Wat je vind mag je houden

Mirima hield haar hand voor haar mond toen er een gaap op kwam zetten. Het was vroeg, nog donker zelfs buiten. En ze was moe, maar dat was haar eigen schuld geweest. Dan had ze maar niet zolang nog bij het vuur moeten blijven. Ze stond op van haar ligplaats en liep naar een houten bak met water. Ze friste zich op en deed haar haar zo dat het er een beetje fatsoenlijk uit zag. Ze wisselde van kleding en griste wat eten uit het huis. Voor de hut ging ze zitten en ontbeet ze.
Het was nog heerlijk rustig buiten.

Na haar snelle ontbijt pakte ze een tas voor haar prooien, wat touw en haar pijlen en boog. Netjes wachten ze tot Hymnae ook zover was, en toen dat zo was gingen ze op weg.

Het was een flink eind lopen waar Drieghat zijn woudtijger had gedood. Maar Miri had het ervoor over. En ze had Hymnae om de tijd mee te doden. En anders de andere wilde dieren wel, sterker nog ze had al een paar hazen in haar tas zitten.
'Hey Hymnae kijk, zijn dat niet de sporen van de woudtijger? En daar.. he..' Ze liep naar de sporen toe en zag een grote pootafdruk en daarnaast kleintjes. 'Deze zijn veel kleiner, dus de woudtijger had een jong..?' Vragend keek ze haar mentor aan. Zou hier echt een arm zielig jong rondlopen?

Hymnae was de nacht voordien niet naar het kampvuur geweest. Het gebeurde wel vaker dat een jongeman iets moedig had gedaan en Hymae zat er niet op te wachten om een hele avond naar verhalen te luisteren die ze toch al zo vaak had gehoord. Daarom had ze zich beziggehouden met Meliana en Avari. Ze waren soms erg vervelend en als haar eigen baby dan ook nog eens schopte voelde Hymnae zich al helemaal slecht.

Ondanks haar zwangerschap ging Hymnae nu toch mee met Mirima, omdat ze gewoon koppig was en ze dacht dat ze het aankon. Nu liep Hymnae te ploeteren door de dichte struiken en ze hadden nog niet veel gevonden, Hymnae dan toch.

Hymnae schudde haar hoofd: "Mirima, als de tijger die Drieghat doodde een jong had zou hij dat ook hebben gedood en meegenomen en als hij dat niet had gedaan dan was het jong al lang opgegeten door andere beesten. Ga jij daar maar zoeken naar vruchten. Ik zoek hier wel. Er zijn hier toch geen dieren meer. Drieghat en de tijger hebben ze weggejaagd." Hymnae liep weg van Mirima en ging naar vruchten zoeken.

Mirima kon het idee dat hier een jong rond liep niet uit haar hoofd krijgen. Misschien was het al wel een groter jong die al een beetje kon jagen en dan zou die nog kunnen leven. 'Goed dan loog ze.' Ze zou de vruchten wel plukken maar natuurlijk ook zoeken naar het jong, het kon nog leven!

Al gauw vond Miri wat vruchten, ze plukte ze en liep toen weer naar een ander bosje maar die vruchten liet ze hangen. Er was hier een dier langs gelopen. Ze bekeek de sporen. Het jong! Ze keek achterom, Hymnae was nergens te zien. Dan zou ze het jong zelf wel vinden.
Ze volgde de sporen die steeds verser begonnen te worden. Het kon niet anders dan dat het dier nog leefde.

