Nieuw leven

Blootsvoets wandelde Hymnae tussen de hoge bomen door. Het zwarte junglezand kriebelde tussen haar tenen en het zachte windje speelde met haar haar. De natuur was prachtig en Hymnae was blij dat ze als een woudelf was geboren. De vrouw dacht aan Kurukal en bedacht dat de mensen de hele natuur daar hadden verwoest met hun vervuiling. Blijkbaar waren ook de Vulkanische Eilanden ooit groen en vol natuur, maar door de vervuiling van de donkere elfen zijn de vulkanen actiever geworden en is heel de natuur verwoest. Hymnae was er nog nooit geweest, maar het klonk vreselijk. Nooit in bomen kunnen klimmen en nooit in het gras kunnen liggen. Ze huiverde al bij de gedachte.
Een schril geluidje echode in het woud en niet veel later kwam een lichtbruin aapje met vleugels op de schouder van Hymnae zitten. "Goedemorgen, Tannir. Heb jij ook zo naar geslapen?" Ze krabde over het kopje van het aapje en de korte haartjes lagen al snel in de war. Terwijl Hymnae haar lemurengaai vertroetelde, keek ze naar Mirima en vroeg: "Hoe ben je me helemaal gevolgd naar de Aru? Ik heb minstens twee weken gereisd op hoge snelheid op een hengst. Ik kan moeilijk geloven dat je helemaal mee bent gelopen of liep je achter en heb je mijn sporen gevolgd?" Nieuwsgierig keek ze naar de jonge vrouw.*

*Vanaf je zestien, volgens woudelfen, ben je volwassen en Mirima is iets van een zeventien jaar, dus een jonge vrouw

Ook zo naar geslapen? Verbaasd keek Mira naar haar mentor. Had ze een nare droom gehad? Mmh ze zou het later wel vragen.

'Oh nou eerst had ik je gevolgd. Maar toen ik je niet meer bij kon houden heb ik inderdaad jouw sporen gelezen en je zo verder achtervolgd.' Ze had het geleerd dus waarom zou ze die kennis dan niet gebruiken?

'Ik was het gewoon zat dat je alweer vertrok, ik wilde weten waar telkens heen ging. Nou en daarom ben ik je gevolgd..'
En nu wist ze dat er erge dingen waren gebeurt met haar stam. Ah niet aan denken kijk gewoon maar naar Tannir.

'Denk je dat ze me accepteren.. na mijn gedrag van gister?' Ze had tenminste raar gedaan en die ene man had dat gezien.

Ongewild verscheen er een grote grijns op Hymnae's gezicht. Ze keek naar het meisje naast haar en zei: "Je bent een goede spoorzoeker, Mirima. Zeker nu het Sneeuwseizoen is begonnen en de vorst alle sporen indekt. Je kunt niet geloven hoe trots ik op je ben." De sjamaan schonk een voldane glimlach aan haar leerlinge en wandelde toen voort. Hymnae was blij dat Mirima haar leerlinge was. Nog een tijdje en dan zou ze oud genoeg zijn om de wijsheid van de sjamanen te verdienen.

Een zuchtje volgde: "Mirima, ik heb een gezin om voor te zorgen en zelfs al leefden de Annwyl-leden nog, dan moest ik nog steeds reizen om Gubatan en mijn ouders te zien. Ik ben ook nog steeds sjamaan en moet mijn stamleden genezen wanneer zij ziek of gewond zijn. Dan was het mijn plicht om Gubatan te vervangen zolang ik geen echtgenoot had. Die taak zou er ook nog bijkomen als..." Hymnae zweeg en begon snel een ander onderwerp: "Weet je wie die man was in mijn hut? Dat was Yúcatan Arihan, leider van de Oude Geesten en koning van de heilige rivier de Aru. Wanneer hij mij een kind schenkt zal hij mij huwen en wordt ik Earee van de Arihanstam." Hymnae bloosde en haar handen gleden automatisch naar haar opgezwollen buik, die half verborgen werd door haar losse jurk.

Hymnae knikte: "Ik weet zeker dat ze je zullen accepteren. Niemand behalve Yúcatan heeft je gezien en ik vertrouw hem volledig. Meliana en Avari hebben je misschien ook gezien, maar die zullen weinig kunnen doorvertellen aan de andere woudelfen. Ik denk dat je wel goed zal kunnen opschieten met Sheza. Zij is de dochter van de zuster van Yúcatan. Er zijn ook nog enkele andere meisjes in het dorp die goed gezelschap voor je zijn en hum... De jongens zijn hier ook niet mis. Ze dragen al een boog vanaf hun zevende levensjaar en een speer op hun twaalfde levensjaar, terwijl in Tawelu een boog pas vanaf het veertiende levensjaar toegestaan is. De Arihan's zijn sterk en machtig. Het is een eer om te trouwen met een van hen Mirima." Hymnae wilde niets opdringen, maar het zou logischer zijn als haar leerlinge met een woudelf ging en niet met enig ander wezen.

