Reis over zee en een bootje vol piraten

Keizer Tuaidh stond op het dek en keek hoe Hymnae druk aan het schrobben was. Ze was een perfecte huisvrouw en ze kon alles aan. Maar Tuaidh had andere plannen met Hymnae en de maanelfin. Tuaidh had, een lange tijd geleden, een pand gekocht in Kurukal. Er bestonden bijna geen scholen in Iontach of tenminste geen goede scholen. Er was er wel eentje in de Luchtige Landen maar daar werden enkel hoge elfen, feeën en nimfen toegelaten. Er was ook nog een school in de Vulkanische eilanden maar die was voor de wezens die in Tirgh geloofden. Tuaidh zou een school oprichten waar alle rassen werden toegelaten, zelfs enten. Hij had besloten om de twee vrouwen er les te laten geven.

De imposante elf stapt van het trapje en ging kijken hoe het stond met de wonden van de maanelfin. "Hoe gaat het met je been?" vroeg Tuaidh terwijl hij op een gemakkelijke leunstoel ging zitten. Tuaidh wist nu dat de zieneres toch niet meer zou klagen om terug te gaan naar de Zuidpool. Kurukal was de mooiste stad, na Arivu, op de hele wereld.

Silwyna stond deze dag voor het eerst weer op beide benen. Het had van Hymnae gemogen dus deed ze het ook meteen.
Het voelde raar maar ze vertrouwde op haar been, ze kon altijd vertrouwen op haar benen.
Haar eerste stapjes gingen ook goed. Ze liep naar het raam en keek naar buiten. Water, water water. Hoelang duurde deze reis nog!

'Ik kan al weer lopen.' Ze draaide zich om en keek naar de keizer. 'Vanwaar dit bezoekje aan een simpele maanelf?' Vast niet zomaar, er zat vast een reden achter.

Tuaidh knikte bij het zien van de maanelf. Hij grijnsde omdat er altijd wel iets achter zijn bezoekjes zat. Maar dit was geen leuk bezoekje. "Ik heb mijn feniks er op uitgestuurd en hij heeft een galjoen waargenomen. Eerst dacht ik aan een galjoen van de nachtelfen maar die reizen nooit per boot. Toen bedacht ik me dat deze zeeën worden bevaren door... Piraten." Tuaidh zweeg even en keek weer naar de maanelf. "Ik denk dat we ze wel aankunnen. Piraten zijn strategieloos. Ze kunnen enkel vechten. Maar ik wou vragen of je mee zou kunnen helpen. Mijn krachten zijn namelijk niet op z'n best de laatste tijd." Tuaidh prutste wat aan de zoom van zijn gewaad. "Zou je dat kunnen?"

Een grijns verscheen op Silwyna haar gezicht. Och wat lief! De keizer vroeg haar om hulp terwijl hij krijgers had die voor hem vechten. Wat grappig.

'Ik heb wel zin in wat actie, alleen heb ik een probleem.' Ze keek de keizer aan. 'Ik heb geen pijlen meer om af te schieten.' En dat ze krachtige magie bezat wist ze geeneens. Ja ze kon voorspellen maar verder? 'En is er een plek waar ik mijn dolk kan slijpen? Hij is een beetje bot.' En botten dolken sneden niet goed. 'Als je dat kan regelen wil ik je wel helpen.'
Was het gevaarlijk om je te zeggen tegen een keizer? Ja. Kon dat Silwyna wat schelen? Nee, vrij weinig.

Het verbaasde Tuaidh dat ze niets had gezegd over haar been. Hij dacht dat je heen en weer moest springen om te vechten. "Voor pijlen kan ik zorgen", zei Tuaidh met een klein glimlachje op zijn gezicht. Hij zette zijn vingertoppen tegen elkaar en kneep in de lucht. Toen haalde hij zijn vingers van elkaar en een zilveren pijl verscheen. Dat trucje had hij geleerd van andere maanelf toen hij klein was. "Alsjeblieft", zei Tuaidh terwijl hij zijn hand uitstak. "Ik kan dit niet de hele tijd doen maar in de berging ligt een kist vol pijlen en het is van goede kwaliteit." Tuaidh stond recht en liep naar de hoek van de kamer. Daar zat een luik verstopt zodat je sneller in een andere ruimte kon geraken. "Hieronder is een werkplaats. Daar zal je vast en zeker je dolk kunnen slijpen." Tuaidh grijnsde en liet het lik openstaan voor als het meisje wou beginnen.

