Mirima op komsssssssssssssssssssst

Eindelijk! Ze mocht vandaag haar kamer in.
Met haar bezittingen, beetje kleding, simpele armband en natuurlijk haar lieve slang Pag van wel bijna een meter. Duwde ze de deur open. Ze liet de slang los op de grond en ontdekte toen pas dat er nog iemand was. Hopelijk was ze niet bang voor slangen.
'Hallo,' sprak ze in gebrekkig Iontachs, de taal die iedereen wel sprak. 'Ik ben Mirima, je kamer genootje denk ik. Jij bent?'
Terwijl ze wachtte op antwoord sloot Miri de deur en ploft ze neer op een bed. Pag keek ondertussen geïnteresseerd naar de hoge elf.

Lysilla zat rustig op het bed wat na te denken toen in eens de deur vrolijk opengezwaaid werd. Er kwam een meisje binnen. Maar niet alleen een meisje, een slang volgde haar! Gillend ging ze op het bed staan. ''H-h-hallo'', zei ze angstig, ze wist niet of het meisje haar kon verstaan maar haar gezicht sprak boekdelen, ''Is ze ge-gevaarlijk?'' Ze keek de slang recht in haar ogen. Ze voelde zich bedreigd, het meisje was nieuw en bracht gelijk haar draai aan de kamer. Lysilla probeerde oogcontact het met meisje te maken, dat lukte niet dus keek ze weer naar de slang.

'Pag? Nee hoor hij is niet gevaarlijk. Hij is hartstikke lief.' Mirima bekeek het meisje en zag dat zij Pag niet zo lief vond. Pag vond het meisje wel leuk, dat zag Mirima.
'Pag ze vind je niet leuk.' Ze liep op haar slang af en deed hem om haar nek. 'Wil je Pag misschien aaien? Schrik niet het is geen zacht huidje.' Ze grijnsde. Ze gaf diertjes met een zachte huid juist aan haar lieve diertje met leren huid. Misschien zou ze Pag moeten voeren als deze elf er niet bij was. 'Wat was je naam nou eigenlijk?'

Lysilla was ondertussen weer gaan zitten op het bed, ze was gerustgesteld door wat Mirima tegen haar zei. Alhoewel ze de slang nog niet helemaal vertrouwde door de manier waarop ze naar haar keek. ''Ik ben trouwens Lysilla, ik ben hier ook net.'' zei ze. Het liefst gaf ze nog niet te veel informatie aan Mirima in verband met het feit dat ze elkaar net pas voor het eerst zagen. Ze frunnikte wat aan haar lange witte haren. ''Zal ik je helpen met het uitpakken van je spullen?'' zei ze om niet een te verlegen meisje te lijken, wat ze eigenlijk wel was.

'Leuke naam.' Ze glimlachte even vriendelijk naar de hoge elf. Deze hoge elf viel wel mee, ze was aardig, besloot Mirima. Ze liet met Pag naar het raam en keek even naar het uitzicht, ze was er snel weer op uit gekeken en draaide zich weer naar de andere elf. 'Thuis woon ik in een boom, dit is wel wat anders voor mij..' Ze bekeek de kamer nog eens goed. Waar zou de slaapplek van Pag komen..

'Ow nee, dat hoeft niet. Ik heb heel weinig bij me. Maar welke plek in de kast is voor mij?' Daar kon Lysilla dan wel weer mee helpen.

''O nee!'' riep Lysilla ''Ik besef me nu net door jou spullen dat de mijne nog bij de poort staan!'' Lysilla was helemaal in paniek. Ze liep paniekerig door de kamer en was de slang helemaal vergeten, totdat ze ineens vlak voor haar neus haar kop zag. Ze gilde. ''Ik ga naar beneden, mijn spullen halen, als ze er nog staan tenminste.'' zei ze en ze liep de deur uit richting de uitgang.

Eenmaal buiten aangekomen rende ze gelijk naar de poort. Gelukkig, de spullen stonden er nog. Zonder nog na te denken pakte ze alles op en liep weer terug de school in.

Toen ze eindelijk weer terug in de slaapzaal was, was ze compleet uitgeput en ging maar weer op bed zitten, haar vaste plekje vanaf nu.

Raar...