Uiteindelijk vond ze het dier, het lag in een kuil hij zag er niet goed uit. De jonge woudelf sloop dichterbij maar de tijger werd wakker. Het stond op en begon zachtjes te grommen naar haar. Miri keek het jong niet aan maar hield wel haar hand bij de dolk voor het geval dat.
Het jong gromde nog wel zachtjes maar al minder erg dan eerst.
Miri besloot weer wat te bewegen.
Ze legde haar tas neer en haalde er een haas uit. Ze pakte haar dolk en sneed een stuk huid weg, vervolgens sneed ze in het vlees, een klein stuk vlees werd vervolgens naar het jong geworpen. Het jong schoot eerst achteruit maar kwam toen voetje voor voetje naar het vlees toe. Eerst werd er aan gelikt vervolgens van gegeten. Mirima ging door totdat ze nog maar een stukje had. En dat duurde best een tijdje. Nu zou ze het dier gaan lokken.

Miri maakte zachte lok geluidjes en dat leek te helpen, het jong pakte het vlees bijna aan!

Mmm, dacht Hymnae toen ze een boom vond met grote rode vruchten. Over Hymnae's schouder hing een kalebas met een handvol noten die ze had gevonden en een kleine ananas die rijp genoeg was om mee te nemen. Hymnae moest op de tippen van haar tenen staan om bij de rode vruchten te komen, maar al snel had ze een vijftal vruchten geplukt die ze in haar kalebas stopte. Hymnae wist dat ze in haar hut nog een schaal vol passievruchten had liggen en dat ze ook nog een kommetje vol walnoten had. Wat ze nu had verzameld was meer dan genoeg om een paar dagen mee toe te komen.
Hymnae liep door het rode zand terug naar de plek die ze had aangewezen voor Mirima. Toevallig groeiden er enkele patplanten op de open plek, dus liep Hymnae er voorzichtig naartoe en aaide de plant zachtjes. Deze ging open en een paarse vrucht kwam tevoorschijn. Heel voorzichtig naderde Hymnae's hand de vrucht. Plots haalde Hymnae uit en trok de vrucht vanuit de plant. De bloem klapte dicht, maar Hymnae had de vrucht al geplukt. Dat was dan ook weer een mooie aanwinst, dacht de vrouw, maar waar was Mirima toch?

Hymnae keek even rond, maar toen ze niemand vond riep ze luid: "Mirima! Mirima, waar ben je?" Opeens voelde Hymnae een vreselijke pijn. De vrouw legde haar kalebas op de grond en voelde nattigheid; de baby kwam! Hymnae zocht een zachter stukje grond met wat mos en ging daar neer liggen. De vrouw riep nog een laatste keer 'Mirima!' en keek toen of ze nog wat water had in haar kalebas die ze met magie kon opwarmen.

Jhaaa! Een grote glimlach werd zichtbaar. De welp pakte haar stuk vlees aan!
Voorzichtig stak ze haar hand naar het dier toe. De welp snuffelde voorzichtig aan haar hand. Miri aaide vervolgens de kin van het dier. 'Lief dier dat je bent.' Ze aaide het nog zachtjes en bekeek de welp toen nog wat beter. Het was een meisje.
Ze pakte nog een haas en gaf het aan de welp.
Zou ze kunnen opvoeden? Ze kon haar gewoon meenemen, maar de stam wat vonden die ervan... Ze keek op naar de welp die genoot van haar haas. Ze zou het meenemen en verstoppen maar hoe. Hymnae mocht het ook niet weten.

Geschrokken keek ze op. Hymnae was naar haar opzoek.. maar het jong..
Alweer geroep, deze keer klonk er paniek in! Ze gooide nog een haas naar het jong en rende toen terug naar de open plek, ze zou het jong later wel ophalen, hopelijk leefde het dan nog.

En daar vond ze een bezweten liggende Hymnae. Maar waarom... 'Je bent aan het bevallen!' Paniek nam het van haar over. Wat moest ze doen!
Ze rende het laatste stukje op haar mentor af en viel op haar knieën bij haar neer. 'Wat moet ik doen!?' Vroeg ze paniekerig.