Miri kreeg ook een glimlach, Hymnae was trots op haar, trots op haar spoorzoekers handigheid. 'Ik heb een goede leermeesteres.' Sprak ze vrolijk tegen haar mentor. Zonder Hymnae was ze vast niet zo goed geworden.

'Waarom gingen we dan naar Drayocht, we konden bij de stam blijven..' Maar wacht dan was ze nu misschien wel dood geweest. 'Hoewel... Van wie zijn die kinderen eigenlijk? Van iemand uit de stam?' Ze hadden immers het uiterlijk van een woudelf. Tenminste dat dacht ze zo lang had ze de baby's niet gezien.

Leider.. Koning! Ohw wat had ze dan een goed figuur geslagen! Ze schaamde zich dood. Haar wangen werden dan ook merkbaar roder. 'Hopelijk krijg ik een tweede kans bij hem, ik heb me gister echt misdragen..' Ohw waarom moest Hymnae nou weer het hoogste van het hoogste uit kiezen.
Miri schudde haar hoofd en vergat het even. 'En groeit er al iets of nog niet?'

Leuk hier waren ook leeftijdsgenootjes! Vriendinnen om van alles mee te doen en jongens uhm af en toe gezellig te doen en.. Ze keek even op naar Hymnae. Ja ze wist dat ze ooit ging trouwen maar nu Hymnae het zo zei kwam dat toch wel dichtbij. Trouwen, ze wilde het nog eigenlijk niet ze wilde nog volop plezier maken. 'Die jongens hebben toch vast al hier hun vriendinnetjes?' Zij zou straks net nieuw komen, ze zou iedereen moeten leren kennen. En dan nog maar een vriendje vinden die haar leuk vond. Miri zuchtte even. Was ze maar op Drayocht gebleven.

Hymnae lachte alsof Mirima iets zei wat normaal gezien al duidelijk genoeg was en antwoordde: "Je weet dat ik toen nog was verbonden met Tuaidh en dat ik niets kon doen. Hij hield me gevangen en verplichtte me om les te geven. Denk je soms dat ik aan Tuaidh vroeg of we niet gewoon bij de stam konden gaan wonen. Ik was amper volwassen toen ik werd meegenomen. Ik kon niet anders dan je meenemen naar Drayocht. Daar zou je tenminste je opleiding kunnen vervolledigen." De vrouw nam het lemurengaaitje van haar schouder en voerde het enkele noten die ze zojuist had opengebroken.
Een grote glimlach verscheen op haar gezicht aan de gedachte van de twee kinderen van Silwyna, maar toen besefte ze dat ze al eerder had verteld dat die kinderen haar eerstgeborenen waren. Een beetje onzeker zei de vrouw: "Het zijn mijn eigen kinderen. Wie weet zijn ze wel van Gubatan." De leuegsn waren nu duidelijker dan toen ze in haar hut sprak en schaamte overwon haar trots.

Eerst knikte Hymnae enkel toen Mirima het volgende zei en ze wilde net zeggen dat Yúcatan het niet erg vond als iemand zich niet goed voelde, tot Mirima van onderwerp veranderde en Hymnae verlegen zei: "Wat bedoel je daar nou mee?" Hymnae liep rood aan en trok aan haar jurk om haar gezwollen buik nog meer te verstoppen. Ze voelde zich gegeneerd bij de gedachte dat Mirima haar had samen gezien met Yúcatan.
Al snel probeerde ze de laatste seconden te vergeten en zei ze: "De jongens van de stam zijn nog niet volwassen verklaard. Vanaf hun achttien worden ze als krijgers beschouwd en mogen ze huwen. Nu hebben de jongens nog geen liefjes aangezien ze wachten op hun echte geliefde." Grijnzend keek Hymnae naar Mirima en liep verder over het zanderige pad.

'Oja, dat was ook zo..' Ze was helemaal in de war, van gister de nieuwe situatie ze leek alles wel weer te vergeten.
'Ik vond het maar een stomme elf.' Alle hoge elven waren dat eigenlijk behalve Lysilla! Zij was aardig. 'Sorry ik had het moeten weten ik ben nog een beetje van slag..' Wat niet zo gek was.

'Waren ze van jouw? Maar je buik is niet dik geweest en je hebt het er nooit verteld dat je zwanger was.' Een beetje beledigd keek ze haar mentor aan. Ze had op ze minst kunnen vertellen!