Ze haalde haar schouders op en legde Pag op de grond. Hij mocht wel weer even rond sissen. Terwijl Pag op avontuur ging opende Mirima de kast. Ze nam de twee bovenste planken, ze pakte haar kleren en propte ze op de planken.
Zow, dat was gebeurt. Ze begaf zich naar haar bed en ging er op liggen.

Even later verscheen de hoge elf weer. 'Heb je de spullen kunnen vinden?' Ze keek en zag dat ze dat inderdaad had.

Mirima sloot haar ogen en luisterde naar de omgeving.
Pag deed heel wat anders. Hij was op het bed van Lysilla gekomen en bekeek het meisje. Soepel gleed hij naar de hand van het meisje. Hij wilde wel eens voelen. Een andere drager hoe zou dat zijn?

Lysilla was in gedachten, ze dacht na over wat er allemaal had kunnen gebeuren. Ze was ook heel blij dat haar spullen er nog stonden. Daardoor had ze even de slang niet in de gaten gehouden. Ineens voelde ze iets aparts bij haar hand. Ze dacht dat het een spin was, daar was ze wel aan gewend dus dat deed haar niets. Ze zonk weer weg in haar gedachten. 'Wat zou Mirima van me denken?', dacht ze. 'Misschien vind ze me wel te stil en vraagt ze of ze bij iemand anders op de kamer mag' nog steeds in gedachten. Ze was zó diep weggezonken in haar gedachten dat ze niets van de slang merkte.

Nu het meisje lag kon Pag veel beter bij haar nek komen. Zijn doel de nek. Maar eerst!

Pag wikkelde zich eerst op de arm van het meisje, gleed toen naar de andere arm om zich daar een paar keer om te wikkelen. Uiteindelijk wikkelde hij zich om de nek van het meisje. Het was een warme nek, heerlijk!
Hier bleef Pag rustig liggen.

´Zeg Lysilla, wat vind jij van weerwolven?' Mirrima draaide zich op haar zij en keek naar de overkant.
Onee!!
In een sprong stond ze naast Lysilla. 'Niet gaan gillen, blijf rustig dan haal ik hem weg.'

Lysilla maakte een rare lenige beweging en probeerde rustig te blijven ademen, maar dat ging vrij moeilijk doordat ze slang vrij strak om haar nek gewikkeld zat.
''Maak.....me los'', kwam er met was moeite en angst uit haar keel, die ondertussen steeds strakker in de greep van de slang kwam te zitten. Lysilla probeerde om met haar ene hand de slang los te wikkelen maar de greep om haar arm was te sterk en ze had door haar ademtekort niet veel kracht in haar spieren. Dit kon zo niet langer door gaan.

Lysilla voelde zich steeds kouder worden en kreeg een wat licht een tintelend gevoel onder andere in haar hoofd. Ze deed moeite om wakker te blijven maar uit eindelijk was haar lijf haar geest toch de baas en daar ging ze, ze was buiten bewustzijn.

Mirima had toch gezegd dat ze zich moest ontspannen! Nou dat deed Lysilla blijkbaar niet want Pag maakte zijn greep nog strakker.
Mirima pakte de kop van de slang en wikkelde rest van zijn lichaam van de nek. Ze legde Pag op de grond en bekeek de nek van het meisje. Er waren lichte striemen te zien. Straks kreeg ze er nog problemen mee! 'He, Lysilla! Wakker worden!'

Lysilla kreeg langzamerhand weer wat adem en kwam dichter bij bewustzijn maar was nog steeds niet helemaal bijgekomen. Ze hoorde Mirima vaag tegen haar praten, ze kon niet verstaan was ze precies zei. Lysilla probeerde haar ogen open te doen maar het leek wel alsof iemand ze had dichtgeplakt. Daarom wilde ze iets zeggen, om aan te geven dat het haar niet lukte haar ogen te openen. Ook dat lukte niet, hoogstens een kleine opening van haar mond. Maar het was een hoge elf, en was niet van plan de moed direct op te geven, ze had namelijk een boek gelezen waarin stond dat je zelf kon beïnvloeden hoe snel je uit bewusteloosheid kunt ontwaken. Daarom bleef ze proberen haar ogen open te doen, er kwam een klein kiertje maar Lysilla's ogen waren weggedraaid en ze kon daarom nog steeds niks zien.

