Roddels en geruchten

"De keizerin ja, ze vertrok met het hele leger, ja", zei een oudere vrouw tegen haar vriendin. "Ja, zomaar alle bescherming weg, ja. Zoiets doe je toch niet, ja?" antwoordde ze. Het was nacht en de meeste elfen sliepen al. Enkel de herbergen en café's waren nog open. In een gezellige herberg in een buitenwijk van Arivu zaten twee vrouwen met elkaar te roddelen. De een had nog spannender nieuws dan de ander. Ze waren begonnen met het feit dat tuinkabouters zó uit waren in deze tijd van het jaar. Nu kwamen de echt interessante roddels die niemand wilde missen. Het eerste dametje zei: "Ik heb gehoord van de zus van de oom van de knecht van de stylist van de assistent van de kapper van Keizerin Hama dat Keizer Tuaidh dood is aangetroffen in zijn kamer." "Oh, dat lieg je!" reageerde de ander erop. "Neenee, het is waar. Zijn keel lag helemaal open en zijn borst was opengescheurd, dat weet ik zeker. Men zegt zelfs dat zijn ogen zijn uitgestoken door de moordenaar en dat de moordenaar ze heeft opgegeten. Als het gerucht waar is, is de moordenaar een kannibaal die graag hoge elfenvlees eet. We moeten maar beter onze kleinkinderen binnen houden Margriet. Anders overkomt hen nog iets." Het andere dametje knikte hevig haar hoofd en stond op. Met haar wandelstok verliet ze de gelagkamer en ging naar de bovenverdieping.

Ze was in de stad Arivu en niemand keek naar haar om. Ze waren ook allemaal in de war. De beveiliging bleek weg te zijn, er waren vele geruchten. Pema maakte haar paard vast aan een balk en stapte een herberg in. In haar beste hoge elfs bestelde ze een wijn aan de bar.
Ze wachtte rustig op de man achter de bar toen ze wat opving. De keizer was dood aangetroffen in zijn kamer. Daar wilde Pema meer van weten. Ze pakte haar wijn van de man aan en nam plaats aan een tafel achter de twee vrouwen.

Oke dat de keel open lag klopte, maar over zijn borst klopte niet daar had ze alleen maar in zitten steken. Maar ja het waren ook geruchten.
Pema nam een slok van haar wijn maar verslikte zich bijna. Ogen uitgestoken? Opgegeten, ze moest er niet aan denken!
En ach dat laatste, ze wist dat dat nooit zou gebeuren. Kinderen hadden nog geen schulden, die zou ze niks doen.

Toen Pema zag dat een vrouw van de tafel verdween stond ze op en liep naar de vrouw toe.
'Sorry dat ik stoor u, wat aan de hand is? Het lijkt wel paniek.'

Margriet draaide zich om naar het meisje en vroeg: "Wat zeg je kindje?" Het andere dametje stond ook recht en zei: "Ach Margriet, je hoort niet meer goed, ze zegt toch overduidelijk 'Sorry dat ik u verhoor, wat heeft u aan uw hand? Het lijkt wel een pan'. Wel kindje, Margriet draagt de laatste tijd liever potten in plaats van pannen. Ik zei nog 'Margriet wanneer ga je nu stoppen met zo'n vreemde dingen te dragen?', maar ze blijft maar zeggen dat ze potten aan der hand heeft." "Och Yvonne, wat kakel je nou. Ik vroeg of je nog wat hebt gehoord van mevrouw Potvis en je kijkt altijd zo sip dat ik vraag of er wat aan de hand is." Margriet richtte zich tot het meisje: "Het spijt me hoor. Ze is niet meer de oude sinds der katten zijn opgegeten door mevrouw Potvis der weerwolfshond. Ze had zo'n goede band met die beesten. Maar hum, je wilde wat vragen?"

Respect voor oudere mensen Pema, heb respect, verlies niet je controle hoe stom ze ook zijn.
'Nee sorry.. verkeerd. Ik vroeg wat aan de hand met Arivu? Bewaker weg? Dood keizer? Wat aan de hand met Arivu en keizer?' Wat wat hoge elfs een rot taal zeg. Maar hopelijk verstonden ze het deze keer wel. Ze hoefde niet nog een keer aan te horen over mevrouw Potvis met haar weerwolfshond. Die de katten van die vrouw had opgegeten. 'Kunt u mij zeggen? Blieft..'