Mirima keek naar de buik van Hymnae. Zonder na te denken legde ze haar hand erop. Ze wist alleen niet of Hymnae altijd al zo'n buik had. 'Eerlijk Hymnae.. ben je zwanger?' Vragend keek ze haar mentor aan terwijl ze haar hand weer weg haalde.

'Nouw ze konden toch al een meisje op het oog hebben?' Ja toch? 'Ik zie wel..'

Hymnae wist niet wat ze moest zeggen. Ze wilde niet verraden dat de tweeling van een lerares was van school, maar ze wilde ook niet voorliegen dat de kinderen van Gubatan waren. Het was bijna onmogelijk dat ze van Gubatan waren, want Hymnae was nu al enkele maanden in haar zwangerschap en ze zou dan, als de kinderen van haar waren, net zijn bevallen. Hymnae probeerde het onderwerp wat te verdoezelen door wat sneller te wandelen en uiteindelijk de grote struiken aan de kant te duwen en Aru zichtbaar te maken. "Dit zal ons nieuwe thuis worden." Een kleine glimlach werd Mirima toegeworpen en Hymnae wandelde het dorp binnen.

Het zand aan de oevers van de Aru was lichter dan het zand in het woud. Hymnae vond het zand ook zachter aanvoelen dan al het andere zand. Haar voeten gleden door de lichte zandkorrels en het zwarte zand van het woud werd langzaam weggeveegd. "Zal ik je de sjamanenhut laten zien?" vroeg de vrouw vriendelijk.

Waarom gaf ze nou geen antwoord. Wilde ze het niet zeggen? Hield ze iets achter.. Loog ze!? Waarom vertrouwde Hymnae haar niet?
Allemaal vragen die rond begonnen te spoken. Ze werd er gek van ze wilde antwoorden!

Miri had het nieuwe dorp natuurlijk al bekeken, bespioneerd beter gezegd. Maar nu ze er legaal mocht zijn keek ze nog eens rond. Ze zag krijgers, vrouwen en oudere woudelfen. Waar waren de jongerejaars? Op pad ofzo met hun mentoren? Hmmm.. Misschien zou ze ze later wel ontmoeten.

'Graag,' antwoordde ze met een glimlach. 'En weet jij eigenlijk waar de jongerejaars zijn?.. Ike wil die ook wel graag ontmoeten.' Met Hymnae omgaan was leuk daar niet van maar leeftijdsgenoten waren leuk die begrepen tenminste echt wat je bedoelde.
'Maar ben je nou zwanger of niet?' Als ze het weer verzweeg dan wist ze het antwoord ook meteen.

Hymnae hield halt en keek het dorp rond. Ze zag op dit moment geen jongelingen, op enkele kleintjes na, maar ze was er vrij zeker van dat die aan het jagen waren in het woud met de oudste zoon van Jhukatun* . Hymnae had de jongen nog niet gesproken, maar Jhukatun was erg trots op zijn zoon en Hymnae wist dat de oude man meestal wel gelijk had.

"Straks zullen de jongelingen terugkomen met Drieghat", zei Hymnae een beetje afwezig. Haar aandacht werd getrokken door Yúcatan, die zorgeloos op zijn houten troon zat met een sappige passievrucht in zijn hand.
Al snel vestigde Hymnae haar aandacht weer op Mirima en ze zei: "Daar staat de Styxan." Ze wees met haar wijsvinger naar een grote hut in het midden van het dorp.

Twee grote lappen werden opzij gehouden zodat Hymnae en Mirima de hut konden betreden. In het midden van de hut brandde een groot vuur dat nooit werd gedoofd. Bij feesten werd de hut afgebroken zodat er rond het vuur kon worden gedanst, maar nu stond de hut er heel rustig bij.
De hut was leeg op de oude Jhukatun na. De oude sjamaan had enkele kippenbotjes in zijn hand en blijkbaar probeerde hij iets te lezen in de kleine scheurtjes in het bot. Hymnae liep naar hem toe en zei: "Goedemorgen, Jhukatun. Dit is Mirima, mijn leerlinge." Hymnae gebaarde dat Mirima wat verder mocht komen en glimlachte toen heel vriendelijk.

*Jhukatun is de oudste van de sjamanenorde van de Arihanstam. Hij is ook de Khyenakh (lees meer op de wiki)

'Ik ben benieuwd naar ze, hoeveel zijn er daarvan sjamaanleerling?' Ze wilde ook vragen hoeveel jongens en meisjes er waren zodat ze kon uitrekenen hoeveel kans ze zou hebben voor een leuke jongen. Maar ze vroeg hem niet. Straks zou ze we zien.

Miri hoopte nu dat Hymnae eerlijk zou zijn maar nee. Ze gaf geen antwoord of eigenlijk wel. Wie zweeg stemde toe, Hymnae haar mentor was alweer zwanger maar hoe? Ze had net twee kleine baby's. 