Hymnae pufte en zuchtte, terwijl ze op de grond lag en haar bovenlichaam recht hield met haar armen. Het zweet liep in stroompjes over haar voorhoofd en wangen en ze was veel te moe om te bevallen. Een halve dag wandelen was écht geen goed idee geweest, maar de tijd kon niet worden teruggedraaid, dus zei Hymnae zo kalm mogelijk: "Mirima, kan je mijn kalebas legen en er water in doen? Het zou een beetje warmer moeten zijn, maar daar zorg ik zelf wel voor. Ga maar." Hymnae duwde de kalebas wat dichter bij Mirima en legde zich toen plat op haar rug.

Heel voorzichtig kwam Hymnae recht. Met al haar kracht liet ze dikke ranken uit de grond groeien die een soort van tent vormden over haar heen. Zo kon ze rustig bevallen zonder pottenkijkers en zou ze geen wilde dieren aantrekken. Het woud was best een gevaarlijke plek om te bevallen, maar nu kon het echt niet anders.

Toen Hymnae een dichte begroeiing had afgemaakt riep ze nog een keer om Mirima: "Mirima, heb je water gevonden?"

Mirima giste de kalebas van de grond en rende naar de beek waar ze tijdens de wandeling langs waren gelopen. Dat was vrij dichtbij deze plek. Adrenaline gierde door haar lijf, oh waarom moest Hymnae nou precies hier bevallen! Dat was helemaal niet handig.
Het water was al verdwenen tijdens het rennen. Zo geleegd dus. Ze zag de beek al van ver, nog even doorzetten en ze was er.
Ze remde af bij de beek en vulde de kalebas helemaal tot de rand. Op een drafje begon ze terug te keren naar Hymnae, onderweg viel er wat water uit maar dat gaf niet, er zat nog genoeg in.

Mirima liep het hutje binnen en zetten de kalebas bij haar neer. Vaag kwamen haar lessen over bevallingen weer terug. Ze pakte een groot blad van de grond en veegde het schoon, ze doop hem in het koude water en legde het op Hymnae haar hoofd. Hopelijk verlichte dat warmte een beetje.
'Blijven puffen Hymnae, en bij de volgende wee persen. Je kan het.' Sprak ze haar mentor bemoedigend toe.' De paniek van eerder was weggezakt. Ze moest haar mentor helpen, niet gaan zitten stressen!

De pijn viel nu nog mee, maar het zou niet lang meer duren vooraleer Hymnae het zou uitschreeuwen van de pijn. Hymnae was nog nooit zwanger geweest. Tuaidh wilde haar geen kinderen schenken en achteraf was ze best blij dat dat nooit was gebeurt. Nu was haar enige kind een volbloed woudelf, geen mengeling van het een of het andere ras.

"Aaaah!" schreeuwde Hymnae luid terwijl ze haar vuisten balde en haar tanden op elkaar klemde. De pijn verminderde even toen het koele blad op haar hoofd werd gelegd. Nu ze zich even wat beter voelde zei Hymnae: "Oh, waren de vrouwen van de stam hier nu maar om jou en mij te helpen. Ik ga dat kind niet... Naar de stam kunnen terug dragen. Mirima, jij moet enkele stamleden gaan halen zodra het kind hier is zodat zij mij kunnen helpen. Aaaai! Wil je dat doen?"

Het was niet leuk om te zien hoeveel pijn Hymnae was. Ze wilde graag de pijn weghalen maar ze wist dat er weinig tegen te doen was.
'Ik zal je helpen Hymnae en daarna zal ik ze halen, beloofd.' Ze pakte de hand van haar mentor vast. Als er een wee kwam mocht ze er hard in knijpen.

Vele weeën kwamen gepaard met geschreeuw. En Miri haar hand deed zeer. Maar het was het waard van ze zag het koppie al. 'Nog even door zetten Hymnae.' Ze liet de hand van haar mentor los en stond klaar om de baby op te vangen.