Ze keek de vrouwen onschuldig aan, wat vrij goed lukte met het gezicht van Pema. Misschien had dit lichaam toch nog voordelen. Ze was echt onherkenbaar.

Gelukkig was Margriet niet al te aandachtig terwijl het meisje haar vraag opnieuw stelde. Het oude vrouwtje kalmeerde haar vriendin die huilde om haar katten. Margriet keek toen weer naar het meisje en zei: "Keizer Tuaidh is vermoord. Zijn oudste dochter trof hem dood aan in zijn slaapkamer. Het arme kind zal er nooit meer bovenop komen. Hama geeft niets om hem, ze heeft zichzelf tot keizerin benoemd en is nu op zoek naar de moordenaar. Ik hoorde van Yvonne dat de keizerin alle kinderen van Tuaidh uit het kasteel heeft gestuurd en gezegd dat ze nooit meer terug mochten komen. Hun moeders zijn er ook uit gezet. Zelfs Hama's eigen kinderen zijn er uit gezet alhoewel ik nog niet weet waarom. Mevrouw Potvis weet vast meer. Keizer Tuaidh ligt nu in de Kathedraal van Arivu tot Arivu hem meeneemt. Aeleaeae is op weg naar hier om de godin te roepen, maar ze komt maar niet opdagen. Iedereen maakt zich zorgen, want als Tuaidh's lichaam blijft liggen dan blijft zijn geest hier ronddwalen en vermoord hij alle onschuldige kinders zoals jij. Mevrouw Potvis weet vast meer. Ik zou haar nog eens moeten opzoeken." Dat laatste zei ze eerder tegen zichzelf. "Kan ik je nog met iets helpen, kindje?" vroeg Margriet vriendelijk.

Hama was niet lekker! Je zetten kinderen niet zomaar op straat zonder geld of iets. En dat ze zelfs haar eigen kinderen eruit schopte. Oeh wat zou ze die vrouw toch graag het hoekje zien omgaan. Snel probeerde ze haar woede te verbergen. Als ze er achter kwamen dat zij iemand anders was dan wist heel de stad het. Dat waren dit wel types voor.

Tuaidh lag in de kathedraal, dat was nuttige informatie. Ze zou de beste man wel even opzoeken maar eerst.
'Ja, waar mevrouw Potvis zijn? Ik ontmoet willen graag.' Ze glimlachte zover ze dat kon. En hoopte uit het diepste van haar hart dat die vrouw minder oud was dan deze twee.

"Rustig maar Yvonne. We kopen wel een goudvis voor je. Die lusten weerwolfshonden niet." Margriet zette Yvonne op een stoel en antwoordde toen op de maanelfs vraag: "Mevrouw Potvis woont in de Vispottenstraat nummer zeven. Ze is erg slim en heeft altijd geluk, omdat ze op nummer zeven woont. Ik zou wel oppassen voor de weerwolfshond die ze heeft. Het is nogal een bijtertje. Zal ik je even brengen liefje? Yvonne woont vijf huizen verder, dus dan kan ik haar ook meteen afzetten." Een gerimpelde glimlach volgde en Margriet zei luid tegen Yvonne: "Zullen we mevrouw Potvis even opzoeken? Dit meisje wil naar haar toe!"

Goudvis wie nam er nou een vis als huisdier?? Ze dacht dat hoge elfen intelligent waren maar deze hoorde daar zeker niet bij.
Ze liet de dames even praten en herinnerde zich dat die ene het over Aeleaeae had gehad. Ze voelde om haar nek, de ketting.. Ze mocht Aeleaeae niet tegen komen. Misschien zou ze dan herkend worden en dat mocht niet gebeuren.

'Graag mevrouw.' Nee ze wilde niet langer bij deze vrouwen blijven maar ze moest wel. Ze had geen idee waar de .. die straat was.
'Ik ben Pema.'

"Och Yvonne, hou je kop", klonk het verschillende keren terwijl de drie hoge elfen door de straten liepen op weg naar mevrouw Potvis. Margriet bleef maar door babbelen over tuinkabouters terwijl Yvonne jammerde en huilde om haar katten.