Nog in gedachten verzonken keek ze naar de Styxan. 'Dat word later toch mijn slaaplek?' En de plek voor al die sjamanen dingen natuurlijk, die ze zou leren beoefenen. Ze zuchtte even het liefst wilde ze gewoon terug naar huis, haar oude leven oppakken. Maar die was verwoest, ze moest blij zijn dat Hymnae er nog was. Ze glimlachte, ze was niet alleen.

Miri stapte de Styxan binnen en het eerste was ze voelde was de warmte van het vuur. Vervolgens keek ze rond. Er stond van alles hier, voornamelijk sjamanen spullen. 
Miri maakte haar kijk ronde af en vond toen een oude man.

Ah de Jhukatun, de oudste van deze stam. 
'Goedemorgen Jhukatun.' Ze maakte een knix en glimlachte vriendelijk naar de oude oude man. 

Hymnae lachte en legde serieus uit: "Zoals je misschien al wel hebt opgemerkt is het ras van de woudelfen erg uitgedund de laatste eeuw. Onze eigen stam, die ooit de grootste was van alle stammen, is op één enkele dag uitgemoord door wat weerwolven en monsters. Eens heeft onze stam grotere gevaren getrotseerd met hun grote sjamanen. Er zijn maar enkelen die de magische gave van Ayelas hebben bij hun geboorte en daarom zijn er geen leerlingen meer. Er is nog één ander meisje dat ook de gave bezit, maar zij is jonger dan jij bent en leert nog alle basisvaardigheden."
Mirima moest haar als gek verklaren als ze zo uitbreidde over een simpel vraagje, maar haar leerlinge zou moeten weten dat er niet erg velen waren met de gift van de natuur. Nu had ze ook wat bijgeleerd. "Er zijn dus geen sjamaanleerlingen van jouw leeftijd, sorry", besloot de woudelfin.

De vrouw knikte, maar voegde eraan toe: "Voorlopig slaap je in mijn aparte hut aan de rand van het dorp en slaap ik bij je, maar je zal je eigen hut moeten maken. Natuurlijk help ik je daar wel bij. De slaapplaatsen in de Styxan zijn voor de oudere sjamanen die meer gerespecteerd worden. Zij slapen daar omdat ze zich dan meer met Khan en Ayelas verbonden voelen, maar weldra slaap ik daar ook en later zal jij daar ook slapen." Ze glimlachte en raapte een mooie steen op, waarmee ze haar vingers bezig hield.

Jhukatun legde zijn bot opzij en spreidde zijn armen als ontmoeting. "Hymnae heeft je nog niet genoemd in deze hut, Mirima van de Annwyl Stam." Een glimlach verscheen op zijn gezicht en de diepe rimpels om zijn ogen en mond werden nog dieper. "Maar Ayelas heeft me over je verteld in mijn slaap. Je hebt daadwerkelijk de Gift van de Natuur in je." Hymnae staarde wat afwezig naar de grond, nog steeds met de ronde steen in haar handen, maar al snel richtte ze zich op en sprak: "Khyenakh, zodra Mirima onze gebruiken leert kennen zal Yúcatan haar erkennen als één van Aru. Zullen de jonge mannen en vrouwen haar in hun groep toelaten? Zij hebben net hun eigen rituelen achter de rug en al die aandacht zorgt er misschien voor dat ze een buitenstaander niet zullen accepteren." De oude man richtte zich naar Mirima en vroeg: "Denk jij dat ze je zullen accepteren, Mirima?" Hij trok de kleurrijke doeken om zijn schouders wat verder om zijn lichaam en keek verwachtingsvol naar de jonge vrouw.

Ja een grote stam in een dag weggevaagd. Aan de ene kant was het bijzonder dat zij en Hymnae nog leefde. Hoewel zij zelf was op het moment niet bij de stam. Maar hoe Hymnae het vertelde.. het leek net of het simpel was om zo'n grote stam te vernielen. Ze wist wel dat haar mentor het zo niet bedoelde en dat de monsters en weerwolven erg sterk waren maar toch.

Geen verdere leerlingen sjamanen... op de kleine na. Nou ja Hymnae was haar mentor en meer had ze toch niet nodig. Ze kon best vriendinnen hebben die geen sjamenen werden, dat had ze ook in haar oude stam gehad. Hier was dat vast ook geen probleem.

'Oja! Eigen hut, wanneer gaan we daar mee beginnen?' Vroeg ze vrolijk. Een eigen plekje, ja daar was ze wel aan toe, haar eigen hut. Een nieuwe stap naar zelfstandigheid.