De maanelf pakte de pijl aan en stopte hem in haar laars. Zilveren pijlen waren voor gevaarlijke weerwolven, niet voor piraten. 'Aan twee dozijnen pijlen heb ik wel genoeg, bedankt.' Ze zou dus vierentwintig pijlen uit de kist halen. 'Heb je enige idee wanneer ze ten aanval gaan?' Dan zou Silwyna zich eventueel kunnen voorbereiden. Ze had weken al weinig gelopen en vandaag zelfs zonder spalk dus een beetje oefening kon geen kwaad. 'Heb je ook nog een plan of vallen we gewoon aan?' De keizer mocht het zeggen, het was zijn schip.

De elf lachte en zei toen: "Mijn feniks kan wel wat maar hij is geen wiskundeknobbel. Ik heb geen idee hoe ver ze zijn en of ze überhaupt wel zullen aanvallen. Maar piraten roven graag dus ik ga er vanuit dat ze dat zullen doen." Tuaidh had al een plan uitgedacht en hij gebaarde even naar de maanelf of ze mee wilde komen naar zijn kajuit.

Eens ze daar waren rolde Tuaidh een grote kaart van Iontach open. Hij legde twee stenen op de zijkant zodat hij niet zou dicht rollen. Toen zette hij een pion op de kaart en nog een andere pion. Die moesten het schip en het galjoen van de piraten voorstellen. "Als je ziet hoe snel wij gaan tegenover de piraten kunnen we ze makkelijk bereiken vanaf hier en kunnen we een verrassingsaanval doen." Tuaidh schoof de pion wat vooruit en legde een hele strategie uit. "Snap je dat een beetje?"

Als zijn vogel wist dat het piraten waren kon hij toch ook wel de afstand berekenen? Nou ja zei had een uil ze wist verder vrij weinig van Feniksen.

Ze volgde de keizer op de voet en bekeek de kajuit van de keizer eens. Hij was een flink stuk groter dan die van Hymnae. 'Waarom wonen jullie eigenlijk niet samen in een kajuit?' Doelend op hem zelf en zijn vrouw.
Ze liep naar het bureau en bekeek de kaart. 'Het is een heldere dag ze zien ons aankomen. Wil je echt een verrassingsaanval, dan moet jeje schip in de must hullen. De piraten zullen raar opkijken en zullen niet verwachten dat er een pijlenregen en/of kanon aanval op hun afkomt.'
Hoezo vrouwen konden niet denken over gevechten.

Terwijl Tuaidh ging zitten antwoordde hij op haar vraag: "Ik heb Hymnae als vrouw zodat ik contact heb met alle elfenrassen. Zij is degene die gewonden helpt tijdens de oorlog en ze kan ook nog eens goed schoonmaken. Als ik in dezelfde kajuit zou slapen dan kan ze zwanger geraken en dat wil ik absoluut niet. Kruislingen zijn niet toegestaan in Arivu. Het is eigenlijk al een schande dat ik een woudelf in Arivu toelaat. Zonder haar verbreek ik de band met de woudelfen."

Tuaidh knikte en glimlachte. "Dat is eigenlijk nog niet zo'n slecht idee." Hij wreef over zijn sikje en dacht na. Het maanelfenmeisje was slim en kon waarschijnlijk goed vechten. Misschien zou hij haar als vijfde vrouw kunnen hebben. Hij had tenslotte geen contact met de maanelfen. "Enkel een probleem. Ik weet niet hoe je mist moet oproepen en tegelijkertijd moet vechten. Dan kan ik pas vechten als de verassing voorbij is.