Ach het kwam wel goed met haar. Ze was flauwgevallen en dat was niks ernstigs, ze zou zo wel weer wakker worden.
Mirima liep van het meisje weg en pakte ondertussen pag op. 'Vind jij Lysilla niet leuk Pag?' Ze grijnsde naar haar slang. Pag wilde de elf niet doden dat wist Mirima wel. Waarschijnlijk wilde hij haar uittesten.
Hij mocht het niet meer doen van Mirima.

Ze pakte iets uit haar tas, het was een vette dikke rat. Het dagmaal maar voor Pag. 'Hier Pag!' Ze gooide het dode ding op haar bed en Pag wikkelde zich er meteen omheen. Zo die was gevoerd.

Het was maar goed dat Lysilla nog niet bij bewustzijn was gekomen toen Mirima de rat aan Pag voerde want anders zou ze zeker weer flauw zijn gevallen. Lysilla was nog steeds bezig met het proberen openen van haar ogen. Ondertussen waren haar oogleden al half geopend maar haar ogen waren nog weggedraaid. Lysilla wilde bijna de hoop op geven, maar toen zag ze ineens schemerige beelden, ze kwam weer bij! Langzaam begon ze alles weer te zien en te horen en kon ze weer overeind komen. Precies op het moment dat ze Pag een grote hap rat nam. Even voelde ze zich duizelig worden maar ze was juist blij dat ze weer bij bewustzijn was en verzette zich kranig. Gelukkig bleef het bij alleen wat duizelen. Lysilla keek maar weer gauw weg. ''Wat gebeurde er net met me?'' vroeg ze aan Mirima.

Terwijl Lysilla bij kwam en Pag zijn maaltijd at, was Mirima bezig haar wilde haar in een vlecht te krijgen. Het lukte voor geen meter dus nam ze maar een plukje en begon ze dat te vlechten.

'Je raakte in paniek waardoor Pag zich ook weer aanspande en daardoor kreeg je te weinig lucht. Toen viel je flauw.' Vragen of Lysilla boos was deed ze er niet. Als ze boos was maakte dat ook niet zoveel uit. Het was toch maar een hoge elf. En hoewel Lysilla wel aardig was, was de rest dat nog niet.

Lysilla knikte sloom en nors toen Mirima dat zei. Als ze dat zo zei was het vrij logisch, actie -> reactie. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan dacht ze weer nors. Ze wilde er niet meer op in gaan, het was wat gênant voor haar. Ze ging maar even haar spullen in de kast opbergen. Tot haar verbazing lagen er al een paar slordige stapeltjes kleren op de bovenste twee planken, daarom nam Lysilla de resterende planken die eronder waren. Netjes legde ze haar kleren op stapeltjes op de planken, sommige kledingstukken waren wat gekreukt omdat ze opgepropt hadden gezeten in haar tas. Lysilla wilde eigenlijk wel wat meer weten over het meisje, ze ging naast haar zitten. 'Zou je wat meer over jezelf willen vertellen?', vroeg ze aarzelend, zou het verkeerd overkomen? 'Dan zal ik ook wat vertellen over mijn achtergrond.' voegde ze er daarom nog maar aan toe. Zenuwachtig plukte ze aan haar jurkje.

Mirima was al met haar volgende vlechtje bezig toen Lysilla naast haar kwam zitten. 'Iets over mijzelf?' Wat zou ze kunnen vertellen?

'Nou ik ben een woudelf, Ik spring graag van boom naar boom. In mijn thuisland ben ik ook een van de jongste jagers!' Een trotse blik verscheen op haar gezicht. 'Heb jij wel ooit eens gejaagd?' Wat kon ze nog meer vertellen.. Owja! 'Oh en een lerares hier op school is mijn mentor thuis, ze is heel aardig en lief! En ze kan heel veel. Maar.. dat was vroeger, nu kan ze het niet meer allemaal.' Stomme hoge elfen keizer, hij had Hymnae meegenomen, en nu was ze geen woudelf meer. Kort geleden had hij Saphire meegenomen, zou zij ook terug komen als vervormde hoge elf? 'Wat vind jij van de keizer?' Lysilla was hoge elf, die zou hem vast fantastisch vinden..

