Verbergen kan niet meer

De vlaktes van de Luchtige Landen hadden er nog nooit zo leeg uit gezien. Dorpjes waren platgebrand en gewassen werden verslonden door de vreselijke demonen van Tirgh. Een duister leger van Donkere elfen trok door deze velden onder leiding van een vreselijke generaal, genaamd Uzhan. Hij had sluik zwart haar en een huid zo donker als de nacht. Met een afschuwelijke stem gaf hij de maat aan en het leger stampte hele landen plat. Van dorpen trokken de Donkere elfen naar steden en van steden naar het hart van de landen van Pay: Speire. Nog nooit had iemand door de muren van Speire weten te breken, zelfs Tirgh niet, maar Tirgh was ouder en machtiger geworden, net als zijn legers.

Katapulten werden geladen, pijlen werden in brand gestoken en zwaarden werden geslepen. Uzhan had Mahr ingenomen en maakte van de stad een nederzetting. Een nederzetting om Speire aan te vallen. Niemand zou de strijd overleven, zo zei hij.

Al weken kwamen er vluchtelingen uit de luchtige landen naar Speire. Hun dorpen waren platgebrand, enkele hadden het overleefd en waren naar Speire gevlucht. Natuurlijk had Noroëlle ze binnen gelaten, Speire was de veiligste plek ze moest de vluchtelingen onderdak bieden. Maar, er zat natuurlijk een maar aan. Alle mannen die wilde schuilen zouden mee strijden wanneer er een gevecht uit brak. In ruil daarvoor mocht hun gezin hier veilig blijven totdat de strijd over zou zijn.

Het viel Noroëlle mee hoeveel vluchtelingen er waren. Waarschijnlijk waren er vele gedood door het leger dat binnenkort ook Speire zou aanvallen. Al weken maakte ze zich zorgen daarover. Waar zouden de leerlingen heen moeten? Die konden niet hier blijven, net zo min als de gezinnen.

Ondertussen gaven de leraren uitleg over de goden en hun ruzies. Noroëlle vond het belangrijk dat ze wisten wat er gaande was. En de wachters en alle mannen werden elk vrij uur getraind tot de strijd. En ze moest natuurlijk niet vergeten dat de muren van Speire nog nooit gevallen
waren.
Maar toch zat het haar niet lekker. Tirgh was een stuk sterker als eerst. Nou ja zij had een geheim wapen waar hij hopelijk niks van wist.

-----

'Dame Matha!' Noroëlle was in overleg met haar kapitein van de wacht toen een van haar spionnen haar stoorde. 'Ik heb hem gezien, Uzhan met zijn donkere elfen leger. Ze hebben Mahr ingenomen en maken zich klaar voor de aanval op Speire. Sommige zijn zelfs al onderweg. 'Bedankt voor de informatie, ga nu en kijk hoelang ze er nog over gaan doen.' En tegen de kapitein zei ze: 'Maak je mannen klaar, ik verwacht dat ze er snel zullen zijn.'

De fee liep naar de binnenplaats en riep alle kinderen, vrouwen en leraren bij zich. Het was misschien onbeleefd maar ze zouden nu meteen naar Drayocht gaan. Ze zou het schoolhoofd van Drayocht zo snel mogelijk uitleggen.
Met haar mede magische leraren opende ze een poort vervolgens gaf ze een teken dat de mensen er door mochten, samen met de leraren die niet nodig waren voor de strijd.
Noroëlle maakte zich los van de magie en verplaatste zich naar een lege kamer in haar kasteel.
Brenin was wel een uitleg waardig.

Met veel concentratie liet ze een deel van haar geest verschijnen bij Brenin.
'Breinin, het spijt me dat ik je zomaar stoor maar ik heb al mijn leerlingen, mensen alles naar Drayocht gestuurd. Namen doordat Speire word aangevallen. En dat kan elk moment gebeuren. Ik hoop dat je het zult begrijpen en dat je...' de fee was plotseling verdwenen uit het kantoor Brenin.