'Je hebt meerdere vrouwen?' Wat een kwal, al die vrouwen dachten met een keizer te trouwen maar ze trouwde met een kwal.
Het ging de kwal ook niet om de vrouwen maar om de banden met de verschillende elfensoorten.
'Ben je soms een verzamelaar?' Voor zover zij wist had hij nog geen maanelf, zou hij ook nooit krijgen want welke maanelf wilde er nou met een kwal trouwen. Nee niemand.

'Laat een paar mist maken een paar vechten. Als de piraten eenmaal de verrassing door hebben kan de mist weg en kunnen de mist makers meehelpen.' Logica. 'Of heb je alleen maar krijgers aan boord.' Dat zou ook nog kunnen.

Tuaidh luisterde naar de maanelf en hij begreep wel wat ze zei. Een keizer mocht doen wat hij wou. "Jongedame dat gaat jou niets aan." Tuaidh was best kwaad op de maanelf maar hij behield zijn eeuwige kalmte en verroerde geen vin. Hij hield wel van zijn vrouwen. Dat was juist datgene waardoor hij de elfenrassen bij elkaar hield. Hij zou Hymnae voor geen goud kunnen missen. Jammer voor haar was zij een woudelf en geen hoge elf.

"Mijn elite kan meer dan enkel vechten. Ze bedrijven de magie net zo goed als ik mijn kalmte kan behouden." Hij probeerde de maanelf even duidelijk te maken dat hij dit gedrag ongepast vond in het bijzijn van de keizer van Iontach.

'Het spijt me meneer de keizer, u vrouwen zijn natuurlijk uw zaak.' Je kon niet van meerdere vrouwen houden. Zij zou niet van meerdere mannen kunnen houden dat was niet natuurlijk.

Ze grijnsde naar de man. 'Och ik onderschatte het ras hoge elfen. Mijn excuses daarvoor.' Een plagende charmante glimlach werd naar hem geworpen.
'Als je nou een gedeelte de mist laat maken en de rest laat vechten, dan heb je een geweldige verrassingsaanval.' Zo plan gemaakt. 'Als u mij even wilt excuseren, ik ben de pijlen halen.'

Tuaidh knikte en het meisje verdween uit het vertrek. De elf dacht diep na en verzette nog wat pionnen om zijn strategie te verbeteren. Tuaidh nam een stuk perkament en nam ook een veer. Die doopte hij in de inkt en zette hem toen op het perkament. Stap voor stap schreef hij op wat de twee allemaal hadden besproken.
Het was stil, te stil. Een suizend geluid. Tuaidh keek even op om te zien wat er was. Het laatste wat hij zag was een vleermuisgaai die krijsend voor het raam vloog. Tuaidh schrok. De piraten waren gearriveerd. Opeens stopte het suizen en klonk er een grote knal. Tuaidh werd bedolven onder het hout. Alles werd wazig en Tuaidh was buiten bewustzijn.

Silwyna verliet de kajuit en betrad even later de kajuit van Hymnae. Daar ging ze nog een trap af en pakte ze de vierentwintig pijlen. De hoge elf loog niet, de pijlen zagen er goed uit en waren scherp.
Op het moment dat ze haar dolk wilde slijpen klonk er een knal en schudde het schip heen en weer.
De piraten!
Zo snel als ze kon rende ze naar het geluid. Ze zag een paar krijgers verbaasd kijken. 'Verdedig jullie schip stommelingen!' Zond ze hun toe. Bij het geluid aangekomen wat toevallig bij de keizer was, trof ze de keizer aan. Of nou zijn laars, de rest lag verstop onder hout.

Ze haalde het hout weg en bekeek de elf. Ze gaf hem een klap. Geen reactie.. Ze voelde zijn pols, hij leefde nog.
'Jij daar!' Een jonge elf die wilde gaan strijden stopte voor de maanelf. 'Breng je keizer naar de kajuit van zijn vr.. van Hymnae en zegt dat Hymnae hierheen moet komen, ik heb haar hulp nodig.' De krijger keek met onbegrip naar de ziener maar deed wat ze zei. Hij tilde zijn keizer op en bracht hem naar Hymnae, hij vertelde ook dat de maanelf haar nodig had in de kajuit van de keizer.