De baby in doeken en al werd aan Hymnae overhandigt. 'Het is een prachtige jongen.' Ze glimlachte naar Hymnae. 'Hou vol ik kom zo snel mogelijk terug.' Ze pakte haar dolk op waar ze de navelstreng mee door gesneden had en rende het hutje uit. Als een gek begon ze terug te rennen naar de stam en dat duurde wel even.

---

Uitgeput kwam ze aan bij de stam. Ze had nog nooit zo hard gerend! Ze rende nog een laatste stukje naar de hut van Yúcatan. Hijgend kwam ze binnen. En voordat ze iets kon zeggen moest ze op adem komen.

'Hymnae... ze is bevallen van een zoon... maar ze heeft hulp nodig, snel!' En toen gebeurde ervan alles, Yúcatan verdween de hut, geen idee waarheen en zij liet zich vallen op de grond. Ze moest even rusten.

Maar al gauw werd ze opgehaald om mee te gaan, zij wist immers waar Hymnae precies was. En zo begon opnieuw de reis naar het Zuiden.

Tranen rolden over Hymnae's wangen. Hymnae huilde van de pijn, maar tevens van geluk. Ze was al blij dat de bevalling goed was gelopen, maar het kleine wezentje dat ze in haar armen hield, maakte haar nog eens tien keer gelukkiger. Eigenlijk vond Hymnae het best prettig dat Mirima even weg was, zodat ze even alleen kon zijn met haar zoontje.

Het jongetje was gezond en sterk en Hymnae wist nu al dat hij later een groot man zou worden. Hymnae's vinger streelde het kleine hoofdje van haar zoontje en zijn kleine vuistjes bewogen zachtjes. Zijn huid was ietsje donkerder dan die van Hymnae en de enkele haartjes die op zijn hoofdje groeiden waren donkerbruin. Hymnae bond het doek wat beter vast zodat het kleintje warm bleef en legde hem toen aan haar borst.

---

Zoals gewoonlijk zat Yúcatan op dit moment van de dag rond een grote schaal voedsel. Samen met enkele belangrijke leden van de stam at Yúcatan terwijl ze belangrijke dingen bespraken. Yúcatan nam een schep van de brij in de schaal en at die langzaam op. Plots werden de woudelfen gestoord door een jonge vrouw, Mirima. Hymnae bevallen?! Yúcatan sprong recht en liep de hut uit. Hij greep een speer van de grond en een soort van draagzak waar baby's en jonge kinderen in werden gedragen. Ook beval hij Megama, een sjamaan, om met hem mee te gaan. Uiteindelijk kwam ook Mirima zodat zij hem de weg zou kunnen wijzen. "Waar is mijn geliefde?"

Mirima had wat gedronken en was weer op adem gekomen. Ze was doodmoe maar slapen kon niet. Ze moest de rest naar Hymnae leiden. En ze had aan Hymnae beloofd dat ze terug zou komen.

'Een halve dag lopen naar het zuiden.' Hoelang had ze er over gerend? Ze had geen idee. Miri keek de man nog even aan maar begon toen voorop te lopen, later ging ze joggen en uiteindelijk rennen. Jaren training zorgde ervoor dat ze het even volhield maar toch moesten er een paar pauzes ingelast worden.

En toen eindelijk daar zag Mirima het hutje wat Hymnae zelf uit de bodem had gehaald. 'Ze ligt in dat hutje,' zei ze tegen de andere twee. Ze rende nog wat sneller en keek in de hut. 'Hymnae, ik ben terug.' Ze keek naar moeder en zoon en dat zag er prima uit. Ze glimlachte even en maakte toen ruimte voor de andere, zelf ging ze buiten zitten. Binnen was het al druk genoeg.