De aanval op Drayocht was begonnen, een rots was door haar schild gedrongen en dat had haar uit haar concentratie gehaald. Meteen na de aanval versterkte ze het schild weer. Het schild moest zo lang mogelijk standhouden, al koste het haar laatste krachten!

Brenin had niet eens de kans gekregen om zijn biertje leeg te drinken en zijn bladzijde af te lezen toen er kabaal te horen was op het plein. Het schoolhoofd stond recht en liep richting het raam. Vanuit zijn kantoortje kon je enkel de tuin zien, maar je weet maar nooit wat er kan gebeuren. Nieuwsgierig trok hij zijn lentemantel aan en zocht de frisse lucht op.

Zodra Brenin buiten stond deed hij de deur van de school op slot. Hij wilde niet dat de nieuwsgierigen onder de leerlingen, net als hijzelf, naar buiten zouden komen. In Kurukal was het inmiddels nacht, dus stak Brenin een lantaarn aan. Op zijn hoede liep het schoolhoofd naar het plein dat zich voor de school bevond. De ijzeren poort werd met een krakend geluid geopend door de wachters en Brenin liep verder. Het plein was bezaaid met mensen die paniekerig rond liepen. Onder hen herkende Brenin enkele oude vrienden. Met een vragende blik keek Brenin naar een oude man die een lila gewaad droeg en een lange grijze baard had.

"Goed u weer te zien, professor Gamball." De professor keek op en antwoordde: "Ach Brenin, wat ben je gegroeid in al die jaren." Brenin keek de lachende man serieus aan en vroeg: "Wat is hier aan de hand?" Hij had zijn zin nog niet uitgesproken of een blauwe verschijning verscheen voor Brenin's neus. Het was zijn collega, Dame Matha, van Speire, maar dan in Telepathische vorm. Aandachtig hoorde hij alles wat er werd gezegd tot de verbinding werd verbroken en het blauwe licht verdween. Brenins mond ging open en toen weer dicht. Verward liep hij terug de school in en liep naar het dichtstbijzijnde kantoor om een leraar te wekken. Hij beval hem de leden van Speire onderdak te geven in de eetzaal en hen wat te eten te brengen. Meteen na zijn bevel te geven verdween Brenin in het niets, op weg naar Speire.

Het schoolhoofd van Drayocht riep via Telepathie zijn leraren naar Speire voor versterking. Ook al werd het kasteel beschermd door ondoordringbare muren, Brenin wist binnen te komen zonder problemen. Het duurde ook niet lang om Noroëlle te vinden en haar te vragen: "Wat is er precies gebeurd?"

Na de ruwe onderbreking was ze naar de wachttorens gegaan. Ze hadden haar moeten waarschuwen hiervoor! Wat geïrriteerd keek ze haar wachters aan. 'Waarom ben ik niet gewaarschuwd? Die rots had met bijna geplet.'
'Het spijt ons vreselijk dame Matha, we zagen hem niet aankomen.' Sprak een van de wachters. 'Niet zien aankomen.' Mopperde Noroëlle. 'Je bent daarvoor getraind. Zorg er maar voor dat dit goed verloopt wil jeje baan behouden.' Sprak ze hem dreigend toe.
Zo had ze toch niks aan haar wacht? Ze moest toch echt eens een goede kapitein vinden, dit kon zo niet langer meer.

Ze verliet de wachterstoren weer en was op weg naar haar collega's. Maar onderweg kwam ze een obstakel Brenin tegen.
'Heer Brenin, het spijt me van het onderbreken van daar straks. Speire word aangevallen zoals ik u al zei en ik ben net klaar met het ontruimen van de school.' Ze nam even een adempauze en sprak toen verder. 'Uzhan met zijn leger vol donkere elfen vallen op het moment aan. En hard ook. Ik houd het schild nu nog in stand maar ik weet niet voor hoelang nog.'

Nou en zo was het wel een beetje.

