De beet van Gubatan

Kalay Annwyl zat gehurkt in haar tent met in haar armen een klein bundeltje. In het bundeltje lag de kleine Vie te slapen. Kalay zou voor haar zorgen zolang Hymnae weg was en aangezien er een strijd aan de gang was in Tawelu zou dat nog een tijdje duren. De vrouw was al honderd jaren oud, maar nog steeds had ze haar moedergevoel. Voorzichtig gaf Kalay de platgestampte pagain-vrucht aan het kleine meisje. De kleine groene oogjes keken nieuwsgierig rond terwijl het mondje halfopen hing.

De dierenhuid die voor de ingang hing werd opzijgeschoven en een grote man kwam binnen. Sekhat keek neer op de vrouw neer en zei: "Ik vertrek met mijn familie naar het Zuiden. Verwacht niet dat we terugkomen, Kalay. Als ik je nog een keer in mijn buurt zie verwoest ik De Grote Boom zonder genade." Kalay keek naar beneden en knikte. De man ging weer naar buiten en ook Kalay verliet de hut. De platgebrande hutten smeulden nog na en woudelfen zaten in kleine groepjes rond een vuurtje terwijl zij hun gewonden genazen.

Sekhat stapte in een boot en hielp ook zijn familie, of wat er van overbleef, erin. Langzaam verdween de boot uit het zicht en Kalay keek triest om zich heen. Voor haar was Tawelu al verwoest. De vrouw liep naar een groepje jongeren die blijkbaar hun familie hadden verloren. Kalay hielp de jongeren en genas een groot deel van de wonden. Opeens klonk er een gesmoorde kreet vanuit het woud. Kalay keek op en staakte haar bezigheden. Behoedzaam stond ze op en tuurde naar het meer. Vanuit een zij-rivier kwam plots een meisje zwemmen. Ze gilde hard terwijl ze achterom keek. En toen, alsof iets haar het meer introk, verdween ze onder water. Geen seconde later sprongen er grote wolven uit het water die door de god Erlmoor werden geleid. Al snel bereikten zij de haven en woudelfen werden het water ingesleept. Kalay rende snel naar haar hut en haalde een boog. Ze waarschuwde de jongeren dat ze zich moesten bewapenen.

Terwijl ze dat deden klom Kalay naar de top van de boom. Ook hier zaten kleine groepjes woudelfen te treuren om de strijd. Maar ze zagen het gevaar van beneden niet aankomen en Kalay waarschuwde te laat. De grote weerwolven hadden de top bereikt en vermoordden de woudelfen zonder medelijden. Kalay vocht dapper met Vie op haar rug gebonden. Het werd benauwd en Kalay vluchtte achter de boom. Samen met een paar woudelfen verschool ze zich in een verborgen grot. De wolven zagen hen niet, maar dat zou niet lang meer duren. "O Ayelas, ik smeek u om uw hulp."

Ayelas zag alles gebeuren. Als een moeder die haar kinderen dood aantrof rende ze rond in haar hallen. Had ze de hulp van de maanelfin, maar aangenomen. De groene godin daalde af naar Kurukal en al snel had ze de maangodin gevonden. "O Maangodin, Vrouwe van de Nacht. Mijn kinderen gaan dood. Erlmoor dood hen allen. Tirgh liet hen tegen zichzelf vechten en stuurde de wildengod op hen af. Help me." Een gouden traan rolde over Ayelas' wang en viel op de grond. Ze had de maangodin echt nodig.

De maangodin zat op haar kamer in de herberg. Ze zat aan het tafeltje een boek te lezen. Af en toe nipte ze wat van de wijn die versierd was met glas. Het boek ging toevallig over goden. Nu ze een godin was moest ze de rest natuurlijk ook kennen.

Toen de groene godin verscheen moest die even wachten. Pema was nog haar bladzijde aan het aflezen. Toen dat was gebeurt keek ze Ayelas aan. 'De natuurgodin kan het toch niet alleen aan? Beseft toch dat ze de hulp nodig had van een maangodin die dat een paar dagen eerder had aangeboden. Die zelfde godin vertrouwde niet op de voorspelling van de oude maangodin?' Pema stond op en trok haar laarzen aan. 'En nu komt het toch nog vragen om hulp voor haar rijkdom' Pema pakte haar mantel en sloeg die om.
'Maar de natuurgodin heeft geluk, de maangodin wilt haar helpen al is het niet om haar maar voor de bevolking' Misschien wel voor Hymnae, maar vooral voor de kinderen. Pema maakte haar pijlenkoker vast aan haar riem en deed haar boog op haar rug.
'Heb je een plan natuurgodin?' Of het aardig klonk of gemeen was niet te horen.