Na lang getetter van de dametjes kwamen ze aan bij een schots en scheef huis. Boven de deur hing een bordje met een blauwe vinvis op. En toen begon Margriet weer: "Ja, ik zei nog zo tegen mevrouw Potvis dat een blauwe vinvis niet hetzelfde is als een potvis. Ze zou dat bordje echt moeten vervangen. Yvonne beklom het steile trapje en klopte hard op de deur. Het duurde nog geen minuut lang voor Yvonne zich begon af te vragen of mevrouw Potvis hier wel woonde en niet mevrouw Vinvis. Maar na een eeuwigheid werd de deur open gesmeten en verscheen er een mager oud vrouwtje met krulspelden in en een gigantische bril waardoor haar ogen even groot waren als tennisballen. "YVONNE!" schreeuwde het vrouwtje terwijl ze een dikke knuffel gaf aan Yvonne waarbij een harde krak te horen was. Yvonne wreef even over haar rug en ging snel opzij om te voorkomen dat mevrouw Potvis nog een knuffel zou geven. Nu was Margriet aan de beurt. Mevrouw Potvis grijnsde een tandloze mond en knuffelde toen Margriet. "DAT IS LANG GELEDEN!" riep ze recht in Margriet's oor. "EN WIE HEBBEN WE HIEJ?!" Blijkbaar kon mevrouw Potvis de 'r' niet uitspreken en sprak ze in de plaats een 'j' uit. Maar het schreeuwende effect bleef, r of geen r. Margriet antwoordde. "Dit meisje wilde je zien. Ik zou eigenlijk terug naar de herberg moeten gaan, maar heb je toevallig een kopje thee voor mij en Yvonne? En geef dit lieve kind ook meteen een kop." Margriet ging het huis binnen en trok Yvonne achter zich aan. Een hels geblaf volgde, Yvonne gilde en Margriet zei: "Och Fluffy, wat ben jij toch een stoute rakker." Het vrouwtje ging naar de keuken en schonk zichzelf een kop thee die er al een paar dagen stond. "Bah", zei ze en zo onopvallend mogelijk schoof ze de kop opzij. Mevrouw Potvis ging naar de woonkamer en vroeg: "ZO KINDJE, WAT WILDE JE VJAGEN?"

Pema wist niet wat erger was. Dat gejank of dat gezeur over tuinkabouters! Hopelijk kon die vrouw antwoorden geven, anders moest ze dit voor niks aanhoren!
En dan moet ze ook nog opletten of ze de godin niet zag. Want Pema was nu erg opvallend met die twee oude dames. Misschien had ze toch naar andere elfen moeten lopen dit was vreselijk.

Wat kon haar dat bordje boven de deur nou schelen? Moest daar echt een opmerking over gemaakt worden. Wat een hel was dit.
Was dat mevrouw Potvis.... Waar was ze aan begonnen! Deze was nog erger dan die andere twee.
Toch stapte ze dapper naar binnen, de hond negeerde ze. Ze bekeek de woonkamer, Hoe kon je hier leven? Heel het huis stond scheef.
'Ik vragen wilde, wat hier aan de hand is Arivu. Wat gebeurt hier?' Ze glimlachte nogmaals vriendelijk. En weigerde thee als dat aangeboden zou worden.

Mevrouw Potvis knikte en riep: "WEL, IEDEJEEN JOUWT OMDAT KEIZER TUAIDH DOOD IS! MAAJ MISSCHIEN KOMT HET OOK OMDAT DE STAD ONVEILIG IS! DE BEWAKEJS ZIJN ALLEMAAL WEG EN EJ ZIJN VEEL MISDADIGEJS IN AJIVU!" Ze zette haar bril goed en liep naar de keuken. Uit een oud kastje haalde ze een doos muntblaadjes en kieperde die allemaal in een ton kokend water. Snel haalde ze drie bekers uit de kast en schepte er thee in. Heel onvoorzichtig zette ze de koppen op tafel. Toen keek ze weer naar het meisje en schreeuwde: "MOJGEN GA IK NAAJ DE KATHEDJAAL OM DE KEIZEJ TE BEZOEKEN! GA JE MEE?" Mevrouw Potvis plofte in een stoffige zetel en wachtte op antwoord.

Hier werd ze niet wijzer, dit was verspeelde tijd. 'De tijd vloog, ik naar huis moeten. Maken eten. Tot dag.'
Pema liep naar de deur en vluchtte eruit. Wat een rare vrouwen! Ze hoopte die nooit meer tegen te komen. Gauw rende ze terug naar de herberg en hield daar haar paard op. Vroeg gelijk aan iemand waar de Kathedraal was en ging op weg.