Een houten wenteltrap stortte in en bijna doorboorde een grote splinter Noroëlle's hart, maar Brenin liet de splinter in duizend kleine stukjes uiteen spatten. "Ik denk dat we snel moeten zijn. Ik zal alles doen om deze school te beschermen, Dame Matha, ook al laat ik het leven er voor vallen. Moge de Sunas* ons beschermen." Brenin raakte zijn voorhoofd aan en liep toen haastig naar de grote stenen trappen. "Als ik op tijd ben kan ik het plein nog bereiken voor de betovering verbreekt." De man liep zo snel als hij kon door het kasteel en toen hij bij het plein kwam keek hij naar boven. Een groene gloed omhulde de school en voor Brenin het wist spatte het schild uiteen in groene vonken die de daken in brand staken. Het schoolhoofd van Drayocht vuurde spreuken af naar de hemel om de school te beschermen, maar zelfs deze spreuken zouden niet lang stand houden tegen de goddelijke krachten.

*De Sunas zijn geesten die geluk brengen. Het zijn de dienaren van Ogya, de godin van de nacht.

´Bedankt Heer Parthonax.´ Hij had haar toch maar weer even gered. De man had gelijk ze zouden moeten opschieten. Speire mocht niet vallen. Dat had het nog nooit gedaan dus nu zou dat ook niet gebeuren.
´Ik wens u al het geluk van de wereld heer Parthonax, en geloof, Speire is nog nooit omgevallen!´ Ze keek de man kort na en hield ondertussen het schild verder in bedwang.

Maar niet lang was haar schild bestand tegen de groene gloed die er overheen kwam. Even hield ze het uit maar het groene spul was te krachtig. Het schild kreeg geen kracht meer en viel uiteen. Noroëlle viel zelf ook om. Door de klap had ze haar evenwicht niet kunnen houden.
Ze stond rustig weer op en keek naar haar brandende kasteel. 'Loiden, Malini!' Riep ze twee docenten toe. 'Probeer dat vuur te blussen!' Na dat gezegd te hebben vloog ze omhoog. Kijkend naar haar vijand. Ze nam een besluit, ze ging haar geheimen wapen inzetten.

'Leiva loerv!' Twee stenen draken die als standbeeld hadden gediend in de tuinen kwamen krakend los van hun pilaar. Sloegen in vleugels uit en vlogen naar de vijand. Alles wat op hun pad kwam werd verwoest. Was het niet met de kracht die ze hadden dan was het wel met het vuur wat ze spuwde.
Noroëlle was woedend en daarmee voeden de draken zich mee. Niemand kwam zomaar aan haar kasteel!

Ook Brenin had zijn geheime wapen en ook al had hij gezworen het nooit te gebruiken in het bijzijn van anderen, werd hij nu verplicht. Zijn al-harige gezicht werd nog hariger en zijn handen voeten werden zo groot als soepkommen. Grote tanden staken uit Brenin's mond en zijn oren werden groot; Brenin was een weerwolf.

De jongeman wilde er nooit een zijn en eigenlijk was het een ongeluk geweest. Op zijn zevende levensjaar werd de jonge prins Brenin Parthonax onderwezen in talen, geschiedenis, etiquette, vechtkunst, magie en jagen. Op zijn eiland, Olean, waren grote loofwouden waaronder hele enge. Zo ging Brenin jagen met zijn leraar, Gildor Hatun. Het eerste uur verliep vlotjes en de zakken werden gevuld met hazen en ander wild tot Brenin bij het gevaarlijkste bos van het eiland kwam en zijn leraar hem verbood verder te gaan. Maar Brenin was te nieuwsgierig en toen de nacht viel, sloop Brenin het kasteel uit en ging naar het woud. Hij werd bang en uit angst maakte hij veel lawaai om mensen uit het kasteel te roepen. Het jongetje was hulpeloos toen een groep weerwolven hem aantrof en ze hem meenamen naar hun verblijfplaats. Toen de maan vol was werd de arme prins gebeten door de wolven. Het jongetje werd uiteindelijk bevrijd door een vriendelijke wolf en hij vluchtte terug naar zijn kasteel. En vanaf toen, bij iedere volle maan, veranderde Brenin in een afgrijselijke wolf.