Die piraten waren slim geweest, ze hadden het schip lekt geprikt en als dat niet snel gerepareerd zou worden waren ze er allemaal geweest. Ze hoopte maar dat de krijgers de piraten wel even konden bezig houden.

Er klonk een grote knal en Hymnae slaakte een gilletje. Ze stond recht en even later kwamen twee krijgers met haar man binnen. Ze liep ongerust naar hem toe en vroeg wat er was gebeurd. Veel tijd kreeg ze niet want ze moest nar de maanelfin.

Ze liep snel naar buiten en ze trof daar de elite aan die in gevechtspositie stonden. "Wat is er gebeurd met Tuaidh? Worden we aangevallen?"

'Bewusteloos geraakt door hout. Piraten aanval.' Kort maar krachtig. 'Ik wil dat jij dat lek dicht.' Ze wees de plek aan. 'Daarna wil ik dat jeje keizer oplapt, de krijgers hebben hem nodig als ik het niet meer vol hou.' Na dat gezegd te hebben ging ze het dek op.

Mmh, dit was niet de beste strategie die ze had gezien. 'Schutters naar achteren! Vechters naar voren.' Zelf pakte ze ook een pijl uit haar pijlen koker en legde die op de boog. 'Op mijn teken schieten.... NU!' Een tiental pijlen schoten de lucht in en raakte enkele piraten. 'Vechters vuur de kanonnen af!'

Wonderbaarlijk! De hoge elfen en nog wel mannen luisterde naar de vrouwelijke maanelf.
Maar de piraten konden ook wel wat. Planken werden naar hun boot gegooid zodat de piraten konden overlopen. 'Weg met die planken!'
Silwyna gaf opnieuw een teken aan de schutters voor een pijlen regen. Het was de vraag hoelang ze dit zou vol houden.

Hymnae liep naar het stuk waar alles in puin lag. Ze haalde diep adem en concentreerde zich op het hout. Om haar magie op te roepen moest ze denken dat ze in de jungle was. Dat was nogal moeilijk omdat ze midden op zee zaten. Hymnae sprak een spreuk uit en bewoog haar armen. Een groene straal kwam uit haar handen en op de plekken waar de straal terecht kwamen groeiden bomen. Het schip werd hersteld en Hymnae liep snel terug naar haar kajuit.

"Tuaidh, stil blijven liggen", zei ze met een bevend stemmetje. Ze ontsmette de wonden eerst zodat er geen vuil in kwam. Toen omwikkelde ze de wonden met een verband. "Nu even stil blijven liggen", zei ze voordat ze het verband strak vastknoopte. Toen ze klaar was stuurde ze Tuaidh weer het dek op. "Voorzichtig!" riep ze hem nog na.

De keizer werd gelukkig gered. Hymnae verzorgde hem zo goed mogelijk en daarom bewonderde hij haar zo. Zodra ze klaar was met de verzorging liep Tuaidh naar buiten en trok zijn zwaard. "Dag maanelf." begroette hij de maanelfin. "Heb je hulp nodig?" Tuaidh glimlachte en hij stortte zich in de strijd. Met een paar spreuken blies hij vijf piraten op. Het enige probleem was dat de hoge elfen in de minderheid waren. Het galjoen van de piraten was gigantisch en Tuaidh kon weinig doen om hen zomaar te stoppen. Hij kreeg een idee. De hoge elf sprong van de boot en bewoog zich door middel van elementaire magie over het water. Een gigantische golf overspoelde de planken waardoor de piraten voorlopig op hun schip bleven. "Dan kan jij weer schieten", riep hij in de richting van de maanelfin.