Mirima bloosde ervan, had Ayelas speciaal Jhukaton over haar verteld. Waarom?
'Een korte denkende blik werd zichtbaar bij de vraag. 'Ik denk van wel, thuis maakte ik namelijk snel vrienden. En ik denk dat dat hier ook wel goed gaat komen.' Ze glimlachte naar de man en wachtte op diens reactie.

"Wel, als je wil kan ik vanavond vragen aan enkele mannen of ze morgen hout kunnen kappen voor je hut. Terwijl zij dat doen kunnen wij misschien een kalebas zoeken om een schaal van te maken voor in je hut. Misschien kunnen we zelfs nog een dier schieten voor je slaapmat." Kleine pretlichtjes dansten door Hymnae's ogen. Wat wilde ze graag nog eens gaan jagen op die snelle moerasherten. Opeens schoot haar te binnen dat ze zwanger was en dat Mirima haar mat met iemand anders moest maken.

Jhukatun glimlachte even en keek toen naar Hymnae. Hij had Mirima ontmoet en nu mochten de twee vrouwen gaan. Toen Hymnae opstond om Mirima ergens anders heen te brengen, klonken opgewonden kreten in de stam heel wat voeten die op de grond stampten. Hymnae ging naar buiten en zag een groep jongelingen en pre-volwassenen* die iets vast hadden. De zwangere vrouw keek even goed en zag dat ze een grote woudtijger hadden gevangen. Het enorme beest had een grijze kleur en grote hoektanden die als jachttrofee werden gehouden. Hymnae keek naar Mirima en zei: "Ga maar kennismaken. Ze zullen je wel accepteren."

*Jongelingen die op hun verjaardag ingewijd zullen worden tot man of vrouw.

'Jaa gezellig een dag samen uit.' Een brede glimlach werd getoond. Een dag met haar mentor op pad was altijd wel leuk. Vooral het samen jagen, een beetje actie in het leven. Dat Hymnae niet aan de jacht mee zou doen kon ze zich niet voorstellen. Dat haar mentor zwanger was, werd vergeten door haar enthousiasme.

Jhukatun sprak niet meer dus ze konden gaan. Ze wilde wat vragen aan haar mentor maar jonge woudelfen trokken haar aandacht.
Was dat echt, echt! Wooh een woudtijger!
Miri keek haar mentor nog een keer aan en rende toen op de groep af.

Ze wurmde zich tussen de jongeren en kwam zo uiteindelijk in het midden te staan. Het werd stiller in de groep, een mooi moment dus om te gaan spreken.
'Hallo allemaal, ik ben Mirima, leerling van Hymnae. Hoe hebben jullie die ooit gevangen?'

De luide kreten van de jongeren galmden over de open plek en vele mannen en vrouwen prezen de jonge jagers. Een al wat oudere jongen, die tot één van de volwassenen behoorde, aangezien hij zijn overgangsritueel al had gehad, kwam voorop en nam de grote kop van de tijger in zijn beide handen. Hij hief met een beetje moeite de zware kop omhoog en toonde aan alle elfen zijn trofee. Zijn naam luidde Drieghat, de populairste onder de jongeren. Zijn haar was in een lange vlecht gebonden en versierd met vele kleurrijke kralen. Zijn donkere wenkbrauwen leken identiek aan die van zijn vader Jhukatun en ook de scherpe neus leek erg op die van zijn vader. Zijn lichaam was gespierd, maar slank en hij was enkele koppen groter dan de jonge Annwyl, Mirima.

Toen Mirima de groep binnenkwam verstomden de stemmen van de woudelfen en liet Drieghat de zware kop van de tijger zakken. Hij ging wat dichter bij Mirima staan en legde zijn hand op zijn borst. Zijn gezicht maakte duidelijk dat hij Mirima's begroeting niet traditioneel en gepast vond, maar toch zei hij vriendelijk: "Zuster, ik groet u als sjamanenleerling en bloed van de grote Yúcatan." Drieghat antwoordde even niet op Mirima's vraag, maar bekeek haar even en zei toen: "Je bent een vrouw, je moet met de andere jonge vrouwen zitten wanneer Jhukatun dat zegt en dan ben je één van ons." Drieghat wist duidelijk niet goed wat zeggen, maar liet wel blijken dat hij de man was. Hij wilde al terug naar de grote tijger wandelen, toen hij zich bedacht en vroeg: "Kom je naar het vuur vanavond? Dan vertel ik hoe ik deze tijger doodde." De jongeman glimlachte en legde zijn hand terug op zijn borst als afscheid. Toen draaide hij zich om en hielp de andere jongeren om de tijger naar het centrum van de stam te brengen.

Miri bekeek de oudere jongen eens goed, hij was lang, gespierd maar dan mooi gespierd. Maar zijn gezicht had niet zo'n mooie uitdrukking. Oh of toch wel het werd iets vriendelijker.
Mirima glimlachte na zijn gepaste begroeting.
Was dat het enige? Zitten wanneer Jhukatun dat zei en dan was ze een van hun? Nou dat zou geen probleem worden.

