. Het kan met magie, maar dan is het middeleeuwse gevoel weg.

Het liefst zou ze meteen beginnen met de lessen, maar helaas kon dat pas maandag. Op dit moment zou het genoeg zijn om even rond te snuffelen in de school. Ze stond op van het bed wat weer een hard krakend geluid maakte. Ze liep de kamer uit en stond weer in de grote, lichtelijk griezelige gang. Aan het einde daarvan was een grote rijkversierde deur die volgens de man naar de leefruimte zou moeten leiden. Ze liep erheen maar de deur klemde heel erg, of zou hij op slot zitten? Ze trok er nog een keer op haar allerhardst aan maar de deur bleef veilig in zijn kozijnen, precies dus waar hij net ook was. Plotseling hoorde ze voetstappen, zou hij gehoord hebben of zou het misschien iemand anders zijn? Ze keek voorzichtig om en zag..

Ondertussen was Tuaidh eens gaan kijken bij de kantoortjes en de lokalen. Hymnae had het kantoor helemaal gepersonaliseerd. Tuaidh had alles met een knip in zijn vingers verwijderd. Zo, instap-klaar, dacht hij. Opeens hoorde Tuaidh iets op de eerste verdieping. De man stond op en liep naar boven.

"Lukt het niet?" vroeg Tuaidh aan het meisje. Hij haalde een sleuteltje boven en stak dat in het slot. Nog steeds ging de deur niet open. "Wat zou het toch kunnen zijn?" mompelde Tuaidh in zichzelf.

Nu zelfs dat niet werkte begon de hoge elf zich helemaal af te vragen wat er aan de hand was. De meest nare gedachten spookten door haar hoofd. Zou er iets engs achter zitten, een vampier, of een enge man? Samen trokken ze nog met al hun kracht aan de deur. Ineens hoorde ze een geluid, het klonk anders dan het gekraakt van de deur, het waren ook geen voetstappen, ze wist zeker dat het anders was. ''Hoor jij ook wat?'', vroeg ze, en ze keek de man aan. Zonder een antwoord af te wachten trok ze weer verder aan de deurklink van de niet open te krijgen deur. Plotseling, met een luid gekraakt ging de deur een stukje verder open, maar weer bleef hij klemmen. De deur was nét niet ver genoeg open om naar binnen te kijken. ''Ik geef het op, ik ben compleet uitgeput'', zei de hoge elf ''Heeft u niet een trucje om de deur open te krijgen?'' Ze leunde hijgend tegen de muur aan.

Ze dacht onwillekeurig terug aan de tijd met haar zus.
Lysilla en Allisyl renden samen buiten rond, Lysilla was een jaar of acht. Ze hielden ervan om scenes uit boeken na te spelen die ze samen hadden gelezen. Zo speelden ze dat ze hun best moesten doen om het hart van een prins te veroveren en deden ze daar de raarst mogelijke bewegingen voor. Op die ene dag waren ze net bezig met een scene na te spelen toen er een man aangelopen kwam. Lysilla maakte oogcontact en kreeg een gevoel dat er iets mis was, daardoor kreeg ze een ongemakkelijke houding. Omdat Allisyl Lysilla zo goed kende merkte ze dat. Samen renden ze voor hun leven. Ineens struikelde Allisyl over haar eigen lange benen, daar lag ze dan lang uit, op de grond. De man kwam hun achterna gerend. Allisyl lag slap op de grond. De man kwam nog steeds dichter bij.

Lysilla's gehijg werd harder, er kwamen paniekkreten uit haar mond, ze zakte weg op de grond. "Nee, niet dood gaan Allisyl!'' De man boog over haar heen.