Het grote gevaar doodde de donkere elfen die het waagde bij hem in de buurt te komen en bij iedere hap had Brenin weer wat gegeten. Hij was een monster geworden en als hij de handleiding van weerwolven niet had gelezen dan had hij al zijn leraren zelf opgegeten. Hopelijk vergaten de leraren snel wat hij was.

Natuurlijk vocht Noroëlle ook mee in de strijd. Niet alleen met haar draken maar ook met haar eigen magische gaven. Ze haalde van alles uit de kast om de donkere elfen maar van haar kasteel weg te houden. Maar voor elke dode donkere elf leken er wel weer twee voor in de plaats te komen.
Ze moest dit stoppen! Waar was Uzhan!

Snel vloog ze over de menigte heen, spreuken en voorwerpen proberen te ontwijken. Maar een dolk glipte door, hij borden zich een weg door haar vleugel. Zonder waarschuwing storten de fee naar beneden. Met nog wat vleugel slagen kwam ze veilig op de grond. Meteen wierp ze een schild om zich heen.
Ze pakte de dolk uit haar vleugel en smeet die weg. Ze besloot niet meer te vliegen, alleen in noodgevallen.

Na een kort herstel ging ze al lopend en vechtend verder. Uiteindelijk zag ze die donkere elf. 'Uzhan!' Meteen daarna vuurde ze haar krachtigste spreuk op de donkere elf af. Het zou hem niet doden maar hopelijk wel erg verzwakken.

Uzhan was niet de sterkste van het leger. Nee, hij was maar een generaal en niets meer. Zijn echte meester was er nu niet. Zijn meester zou weldra zijn admiraals sturen en dan zouden de Gouden Woestijnen van hen zijn. Uzhan zat op een groot paard met dreigende ogen en in zijn handen had hij een grote strijdbijl vast. De man stapte van zijn paard af en begon zich te mengen in het gevecht. Het duurde niet lang voor hij een heel dozijn aan elfen de kop had gesneld. Maar toen kwam een fee, vermoedelijk een leraar, die een spreuk afvuurde op hem. Natuurlijk was hij er wel kwetsbaar voor. Als een varken dat werd geslacht viel de donkere elf neer en begon te stuiptrekken.

Opeens trilde de aarde. Velen hielden op met vechten en luisterden naar wat er gebeurde. Opeens spleet de grond open en demons kropen uit de vurige spleten. Op drie van de zoveel demons zaten donkere elfen, nog enger en dreigender dan Uzhan was. De admiraals waren bijna onmogelijk te stoppen door de kracht die ze van Tirgh hadden gekregen. Nog in geen second had een demon een van de twee stenen draken vastgepakt en de kop eraf gerukt. Speire zou met een goed plan moeten komen wilden ze nog een kans maken tegen de donkere elfen.

Nadat haar spreuk gelukt was rende ze op Uzhan af. Ze pakte wat scherps en wilde hem net neersteken toen de grond begon te trillen. Demons verschenen, ze vielen haar strijders aan zelfs een van haar draken kon het niet aan.

Speire zou vallen, ze zou het niet kunnen behouden het was voorbij..
Nee ze zou er voor blijven vechten tot haar dood.

...
Noroëlle voelde een harde klap en viel toen neer. De overige draak viel ook uit de hemel. Hij voelde geen woede meer en versteende.
Nee Noroëlle was niet dood, ze was buiten westen. Iedereen zou denken dat ze dood was. Pas al ze goed zouden kijken wisten ze wel beter.

Dapper streden de krijgers door maar na een tijd moesten ze het opgeven. De donkere elfen hadden Speire overgenomen. Het ondoordringbare kasteel.

Een jonge knaap zat naast de draagstoel van de admiraal. Hij had een schaal vol kersen in zijn handen en bijna bezweek hij onder het gewicht van de schaal. De admiraal had er genoeg van en duwde de schaal aan de kant. De jongen stond recht en boog: "Kan ik u nog ergens mee van dienst zijn, admiraal?" De admiraal knikte en zei: "Ga naar overlevenden zoeken. Krijgsgevangenen kunnen altijd handig zijn.