Lysilla dacht even diep na, ze kon zich niet herinneren dat ze ooit gejaagd had, dat liet ze altijd aan de mannen over, vrouwen horen dat niet te doen. 'Nee, ik heb nog nooit gejaagd.', zei ze daarom. 'En over de keizer...ik weet niet zo goed wat ik van hem moet vinden.' Ze vroeg zich af hoe ze het moest verwoorden. 'Hij is nogal...ja...anders dan de meeste hoge elfen voor mijn gevoel, wat mij betreft had er ook iemand anders zijn positie mogen innemen.' Hopelijk had ze niet iets fout gezegd tegenover Mirima. 'Wat vind jij dan van hem?' zei ze om het van misschien een andere kant te horen. Ze wist dat veel andere rassen het niet zo op hem hadden, dat zal dan ook wel voor haar gelden.

'Oja, ik zou ook wat over mezelf vertellen' bedacht ze zich nog net op tijd. Ze wist niet goed wat ze aan Mirima kon toevertrouwen. 'Vroeger, toen ik nog kleiner was, is mijn vader gestorven.' ze kreeg een brok in haar keel. 'Ik praat er liever niet over' zei ze met een lichtelijk geëmotioneerde stem. Ze wende haar blik af.

'Nog nooit! Echt als je het ook kan doen doe het dan! Het is hartstikke leuk!!' Tenminste, Mirima vond jagen hartstikke leuk maar omdat zij het leuk vond, vonden anderen dat ook wel. Zo ook Lysilla.
'Zeker had iemand anders zijn plek mogen innemen.' Ze knikte goedkeurend. 'Ik haat hem ik vind het een rot zak. Hij heeft mijn mentor jaren afgepakt en waarom? Omdat dat de band versterkte met de anderen elfen. Nou die band is nog steeds bagger, ik haat hoge elfen.' Mirima kwam er even te laat achter dat Lysilla een hoge elf was. 'Oh maar jij niet hoor! Jou vind ik aardig.' Snel gooide ze er nog een glimlach achter aan. Hopelijk was ze niet boos.

'Ohw.. nou je hoeft er niet over te praten...' Mirima wist niet wat ze er verder mee moest..

Heel even was Lysilla uit het veld geslagen door de opmerking ''Ik haat hoge elfen'' van Mirima, maar gelukkig was zij een uitzondering, als ze haar mocht geloven. Ze stond weer op, haar blik gleed weer langs Pag, haar angst was al minder geworden. 'Ik ga denk ik nog wat meer van de school verkennen, ga je mee?' ze had al wel wat gezien, maar het is altijd leuk om even met een leeftijdsgenootje op onderzoek uit te gaan. Ook zou een wandelingetje goed zijn om elkaar beter te leren kennen, want met die slang erbij was ze redelijk gespannen. Lysilla liep naar de deur deed die open en wachtte in de deuropening of Mirima haar zou volgen.

'Ja ik ga mee.' Ze had deze kamer wel weer gezien. Ze stond op van haar bed en liet Pag achter als waakslang. Al betwijfelde ze of hij echt zou waken... Nou ja dan maakte hij niet maar hij schrok wel mensen af!


Mirima volgde en wachtte totdat Lysilla zich weer had bij gevoegd. 'Waar zullen we heen gaan? Zouden we ook buiten het terrein mogen denk je?' Buiten het terrein waren bomen, zou ze misschien mogen jagen!

Lysilla probeerde zo zachtjes mogelijk te lopen, ze wist niet waarom maar alles was nog zo spannend. Ze keek vaak naar Mirima om te kijken of ze nog wel bij haar liep. 'Zullen we even buiten rond kijken?', vroeg Lysilla toen ze bij de ingang van het schoolgebouw aangekomen waren. Zelf zag ze dat wel zitten, maar ze wilde Mirima nergens toe dwingen. Ze wachtte op antwoord en zonk weer eens weg in haar gedachten.
Ze dacht aan wat ze allemaal zou kunnen leren van en met Mirima, misschien kon ze wel leren jagen of -.
Er klonk een geluid, ze schrok wakker uit haar gedachten en keek vlug om zich heen.