Ondertussen was de man bij Lysilla en Allisyl aangekomen. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. ''Gaat het met je?'', vroeg hij, ''Ik zag dat jullie een beetje van me schrokken, dat is helemaal niet nodig hoor.''
''Ik neem haar wel mee'', zei Lysilla ''Het lukt me wel.''
''Nee, laat dat maar aan mij over, als jij me de weg naar je huis wijst zal ik haar voor je dragen'' zei hij.
''Oke, dan, we waren al bijna thuis, gaat u maar voor, dan zeg ik welke kan u op moet.'' zei Lysilla.
Zo liepen ze nog een klein stukje, Lysilla achter de man met Allisyl. Uiteindelijk, was de man toch niet zo kwaad als hij er uit zag. Hij bleek zelfs heel vriendelijk te zijn, of was dat maar schijn? Dat zijn ze nooit te weten gekomen want de man was na het terugbrengen van Allisyl spoorloos verdwenen.

Lysilla deed haar ogen weer open. Ze voelde zich een beetje misselijk. ''Waar ben ik, wie bent u?'' vroeg ze aan de man die boven haar hing. Ze moest moeite doen om niet weer weg te zakken, maar ze moest een zou weten wie die man was en waar ze was.

Tuaidh keek maar toe wat er gebeurde en hij voelde zich even niet op zijn gemak. 'Wat gebeurde er?', dacht hij. Tuaidh boog over het meisje heen en keek hoe ze begon te mompelen. "Lysilla, gaat het met u?" vroeg Tuaidh terwijl hij zachtjes op haar wang klopte zodat ze weer bij bewustzijn zou komen.

Zodra Lysilla weer wakker was bood Tuaidh en hand aan om haar recht te trekken. "Zal ik even wat water halen? Misschien kan je beter even gaan zitten." zei Tuaidh bezorgd. De deur was nog niet open maar Tuaidh verzon er wel wat op. Het slot was helemaal verroest en daardoor blokkeerde de deur. Uit zijn zak haalde Tuaidh een mes en begon op het slot te kappen dat even later van de deur viel. "Gaat u binnen", bood Tuaidh Lysilla aan terwijl hij de deur openduwde. Toen het meisje binnen was sloot hij de deur weer, maar deze viel uit haar scharnieren waardoor Tuaidh het gewicht op zich kreeg. Hij wist zijn evenwicht te bewaren en om de deur kwijt te geraken zetten hij hem even naast de deuropening.

Lysilla knipperde een paar keer met haar ogen, ze was nog een beetje duizelig, want toen ze door haar benen zakte had ze ook haar hoofd aan de muur achter haar gestoten. Wankelend en zich goed vasthoudend aan allemaal uitstekende delen aan de muur liep ze door de deuropening de leefruimte in. Er stonden een heel aantal verouderde stoelen en banken, ook stond er een grote tafel. Het was goed te zien dat het een verouderd gebouw was. Ze ging zitten op een stoel. Met een veel kabaal zakte ze door de stoel heen. ''Au! Uh, sorry, het was niet, uh, mijn bedoeling om, uh, iets kapot te maken. Ik zal wel een, uh, nieuwe stoel regelen voor u.'' zei ze. Haar hoofd werd rood, ze keek naar de grond en ging maar de resten van de stoel oprapen. Ze durfde de man een tijdje niet meer aan te kijken, dat had meerdere redenen, ze was net ''bij'' de enge man waar zei en haar zus voor weg waren gerend én ze schaamde zich dood omdat ze een schooleigendom had kapot gemaakt op de eerste dag dat ze er was. Ze legde alle bij elkaar geraapte resten in de hoek van de kamer om zo mee te nemen. Nu bleef ze maar staan, ze wilde niet dat er nog iets kapot zou gaan. Ondertussen, misschien ook door de schrik van daarnet was ze al wat minder duizelig geworden, ze kon weer gewoon staan zonder iets vast te hoeven houden.

