De goddelijke bruiloft

'Goed dan, transformeer me maar naar hoge elf.' Ohw dit was toch een nachtmerrie, ze moest iets gaan worden wat ze het meest haatte!
'Die dwerg?' Ach ja, hij mocht best een naam verzinnen, geen enkele zou toch mooi zijn.

Dit waren transfiguranten? Ze had er van gehoord maar nog nooit ontmoet. Ze veranderde in de vreemdste dingen. Wezens, voorwerpen en uiteindelijk in zichzelf. Vele mannen en een meisje werd zichtbaar. Jong meisje, viel haar op.

'Saphire...' De hand negeerde ze. Ze had geen zin in beleefdheden. Saphire liet zich sturen en onderging de verandering. Witte huid, wit haar. Zelfs haar lichaam vervormde en haar gezicht! Wat deed dat zeer!

Ze had het doorstaan.. Snel liep ze naar een spiegel. OH ze leek ze was HOGE ELF!...

Terwijl Olivia vollop bezig was met haar magische kunsten, gaf Arnhar instructies hoe ze er uit moest zien. 'De neus iets korter', werd er bijvoorbeeld gezegd of 'Haar ogen grijzer'. Het meisje deed haar uiterste best en het lukte aardig. Valthen kwam de tent binnen en tikte even op Arnhars schouder. "Ik heb een identiteit", zei hij terwijl hij een papier aangaf. Arnhar glimlachte tevreden en bedankte de dwerg.

Spoiler:

Arnhar las het briefje snel en keek toen weer op naar Saphire. Ze was klaar. Olivia had schitterend werk geleverd. Met open mond staarde Arnhar naar de vrouw en zei toen: "Hum, hier is je identiteit. Als iemand je aanspreekt ben je vanaf nu niet Saphire of Silwyna, maar Pema Nasc. Je bent geboren in Naofa en spreekt Hoog elfs en Iontisch, dus géén Maanelfs. Je hebt een man die is omgekomen in de oorlog en nu ben je op zoek naar werk. Wat voor werk bepaal je zelf, als het maar geen soldaat is. Je bent niet rijk, maar ook niet arm. Hier heb je een geldbuidel", Arnhar gaf de zak vol hoog elfengeld, "Je gaat te paard en probeer niet op te vallen. Gedraag je als een weerloze vrouw die reist op zoek naar een baan, begrepen?"

Ze voelde aan haar gezicht, ze voelde aan haar haar.. Dit was ze niet meer.. Ze was een heel ander persoon. Ze keek naar zichzelf. Een klein traantje pikte ze weg. Wat was dit vreselijk!

Pema Nasc, dat was dit lichaam. Ze draaide zich om naar de dwerg en de hoge elf. Ze pakte het kaartje aan en bekeek het even. Ook pakte ze de geldbuidel aan. Die.. 'Ik heb de verkeerde kledij aan..' Liever had ze dit aangehouden, het was van haar, van Silwyna. Maar ze wist dat het niet kon.

Ze schrok even van het weerloos. Wilde Arnhar dan alles wat ze was veranderen! Ze was niet weerloos, ze was halfgodin, meesteres met de boog en de dolk. Ze kon voor zich zelf vechten!
'Laten we met de lessen beginnen..' Ze zou toch zo snel mogelijk hier weg moeten, Hama zelf was niet zo'n probleem. Haar volgelingen des te meer.

Arnhar sloeg zich op z'n hoofd. "Hoe kon ik dat nu vergeten." Snel liep hij naar een hoge elfentent en verzamelde wat kleren waar 'Pema' uit kon kiezen. "Alsjeblieft", zei hij toen hij in de tent aankwam, "Zo goed als nieuw." Hij glimlachte en was blij dat ze zich had laten veranderen. Nu zou Hama haar nooit vinden.

"Ja, laten we zo snel mogelijk beginnen. Ik zal jullie maar verder laten doen", zei hij tegen de transfiguranten en verliet toen de tent. Dit keer liep hij niet naar de grote tent in het midden, maar naar een kleinere tent aan de buitenkant van het kamp. Buiten stond een tafeltje met drie stoeltjes. Het tafeltje lag vol met papieren waar aantekeningen op stonden. "Dit is mijn tent", zei hij, "Klein, maar ik kan er mee leven." Hij bood een stoel aan en ging toen zelf zitten. "Ok", zei hij en hij schoof een stapel papieren aan de kant, "Ik zal je eerst Iontisch leren, dat is het makkelijkst." Uit een zak naast de tafel haalde hij een boek en legde dat op tafel. Hij opende het en zocht naar de juiste pagina. Toen hij had gevonden wat hij zocht zei hij: "We zullen beginnen, met een paar basiswoorden en misschien kunnen we zelfs al zinnen leren om gesprekken te voeren." Arnhar begon aan de lessen en leerde Pema de prachtige taal de Iontach en de shique taal van Arivu. Hij had veel lol en hoopte dat Pema dat ook had.

Op het einde van de dag waren ze gekomen bij dit: "Duíll, m'waul Pema ne ah me an Noafa bhei. Me fhere neh wygh ye na dnull aranuh. Na Kurukal kha me ne ul gwyrh lyre."* Tevreden deed hij het boek dicht en keek naar Pema. "Morgen gaan we verder", zei hij.

*Hallo, mijn naam is Pema en ik kom uit Naofa. Ik had een man, maar die stierf in de oorlog. Nu ben ik op zoek naar werk in Kurukal.

Pema bekeek de kleding en koos voor de gemakkelijkste. Als ze toch in actie moest komen wilde ze wel goed kunnen bewegen. Ze raapte een setje bij elkaar en kleedde zich om achter een kamer scherm. Uiteraard trok ze haar laarzen weer aan. Daar zat immers haar dolk in. En het voelde nog als een beetje Silwyna.

Als ze wist dat andere talen veel leerwerk was had ze wel twee keer nagedacht over haar transformatie.
Wat een letters, wat een woorden wat un klanken. Ze raakte er uitgeput van.
Terwijl Arnhar veel lol had, irriteerde Pema zich aan de taal. Het was zo verschillend van het maanelfs.
Maar na uren hebben geoefend kon ze al een paar zinnen spreken.

Ze knikte.'Ik fris me op bij het meer en ga dan slapen.'.1 Ze stond op van tafel en vertrok.

1. Als ze al een tent heeft...