De Zwarte Toren

Eindelijk kwam de ijzeren boot tot stilstand. Een grote rode vlag wapperde in de ijzige wind terwijl de patrijspoort werd geopend. Op de oever stond al een grote houten wagen klaar om de gevangenen te vervoeren. Een lange rij wezens kwamen een voor een uit de boot. Als laatste kwam Tulkzan uit de boot en keek uit over de uitgestrekte vlakte van rots en steen.

"Allemaal in de wagen", brulde een lange Donkere elf met een grote zweep. Hij ging vooraan in de wagen zitten en sloeg het oude paard met een zweep. Gelukkig diende die niet om gevangenen mee te slaan.

Het paard liep traag en moest zijn best doen om door de warme rotswoestijn te geraken. Opeens, toen de wagen van achter een heuvel kwam, rees een gigantische zwarte toren op. Bovenaan brandde een vreemd rood licht dat rondjes draaide. De wagen kwam tot stilstand voor een grote zwarte poort. De man die de wagen bestuurde riep iets in een vreemde taal naar een wachter op de muur en meteen werden de poorten geopend.

Een groot rotsig domein kwam tevoorschijn en overal waren arme gevangenen bezig ertsen uit rotsen te hakken of gewoon te zitten op een steen. Tulkzan lachte gemeen en sprong van de kar af. Hij liep naar de deuren van de toren en opende die. Alle nieuwe gevangen werden naar binnen gestuurd om naar hun gloednieuwe cel te worden gebracht. De toren van Andar was onmogelijk om uit te ontsnappen. Zelfs niet voor geschoolde leerkrachten en schoolhoofden van Speire.

Waarom moesten ze nou per boot reizen, Noroëlle hield niet van boten ze werd altijd zeeziek. Zo ook deze keer, de hele reis had ze zich beroerd gevoelt. Ze was bijna blij dat ze er eindelijk waren!

Maar die gedachten veranderende al snel toen ze uit de boot werd geleid. Hitte sloeg tegen haar aan, de hel was in zicht. Zou ze hier ooit wel aan ontsnappen?

Met wankelende benen kwam het ex-schoolhoofd van Speire aan bij de kar, na enige moeite kwam ze in de kar terecht. Het werd proppen in de kar.

Na de heuvel kwam dan de gevangenis in beeld. Elk normaal wezen had hier voor gevreesd zo ook Noroëlle. Ze had gehoopt hier nooit te komen maar ze was een leider van een groep en werd dus hier opgesloten.
Nog voor een laatste keer keek ze achterom, misschien zag ze wel nooit meer de buiten wereld...
Binnen de muren werd Noroëlle's hoop tot een minimum gebracht. Wezens die werkte binnen de muren, hoge muren waar je niet zomaar uit kom ontsnappen. Was er ooit wel iemand ontsnapt hieruit? Hoe zou zij moeten ontsnappen?

Diep in gedachten merkte Noroëlle niet dat ze uit de kar moest komen.

Tulkzan merkte dat de vrouw er niet uit kwam, dus liep hij op haar af en greep haar bij de kraag. De man keek haar in de ogen en zei: "Als gevangene volg je orders. Als je dit niet doet zal je de gevolgen er van zien." De donkere elf trok de vrouw uit de wagen en duwde haar in de rij. Zonder zijn gewoonlijke grijns liep hij achter de rij aan de toren in.

Het duurde niet lang voor ze de cellenzaal bereikten. Duizenden cellen omringden een open ruimte waar de gevangenen de vloer boenden. Tulkzan leidde de nieuwe gevangenen naar de tweede verdieping en duwde hen een voor een in hun cellen. Als laatste werd de Speirevrouw erin gestoken. Na een laatste blik greep Tulkzaan de ijzeren deur en sloeg die dicht, veilig achter slot en grendel.

Veilig achter slot en grendel. In haar cel veilig weg van andere criminelen, of andere collega's ze wist niet wat er allemaal zat. Zat ze nu dan echt opgesloten, voor altijd?