Tuaidh ging het meisje voor en toen ze door de stoel zakte liep Tuaidh meteen naar haar toe om te helpen. Het meisje voelde zich schuldig, maar Tuaidh zei: "Ach, meisje. Die stoel is meer dan dertig jaar oud. Zit er niet over in. Ik zal dit weekend alles laten repareren." Tuaidh glimlachte en schoof de stoel ook aan de kant. "Volgens mij zijn de zetels wel nog intact." Voor de zekerheid ging Tuaidh er zelf even in zitten om te voorkomen dat er weer iets inzakte. "Zo je kan gaan zitten. Ik haal meteen wat water." Tuaidh ging richting de deur en verdween toen om wat water te halen.

Lysilla ging met een nog niet helemaal gerust gevoel op de door de man uitgeteste stoel zitten. Toen ze ging zitten kwam er een spin uit ze gleuf tussen de zitting gelopen, ze was niet bang voor spinnen, ze was ermee opgegroeid met het feit dat er spinnen rondliepen en had er vrede mee. Maar ze vroeg zich wel af of er nog meer onder schuilde. De stoelen waren immers al meer dan 30 jaar oud dus je weet maar nooit. En zo ging langzaam en voorzichtig Lysilla's hand de gleuf van de stoel in. Ze voelde iets hards, het leek op een munt. Ze trok haar hand terug, stond op een probeerde of ze de zitting omhoog kon doen. Hij kon een klein stukje omhoog, net hoog genoeg om te zien wat eronder lag. Ze kon haar eigen ogen niet geloven. Het lag helemaal vol met gouden en zilveren munten. Net toen ze er één pakte kwam de man weer terug met een glas water. Ze probeerde te doen alsof er niks aan de hand was maar ze zag dat hij dat niet geloofde.

"Aljeblieft", zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. "Waarom keek je onder de zetel?" vroeg hij terwijl hij zelf in een andere zetel ging zitten. In zijn rechterhand had hij een beker bier vast waar hij een slok van nam. Het was heerlijk bier dat mevrouw Lúththea had gebrouwen en een heel vat vol in de berging had achtergelaten. Tuaidh had nog nooit iemand ontmoet die zo goed kon koken als mevrouw Lúththea. Ze maakte de heerlijkste stoofpotjes en haar soepen waren ook niet mis. Om de stilte te verbreken vroeg hij: "Heb je nog iets nodig of wil je nog iets vragen?"

De hoge elf ging weer op de stoel zitten, want ze zat nog steeds met een blozend hoofd op de grond bij de stoel. Ze nam een slokje water, het was heerlijk verfrissend. Ze had nog steeds de munt in haar hand, die moest ze ergens kwijt zien te kunnen anders zou het opvallen dat ze niets met die hand deed en steeds een vuist ervan maakte. Ze wist alleen niet waar ze hem moest laten, wat als hij iets merkte? Daarom liet ze de munt maar weer langzaam in de gleuf bij de leuning glijden. Er klonk een zacht tikkend geluidje wat je hoort als twee metalen voorwerpen elkaar raken. Hopelijk had de man niks gemerkt, ze kon het niet van zijn gezicht afleiden. ''Weet u misschien hoe ik aan schoolboeken kan komen voor de lessen, moet ik dat zelf regelen of regelt u dat?'' vroeg ze om maar gauw op iets anders over te gaan.

Natuurlijk hoorde Tuaidh de munt vallen. Zijn zintuigen waren beter dan die van andere elfen. Ook wist Tuaidh al dat Lysilla een munt in haar hand had. Het viel immers op dat je je handen tot vuisten balt.

"Lesboeken?", vroeg hij zichzelf af. "Je kan ze lenen van school en op het einde van het schooljaar zul je ze terug moeten geven. Voor schriften zal je perkament moeten kopen, maar aangezien het wat duur is kan je ook gewoon je schrijfbordje gebruiken. Dan zal je wel meer van buiten moeten leren. Het perkament kan je kopen in de winkelstraat hier niet veel verderop. Je zal elke zondag naar de stad mogen gaan." Tuaidh nam nog een slok bier en wachtte op reactie.