"Jij begrijpt niet hoe belangrijk de woudelfen voor me zijn." Dikke tranen plensden op de grond en het trieste gezicht van Ayelas zou een jonge lelie doen verwelken. "Ze zijn als mijn eigen kinderen die ik heb opgevoed en alles heb geleerd over de wereld. Dat zou jij ook voelen voor de maanelfen niet of voel je je niet zo vanwege je sterfelijkheid?"

Ayelas bedankte de Sunas* voor hun goedheid en stond op. "Bedankt, maangodin." De natuurgodin had geen plan, dat verzon ze altijd ter plekke. Ze was, net als haar zusters, altijd in haar kindertijd blijven steken en genoot van het leven. "Wel, ik stel voor dat we onze krachten bundelen en de machten van de demonengod, Erlmoor, uitschakelen. Zodra we dat doen zal Tirgh zich met ons gaan bemoeien, dus wees voorbereid. Erlmoor is een van de krachtigste duistere goden die Iontach ooit gekend heeft. Mijn vader kon hem zelfs niet bedwingen. De enige manier om hem te verjagen is door zijn oog te verwoesten. Daarmee haalt hij demonen uit de onderwereld, in dit geval weerwolven. Dat is mijn grootste angst, al van toen ik klein was. Ik ben van plan om mijn machten op Erlmoor af te sturen en daarna Hymnae te zoeken. Ze moet het juiste pad vinden." Ayelas knipoogde naar de maangodin en voegde er nog aan toe: "Als je oog in oog staat met Erlmoor zal je je krachten ontdekken." De natuurgodin glimlachte en verdween in een groene mist. Al wat achterbleef was een blauwe orchidee.

*De Sunas zijn geesten die geluk brengen. Het zijn de dienaren van Ogya, de godin van de nacht.

'Het zijn niet mijn kinderen. Het zijn mijn zusters en broeders.' Ze had ze niet allemaal gebaard, maar een broeder, zusterband had ze wel met de maanelfen. Maanelfen steunde elkaar wanneer het maar kon. Ze zou ze dan nu ook niet in de steek laten. Zou er wat nu wat gebeuren bij de maanelfen dan was ze hier zo weg.

Het plan was duidelijk. Krachten bundelen, oog vernietigen en oppassen voor Tirgh. Ze knikte naar de natuurgodin dat ze het begreep.
'Hymnae?' Vroeg Pema verbaasd. 'Wat voor rol speelt zij in het verhaal?' Hymnae was toch een gewone woudelf, die zat toch opgesloten in Drayocht? Of was hier zoveel veranderd?

Bij het oog pas? Nou dat hoopte ze dan maar. Ze was sterfelijk en wilde dus nog niet dood. Toen ze de natuurgodin zag verdwijnen volgde ze haar voorbeeld. Ze had er de laatste dagen mee geoefend. Tien meter van de natuurgodin af verscheen ze. Mmh dat had beter gekund. Op een drafje liep ze op de natuurgodin af. Klaar om wat dan ook te vermoorden.

Ayelas keek naar het slagveld waar duizenden dappere krijgers vochten tot het bittere einde. De godin was woedend en begon haar goddelijke krachten op te roepen. Vanuit de bossen achter de godinnen kwamen grote enten tevoorschijn met rotsblokken in hun handen. Ook centauren en faunen kwamen tevoorschijn om hun godin te helpen. Uit de bomen kwamen dreigende woudnimfen tevoorschijn die hun bomen probeerden te beschermen. Verder bewogen alle planten, werden herten, zwijnen, beren en ander wild nog wilder dan anders. "Zo, nu kan jij je werk doen, Silwyna." Ayelas werd opgezogen door de grond en verdween met een lach op haar gezicht.

Toen verscheen Ayelas weer dichtbij een kano die op het meer voer. Een jonge woudelfin zat in de kano met een triest gezicht. Ayelas veranderde in een prachtige vogel en vloog voor Hymnae uit. Ze vloog richting een open plek waar ze opnieuw haar geluk zou vinden. Een boog verscheen in de boten van Ayelas. Een boog die sterker was dan welke boog ook. Ze liet hem los en Hymnae ving de boog op. De woudelfin was verbaasd, maar wist dat de vogel Ayelas was. Ze raakte haar voorhoofd aan en stapte uit de kano. Langzaam benaderde Hymnae de open plek en wat ze daar vond was mooier dan wat dan ook.