Mira wist zich ook geen houding te geven. Moest ze nou antwoorden of gewoon knikken en zwijgen? Tijd om een keuze te maken was er niet want er werd haar een vraag gesteld.
'Ik kom graag.' Ze legde haar hand op haar borst en glimlachte. Hopelijk deed ze het zo goed. Ze keek de jongeren nog na en verdween toen ergens in de stam

---

Miri had haar haar wat opgeleukt, met behulp van Hymnae. Ze had een klein vlechtje naast haar gezicht met kraaltjes en de rest van haar haar was gegolfd. Ze was klaar voor het vuur. Ze wenste Hymnae een fijne avond* en liep rustig naar het vuur.
Aangekomen zag ze al vele zitten. Maare.. waar moest zij nou zitten, gewoon tussen proppen of wat? Ze kende nog niemand hier. Twijfelend stond ze bij de groep, zitten of afwachten.


*Als het vuur voor de jongeren is tenminste?

Niet enkel Mirima was zenuwachtig voor deze avond. Het was Drieghat's eerste avond als man en hij wilde er goed uitzien. De jongeman had zijn woorden voor de jacht al uitgekozen en later aangepast nadat hij de tijger had gevangen. Nu stond de man bij een waterplas met zijn jonge moeder die zijn lange donkere haren kamde en zijn lichaam waste. De donkere bloedvlekken van de tijger glansden op zijn borst en hals en Drieghat's moeder wreef ze met een doekje er vanaf.

"Moeder", vroeg de jongeman, "Wat zal ik doen als ik mij verspreek? Dan zal de stam mij uitlachen en zal ik nooit als mijn vader worden. De jonge vrouw glimlachte terwijl ze kleine vlechtjes in het losse haar van haar zoon vlocht en er kraaltjes in verwerkte. "Niemand zal je uitlachen, mijn zoon. Jij doodde een grijze woudtijger, iets wat niemand in een eeuw voor elkaar kreeg. Iedereen zal je prijzen en je naam word herinnerd in onze geschiedenis. Vrees niet, mijn zoon." De vrouw legde haar handen op Drieghat's wangen en keek hem in de ogen. "Je ziet er prachtig uit." De jongeman stond op en kuste zijn moeder op haar voorhoofd waarna hij zich omdraaide en door het struikgewas wegliep naar het grote kampvuur.

De vlammen schenen op de groenige huiden van de woudelfen en lieten hun schaduwen dansen op de grond. Drieghat liep naar het vuur toe en merkte eerst de sjamanenleerling Mirima op. Ze zag er prachtig uit en veel mooier dan toen Drieghat haar zag aan de bosrand. Wel, hij was op dat moment ook vuil, maar dat was na het jagen. Ook zag Drieghat de andere jongemannen en een groepje meisjes die enkele jaren jonger dan hem waren. Drieghat ging zitten en wachtte tot de laatste woudelfen waren gearriveerd. Drieghat merkte zijn oude vader op die werd ondersteund door zijn moeder en wat verder zag hij Choga met haar sjamanendochtertje. Enkel Yúcatan en Hymnae Annwyl waren niet aanwezig, maar die hadden het veel te druk om bij het kampvuur te zitten. Ook waren er enkele andere vrouwen en mannen aanwezig met hun kinderen.

Naast Drieghat zaten zijn twee vrienden die hem hadden geholpen met het jagen en zij zouden hem bijstaan in zijn woorden. Drieghat stond recht en hief zijn hand in de lucht, waar een slagtand van de tijger in zat. Drieghat sprak zijn woorden die hij had in geoefend en niemand lachte hem uit. Zijn snoeven was lang en toen hij klaar was ging hij zitten. Nu zou een gezellige avond volgen waarin Drieghat de meisjes zou leren kennen. Misschien kon hij wel een vrouw kiezen vanavond.
Een moment later ging hij naar Mirima toe. Hij legde zijn hand op zijn borst en glimlachte: "Mag ik hier komen zitten?"

Miri had uiteindelijk een plekje gevonden naast een woudelfenmeisje. Ze had zich voorgesteld en een beetje met haar gepraat. Maar al snel kwam de vriedin van het meisje en had Miri niks meer te doen.
Wooh was dat Drieghat? Hij zag er prachtig uit, een knappe jongen. Ze staarde hem aan wat ze na tien seconden pas merkte. Staren was onbeleefd, dus toen ze het door kreeg wende ze haar blik af. Hopelijk had hij haar niet zo zien zitten staren.