Ah de keizer was weer opgelapt. Hymnae had haar werk gedaan.
'Dag keizer, lekker geslapen? Het gaat prima hoor.' Ze keek even naar de mannen en zag dat er een soort last van hun schouders viel. Het bleek dat ze hoop van de keizer kregen. Interessant.

Silwyna keek naar de keizer en naar de grote golf. Het werkte goed.
De maanelf deed haar hand omhoog en gaf het teken. De volgende pijlen regen was los gebarsten en was erg effectief. Een volgend teken werd gegeven een een stuk of zeven pijlen vlogen naar het andere schip en borden zich in het hout.
Silwyna greep een van de touwen en slingerde naar het schip van de vijand. Een paar krijgers volgde haar voorbeeld.
Silwyna had zich al snel naar het midden gevochten. Toen ze bij een deur kwam was ze opeens verdwenen. In al die drukte viel het ook helemaal niet op dat een maanelf verdween.

De piraten veranderde van strategie en verdreven de hoge elfen van hun schip, ze maakte zich klaar om te 'vluchten.' Ze hadden hun schat immers binnen gehaald.

Ja! Victorie, ze hadden de piraten weggejaagd. Tuaidh ging weer aan boord van zijn schip en ging kijken of er niemand gewond was. Hij deed zijn tour en stuurde een paar krijgers naar Hymnae zodat zij hen zou kunnen verzorgen. Opeens bedacht Tuaidh iets. Hij had het gevoel dat hij iemand miste. Een belangrijk persoon. De maanelfin is verdwenen, dacht hij. Tuaidh bleef, zoals gewoonlijk, kalm en bedacht een plan. Aan de horizon vaarde het piratenschip weg. Natuurlijk! Zij hadden de maanelfin ontvoerd. Tuaidh nam zijn zwaard en een dolk. Hij sloop langs de kant van het schip en hij sprong overboord. Deze keer gebruikte hij geen elementaire magie. Dat zou teveel kracht vergen dus deed hij het maar onder water.

Eens hij onder water was, zwom hij wat dieper om achtervolging te voorkomen. Toen ging hij razendsnel vooruit. In vijf minuten was hij al bij het schip. Tuaidh raakte de onderkant even aan en teleporteerde toen naar binnen. Hij verborg zich achter enkele kraten zodat niemand hem zou zien. Er kwam een piraat voorbij en aan zijn kleding te zien was hij best belangrijk. En dat was wat hij nodig had. Vrije toegang op het schip zodat hij naar zijn gast kon zoeken. In een slag had Tuaidh de piraat uitgeschakeld. Hij wisselde van kledij en zodra hij de kledij van de piraat aanhad liep hij door de gangen.

Het had lang geduurd maar uiteindelijk had hij de kamer van de maanelfin gevonden. Hij sloot de deur en deed deze op slot. "Maanelf, ik ben het, Tuaidh." Hij deed de hoed af en keek naar de maanelf die aan een stoel vastgeketend zat. "Kom ik maak je los", zei hij terwijl hij de kettingen doorsneed.

De kapitein:

'Ahum,' klonk een zware stem door de ruimte. 'Wat kom je doen eerste stuurman, of beter gezegd elf!.' De oude piraat met lange zwarte baard en halflang krullend haar had al die tijd al naast de deur gestaan.
Hij had al die tijd al naar de bloedmooie elf gekeken, ze was een lastige vrouw maar erg mooi.
'Graag zou ik zien dat je braaf mijn schip verlaat en mijn gevangene hier laat, ik ben erg op haar gesteld.' Hij grimaste. 'En als je toch graag een buit wilt meenemen mag je wel een van mijn mensenvrouwen.' Wat was hij toch gul.
'Maar ik kan ook mijn mannen roepen en die gooien je dan wel van boord. En als je dacht te ontsnappen dan komt er nog een verrassing voor je te staan.' Over een halfuur zouden ze langs draaikolken varen. Een elf overleefde dat vast niet. 'Aan jouw de keuze.'