Geschrokken liet ze zich tegen de muur zakken. Wat was er mis gegaan! Ze had de strijd moeten winnen, niet verliezen!
Speire was zomaar uit haar vingers geglipt. Speire, gekregen van haar vader, wat moest hij nu wel niet denken? En Sun, zou ze hoop houden dat ze terug kwam? Wist ze dat ze nog leefde?

Volledig in de stres sloeg ze haar armen om haar benen. Haar hoofd ruste op haar knieën. Tranen gleden naar benden.

Ze was nu geen leider van Speire, ze was een meisje dat niet meer wist wat ze moest doen.

"Puuuuuuuuuuut!!!" klonk het heel luid door de Zwarte Toren. Daarna werd er gesproken of eerder geschreeuwd: "Allemaal eruit, pauze!" De celdeuren gingen open en alle uitgangen werden afgesloten, behalve een paar waar de gevangenen door konden lopen om naar buiten te gaan.

Bijna alle gevangenen liepen naar buiten, waaronder Elmeria, een jonge vrouw die gevangen was genomen in een strijd. Ze had gevochten op een van de Zonneneilanden voor haar dorp en had verloren. Nu zat ze al meer dan een maand op het grijze eiland te vechten voor haar leven.

Langzaam slenterde Elmeria door de gangen naar buiten. Toen ze buiten was zocht ze een steen uit en ging daar op zitten. Met haar vingers speelde ze wat in het zand en keek toen naar de andere gevangenen. Toen zakte ze neer en lag tegen de grote steen met een droge mond.

Vermoeid stond Noroëlle op van haar plek. Ze was hier pas kort maar vond het nu al zwaar. Ze was dan wel sterk met haar magie maar als het om fysieke werkzaamheden ging dan had je niks aan der. Ze had nog geeneens de kracht van een mannelijke jonge tiener.

Half strompelend, ze had tijdens het werken haar enkel verstuikt, liep ze mee in de stoet naar buiten. Een beetje frisse lucht zou haar vast goed doen.

Uiteindelijk was ze buiten, de warmte deed haar nog niet zoveel ze was immers Speire gewend. Ze sjokte wat rond toen ze een vrije plek zag bij een steen. Strompelend liep ze er heen en liet zich tegen de steen zakken. Dat ze dicht bij iemand anders zat kon haar niks schelen. Ze was veelste blij dat ze tenminste zat!

Elmeria keek uit haar ooghoek naar de persoon die naast haar was komen zitten. Het meisje draaide zich om en vroeg met een zwakke stem: "Hallo, ik ben Elmeria en jij?" Elmeria lachte vriendelijk naar de vrouw naast haar en leunde tegen de steen aan.

Elmeria Silrondë was de leidster van de boogschutters op Olean, een groot eiland dat bij de Zonneneilanden hoorde. Ze was een zonnenelf die graag in het bos jaagde op herten en zwijnen. Maar nog geen zes maanden geleden werd haar eiland aangevallen en werden alle leiders naar de Zwarte Toren gebracht. Ondertussen was Elmeria het eiland gewoon, maar ze was nu uitgeput en kon geen beweging meer maken.

Vermoeid draaide Noroëlle haar hoofd naar de vrouw. Ze had niet verwacht dat er hier gesproken werd. Ze had verwacht dat hier slechte wezens zaten. Hoewel zij was niet slecht maar als leider gevangen genomen. Misschien was niet iedereen slecht hier.

'Noroëlle,' achternaam hield ze nog maar even achterwegen, Elmeria had de hare ook niet verteld.
'Waarvoor zit jij hier?' Zou ze crimineel zijn of een dappere strijdster.
Ach wat kon het haar eigenlijk schelen, ze wilde alleen maar plannen bedenken om hier uit te komen.

Elmeria glimlachte en zei: "Aangename kennismaking, Noroëlle." Elmeria had enkele mensen die ze vertrouwde in de gevangenis, maar ze was hier nog niet zo lang, dus vrienden had ze helemaal niet. Het meisje zag een band tussen haar en Noroëlle.

