Geneeskunde en wetenschappen; eerstejaars

Het was een prachtige, maar koude dag en Hymnae was al vroeg opgestaan. Ze had het ontbijt niet bijgewoond en had wat gegeten in haar vertrekken. Nu stond ze te wachten in de uitgestrekte tuinen van het schoolterrein. Hymnae had een leuke les voorbereid voor haar leerlingen. De woudelfin had nog nooit les gegeven, maar nu zou ze het niet verpesten.

Hymnae stond bij een groep bloemen die nog niet waren uitgekomen. Hier zou ze mee werken. Het waren zachtaardige bloemen die Hymnae had verplant uit een naburig weiland. De boerin die ervoor zorgde had toestemming gegeven en samen hadden ze de bloembollen naar Drayocht gebracht.

Toen de leerlingen allemaal verzameld waren op het ronde pleintje in de tuinen, verhief Hymnae haar stem en zei: "Welkom bij wetenschappen beste leerlingen. In het eerste trimester zullen we het vooral hebben over planten en dieren. Omdat het mogelijk is, gaan we zoveel mogelijk praktische dingen doen. Er word van jullie verwacht dat jullie elke les aanwezig zijn, dat jullie de les nog eens herhalen na schooltijd en dat iedereen het juiste boekenpakket heeft gekocht." Hymnae wachtte even en ging verder: "Vandaag gaan we een speciale bloem verzorgen, de patbloemen. Een boerin heeft mij deze als bloembollen bezorgd, maar nu staan ze bijna op uitkomen. De bloemen moeten in een warm, maar vochtig klimaat groeien zodat ze hun kleur en vorm behouden. Om de bloemen uit de laten komen, moet je wachten tot hartje winter en dan aai, kietel of wrijf je over de knoppen. De wilde patbloemen zijn zeldzaam omdat dieren er niet aan durven te komen en de bloempjes echt aanraking nodig hebben. Wat ik wil dat jullie doen is een plantje uitkiezen en het voorzichtig aaien. Zodra ze uitkomen stop je met aaien, want als je dat voort blijft doen zal hij je proberen te bijten. Als iemand vragen heeft kan die die nu stellen."

Lysilla liep samen met haar klasgenoten de grote deur van de school uit op weg naar de tuinen waar de les plaats zou vinden. Ze moesten over smalle paadjes lopen voor ze uiteindelijk bijna in de hoek van het schoolterein op een rond met stenen belegd plaatsje aankwamen waar hun docente al stond te wachten.

Gedwee hoorde de klas het verhaal van de docente aan, met toen er verteld werd over de gevaarlijke plant die in de knoppen schuilt wat angstig en verbaasd 'oh' geroep.

Nadat alles duidelijk was geworden voor iedereen legde Lysilla het boek dat ze al de hele tijd trouw onder haar arm had gehouden weg op een veilig plekje om hem na de les weer mee terug te nemen. Ze koos een bloembol uit met een al vrij grote knop. 'Dat wordt vast een makkie', dacht ze.
Ze ging samen met Mirima, Raele en nog een jongen die ze niet kende aan een tafeltje staan.
Eerst wat voorzichtig maar daarna wat behendiger aaide en streelde ze de knop van de Patbloem die ze had uitgezocht. Langzaam maar zeker kwam er beweging in de bladeren die de knop dicht hielden. Bij Mirima en Raele was nog niet veel beweging te zien maar bij het exemplaar van de jongen was zelfs al de stralende kleur van de bloem te zien. Ineens voelde Lysilla iets kriebelen bij haar hand. Toen ze keek zag ze dat haar bloem al bijna helemaal uitgekomen was. Het was een bijzonder gezicht, de bloem had een erg artistieke vorm gecombineerd met de, zo leek het, bijna lichtgevende kleuren blauw en paars. Het was moeilijk voor te stellen dat deze bloemen gevaarlijk konden zijn. Ze wist niet of ze nou nog door moest aaien of niet, daarom riep ze voor de zekerheid de docente. Toen ze om zich heen keek waren er al veel meer kleuren zichtbaar, dit beeld zou haar nog lang bij blijven.

Hymnae keek met adelaarsogen toe hoe haar leerlingen de bloemen streelden. Toen de bloemen opengingen lachte Hymnae van opgewondenheid en keek ze rond naar de paarse kleuren. Er was nog één pat die toe was, dus ging Hymnae er naar toe en aaide de plant met liefde tot de bloem openging en het begon te spinnen.

Hymnae gaf net een jongen naar zijn voeten die een bloem sloeg toen een meisje haar aandacht trok. Ze snelde naar het meisje en vroeg: "Wat is er, liefje?" Ze bekeek de bloem even en zei: "Je kan goed aaien. Ik zou nog even aaien tot de stamper zichtbaar is. Weet je wat de stamper is?"