Silwyna:

Schaamte,schaamte! Ze had zich laten vangen door mensen! Piraten mensen! Ze hadden haar zelfs bewusteloos geslagen. En nu zat ze vast aan een stoel! Ze was wel een maanelf hoor zo hoorde ze niet behandeld te worden.
Op het moment dat de hoge elf binnen kwam schoot Silwyna wakker. Oja, aan een stoel, muf hok. En haar handen bevrijd. Maar toen hoorde ze een stem. Dat was hem! De piraat die haar had neergeslagen. Kwaad stond ze op! Maar ze hield zich in. Ze had haar wapens niet en zou toch niet kunnen aanvallen.

'De elf' glimlachte al even gevaarlijk als de piraat dat deed. "Och kapitein toch. Je zou beter moeten weten. Jij bent hier helemaal alleen. Voor je alarm kunt slaan heb ik je al lang vermoord en ben ik hier weg mét deze mooie elfin." Hij grimaste en deed een witte lok haar uit zijn ogen. Zijn zwaard zat nog aan zijn riem en als hij het zou trekken had de piraat al lang alarm geslagen. Maar als hij magie in het spel zette zou hij direct uitgeschakeld zijn. Alleen wou Tuaidh dat niet. Hij had zin in een beetje actie. Daarom trok hij zo traag mogelijk zijn zwaard, zodat de piraat extra tijd kreeg op alarm te slaan. En piraten waren dom dus zouden ze sowieso ter plekke pas inzien wat er was gebeurd.

De kapitein:

En voor de zekerheid sloeg de piraat ook alarm. Een touw die naast de man hing was verbonden met een bel boven op het dek. De piraat trok er aan en zijn mannen werden gewaarschuwd

De piraat trok zijn zwaard en hielt hem voor. Voor de elfin. 'Doe je mij wat aan dan doe ik haar wat aan. Gesnopen?' Natuurlijk zou de man het gezicht van de vrouw niet beschadige daar was het te mooi voor. Maar een kras of gat bij haar been of arm kon geen kwaad.

Tuaidh had dit al zien aankomen. Hij wist hoe dom mensen konden zijn. "Kapitein. Volgens mij ben je één ding vergeten. Ik ben de keizer van Iontach!" Tuaidh riep dit uit terwijl hij naar de piraat toe stapte. Hij hield zijn hand voor zich en controleerde elk spiertje in de kapitein z'n lichaam. Tuaidh was doodserieus en dat was ook te merken aan de enge blik in zijn ogen. "Laat de volkeren van Iontach met rust, heb je dat begrepen?" Hij liet de man in de lucht zweven en sneed zijn adem af, maar net niet genoeg om hem te doden. "Als ik je nog één keer over deze zee zie varen, dan zal ik je havenstad verpulveren." Tuaidh gooide de man op de grond waarna die bleef liggen. "Kom mee... Hoe heet je eigenlijk?" Hij stelde deze vraag aan de maanelfin. De laatste tijd had hij het zo druk met diplomatie dat hij was vergeten te vragen hoe ze heette. Ze had vast een mooie naam. Dat hadden alle maanelfen. Ze waren tenslotte de oorspronkelijke vrouwelijke hoge elfen.

De kapitein:

Dit was de keizer? Dan zag het er slecht uit voor de kapitein. Hij werd door iets in de lucht getild en kreeg nauwelijks adem. Zij zwaard viel uit zijn handen en hij greep naar zijn keel. Toen hij dacht dat hij stikte viel uit met een klap op de grond. Hij was niet dood maar wel bewusteloos.

Silwyna:

'Mijn naam is net zoals ik ben, mysterieus mijn keizer.' Of wel, hij mocht haar naam niet weten. Die gaf ze niet zomaar prijs. Ze keek naar de kapitein en viste haar dolk van zijn riem. 'Van mij vies rotvis.' Toen pakte ze haar pijlen en boog die tegen de muur stonden. Snel deed ze beide op haar rug. 'Enig idee hoe twee elfen langs vele piraten komen?' Hij was hier binnen gekomen dus hij had vast een plan.