Het Warme Winterfestival

Het was een prachtige avond; een avond waarop iets magisch zou gebeuren. Sneeuw dwarrelde naar beneden en vormde een wit laken op de daken van Kurukal. Op dit uur van de dag zouden de meeste Kurukalijnen al lang in hun bed liggen, maar deze avond was de stad vol leven. Op deze avond werd het jaarlijkse Winterfestival geopend, dat werd georganiseerd door de mensen van Kurukal. De straten waren verlicht met lampions en op de deuren waren houten poppetjes gehangen die vrolijk feest leken te vieren. De magische sfeer heerste overal in Kurukal, maar nergens zoveel als op het Plein van de Warme Lichtjes. Ieder huis op het plein was versierd met kleurrijke linten en maretakken met kleine kaarsjes in. In het midden van het plein stond een fontein die helder water zou moeten spuiten, maar dat niet deed door de vrieskou. Toch bood de rand van de fontein zitplaatsen aan voor festivalgangers die hun warme gebakjes van de vele marktkraampjes wilden opeten. Boven de fontein was misschien wel het meest magische van het hele festival. Honderden lichtjes zweefden hoog boven de grond uit en verlichtten het plein meer dan ieder ander licht. De kraampjes zouden waarschijnlijk de meeste aandacht trekken. Houten en pluchen poppen werden verkocht als souvenirs, voedselkraampjes verkochten de heerlijkste gebakjes en de warmste drankjes en maskers werden door honderden en honderden inwoners gekocht bij de kostuumkraampjes.

Ondanks de oorlog en de heerschappij van de donkere elfen in de stad, mocht het festival toch worden georganiseerd. Niemand wilde de eeuwenoude tradities van de mensen verstoren of zelfs afbreken. Het was zelfs een erg goede gelegenheid om het volk vertrouwen te laten krijgen in de hoge macht van de donkere elfen. Ysolda Mel'Arun werd tijdig vrijgelaten zodat zij het hele festival kon organiseren voor haar volk. De donkere elfen hadden haar wel gewaarschuwd dat als ze ook maar één stapje in de foute richting probeerde te zetten, ze meteen zou worden geëxecuteerd.
De weduwe van de vermoordde mensenkoning Ysrogg verscheen als een godin op het feest. Haar kastanjebruine haren waren opgestoken met houten spelden. Een lange fluweel rode jurk sierde haar lichaam terwijl een witte kraag haar edele bloed benadrukte. De vrouw zette een stap naar voren en ging op het verhoog staan waar de komende dagen ook toneelstukken zouden opgevoerd worden. Met een vriendelijke en zachte stem sprak zij zo luid mogelijk: "Welkom, volk van Kurukal. Welkom op het Warme Winterfestival. Al vanaf het begin der tijden wordt dit festival georganiseerd door mijn voorvaderen. Ook dit jaar opent dit festival opnieuw op het Plein van de Warme Lichtjes. Koop zoveel souvenirs als je wilt en smul van onze gebakjes, maar heb vooral plezier. Ik verklaar het Winterfestival voor geopend!"
Twee vuurmagiërs liepen naar voren en begonnen een vuurspektakel te geven. De show werd spectaculair geëindigd met het mooiste vuurwerk in tijden. Nu zou het volk kunnen genieten van het twee weken lange festival.

Met enkele vrienden betrad Hymnae, de woudelfin, Kurukal. De vrouw was in al haar glorie en de lach op haar gezicht was er nog niet af te krijgen met de duurste zeep. Haar simpele verenjurk was omgeruild voor een lange dikke mantel van berenbont en daaronder een ietwat dikkere jurk van bruine wol. Hymnae had ook dikke handschoenen van mollenvel en laarzen van hertenleer. Deze klerenset had Hymnae helemaal zelf gemaakt en ook de vellen had ze zelf van haar prooien geschraapt. De warme kleding zorgde ervoor dat ze zich zonder enige moeite door de dikke sneeuw kon voortbewegen.

In een trager tempo wandelde het groepje door de lange straten van Kurukal op weg naar het Plein van de Warme Lichtjes. Hymnae was al in vele delen van de stad geweest, maar nog nooit had ze dit plein bezocht. Daarvoor was de buurt te arm geweest. Nu kon ze gaan en staan waar ze wilde. Ze was tenslotte de toekomstige Earee van de Arihanstam.
Het duurde niet lang voor de honderden lichtjes voor hen opdoemden en Hymnae's bleke gezicht werd verlicht door de warme lampions boven de weg. Hymnae keek naar Mirima en vroeg: "Wat zullen we eerst doen? Misschien is het beter als we eerst een warm gebakje gaan eten. Het is namelijk nogal koud." Hymnae ademde door haar mond uit en een ijskoud wolkje zweefde weg. In enkele stappen was de twee meter lange vrouw bij een eetkraampje. Uit haar zakken haalde ze een houten woudelfenmunt en kocht zo een hoop gebakjes om op te smullen. "Ik bied jouw de eerste aan, Mirima. Geniet ervan." Ze stak haar hand uit om het gebakje te geven en glimlachte daar hartelijk bij.

Het warme Winterfestival! Ze gingen er heen en nu waren ze er ook nog! Vrolijk naast Hymnae lopend, de rest kende ze nog niet goed, keek ze om zich heen naar de vele lichtjes. Ook keek ze af en toe uit naar Lysilla. Ze zou hier toch vast ook wel zijn. Ze hoopte het wel.

Bewonderend keek ze naar alle kraampjes. Het liefst wilde ze bij elk kraampje kijken maar dan zou ze haar groep kwijt raken. Ze zou zo meteen wel rond kijken.
Maar eerst kreeg ze van haar mentor een gebakje. Oh wat had ze eigenlijk een honger. 'Dankjewel Hymnae.' Ze pakte het gebakje aan en nam al gauw een hap.

'Mmhhh, smaakt heerlijk.' Ze glimlachte naar Hymnae en daarna naar de vrouw die de gebakjes verkocht. Ze wist niet of ze het ook had gemaakt maar zowel dan had ze de glimlach verdient.

Ze nam nog een hap en zag toen ergens vuur vandaan komen. Miri dacht niet na en rende erop af, zigzaggend tussen de mensen door zodat ze vooraan stond bij de vuur show. Wauw dit was gaaf!!