De jongen snelde naar buiten en doorzocht de lijken. Met schrik in zijn hart overliep hij lijk na lijk en zijn gezicht werd langzaam groen van misselijkheid. Uiteindelijk kwam hij bij Dame Matha en toen hij zag dat ze ademde zei hij: "Meekomen, de admiraal wil je zien."

Geschrokken opende Noroëlle haar ogen. Ze leefde nog. Ze had verwacht dood te zijn op het moment. Ze knipperde met haar ogen toen ze iemand hoorde spreken. Vervolgens ging ze voorzichtig zitten, ze was nog een beetje duizelig van de klap.
De jongen die tegen haar had gepraat leek haar niet sterk maar schijn zou kunnen bedriegen. Ze nam geen risico's.
Ze stond op en krimte even ineen toen ze haar vleugel bewoog. Dat was nog waar ook een dolk had haar uit de lucht geschoten.
'Ik wil de admiraal ook wel even zien,' sprak de fee. En zonder te protesteren liep ze mee met de jongen.
Ze wilde weten hoe erg Speire er aan toe was hoe het met haar leger ging. En vooral hoe ze haar kasteel weer terug zou kunnen krijgen.

De jongen leidde de overlevende naar het kasteel. Ook al was de aanval bruut geweest, het kasteel stond wel nog recht. Donkere wolken hingen aan de hemel en alles wees erop dat Speire niet langer was. Boven de grote poort hingen rode banieren met het wapenschild van de Tirghanen erop. "Mijn meester beval me om de overlevenden naar hem toe te brengen. U zult vast een kans krijgen om hem te zien." De jongen was vuil en droeg gescheurde kleren. Hij was géén donkere elf, maar een arme landelf die jaren geleden was gevangen genomen in Dreiytha. Met bibberende handen maakte hij de grote deuren van de eetzaal open.

De tafels en stoelen waren allemaal aan de kant geveegd en achteraan stond een grote lege troon. Daarnaast stond nog een troon waar de admiraal op zat. Tulkzan was zijn naam. Hij had een zwarte baard en zwart lang haar in een knot. Zeker drie dienaren waren bezig hem te geven wat hij wilde. Zodra de jongen binnenkwam met de overlevenden stond de admiraal op en liep naar hen toe. Er waren zeker dertig overlevenden, waaronder velen leraren van Speire en Drayocht. Tulkzan had een grijns op zijn gezicht terwijl hij de zwakkere leraren op de grond duwde en hen ondervroeg. Uiteindelijk kwam hij bij Dame Matha. Hij bekeurde haar van top tot teen en vroeg toen: "Naam en wat was je functie in deze strijd?"

Noroëlle liep braaf met de jongen mee. Er bleken nog meer overlevende te zijn. Vele leraren van haar school en enkele van Drayocht. Ook zag ze een paar onbekende. Het waren vast mannen van de gezinnen.
De laatste die ze vonden was een lerares van Noroëlle's staf. Ze was al bij kennis en hield haar dode man in haar armen.
Noroëlle liep op haar af en hurkte bij haar neer. 'Kom,' sprak ze tegen de vrouw.
Al huilend keek de vrouw om. 'Hij is dood,' snikte ze. Noroëlle tilde de vrouw omhoog. 'We kunnen niks meer voor hem doen, kom.' De vrouw keek nog even naar haar man gaf hem nog een kus en liep toen al snikkend met de fee mee.
De landelf zou het vast niet erg vinden en anders zou hij er spijt van krijgen.

Geschokt keek de fee naar haar vroegere kasteel. Het was er nog wel maar toch was het verwoest. Ze probeerde er niet aan te denken. Ze concentreerde zich volledig op de nog huilende vrouw. Ze ondersteunde haar probeerde haar te troosten maar ze bleef maar huilen.

In de eetzaal aangekomen zag ze vele veranderingen. Vanochtend waren hier nog kinderen aan het eten en nu..
Terwijl de admiraal haar collega's onder vroeg stortte de huilende vrouw ineen.
Noroëlle ging op haar hurken bij haar zitten. Ze had de grootste medelijden met de vrouw. Pas toen de admiraal haar iets vroeg liet ze de vrouw los en ging voor de donkere elf staan.