"Ik werd gevangen genomen door de donkere elfen. Ze vielen mijn eiland aan. Ken je toevallig Olean? Daar woonde ik. Ik was een boogschutster." Elmeria twijfelde over wat ze moest zeggen en wat niet. Als ze te maken had met een echte crimineel of gewoon een donkere elfenspion dan zou ze misschien haar leven kwijtraken. op haar eiland had ze wel geleerd wie je moest vertrouwen en wie niet.

'Olean, ja ik heb er ooit iets van gehoord.' Niet veel maar wel iets.
Ik ben ook gevangen genomen door de donkere elfen. Nu hebben ze Speire in handen en zo alles van de luchtige landen..
Die smerige elfen, ik zal Speire terug krijgen.' Kwaad balde ze haar vuisten. Ze hadden het gewoon van haar afgepakt!

Ze zuchtte, ook heb ik mijn nichtje daar achter moeten laten, maar gelukkig is ze op Drayocht.
Ze keek de vrouw even aan, tot nu toe zag ze er wel vertrouwelijk uit.

Npc2:

'Jij daar! Vandaag ben je aan de beurt voor een pak rammel'' sprak een stevige man tegen Elmeria.
'Waar zou ik eerst slaan?' grijnsde de man. Een paar mannen en vrouwen achter hem begonnen te lachen.

Noroëlle keek het even aan maar sprong er tussen voordat het gevaarlijk zou worden.
'Kan je wel met je groeppie tegen een vrouw. Wat ben je dan voor watje.'
De man barsten in lache uit om de andere vrouw. 'Ha ha en wat wil jij er dan tegen doen juffie.'

Juffie? Onee zo mocht je haar niet noemen daar zou de man spijt van krijgen.
Elektrische schokken bereikte het lichaam van de man.
Met een grijns zag ze hoe de man begon te kronkelen van de pijn.

"Ik kan je zeggen dat Olean een prachtig eiland is met vrolijke mensen en een pracht van een prinses. Ik vind het erg jammer voor jou en voor Speire. Ik heb veel over die school gehoord. De donkere elfen zijn vreselijke monsters die moeten worden gestopt, maar dat bereiken we niet door hen uit te moorden. We zullen wel moeten strijden, maar net als bij de landelfenoorlog is uitroeien niet de oplossing."

"Wat erg voor je nichtje. Ze zal wel bang zijn. Maar de donkere elfen zijn niet het enige probleem. De hoge elfen doen nog steeds alsof de wereld van hen is en de goden vechten ook onderling. Drie oorlogen in een. Ik hoop dat je nichtje veilig is in Kurukal, want Tawelu is net daarvoor aangevallen. het ligt net naast Kurukal." Elmeria keek met spijt in haar ogen naar Noroëlle.

Daar kwam hij weer. De man die Elmeria de voorbije maand mensen in elkaar had zien slagen. Maar nu kwam hij voor haar. Het meisje dook al ineen toen Noroëlle plots voor haar kwam staan ter verdediging. Bliksem schoot door de lucht en Elmeria riep: "Je mag geen magie gebruiken."

Een groep wachters kwam naar Noroëlle toe en allen schoten zijn bliksem op haar af. De vrouw zou haar lesje leren. Maar dit was nog maar een voorproefje. In de toren zou ze pas haar echte marteling ondergaan. De groep bracht Noroëlle naar een zwarte zaal met een grote man met zweep. "Ik ga je in elkaar slaan mevrouwtje", riep hij.

'Olean klinkt mooi,' gaf ze als antwoord. Ze was er nog nooit geweest, het was nog de vraag of ze er ooit zou komen. Hoewel ze wel haar best ging doen om hier uit te komen.
'De donkere elfen gebruiken het nu voor een duistere school, een soort trainingskamp. Speire hoort dat niet te zijn. Maar je hebt gelijk uitroeien heeft geen zin.

