Dag Silwyna en welkom Pema

Woorden in het Iontisch klonken uit de mond van Pema. Ze liep naar een beek in de buurt dus oefende ze nog even een paar woorden en zinnen. Maar na een tijd gaf ze het op. Ze was er te moe voor, wilde even rust aan haar kop.

Bij de beek aangekomen liet ze zich op haar knieën vallen. Ze maakte met haar handen een kommetje maar zag toen Pema in het water. Silwyna was er niet, die was verstop achter masker dit was Pema.
Tranen schoten in de ogen van Pema, ze huilde. Ze wilde dit niet zijn! Ze wilde geen stomme hoge elf zijn.
Tranen rolde over haar wangen. Ze wilde naar huis..

Voor het eerst sinds dagen, verscheen de schim van Gonta weer. Ze zag er slechter uit dan eerst en moeër dan eerst. Voorzichtig benaderde ze de hoge elf aan het meer waarvan ze wist dat het haar dochter was. "Silwyna, je bent veranderd." Ze keek bezorgd naar het meisje en zei toen: "Ik moet je iets vertellen. Als maangodin is het mijn taak om mijn gift door te geven, maar nu ben ik vervaagt, net als mijn moeder dat deed. Tirgh beweert dat ik de gift kwijt ben geraakt, maar dat is niet zo. Op de avond van Tirgh's aanval verscheen de volle maan. Voor Tirgh mijn lichaam verwoestte gaf ik je de kus, De Zilveren Kus van de maangodin waarmee ik je de gift gaf. Silwyna, ik wil dat jij mijn plaats als maangodin inneemt. Zorg ervoor dat de maan weer gaat schijnen." Een traan rolde over Gonta's wang en viel in het water. Een beeld verscheen in het water. Een grote stad met gouden koepels vulde het beeld. Elfen liepen vrolijk rond, speelden of deden waar ze goed in waren. "Dit waren de maanelfen zoals ze vroeger waren", zei Gonta, "Zorg er voor dat je volk niet uitsterft, maar dat het juist sterker wordt." De godin glimlachte en wachtte op een reactie.

Geschokt keek Pema op toen ze de stem hoorde. 'Ik moest wel.. ik kon niet voorkomen dat ik met Tuaid trouwde. Dus heb ik hem vermoord. Arnhar bedacht dit plan.' En met dit plan bedoelde ze de transformatie. 'Ik voel me vreselijk in dit lichaam..'
Ze keek haar moeder aan. Ze zag er slecht uit.

'Dus ik ben al van jongs af aan de maangodin?' Was ze daarom altijd zo goed met krachtige water aanvallen geweest?
'Hoe wil je dat ik het doe. Ik weet niet hoe ik een heel ras moet besturen moet helpen of wat dan ook!' Het ijs wat nog niet gebroken was begon scheuren te vertonen.
'Ik wil gewoon terug naar de zuidpool mijn leven weer oppakken. Ik haat het om een hoge elf te zijn!' Ijs kristalletjes schoten in het rond. Tranen schoten opnieuw in haar ogen. Ze wilde geen maangodin zijn. Ze wilde Silwyna zijn, niemand anders.

Gonta legde een arm over Silwyna heen en troostte haar. "De maanelfen zijn je vrienden toch? En als ik je goed heb gevolgd heb je een leerling die je altijd helpt? Zij zien je als een moederfiguur en je kan hen niet zomaar laten vermoorden door de mensen. Als je niet snel je volk leid, dan zal je ze nooit meer terug zien. Zeg ze dat de maangodin terug is en dat ze de maan haar glans zal teruggeven. Jij mijn dochter zal Arivu eens laten zien wat de maanelfen waard zijn." Gonta glimlachte vriendelijk en zei: "Veeg die tranen weg en ga terug naar Arnhar, hij zal je helpen om te overleven. Zodra je goed uitgerust bent vertrek je en ga je naar Kurukal. De woudelfen zitten diep in de problemen en hebben hulp van je nodig." Gonta stond recht en zei: "Tot ziens, mijn lieve dochter, zorg goed voor jezelf" en met een witte lichtflits verdween de moeder van de nieuwe maangodin.

Haar moeder had gelijk, dat wist ze ook wel maar waarom kreeg zij deze taak? Ze zuchten, ze kon de maanelfen niet in de steek laten, ze was hun godin. En naast de maanelfen hadden de water nimfen haar ook nodig, de zee had haar nodig. De maan had haar kracht nodig.

Ze stond op en veegde haar tranen weg. 'Ik zal ze beschermen.' Ze glimlachte zowaar naar haar moeder. 'Tot weer ziens mam.' Ze zou haar moeder weer zien daar geloofde ze in.