Yúcatan liep gehaast naar de overwoekering en bukte zich om naar binnen te gaan. Voorzichtig liep hij op zijn geliefde af en tuurde om het doekje heen naar zijn zoontje. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht en een traantje rolde over zijn wang. "Ik was zo ongerust. Hymnae je had nooit zo ver moeten wandelen." Hymnae reageerde niet. Ze had enkel aandacht voor haar zoontje.
"Mijn Yúcatan, onze zoon is nu geboren, maar hoe zullen we hem noemen?" De stamleider dacht na. Na een tijd nadenken sprak hij: "Ik weet een naam. Een naam die eens werd geschonken aan een groot woudelf. Onze zoon zal Mandaru heten; Mandaru de jager."

Yúcatan had zijn zoon nu gezien en hij was gezond, maar de wilde natuur was geen plek voor een baby. De stamleider beval enkele aanwezige woudelfen om te zien of er dieren in de buurt waren die een gevaar konden vormen, terwijl Megama de baby nakeek.
Het duurde niet lang voor Hymnae haar baby op haar rug had gebonden en ze allemaal weer op weg waren naar de stam. Yúcatan liep naast Hymnae, voor het geval ze zou vallen van vermoeidheid, maar alles ging prima en Hymnae viel niet een keer. Na een tijdje wandelen vond Yúcatan dat Hymnae het wel alleen aankon dus ging hij Megama helpen om de spullen van Hymnae, die zijzelf niet kon dragen, over te nemen.

Hymnae ging naast Mirima wandelen. Ze keek haar leerlinge een en zei: "Je hebt goed werk geleverd Mirima. Je was een echte sjamaan. Maar ik wil je iets vragen. Waarom was je niet op de plek die ik je had aangewezen om voedsel te zoeken?"

Toen Yúcatan woudelfen naar wilde dieren liet zoeken, schoot Miri naar waar ze de woudtijger had achter gelaten. Ze mochten de welp niet vinden! Na even zoeken zag ze de welp weer in zijn hol liggen. Ze sloop naar hem toe en fluisterde zachte woordjes toe. Ze zou hem na dit zo snel mogelijk ophalen.
Ze gaf het jong voorzichtig nog een aaitje en rende terug naar de rest. 'Het is daar veilig,' sprak ze tegen de rest van de groep.

Ze keek haar mentor aan. 'Dankje Hymnae,' en ze glimlachte trots naar haar. Ze had het goed gedaan. Maar oh wat was het eng geweest!
'Oh ja..' Kom op 1 2 3 smoes? Ja! 'Ik kwam sporen tegen, van de welpje maar je had gelijk want ik kon het niet vinden. Het is dus vast door een ander dier gedood.' Het was de halve waarheid.. 'Nieuwsgierigheid leidde me af.' Dat was wel vaker zo bij Mirima.

Ongelovig keek Hymnae naar Mirima. Ze kende haar leerlinge wel al langer dan een dag en wist dat ze erg nieuwsgierig was, maar dit keer was ze erg lang weggebleven. Hymnae had zeker een paar uur vruchten staan zoeken. In die tijd zou je toch al lang hebben gerealiseerd dat het jong dood was.

Hymnae wilde er niet langer over piekeren. Ze had wat hoofdpijn en had echt geen zin om zich met andermans zaken te bemoeien. Toen besloot Hymnae dat ze haar slapende kind weer wilde zien en dus trok ze aan de band zodat haar kind op haar borst werd getrokken. Hymnae's armen omsloten het kind. Nu voelde Hymnae zich wat meer op haar gemak. Ze kon haar baby beschermen en dat leverde haar een goed gevoel op.

Het duurde een tijd, maar uiteindelijk kwam de brede rivier Aru in zicht. Blijkbaar had het nieuws van Hymnae's bevalling zich als een lopend vuurtje verspreid, want er stonden ongeruste vrouwen aan de overkant van de rivier te zwaaien en een man in een kano stond klaar om de elfen over de rivier te voeren.
"Kom je naast me zitten, Mirima? Ik wil je wat zeggen."