Hymnae had de Arihan-stam gevonden. De oudste stam van alle stammen en ook de machtigste en wijste. Dit volk werd geleid door Yúcatan, een jonge elf met veel moed. Hij won vele gevechten en won vele schatten. Hij was pas meerderjarig, maar de Arihan stam hield van hun leider.

Hymnae boog voor de leider. Hij keek haar aan en wachtte af. "O heer, mijn volk, de Annwyl-stam, zit in de problemen en niemand kan hen redden. De wijze godin Ayelas zond mij hierheen met een reden. Ik vraag u om één gunst. Vecht voor mij in Tawelu en help het volk dat Ayelas ooit schiep." "Wat krijg ik ervoor in de plaats?" vroeg Yúcatan. "U krijgt al het goud dat ik bezit... En u krijgt mij." Hymnae was een moordenaar in haar eigen stam, dus hoopte ze dat ze toe zou worden gelaten in de Arihan-stam. Yúcatan knikte en stond op. "Vandaag zullen wij vechten voor onze zusterstam in het Oosten! Wij zullen vechten tot de laatste man en hopen dat Ayelas ons zal bijstaan!" De man keek over zijn volk dat druk bezig was met zich te bewapenen voor de strijd.

Silwyna zou haar werk ook uitvoeren. En alsof ze het al jaren deed riep ze de godenkrachten op die haar geschonken waren. Verrassend zag ze dat haar vermomming verdween en ze zichzelf weer werd. Haar eigen lichaam, wat voelde dat toch fijn vertrouwd aan.

Toen de natuurgodin in de grond was verdwenen en haar strijders waren vertrokken begon Sil met haar krachten te gooien.
Met gehuil die te hoog was voor tweebenige wezens riep de maangodin naar de maan. Ze hield dit lang vol. Sneeuwolven kwamen tussen de bomen vandaan, ijsberen stormde als een ram op haar af. Zelfs enkele maanelfen verschenen naast haar. Het waren er niet veel, thuis moesten er ook veel blijven voor de aanvallen die ze nog wel eens hadden.
En tot slot kwam haar zwarte merrie aan galopperen. Ze klom op haar merrie en legde haar boog voor zich op de merrie.

'Kliaaaaaaa!' Schreeuwde Silwyna een strijd kreet. Ze gaf de merrie de sporen en gallopeerde op het gevecht af. Meteen volde haar leger haar naar het slachtveld.
Sneeuwwolven omsingelde kleine groepjes en doden de vreselijkste monsters. Ijsberen ramde hun vijand op de grond of gooide ze meters omhoog om ze op de aarde de laten storten.
Maanelfen gebruiken hun meester wapen pijl en boog en gebruikte hun waterkracht om de vijand te verslaan.

Silwyna deed niet veel anders de maanelfen, alleen was de maangodin een stuk sterker dan haar ras. En terwijl ze al vechtend verder ging was haar uil op zoek naar Erlmoor. Als ze hem gevonden had kon ze de klus klaren.

Voor het eerst sinds jaren was Erlmoor uit het monsterlijke land van Talun ontsnapt en hij had zijn oog nu op de woudelfen gericht. Tirgh had hem verteld dat de woudelfen onderlinge ruzie's hadden en meteen was hij via de woeste zee naar de Groene Landen getrokken met zijn demonen. Zijn eerste doelwit was Tawelu, de Grote Boom. Met zijn duisternis liet hij de bladeren doodgaan en al gauw kwam de zwarte wolk aan bij de arme woudelfen die vochten voor hun leven. Eerst ging alles goed, maar net voor Erlmoor de boom wilde vernietigen verscheen er een helder licht aan de andere kant van het moeras. Ayelas kwam tevoorschijn en nog nooit had Erlmoor zo'n woede gezien. Grote planten hapten naar de demonen en centaurs woest als tijgers doorboorden de monsters met hun pijlen.