Ze keek omhoog, het was volle maan. Maar de maan was niet gelukkig ze kon het voelen. Pema sloot haar ogen en voelde de maan op haar schijnen. Ze maakte verbinding met de maan. Eerst was het nauwelijks zichtbaar maar de maan begon echt feller te schijnen. Het toonde haar schoonheid die al die tijd verborgen was gebleven. Het was een teken, het teken van de maangodin, ze was terug.

Het was al lang nacht, maar de maanelfen waren klaarwakker. Iets had hun aandacht getrokken. Dat iets was de volle maan. De Stamoudsten hadden iedereen gewekt om te kijken naar de maan. Eerst was het niet zichtbaar, maar stilaan begon de witte bol feller en feller te gloeien. De dierlijke maanelfen kropen in de bossen en huilden naar de maan.

Ondertussen was ook iedereen in Kurukal wakker. De koningin van Kurukal keek naar het uitzonderlijk verschijnsel terwijl ze haar dochtertje omhelsde. Brenin, het schoolhoofd van Drayocht zag dit ook en samen met heel wat leerlingen ging hij naar het pleintje om te zien wat er gebeurde.

Iontach, god van het leven, zag hoe de maan haar gloed terug kreeg. Hij glimlachte en vertelde blij tegen zijn dochters: "De maangodin is terug en dit keer zal ze niet weer verdwijnen."

Pema voelde de kracht van de maan. Ze voelde zich sterk, onoverwinnelijk, het voelde goed.
Hoorde ze nou.. ja ze hoorde de maanelfen hun bekende gehuil. Zonder dat Pema er wat aan kon doen begon ze terug te huilen. Huilen zoals alleen maanelfen dat konden.
Het leek wel of de maan nog een tikkeltje erger begon te schijnen, misschien iets te fel.

Pema ging nog even door maar stopte toen. Ze moest haar krachten sparen. Ze verminderde het contact met de maan maar verbrak hem niet. De maan reageerde hier op om niet meer verblindend te schijnen. Het was nu wel overduidelijk dat de maangodin terug was.

Arnhar was ook wakker geworden van de maan. Niet door haar licht, maar door de kracht die ze verspreidde. De jongeman stond op en keek naar de hemel, naar de maan. Hij gloeide oogverblindend en dat baarde de jongen zorgen. Even liet hij zijn blik op Pema's tent vallen. Ze was er niet. Zo snel als hij kon liep hij het woud in, op zoek naar Pema. Hij was erg bezorgd en wilde haar zo snel mogelijk vinden. Als Hama de maan ook had gezien dan waren ze in gevaar. Arnhar wist dat ze de maan had gezien, dat had iedereen. "Pema!" schreeuwde hij door het woud. In de verte zag hij een felle gloed afkomstig van geesten. Ze had het waarschijnlijk niet door, maar de geest van Tuaidh, haar broer zweefde om haar heen net als een vrouw die Arnhar niet kende. Hij rende naar de maanelfin toe en zei: "Je moet nú meekomen. Hama heeft je gezien." Hij rende vol zenuwen naar het kamp. Net voor hij aankwam zag hij wat er gebeurde. Aan de andere kant van zijn kamp stonden tenten in brand, gilde mensen en hoorde hij spreuken. "Je moet hier weg", zei hij.

Ondertussen zat Hama, de nieuwe keizerin van Iontach, op een gouden draagstoel die vier slaven droegen. In haar rechterhand hield ze een gouden scepter met een grote diamant op. In haar linkerhand hield ze een zweep vast waarmee ze haar dragers sloeg als die niet sneller doorliepen. Voor Hama stond een leger van Laoch. Achter Hama stond er een leger van laoch. Naast Hama stond een leger van Laoch. Overal waar je kon kijken waren Laoch. Allemaal vuurden ze vuurballen af op het kamp van Arnhar. Chaos overheerste in het kamp. Niemand wist nog wat te doen. "Ga met je paard weg en zorg dat je hier niet meer komt." Arnhar gaf haar een duwtje en rende toen het kamp in. "Jezulla!" riep hij luid.

Arnhar? Wat was er!? 'Hama!' De maan, ze had hem gezien. Zonder twijfel rende ze achter de Arnhar aan. Dit was niet goed, dit was helemaal niet goed!

Tenten stonden in brand, gillende wezens rende rond, andere probeerde de tenten te blussen en weer andere probeerde Hama te bevechten. Ze hadden geen kans. De Loach waren getrainde krijgers, de sterkste.

'Hama,' mompelde ze. Dit kon ze niet doen, ze moest haar hebben niet die andere. 'Wat vluchten nee! Ik.' Ze werd weg van het kamp geduwd. Arnhar verdween in de chaos. Pema wierp een laatste blik op Hama. Waarom was Tuaidh ooit met haar getrouwd..
Ze zag een paard en sprong er op, in volle galop verdween ze in het bos. Ze zou vluchten zeker maar niet naar waar Arnhar wilde.
Ze wilde informatie en dat vond ze in Arivu.