Dit zou natuurlijk de leukste les ooit zijn en daarna blijven, alle lessen zouden leuk zijn. Want haar mentor, dat zou ze altijd blijven, gaf les!
Vrolijk huppelend naast Lysilla en Raele verplaatste ze zich naar de les.

Geboeide luisterde Miri naar het verhaal over de patbloem. Je moest ze aaien en stoppen als ze uitgebloeid waren. Het klonk allemaal erg logisch.
Samen met de rest van de klas pakte ze een bol. Met Lysilla, Raele en een jongen namen ze een tafel in bezit. Mirima bekeek haar bol en begon hem zachtjes te aaien, er gebeurde vrij weinig. Ze ging over tot kietelen en uiteindelijk begon de bol langzaam open te gaan.
Bij Raele ging het heel anders, Ook haar bol wilde niet open gaan, dus besloot ze het anders aan te pakken. Ze aaide snel en daarna weer rustig. Ze ging door en door, zelfs toen de stamper al zichtbaar was.
'Auw!' Riep de landelfin uit. Schuddend met haar hand om de plant van haar vinger af te krijgen.

Lysilla wist maar al te goed wat een stamper was, dus daarom knikte ze voorzichtig ja. Ze ging weer verder met het strelen van de bloem met haar lange, smalle vingers. Plotseling hoorde ze iemand 'Auw!' roepen. Ze stopte met het aaien van haar spinnende Patbloem en keek op. Tegenover haar aan dezelfde tafel zag ze Raele proberen haar vinger uit de bloem te krijgen, ze was blijkbaar te lang door gegaan met het aaien en de bloem had haar gegrepen. Lysilla had het niet zien gebeuren omdat ze zelf te geconcentreerd was op haar eigen Patbloem. Nu was ze alleen nog in dubio of ze Raele zou moeten troosten, maar ze zag dat er al anderen waren gekomen.
'Gaat het Raele?', vroeg ze toch nog even, maar ze zag de schrik in Raele's ogen staan en kon begrijpen dat ze nog te geschrokken was om veel te zeggen.
Daarom ging Lysilla nog even verder met het strelen van haar bloem. Nu werd de stamper zichtbaar en stopte ze met aaien, voordat ook haar vinger gegrepen zou worden.

Hymnae had nog maar net de ene leerling geholpen toen er naast haar een leerling werd gebeten. Meteen zei ze tegen haar leerlingen dat ze rustig moesten blijven. Ze liep meteen naar het meisje toe en gaf de bloem een klap tegen de stengel. Meteen brulde de bloem en ging hij wat slapper hangen. De plant liet los en klapte dicht. Meteen krompen ook de bladeren ineen en Hymnae keek nog even toe voordat ze zich om het meisje bekommerde.

"Nu is het heel belangrijk dat je rustig blijft en niet beweegt. Net zoals de bloemen zelf heel gevoelig zijn voor aanraking is dat ook bij een beet. Lucht raakt je hand aan en dan zwelt het op. Eerst moet ik het slijm eraf halen." Ze draaide zich om en keek rond. "Ik moet even met dit meisje naar de ziekenzaal om wat medicijnen toe te dienen. Iedereen blijft rustig en als ik iemand herrie zie schoppen zal die zonder boe of ba naar de directie moeten. Zolang ik weg ben geef ik Mirima de leiding." Hymnae nam het meisje mee richting de ziekenzaal en stelde haar gerust.

-Raele-

Verdrietig keek ze naar haar vinger, ze had niet geweten dat planten zo hard konden bijten! Wat was ze blij dat de vrouw haar had gered.
Ze snikte wat en probeerde zo min mogelijk te bewegen. De angst dat haar vinger zou opzwellen hielp haar stilstaan.
Ziekenzaal... medicijnen! Angstig liep ze met de vrouw mee, tranen kwamen op. Planten waren helemaal niet leuk!

-Mirima-

Mirima was zeker geschrokken van de beet. Medelijden kreeg ze ook met haar nieuwe vriendin. Maar gelukkig was daar al snel haar mentor die het oploste.
Toen Miri de leiding kreeg nam ze dat goed op. Ze klom op tafel en stond recht. 'Allemaal rustig blijven, raak de bloemen niet aan, wie dat wel doet die verklik ik.' Zo ze kon haar mentor wel nadoen.

Nooit had Lysilla gedacht dat het zo ernstig kon zijn, ze had gedacht dat het gewoon een klein wondje zou worden als je gebeten werd, maar zo ernstig, nooit. Nu Mirima de leiding had en ze niks mochten doen met de planten had Lysilla rustig de tijd om al haar klasgenoten te bekijken en hoe het met hun planten erbij stond. De klas zag er wel aardig uit, en niemand had nu meer de nijging om de plant op welke manier dan ook nog aan te raken, dat gaf haar een veilig gevoel. Ze had er vertrouwen in dat Mirima het leiderschap goed aan kon en wachtte alles rustig af.