Maar Erlmoor gaf niet op en toen de maangodin verscheen stormde hij op de grote boom af en voor iemand iets kon doen spatte de god in miljoen stukjes uiteen. Een grote ontploffing volgde en de wortels van Tawelu waren verwoest. Een krakend geluid vulde de stilte die volgde. Duizenden bange ogen keken hoe de Grote Boom langzaam instortte. Eerst ging het traag, maar naargelang de boom verticaler stond viel hij steeds sneller. Woudelfen en bongenoten vluchten weg uit het vizier van de boom, maar de grote takken gaven de wezens zo'n klap dat ze in een slag dood waren. Een enorme klap volgde en het water van de moerassen werd een heuse tsunami. Grote golven van tien meter hoog overspoelden de wouden en ieder levend wezen probeerde te vluchten van de verdrinkingsdood. Al wat overbleef van de demonengod was een ketting waar een rood gloeiend oog aanhing dat wild heen en weer spartelde. Ayelas keek op vanuit een andere stam die zij hielp en toen de rook van het vuur in de lucht hing, wist de natuurgodin dat Tawelu was verloren. De godin zakte ineen en werd toen woedend. Met haar staf sloeg ze duizenden vijanden in één slag neer en haar kreet was over de hele jungle te horen.

Beiden kanten hadden verliezen. Het ging de maangodin ook aan het hart toen ze een dode maanelf zag liggen. Ze had dapper gestreden. Lang mocht Sil er niet over denken. Ze werd van alle kanten aangevallen, de maangodin moest dood dat snapte ze wel. Maar zijzelf wilde graag nog even voortleven.

'Oehoe Ohoeee!' Sil keek omhoog en zag dat haar uil was terug gekeerd. Meteen daarna kreeg ze ook de god in beeld. Zonder angst liet ze haar merrie op de god af denderen. Ze had haar pijl al klaar toen de god zich tegen de grote boom wierp. Geschrokken liet ze haar merrie stoppen en keek ze naar de boom.

Al krakend begon de boom om te vallen. De maangodin probeerde nog met wat water stralen de boom te vertragen maar de boom viel even later toch om.
Honderdtallen waren in een klap dood. En alsof dat niet het ergste was rezen er hoge golven op en dreigde de rest die nog levende was te doden.
De maangodin kon dit niet laten gebeuren.
Ze snelde haar merrie en ging op de golf af. Bij het grootste groepje wezens hield ze halt en maakte een groot schild voor haar en de groep. Ze voelde het water aan en begon het langzaam een andere kant op te duwen. Jammer genoeg stonden er overal wezens, ze moest een keuze maken waar ze het heen zou sturen. Ze besloot het op de plek te doen waar de minste levende wezens waren. In stilte bedankte ze de krijgers die nu door haar gedood zouden worden.

Ze liet het water weer los toen het geen schade meer kon maken. Ze moest opzoek naar het oog. Ze zocht haar uil en volgde die naar een paar bomen die nog overeind stonden. Ze voelde het oog al op haar priemen. In de verte zag ze hem. Het probeerde te vluchten! De pijl werd opnieuw op de boog gelegd. Sil ging op haar merrie staan en liet het naar de boom rijden. Ze richten sprong van haar merrie en schoot op haar doel af. Silwyna viel hard op de grond maar wist dat ze het oog had geraakt. Ze hoorde het krijsen en vervolgens ontploffen.

Verdriet. Dat was de enige emotie die Hymnae nog bezat. Op enkele weken had Hymnae haar vader, haar geliefde, haar eer en haar thuis verloren. Niets bleek goed te gaan in haar leven. Enkel destructie was een herinnering van Hymnae. De jonge sjamaan was net te laat om weg te duiken voor de vloedgolf en ze werd meeggesleurd met de krachtige golven. Ter bescherming zakte ze wat in de grond en toverde ze wijnranken boven haar lichaam. Toch drong het water tot diep in haar longen en alles werd zwart.

Ze wist niet hoelang ze buiten westen was, maar uiteindelijk opende Hymnae haar ogen. Een en al terreur werd zichtbaar. Elfen schreeuwden en trokken hun gesneuvelde familieleden onder de boom vandaan. Hymnae stond snel op en keek om zich heen. Het duurde even, maar na een tijdje besefte ze dat haar moeder dood was, net als haar geadopteerde dochtertje. Grote tranen rolden over Hymnae's wangen en haar handen grepen het lijk van haar moeder vast. Haar kreet vermengde zich met die van alle andere woudelfen die treurden om hun gestorven naasten.