Visioenen voor de kwal

Het begon als iets raars, Saphire was opeens in het paleis van de keizer gekomen. Ze keek daar haar ogen uit het was een prachtig paleis maar het was van de keizer ze mocht het niet mooi vinden van haar zelf.

Een volgend beeld. Wat had ze aan! Een witte jurk!? En hoge elfen hielpen haar met de touwtjes... Ze ging trouwen.. Maar met wie! En met wat!

D-de keizer, in nette kleding, hij was altijd al wel netjes maar dit leek iets voor een ... trouwerij.. en zij..

Tijdens het visioen begon ze te woelen, het koste krachten en het was naar om visioenen te dromen.

Een bed, een lijk, de keizer. Mijn hand, een dolk, bebloed. Mijn buik, raar, pijnlijk, ik weet het niet...


Mirima:

De woudelfin die in de zelfde kamer lag als de maanelf schrok wakker. Wat was dat rare geluid! Ze keek om zich heen zag de maanelfin woelen, zij maakte het geluid. Het leek wel of ze sprak? Marima luisterde en probeerde alles te onthouden.
Toen de maanelfin niks meer zei liep ze naar de andere kamer.
'Hymnae, de maanelfin deed net heel raar.' Met angstige ogen keek ze naar haar mentor.

Hymnae had geen tijd om te antwoorden want de aarde beefde opeens en er leek wel een orkaan op komst. Alle woudelfen verzamelden zich buiten en iedereen wees naar een gigantische stofwolk in de verte. Het was gigantisch en de meeste elfen riepen om hulp. Maar Hymnae wist wel beter. Tuaidh had hun verdwijning opgemerkt.

De wolk kwam steeds dichterbij en net toen het leek alsof het alles zou verwoesten ontplofte het en een fel wit licht verblindde alle woudelfen. Tuaidh bleef in de lucht zweven met onder zich een tornado van lucht. Met een enge drievoudige stem brulde Tuaidh: "Hymnae Annwyl! Jij hebt je belofte verbroken en je verliet Drayocht samen met Saphire! Ik kan je niet meer vertrouwen en dus zal je worden gestraft." Tuaidh draaide zich naar de andere woudelfen en riep: "Mijn bescherming is voorbij. De woudelfen zullen branden in de hel." Tuaidh kwam weer tot rust en hij landde voor Hymnae neer: "Wat je deed was ziek, enkel ziek." De man greep de pols van Hymnae beet en sleurde haar mee alsof ze een lappenpop was. "Waar is ze?" vroeg hij. Hymnae staarde naar haar voeten. "WAAR IS ZE!!!" brulde Tuaidh. Hij was nog nooit zo woedend geweest. Hymnae wees naar een hutje en Tuaidh liep er op af.

Hij ging de hut binnen en zag een woudelf en Saphire. "Wat zit je te doen?" vroeg Tuaidh kwaad aan het meisje dat blijkbaar iets probeerde te onthouden.

Mirima zag haar mentor niet en herhaalde de woorden van de maanelf in haar hoofd. Ze keek naar de maanelf en schrok zich dood van de stem achter haar. Ze sprong om en zag de keizer van alles. Snel probeerde ze zo dapper mogelijk te kijken.
'Ik probeer te onthouden wat de maanelf zei in haar slaap.' Ze was doodsbang voor de hoge elf maar liet dat niet merken. Ze was een woudelf! Ze kende geen angst. 'Maar wat doet u hier? We zijn net ontkomen aan onze dood.'
Ze wilde de hoge elf hier niet hebben. Hij wilde Saphire, en dat liet ze niet toe. Saphire had haar leven gered!

Tuaidh's strenge blik sloeg opeens om en een verbaasde blik verscheen. "Meisje wat heeft Saphire gezegd in haar slaap? Herhaal de woorden zo goed mogelijk." Tuaidh wist meteen dat ze een voorspelling had gedaan. Dat had je nu eenmaal als je net een grote inspanning had gedaan als maanelf. Dan dommelde je in en kon je de realiteit niet van je dromen onderscheiden. En dan mengen die twee zich en krijg je visioenen. Tuaidh had dit jarenlang bestudeerd. Als het meisje de woorden juist zei dan kon hij eindelijk een voorspelling horen. De Oude Taal was voor Tuaidh even makkelijk als een ei breken. Maar het meisje zag er niet al te slim uit en ze zou de tekst vast niet onthouden hebben.

Was het verstandig om het te vertellen? Misschien was het wel geheim? Maar misschien kon de man het wel vertellen en ze was reuze nieuwsgierig.
Ze besloot het te vertellen.

Het duurde even voordat ze alles had gezegd, sommige dingen was ze ook vergeten maar het grootste deel had ze wel verteld.
'Wat betekend het, wat gaat u nu met Saphire doen? U doet haar niks!' Waar waren de andere woudelfen nou, ze kon de keizer niet in haar eentje aan. En hij mocht Saphire niet meenemen ze had de stam hartstikke goed geholpen! Mirima zou haar in ieder geval niet achterlaten. Ze stond bij haar in het krijt.

Tuaidh knikte en trok zijn wenkbrauwen op bij sommige woorden. Zijn ogen verstarden toen het meisje de laatste zin vertelde. "Wat zei je daar op het einde? Zou je dat nog eens kunnen herhalen?" Tuaidh dacht dat hij iets verkeerd had verstaan en wilde voor de zekerheid nog eens horen. Het was mooi en tegelijkertijd vreselijk.

Toen hij de voorspelling kende liep hij naar de slapende Saphire en hief haar op. "Ik moet haar meenemen meisje", zei Tuaidh tegen de woudelf. Tuaidh liep naar buiten en riep Hymnae bij zich. "We moeten gaan", zei hij.

Hymnae liep naar het weesmeisje ( ze had geen familie meer) en nam dat in haar armen. Hymnae had besloten om zich over het kind te ontfermen. Ze was tenslotte de prinses van Tawelu en dat was wel het minste wat ze kon doen. Hymnae pakte ook het speeltje van het meisje en legde dat tussen de armpjes van het meisje.

Braaf herhaalde Mirima de laatste zin. Wat het betekende zei hij niet en hij nam Saphire mee.
Mirima stond aan de grond genageld. Hij nam haar gewoon mee!

'Nee!!' Mirima stormde het huisje uit en trok aan de man zijn arm. 'Je mag Saphire en Hymnae niet meenemen, ik kan niet zonder, alstublieft laat ze hier!'

De vader van Mirma zag zijn dochter naar de keizer rennen, hij was te laat ze had de keizer al bij haar arm.
'Mirima laat hem los en kom mee.'

Mirima liet niet los, de keizer mocht ze niet meenemen!

Het was inderdaad te laat voor Mirima om nog terug te krabbelen. Tuaidh's ogen flitsten en de vijf elfen verdwenen in de mist.

Gubat kwam terug met het lichaam van Kubatan op zijn rug. Hij had Tuaidh zien aankomen maar wist niet wat er was gebeurd dus liep hij naar de dichtstbijzijnde elf en vroeg wat er aan de hand was. Toen hij hoorde dat Hymnae weg was werd Gubat kwaad. Ooit zou hij de kwellingen van Tawelu wreken.