En toen begon Driegat met zijn verhaal. Geboeid luisterde ze naar zijn stem. Wat was hij dapper geweest tijdens de jacht. Een woudtijger was geen klein hertje en liet zich ook niet zomaar doden. Je moest wel lef hebben voor zo'n jacht, Miri had er graag aan meegedaan.

Driegat was aan het einde van zijn verhaal gekomen en ging weer zitten. Het was een prachtig jachtverhaal. Ze ging weer wat rechter zitten en zag hoe de groep langzaam weer in beweging kwam. Gesprekken vormde zich, de meeste over het verhaal van Driegat. Mirima wilde opstaan maar een vrouw met een klein meisje kwam naast haar zitten. Het leek de moeder van de sjamenen dochter te zijn, Choga. De twee raakte aan de praat totdat Choga iemand zag die ze echt even moest spreken. Mirima nam afscheid en probeerde een tweede poging om op te staan. Deze mislukte.

Ze glimlachte naar Driegat. 'Tuurlijk,' sprak ze vrolijk en schoof iets op dat hij naast haar kon zitten. 'Ik vond je verhaal echt mooi.' Het was de waarheid. Ze beek hem nogmaals vlug, van dichtbij bleef hij knap.

Drieghat wilde het niet, maar toch bloosde de jongeman even bij Mirima's compliment. Eigenlijk moest Drieghat laten zien dat hij een man was en dus verdween deze blos al snel. In plaats daarvan keek Drieghat ietsje serieuzer en begon geïnteresseerd vragen te stellen. "Jij bent dus van de Annwylstam, maar Hymnae is niet jouw moeder, als ik dat goed heb begrepen?"

De jongeman had de slagtand in zijn hand al lang weggestoken en had hem geruild voor een passievrucht. Om niet al te onbeleefd voor te komen nam hij geen happen terwijl iemand anders praatte, maar hij had honger na de dagenlang jagen en nam dus voorzichtig hapjes.
Drieghat's donkere ogen keken geïnteresseerd naar de sjamanenleerling en hij begon door te denken. Hij kende het meisje helemaal niet, maar als hij haar huwde zou dat een mooie aanwinst zijn voor de stam. Dan zou hij misschien een zoon of dochter tot leven wekken die zijn vader, Jhukatun, zou kunnen opvolgen. Het kwam wel vaker voor dat een kind van een sjamaan ook een sjamaan was, maar de laatste jaren waren de sjamanen sterk verminderd in aantal. Dat was misschien nog een reden om met haar te trouwen. En dan wist hij nog niet half van haar kwaliteiten. Drieghat glimlachte; hij was gelukkig.

Ahw hij bloosde, Miri kon een grijns niet onderdrukken. Een jongen die bloosde was schattig. Maar al gauw haalde ze de grijns van haar gezicht. Haar glimlach kwam er weer terug voor in de plaats.
'Klopt en nee, ze is mijn mentor maar onze band samen is erg sterk.' En daar was ze trots op, wat ze ook liet merken. Mijn ouders zijn dood door nou dat heb je vast wel gehoord.' Ze wilde het er liever niet over hebben. Later misschien als ze gewend was maar voor nu wilde ze dat hoofdstuk sluiten van haar leven.

Drieghat leek in gedachten te zijn, hmm. Ah ze wist wel hoe ze hem daaruit kon krijgen. 'Uhm, zou ik misschien de tand eens mogen vasthouden?' Brutale oogjes keken hem aan. Haar vraag kon goed vallen maar ook slecht. Ze wist niet wat voor persoon Drieghat was dus dit was gokken. Gokken maakte het leven spannend maar het kon ook gevaarlijk zijn. Ze hoopte op het beste.

Een grijns. Drieghat keek opzij van schaamte dat hij zomaar begon te blozen, maar zo'n dingen had hij nu eenmaal van zijn zachtaardige moeder geërfd. Gelukkig gebeurde er verder niets en ging Mirima gewoon verder met hun gesprek. Ook al wilde Mirima liever niet over de recente gebeurtenissen praten, Drieghat wilde dat wel. Daarom vroeg hij zelfverzekerd maar op een vriendelijke toon: "Wie waren je ouders dan? Had je nog broers of zussen?"

Even fronste Drieghat zijn wenkbrauwen. Zoiets als wat Mirima vroeg zou niemand aan hem gevraagd durven hebben. Hij twijfelde eerst omdat hij misschien iets te veel toeliet bij het meisje, maar langs de andere kant wilde hij haar niet teleurstellen, dus haalde hij uit zijn gordel de lange puntige tand van de grijze woudtijger.

"Alsjeblieft", zei hij en hij reikte haar de tand aan. "Wees er voorzichtig mee, een wijfjestand is breekbaarder dan een mannetjestand." Terwijl Mirima zich met de tand bezighield kon Drieghat misschien zijn mannelijkheid tonen door zijn dolk te slijpen aan een gladde steen naast het vuur.

