Bij tante Noroëlle

Sun stond voor de gigantische gouden poort van Speire. Achter die poort lag haar toekomst. Vorige week was Suns moeder overleden door verdrinking. Het meisje had alles goed verwerkten zou nu bij haar tante intrekken. Met in de ene hand een kleine leren koffer en op haar hoofd een zeemanspetje klopte Sun op de poort. Het goud was verbazingwekkend hard en door de zon was alles gloeiend heet geworden. Met verbrandde knokkels keek Sun naar boven in de hoop een wachter te zien.

Toen ze niemand zag steeg Sun op en vloog over de poort heen. Het was heet, dus nam Sun een fles water en goot het water over haar gezicht voor verfrissing. "Dat doet deugd", zei het meisje terwijl ze door de deuren van het kasteel vloog.

Sun klopte beleefd op de deur van haar tante's kantoor en liep toen naar binnen. "Hallo tante", zei het meisje blij terwijl ze haar koffer neerzette voor een dikke knuffel. "Hoe gaat het met u?" vroeg het opgewekte meisje.

Wat had ze het toch goed gedaan om deze school over te nemen. Ze had werk, werkte met kinderen en verdiende een leuk zakcentje. Een topbaan dus. Er was alleen een probleem. Het papierwerk. Stapels stonden er langs de muren, stapels stonden in kasten en nog meer stapels stonden op haar bureau.
Ze zou hier echt een systeem in moeten vinden. Met dit kantoor liet je niet zien dat alles op orde was. Het was eerder een chaos maar dan wel een gestapelde chaos.

Het schoolhoofd nam een slok van haar wijn en bekeek het perkament weer eens. Woorden en cijfers, haar favoriet.
Ze krabbelde wat op een perkament en krabbelde weer wat op het andere. Een saaie bezigheid die elk moment onderbroken kon worden.

Geklop op de deur en meteen ging de deur ook open. 'Hey hallo Sun. Jij zou morgen toch pas komen?' Noroëlle stond op van haar plek en liep netjes tussen de stapels papier door. Een knuffel was al gauw gegeven.
'Het gaat prima hier zo.' Een glimlach. 'En hoe gaat het met jouw?'
Het was pas een week geleden toen Sun haar moeder stierf, haar zus. Noroëlle rouwde er nog steeds om maar liet het niet merken aan het jonge feeëtje. 'Heb je een goeie reis gehad? Wil je misschien wat sap?'

"Ik verdwaal meestal bij de zevende zandrug, maar blijkbaar was dat nu niet het geval. Daarom ben ik een dag vroeger." Het meisje deed haar rugzak uit en keek even rond. Het was nogal rommelig, maar daar lette Sun niet op. "Het gaat goed, alleen mis ik mam. Het Klifhuis was zo stil deze week. Pap was enkel bezig met de erfenis en het verkopen van Het Klifhuis. Het is zo jammer dat het wordt verkocht." Sun trok een stoel naar zich toe en ging zitten. "Het is warm vandaag", zei het meisje terwijl ze met een doek het zweet wegveegde. "Ik zie dat u nog veel papierwerk hebt? Zou ik misschien kunnen helpen?" vroeg het meisje geïnteresseerd.

'Nou ik ben blij dat je veilig bent aangekomen. Hoe heb je dat eigenlijk ongemerkt gedaan?' Haar wachters hadden nu dan wel pauze maar de deur ging niet zomaar open, en er over heen vliegen zou ook niet kunnen want er was een schild tegen indringers. Ze was erg benieuwd naar het antwoord.

'Ik mis haar ook. Maar weet je Sun. Ze zal altijd bij je blijven. Hier.' Noroëlle legde haar hand bij haar hart. 'En als er ooit iets niet lukt of als er wat dwars zit kan je altijd bij mij komen.' Ze glimlachte naar haar nichtje. De regeling zoals hij nu was, was goed. Op dit moment was Sun beter bij haar af dan bij haar vader. Hij was vast nog vreselijk in de rouw en dan kon je er geen kind bij hebben.

'Het huis is te groot voor jouw en je vader, dat is de reden waarom hij het huis verkoopt hoewel dat inderdaad erg jammer is. Ik kwam graag bij jullie logeren.' Zee aan huis, wie wilde dat nou niet?
De fee schonk een glas in met appelsap en pakte haar wijn van het bureau. 'Je moet hier echt veel drinken Sun.' Ze gaf het dure glas aan haar nichtje. En met een hand beweginkje haalde ze een stoel tevoorschijn waar ze op plaats nam.

'Onee Sun, je hebt nog een jonge geest die wil ik niet verpesten met papierwerk. Het enige wat jij straks met veer en inkt mag doen is je handtekening neerzetten. Voor de studie die je hier gaat volgen. Heb je daar al een beetje zin in?' Vragend keek ze de jonge fee aan. Ze zag nog verse sporen van verdriet, het arme kind.