Hymnae geloofde haar niet, ze zag het aan haar blik. 'De sporen gingen ver.' Misschien maakte het dat geloofwaardiger. Hymnae reageerde er niet meer op. Geloofde ze het? Mirima begon zich gelijk schuldig te voelen. Ze stond keihard tegen haar mentor te liegen! Het moest, het jong mocht niet ontdekt worden. Straks doodde ze hem nog en dat mocht niet gebeuren!

Ze moest haar zo nog ophalen.. Weer helemaal terug.. Het zou een lange nacht worden.

Hhm? Wat was zo belangrijk dat het in de kano verteld moest worden. 'Prima,' was haar antwoord. Bij de kano nam Miri plaats bij haar mentor, nieuwsgierig keek ze de kers verse moeder aan. Wat had ze te zeggen?

De vrouw glimlachte en zei: "Het duurt niet meer lang voor je een vrouw wordt. Er zal een ritueel plaatsvinden bij het kampvuur. Ik wilde het eigenlijk nog even geheim houden, maar nu kan je je tenminste voorbereiden. Yúcatan zal je beschilderen met vrouwentekens en hij zal mij beschilderen met sjamanentekeningen. Nadien ben je beschikbaar voor alle mannen die je liefhebben, dus wijs hen op een gepaste manier af als je op iemand anders wacht." Verder zei Hymnae niets meer. Ze hoopte maar dat Mirima zich kon aanpassen aan de tradities van Aru.

Hymnae stapte uit de kano en liep naar de vrouwen toe, die nieuwsgierig, maar tegelijk ongerust naar de baby toe liepen. Hymnae vertelde hen trots zijn naam en de vrouwen bespraken de geboorte met veel kabaal. Wat was het leven in het woud toch fijn, dacht Hymnae.

Owja dat.. Miri had helemaal geen zin. Oke het vrouw worden was nog niet zo erg maar een man.. Ze had helemaal geen zin in een man, dan werd je leven opeens zo serieus. Bah ze wilde nog jaren vrij leven en haar eigen ding doen. Ze knikte naar Hymnae. 'Bedankt dat je het verteld, zo heb ik inderdaad tijd om voor te bereiden.' Niet dat ze dat ging doen. Ze zou die avond gewoon er goed uitzien en verder alles laten gebeuren. Wat moest ze anders ze kon het moeilijk weigeren. Behalve de jongens dan die zou ze mogen weigeren. Misschien moest ze wel gewoon alle jongens weigeren.
Een klein grijnsje verscheen even. Als ze dat deed zou dat vast niet goed in de groep vallen. Ach ze zou het wel zien.

Haar mentor werd opgevangen door de rest van de vrouwen. Ze keek even maar wist nu al dat ze daar niet bij wilde staan. Ze liep naar de hut van Hymnae en ging die binnen. Even wierp ze een blik in de wiegjes. 'Jullie hebben een andere moeder en vader he.' Ze glimlachte naar de slapende kindjes. Ze zou Hymnae later wel om de waarheid vragen. Ze had nu eerst andere zaken te regelen.

Tien minuten later was ze weer op weg. Ze had nieuwe pijlen gepakt, wat eten voorzichzelf, eten voor het jong en verder had ze nog touw en water over van de vorige tocht. In een drafje ging ze op weg.

Een kwart nacht later had ze de welp gevonden. Ze gaf hem wat vlees en deed het touw om. 'Kom mee, ik breng je naar mijn thuis.'
En zo wandelde en rende Mirima met de welp weer terug. In het begin vond de welp het niet zo leuk maar later rende hij vrolijk achter Miri aan.

De zon kwam al op toen Miri bijna bij het kamp kwam. Gauw zocht Miri haar geheimen plek op en maakte de welp ergens vast. Ze gaf hem nog gauw wat vlees en snelde gauw naar het kamp waar ze zo stil mogelijk neer plofte op haar bed. Niet vreemd, ze sliep meteen.