De Kathedraal, een mooi gebouw. Opnieuw maakte ze haar paard vast. Vervolgens liep ze naar binnen.
Ze had geluk het was rustig alleen de pastoor1 was er. Ze vroeg de beste man dan ook waar de keizer lag. Ook vertelde ze dat ze een goede vriendin van hem geweest was.
Ze werd naar de keizer gebracht en alleen gelaten. Ze keek naar Tuaidh, ze hadden hem schoon gemaakt en dicht genaaid. 'Waarom heb je nog die grijns op je gezicht.' Fluisterde ze.

1. Of wat dan ook

Tuaidh herinnerde zich niets meer. Zijn lichaam werd naar verschillende plaatsen gebracht, onderzocht, schoongemaakt en uiteindelijk in de Kathedraal van Arivu gelegd.Tuaidh hoorde enkel wat er gebeurde. Zou hij zijn ogen open doen, dan zouden er vast vreselijke dingen gebeuren.

Een hele dag lag Tuaidh hier al niemand was hem komen bezoeken, zelfs zijn kinderen niet. Maar nu het nacht was, gebeurde er van alles. De wachters verdwenen met veel geroep en toen was er enkel de priester over gebleven. Toen hoorde hij een bekende stem. Even later voelde hij de aanwezigheid van een persoon die hem niet zo graag mocht. Voor het eerst opende Tuaidh zijn ogen. Alleen zag hij niets. Enkel zwart. Voorzichtig kroop Tuaidh overeind. Nu kon hij alles zien. Voor hem stond Saphire, zijn laatste vrouw, maar ook zijn zus. "Ik glimlach nooit", zei Tuaidh op een trieste toon en hij stond recht.

Pema verslikte zich in haar speeksel. Een hoestbui volgde. Hoe kon dit! Hij hoorde dood te zijn morsdood. Na de hoestbui moest ze weer even op adem komen. Die kwal had haar laten schrikken.
'Je grijnst, naar jezelf kijken.' Ze wees naar zijn dode lichaam. 'Waarom jij niet weg, ik dacht van je af was..' Kwaad keek ze haar broer aan. Zou hij gevoeld hebben dat ze de macht van haar moeder had ontdekt?
'Ik ben Pema. Hoge elf.' Hopelijk snapte haar broer dat hij geen Silwyna of Saphire mocht zeggen. Dan zou ze hier zo snel mogelijk weg moeten komen.

Tuaidh keek naar zijn lichaam. Inderdaad, een grijns stond op zijn gezicht. De man wilde zijn mondhoeken naar beneden trekken, maar als geest kon hij niets aanraken. Nog steeds herinnerde Tuaidh niets van zijn dood. Waarschijnlijk had Tirgh gelachen toen Tuaidh in een geest veranderde. "Iedereen veranderd in een geest, ook al ben je vermoord."

Tuaidh was niet wakkeer geworden door de maan, hij was dood en dus voelde hij niets meer. Hij was wakker geworden omdat zijn geest zich van zijn lichaam had ontbonden. Nu was zijn lichaam echt leeg, buiten zijn organen. Opeens besefte Tuaidh iets. Als zijn geest hier was ontbonden, dan kon hij niet meer naar de onderwereld. Arivu had hem niet op kunnen halen, omdat Aeleaeae er niet was. Nu was hij gedoemd om eeuwig in de Kathedraal rond te zwerven. Een beetje in paniek probeerde Tuaidh terug in zijn lichaam te kruipen. Maar steeds viel hij door de doodskist op de harde vloer.

'Hoopt bij jouw anders was.' Ze keek naar haar broer die zijn dode lichaam probeerde te bewerken. 'Je lachte al toen ik je vermoorde. Kwal.' Hoewel haar mooie kras over zijn lippen goed gelukt was.
Ze opende een ooglid, een oog staarde terug. Hoezo ze had de oogballen opgegeten, stomme roddels. Ze sloot hem weer.

'Tuaidh je dood bent. Niet terug in jezelf. Hou op.' Het was gewoon zinloos wat haar broer probeerde. 'Jij weten... ik godin maan? Kwal?' Ze had eigenlijk verwacht dat hij daar meteen mee zou komen. Over je bent maangodin en dit en dat maar ze bleek het fout te hebben. 'Jij boos?'