De elf dacht even na, hou zou ze er voor kunnen zorgen dat ze meer van die munten te pakken kon krijgen? Ze dacht, en dacht en dacht, en toen, ineens, had ze het. ''Zou u misschien al wat boeken voor mij kunnen halen, dan kan ik al wat rondkijken in de boeken op mijn gemakje?'' vroeg ze, ze durfde hem bijna niet aan te kijken toen ze dit vroeg, ze had de angst dat hij zou merken dat dit ter afleiding was. Maar dit moest de perfecte truc zijn om wat tijd te krijgen voor de munten. Nu alleen nog hopen dat hij zo gek was om even heel aardig boeken voor haar te gaan halen.

Tuaidh knikte: "Natuurlijk." Hij stond op en wandelde rustig naar de deur. "Heb je het inschrijvingsgeld al betaalt?" vroeg de man opeens. Hij draaide zich even om en nam nog een slok van het bier. Tuaidh's oren waren optimaal en zeker nu het meisje loog. Omdat hij vriendelijk was en niet als een bullebak wou overkomen liet hij zijn leerlinge doen en ging hij naar het archief waar de boeken werden bewaard. Eigenlijk was het archief de slaapkamer van zijn ouders, maar de bedden waren weggerot en dus kon hij de lege kamer voor iets anders gebruiken.
Even later kwam Tuaidh met een stapeltje boeken aanlopen en legde hij ze op het tafeltje naast Lysilla neer. "Alsjeblieft. Ik moet even naar de badkamer om me op te frissen." Tuaidh liep weer door de deur richting de badkamer om zijn uiterlijk terug te draaien.

Inschrijvingsgeld? Daar had haar moeder niets over gezegd. Misschien had ze dat al betaald, en anders lag er een fortuin aan munten onder ze stoelzitting, dus daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken. Het kwam haar wel goed uit dat hij even naar de badkamer moest, in de tussentijd zou ze de munten naar haar kamer kunnen brengen. Ze had twee zakken in haar jurk en daarin zou ze een groot deel van de munten kunnen opbergen om ze mee te nemen. Ze vulde gauw haar zakken want ze wist niet precies wanneer de man terug zou komen. Met zacht rinkelende zakken sloop ze over de gang naar haar slaapzaal. Daar legde ze de munten in een hoekje onder het bed waar niemand het zou opvallen. Dat was geregeld. Nu moest ze zich terug snellen naar de leefruimte en met een onschuldig gezicht weer op de stoel gaan zitten. Bovendien was ze de boeken helemaal vergeten, die zou ze ook nog mee moeten nemen! De deur kraakte vrij hard toen ze hem weer dichttrok achter zich. '%&$##@^**', schold ze in haar eigen taal. Toen ze uitgescholden was hoorde ze een deur open gaan, dat was geen goed nieuws. Dan moest ze nu maar vast een onschuldig gezicht trekken en gauw een smoesje verzinnen. Daar kwam hij al, of was het iemand anders, dat zou namelijk wel goed uit komen. Nu maar hopen dat het iemand anders was en zo onschuldig mogelijk doen.

Tuaidh bleef niet alleen lang weg, hij vertrok ook gewoon uit het gebouw. Lysilla wist waar alles was en Tuaidh herinnerde zich dat hij toeliet dat leerlingen konden gaan en staan waar ze wilden. De man had trouwens wel wat beters te doen dan op jonge meisjes te passen. Tuaidh had zijn koffer gepakt en buiten stond zijn pikzwarte paard op hem te wachten. Hij deed zijn mantel met kap aan, bedekte zijn gezicht en sprong op de hengst. Als een donkere ruiter verliet Tuaidh het terrein en reed hij door de straten van Kurukal.*

* Het topic is zowat uitgespeeld, dus als je toch nog wou posten kan je altijd spelen dat Lysilla naar haar kamer gaat als ze merkt dat Tuaidh weg is.