'Later oke, ik wil deze avond niet verpesten met mijn verhaal. Later mag je het opnieuw vragen.' Ze keek hem met een serieuze blik aan. Ze meende het ze wilde het er nu niet over hebben. Ze hoopte dat ze duidelijk was. Of dat hij het accepteerde ze sprak hem nu wel tegen..

Als een klein blij meisje dat een lolly kreeg keek ze naar de tand. Voorzichtig pakte ze hem aan en hield hem zo dat hij de minste kans van vallen had. Ze betaste de tand op verschillende plekken. Ze was jaloers, ze wilde ook zo'n trofee hebben. Misschien ving ze morgen met Hymnae wel wat leuks. Hoewel een woudtijger er waarschijnlijk niet in zou zitten.
Nog even bewonderde ze de tand.

'Hij is echt prachtig, ik ben jaloers.' Zei ze met een grijns op haar gezicht. Vervolgens gaf ze de tand terug aan Drieghat. Miri was zo bezig met Drieghat dat ze niet door had dan enkele meisjes jaloers haar kant op keken. De nieuweling mocht de tand vasthouden!!

Drieghat lachte ook niet. Een vrouw moest hem gewoon gehoorzamen en daarmee uit, maar Mirima was wel erg onrespectvol. Natuurlijk begreep hij dat je niet met een glimlach kon vertellen wie je ouders waren als ze net waren overleden, maar toch moest een vrouw doen wat een man vroeg, zeker als hij net een succesvolle jacht achter de rug had. In ieder geval reageerde Drieghat niet meer en scheelde het hem niet wat Mirima zei.

Even opkijken vond Drieghat genoeg als reactie op Mirima's opgewonden woorden. Daarna streek hij nog één keer met zijn dolk langs de gladde steen en hief hem toen op. De man blies zachtjes om het overige stof er vanaf te blazen en keek toen weer naar Mirima. Hij stak zijn hand al uit om de tand weer in ontvangst te nemen. Tenslotte had hij de tijger gevangen en was dit zijn jachttrofee.

"Als je morgen wilt jagen kan je best een halve dag van hier in het zuiden jagen, over de rivier. Daar vond ik nog meer sporen van enkele vossen en nog een paar uur meer naar het zuiden woonde de grijze woudtijger. Ze zijn jammer genoeg heel zeldzaam en moeilijk te vangen, dus ik vrees dat jij er geen zult kunnen vangen." Drieghat streek met zijn hand langs zijn haar en ging wat dichter bij het vuur zitten. De aangename warmte verspreidde zich over zijn lichaam en een donkere schaduw lag achter de man.

Haar tegen spraak was niet goed gevallen bij Drieghat. Nou zijn vraag ook niet bij haar. Als hij zo graag iets over haar familie wilde weten vroeg hij dat maar in prive. Ze ging het niet hier vertellen waar iedereen mee zou kunnen luisteren. Er zou dan vast geroddeld worden.

'Dan zal ik morgen die kant op gaan. En misschien heb ik geluk en neem ik mooie vangsten mee.' Maar een woudtijger nee dat zou niet gebeuren, ze waren zeldzaam en moeilijk te doden.
Miri kwam ook wat dichter bij het vuur staan. Ze keek naar Drieghat. Hij was nog steeds niet blij met haar tegenspraak dat was te zien, maar voor zo ver zij gezichten kon lezen was hij ook diep in gedachten. Waar over hij dacht ging ze maar niet vragen. Straks viel dat ook nog verkeerd.

Drieghat sloot zich af van de wereld. Zijn ogen staarden in het vuur dat leek te leven en hem een verhaal leek te vertellen. De warme vlammen gingen heen en weer, erg hypnotiserend. Gedachten kwamen in Drieghat op en hij negeerde geen enkele. Hij moest trouwen voor hij onvruchtbaar zou worden en hij geen kind kon schenken aan de stam. Drieghat kende vele mooie meisjes, maar er was geen enkel meisje waar hij van overtuigd was dat het zijn vrouw kon worden. Mirima was anders. Toch voelde hij zich klein en bang als zij tegen hem sprak. Het leek alsof angst niet in haar stam bestond, maar dat waren grote woorden, want Hymnae was, toen ze in zijn stam kwam smeken om hulp, bang en ze kon niet ophouden met huilen. Drieghat moest er een nachtje over slapen voor hij zijn vrouw zou kiezen.

De maan kwam steeds hoger en langzaam verdwenen de woudelfen. Drieghat was ook erg moe en toen enkel de jongeren nog overbleven, besloot hij om te gaan slapen. De man stond op en zei vriendelijk tegen Mirima: "Welterusten." Toen draaide hij zich om naar de donkere nacht waar zijn hut stond.