"Oh, dus moeder heeft je wel maangodin gemaakt. Ik dacht dat ze de gift voor zichzelf hield." Hij wreef over zijn baard en ging op een stoel zitten in de hoek van de kamer. Maar zodra hij zich liet neerploffen viel hij door de houten meubel. Alsof er niets was gebeurd stond Tuaidh terug op en liep naar zijn zus. "Natuurlijk ben ik niet boos op je. Ik ben bijna nooit boos. Ik hoopte dat je niet zó ver zou gaan, maar blijkbaar wilde je alles doen om van me af te komen." Tuaidh schudde zijn hoofd en zweefde rondjes door de kamer.

"Als je zo graag wilde vluchten, waarom ben je dan naar hier gekomen?" vroeg Tuaidh. "Morgenvroeg zal het hier vol staan met wachters en die zullen het niet toestaan dat je hier rondhangt. Hama neemt waarschijnlijk iedereen gevangen die ze nog nooit eerder heeft gezien en daar hoor jij bij. Wie heeft je trouwens geholpen?" vroeg hij.

'Ze gaf door toen ze stierf. Vernietigd werd door Tirgh.' Als ze die god te pakken kreeg!
Wwacht.. 'Wist jij het! Jij wist zij maangodin?' Waarom wist iedereen alles en zij niks!

'Jij geen macht meer tenminste. Hama niet beter.' Nee dan was haar broer toch nog beter. 'Hama je kinderen gezet buiten. Met moeders.' Ze vond dat hij dat wel weten mocht.
'Jij deed vreselijk, dood moest. Had beter je opsluiten kunnen.' Maar dat was haar nooit gelukt.
'Gelukkig jij vast hier.'

'Ik wilde de gevolgen van daad zien, vreselijk ze zijn. Hama schuld.' Hama had nooit keizerin mogen worden.. 'Een halfgod hielp mij. En voor morgen ik weg hier.'

"Ik wist het, ja. Maar ik ben ook tien jaar ouder dan jij. De maangodin heeft me opgevoed en iedereen in de stad hield van haar. Toen kwam Tirgh inderdaad, maar ik dacht dat ze nog leefde. Vader heeft haar gewoon achtergelaten en verving haar voor Arivu", zei Tuaidh.

Tuaidh luisterde aandachtig. Toen zijn zus dat alles opsomde besefte hij dat hij inderdaad niet zo vriendelijk was geweest. Ze had haar van haar familie berooft, net zoals hij dat bij zijn andere vrouwen had gedaan. En nu had hij enkel ongeluk over de wereld gebracht.

"Welke halfgod? Wij twee zijn de enige halfgoden in heel het Arivu-gebergte. Anders had Arivu me al lang gewaarschuwd", zei Tuaidh bezorgd.

'Ach kwal, het is je moeder, haar zo aanspreken ook.' Ja ze was de maangodin maar ook hun moeder. En ze was zijn zus dan kon hij best moeder of mam zeggen. Dat beleefde gedoe ook altijd.
'Tirgh vernielde lichaam, zij zei tegen mij. Vannacht.'

'Fout jij hebben, er is nog een halfgod in de buurt. Geen zorgen, Hama verjaagd hem al.' Het laatste zei ze alsof ze er Hama mee kon vermoorden. Hopelijk hadden ze Hama terug kunnen dwingen en anders.. Nee het moest hun lukken.
'Waarom jij kozen voor Hama? Jij gek bij je hoofd. Zie zij doet!'

"Ik koos Hama met een reden. Ze was een vriendelijk jong meisje die in een herberg werkte als serveerster. Ze was mooi, niet zo opgemaakt als nu. Ik was nog maar een tiener en ik durfde haar niet mee uit te vragen, maar zo veel jaar later verzamelde ik al mijn moed en vroeg of ze iets met we wou gaan eten. Ik ontdekte haar prachtige persoonlijkheid en bedankte Arivu dat ik haar had durven aanspreken. Maar zodra ik met haar trouwde veranderde ze. De macht steeg naar haar hoofd en ze was niet meer wie ze was. Ik hoop dat ze ooit inziet dat ze stom doet. Oh wat zou ik graag willen dat ik haar nooit had ontmoet." Tuaidh keek verdrietig naar de grond en toen weer naar zijn zus. "Iedereen veranderd vroeg of laat of je het nu wil of niet."