'Ja ze betekend veel voor me, maar ik weet dat ze zich sterk zal houden.' Ze was een Matha.
'Voor nu is ze daar veilig, ik hoop maar dat Brenin zijn school beschermt.' Het was hem geraaie.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een pijnkreet ontsnapte uit de mond van Noroëlle. Ze viel op de grond en begon nu zelf te kronkelen van de bliksem.
Vervolgens werd ze ruw opgepakt en weggebracht. In een zwarte zaal stopte de wachters met lopen. Ze zat in de problemen, flink.
'Het is mevrouw, eigenlijk dame,' ze was immers van adel.

"Het is mij om het even, als ik m'n job maar kan doen." De man was erg gespierd, had geen haar, buiten een lange vlecht dat op zijn kale hoofd groeide, en een angstaanjagende grijns op zijn gezicht. In zijn rechterhand hield hij een lange zweep vast waarmee hij op de grond sloeg terwijl hij de gevangene aansprak. "Kom maar op dame. Laat me zien wat voor trucjes je in huis hebt."

De martelaar stormde in een oogwenk op de nog wat suffe gevangene af en sloeg haar met zijn zweep. Hij zweepte niet al te hard, want dan was de lol eraf en moest de gevangene meteen weer naar haar cel, maar het was genoeg om pijn te voelen.

Nog steeds grijnzend sprong de martelaar op de ijzeren balken tegen de muur. De zaal waar ze zich bevonden was, net als de hele toren, uit ijzer gemaakt. De deuren waren met grote sloten vergrendeld en nergens was een raam te bekennen. Aan het plafond hingen grote, vreemde machines die rood licht uitstraalden. Ook maakte ze een vreemd zoemend geluid, maar dat bleek de martelaar niet eens te horen.

Noel draaide zich om zodat ze de man kon zien. Groot, sterk, gespierd, weinig haar en zweep. Aih deze man was niet niks, waarom moest ze ook zo nodig magie gebruiken.

Een onverwachte zweepslag kwam tegen haar arm. Noel hield net een schreeuw binnen. Ze wilde geen watje zijn voor deze man.
'Ik zal laten zien wat ik kan!' Noroëlle sloeg met haar vleugels en was in de lucht. Vuur zou hem wel bang maken. Ze mompelde een spreuk en... Er kwam niks? En het voelde alsof haar magie gewoon weg stroomde. NEE! Ze had geen enkele kans zonder magie.
Wilde begon de fee rond te vliegen, hopend dat ze zo niet geraakt zou worden.

De man lachte toen hij de vrouw een spreuk zag mompelen. Hij viel bijna op de grond van het lachen bij het zien van haar gezicht toen er niets gebeurde. De machines in de kamer waren magieopslorpers. elke keer als iemand probeerde magie te gebruiken werd er een stukje van de magische gave opgenomen in de opslorper. De donkere elfen gebruikten deze magie voor een hoog doel, dat niemand zou verwachten.

De martelaar klom op de muren en richtte zijn zweep op de fee. Met een goed gemikte slag werd de vrouw gevangen genomen in de zweep die om haar heen kronkelde. "Hopelijk heb je je lesje geleerd dame. Ik zou niet meer proberen toveren als ik jou was."

Twee wachters kwamen de zaal binnen om de fee naar haar cel te brengen.

Geslagen, gevangen en vernederd. Met een harde klap kwam de fee op de grond terecht. Het was dan ook niet gek dat ze iets had gebroken. Haar pink stond in een nog al rare hoek gericht.
Voor nu had de beul gewonnen maar mocht ze vrij komen dan had hij een groot probleem. Ieder die haar trots zou krenken had een probleem.

Zonder problemen te maken liet ze zich naar haar cel begeleiden. Ze moest nadenken, ze moest zeker voorzichtiger zijn dat begreep ze maar toch moest ze wat doen tegen die criminelen!

Eenmaal in de cel bekeek ze haar pink, het zag er nog altijd slecht uit en deed zeer. Misschien zou ze het... Ze pakte haar pink maar liet hem meteen weer los. Zelf recht zetten was een slecht idee!