'Dame Matha, kasteeldame.' Als de admiraal kennis had van scholen zou hij kunnen zien dat ze haar kostuum naar functie droeg. Ze keek de man in de ogen aan. Dat was zeker niet verstandig maar als kasteeldame deed soms domme dingen. Ze gaf in ieder geval aan dat ze hier niet blij mee was.

Tulkzan wist niets van scholen of rangen, buiten die van het leger natuurlijk. Hij was als een arme jongen geboren in de sloppenwijken en langzaam was hij de ladder naar macht opgeklommen. Nu was hij admiraal en had hij macht over duizenden soldaten. Zo lang hij zich kon herinneren had hij in de hoofdstad Yalikal gewoond, tot nu dan. Tulkzan was niet blij, maar had wel macht in zijn land en in de landen van Pay.

"Zo, dus dit is jouw kasteeltje. Strijdlustige leraren heb jij." Een gemene grijns stond op zijn gezicht terwijl hij de vrouw ook aankeek. Dat ze in zijn ogen keek vond hij niet erg. Ze zou weldra worden opgesloten en dan werd ze al genoeg gestraft. Al de gevangenen zouden naar de vulkanische eilanden worden gebracht om te werken in de koolmijnen. Tulkzan zou een nieuw schoolhoofd moeten aanrichten die personeel zou zoeken en de school weer zou openen. Dan zouden de donkere elfen eindelijk hun plek krijgen in de wereld en konden de kolonies worden gevuld met krijgskampen waar jonge kinderen een opleiding konden volgen.
Nadat Tulkzan iedereen had afgelopen beval hij de wachters om de gevangen in de kar te zetten. De kar zou helemaal naar de veroverde havenstad Dreiytha gaan en zo op een veerboot naar Yalikal gaan. Toen nam hij het oude schoolhoofd bij de kraag en zei: "Jij blijft hier. Je kan nog van pas komen in onze school, die ik trouwens hernoem naar de duistere heer; Dumexor, school voor de duistere wezens!"

'Ze streden voor Speire, hun thuis. Voor hun kinderen.' Natuurlijk waren er tijdens de strijd geen kinderen aanwezig die had ze al gauw naar Drayocht gestuurd. Brenin.. Hij zat niet bij de overlevende, hopelijk was hij ontsnapt. Ook dacht ze even aan haar nichtje. Ze mocht niet denken dat haar Tante dood was, dat zou haar geen goed doen. Misschien zou ze haar wel kunnen bereiken, ze hoopte het.

Toen de huilende vrouw mee moest klemde die zich nog even om Noroëlle heen. 'Het komt goed,' fluisterde ze tegen de vrouw. Of ze de waarheid sprak kon de fee niet met zekerheid zeggen.
Maar het hielp wel de vrouw liet haar los en liep mee naar de kar. Noroëlle wilde ook gaan maar werd in haar kraag gevat.

'Noem het zoals je wilt, Speire blijft toch bestaan iedereen kent dit kasteel als Speire en ik zal het ook nooit anders noemen.' Of er moest iets heel raars met haar gebeuren.
Met deze admiraal.. ze wist niet wat ze van hem moest verwachten.

Tulkzan keek met een vernietigende blik naar het schoolhoofd en draaide zich om. Hij liep een stukje naar zijn troon en zei: "Je mag zolang schreeuwen om hulp zoals je wilt, Matha, maar niemand komt je redden. Misschien is het nog niet tot je doorgedrongen, maar de invasie van Tirgh is begonnen en niemand zal ze stoppen. Hij neemt de wereld over en weldra zullen wij, de donkere elfen, heersen over de vier wereldrijken van Iontach." Een gemene lach volgde en zonder enig bevel grepen de soldaten Matha vast en sleepten haar mee naar een andere kar.

De admiraal krabbelde iets op een stuk perkament en gaf dat aan de boodschapper die meteen verdween uit het kasteel. Tulkzan had belangrijke dingen te doen. Hij had een aanval te plannen. Een aanval waar miljoenen levens op het spel werden gezet. Een aanval op de Miljoenenstad!