Opeens kneep Tuaidh zijn ogen dicht. Een zonnestraal gleed de kamer binnen en verlicht de grijze stenen. "Je moet gaan", zei Tuaidh nog voor het licht zijn geest onzichtbaar maakte.

'Je had haar opsluiten kunnen, volgens mij heb je daar namelijk geen moeite mee. Andere vrouwen zij opgesloten. Ik ook, ik vrij nu.' Het was gewoon de harde waarheid en dat mocht haar broer goed weten ook!

'Hama niet veranderen meer, zij gek in hoofd, jij net zo.' Een daarvan had ze gelukkig al gedood nu moest de volgende nog maar daarvoor had ze een plan nodig. En jammer genoeg had ze die nog niet.

'Tot nooit ziens,' ze draaide zich om maar bedacht zich toen. 'Laat briefje achter voor Hama.' Ze pakte perkament en veer en begon te schrijven.

Citaat :

Ik zal krijgen jou Hama, vrees mij elke dag maar vooral de nacht. Ooit zul jij verleden tijd zijn.
Gegroet de keizermoordenaar

Ze legde de veer terug en maakte het perkament vast aan de kist.
Alsof er niks aan de hand was deed ze haar cap op en liep ze de kathedraal uit. Ze maakte haar paard los en begaf zich in de menigte.
Waarom was het nu al zo druk? Pema liet zich mee voeren door de stoet en kwam zo op de markt terecht. Heel toevallig bij een bogen en pijlen kraam. Ze pakt een boog en vroeg of ze hem even mocht vast houden.
Ze hield de boog omhoog en mikte op een onbekend doelwit. Ze bleef zo staan totdat er opeens een Laoch haar doel werd. Waren ze terug? Pema liet haar boog zaken en vond al snel de keizerin in haar draag troon. Ze had een boog, pijlen lagen in hand bereik ze had een kans!
Nee! Ze kon het nu niet doen, Hama zou overlijden maar zij ook! Ze voelde zich machteloos, ze kon niets doen.
Ze draaide zich weer naar het kraampje toe. 'Heer, die boog? Ik proberen.' De man gaf haar de boog en Pema bekeek hem goed, dit was haar boog! 'Deze ik wil, hoeveel?' Pema schrok van het aantal, zoveel gaf ze niet uit aan haar eigen boog. Zuchtend legde ze de boog op de kraam.

'Hou de dief! Houd de dief! Hij heeft kettingen van mij gestolen!' Pema zag hoe een jongen
langs haar rende, ze had hem makkelijk kunnen tegen houden maar deed het niet. Nee ze zou de jongen zijn voorbeeld volgen. Ze griste de boog van de kraam en klom op haar paard. Ze gaf de sporen en denderde zo de stad Arivu uit. Ze zou bij het kamp gaan kijken, misschien waren er nog overlevende!

Hama was zoals altijd: verveeld en mokkend. Ze sloeg de slaven zodat ze sneller zouden lopen, maar ze wist dat dat geen nut had. De boerendorpjes kwamen in zicht en Hama zat in haar gouden draagstoel, neerkijkend over de dwalende elfen die zich hadden gevestig onderaan Arivu. Een gemene grijns verscheen op Hama's gezicht terwijl ze de berg opging.

De poort van de buitenring ging open en de slaven droegen de gouden draagstoel door de straatjes van Arivu. Het duurde niet lang voor ze de oude straatjes verlieten en de binnenring binnen gingen. De kathedraal van Arivu kwam in zicht, maar Hama ging eerst naar het paleis om zich in het zilver te kleden voor het afscheid.

Hama betrad de kathedraal en liep snel naar de zaal waar de keizer lag. Ze wreef met haar hand langs zijn wang en huilde overdreven, om het echt te laten overkomen. Opeens vond ze een briefje achter zijn oor en ze vouwde het open. Haar ogen flitste over het stuk perkament en ze schrok een beetje. Zodra ze het had gelezen werd ze kwaad en ze liep naar buiten. Meteen liet ze een paar laoch komen en ze zei: "De maanelfin is niet dood, ze vluchtte en kwam hierheen. Ik wil dat jullie haar nù zoeken!" Meteen daarna liet ze een paard komen en reed ze weg, op zoek naar Saphire, Tuaidh's laatste vrouw.