"Ik heb geen idee. Zweette ik dan zo hard dat de wachters van hun stokje gingen?" Ze verwachtte niet echt een antwoord op haar vraag. "Die gouden poort is gloeiend heet, is magie geen oplossing voor het probleem?"

Sun was blij dat haar tante haar begreep. Bijna iedereen die ze kende verwachtte van haar dat ze zou uithuilen op haar schouders om het verlies van haar moeder en ze mocht ook huilen, maar Sun wist dat ze ergens moest zijn.

"Ik hoop dat de volgende kopers goed voor Het Klifhuis gaan zorgen. Ik ben eraan gehecht geraakt denk ik." Sun glimlachte en nam het glas appelsap aan. Aan zee hadden ze geen glas, dus bekeek Sun het glas even en tikte er met haar nagel op. "Vreemd", mompelde ze in zichzelf.

Sun dacht even na over wat ze zou zeggen. Ze had zin in school, maar eigenlijk had ze geen idee wat dat inhield. "Leer je dan zand stormen maken?" vroeg ze plots.

Noroëlle grinnikte. De gedachten van een kind, ze waren zo los. 'Als jij door mijn beveiliging komt is er wat mis. Maar dat zoek ik later wel uit.' Ze had tot nu toe nog geen vijanden dus dat kon wel wachten. 'Zijn de deuren echt zo heet? Mmmh, ik leg er wel een koelend schild op. Bedankt dat je het gemeld hebt.'

'Je vader vind vast wel goede kopers, daar maak ik mij geen zorgen om. En daar hoef jij je ook geen zorgen om te maken Sunnie.' Kinderen hoorde geen zorgen te hebben, ze moesten nu leven want later zouden ze hard moeten werken.

'Glas.' Verklaarde Noroëlle. 'Het is een dure grondstof dus wees er voorzichtig mee alsjeblieft.'

'Zandstormen ach lieve Sun nee. Dat is een veel te hoog niveau voor Speire.' Noroëlle moest lachen om haar nichtje. 'Je leert hier wel wat magie maar niet zoiets.'
Nog een beetje lachend nam Noroëlle een slok van haar wijn. 'Hoe smaakt de appelsap?'

Ze knipte in haar vingers en had het inschrijfformulier van Sun Matha in haar handen. 'Sun, ik heb een handtekening van je nodig. Daarna kunnen we wel even door de school lopen zodat je alles kan zien.'

Sun dacht na en zei: "Het smaakt niet helemaal naar appel. Hoe kom je eigenlijk aan die appel want ik kan me moeilijk voorstellen dat er appelbomen in de woestijn kunnen groeien of zit ik fout?" Sun nam nog een slokje van het verfrissende drankje en keek toen weer naar haar tante.

"Dus ik leer wel hoe je kunt zeilen zonder wind?" vroeg ze nieuwsgierig. Als ze dat kon dan zouden de kinderen uit het dorp eens opkijken. Dan was ze de allerbeste en sleepte ze zo alle medailles in de wacht.

Sun nam de veer aan en krabbelde haar veel te korte naam op het papier. Daarna schoof ze het blad naar haar tante en wachtte tot ze een rondleiding zou krijgen. "Het paleis is anders dan de laatste keer dat we hier waren", zei het meisje. "Maar ja toen was ik zeven." Vrolijk huppelde Sun door de gangen en soms keek ze achterom, om te zien of haar tante nog wel kon volgen. Zij moest tenslotte zeggen waar alles was. De enige plek waar Sun al was geweest was een gigantische zaal waar je kon eten. "Wanneer krijg ik mijn kamer eigenlijk te zien," vroeg Sun ongeduldig, maar met een lief stemmetje.

'Nee je hebt gelijk hier groeit niks maar denk je dat een beetje hitte je tante daarin kan tegen houden? Ergens in het kasteel heb ik een kamer waar ik de ruimte koel en luchtig houd. Zo kom ik aan mijn sappen en vruchten.' En groente natuurlijk maar dat werd magisch gehaald. Net zoals al het andere eten.

'Ik denk dat je wel wat wind kan veroorzaken ja. Dat moet denk geen probleem zijn.' Ze moest bepaalde les programma's nog bekijken. Misschien konden sommige nog wel verbeterd worden.

Het perkament werd netjes op een van de stapels gelegd. Vervolgens volgde ze haar nichtje door het hele kasteel en vertelde af en toe iets.
'Nou daar zijn we toevallig,' Noroëlle liep een trap op en Sun zou haar moeten volgen, ze wilde immers haar kamer zien. Ze liep op een deur af en opende die. 'Hier zijn nog een paar plaatsen vrij. Kies maar een plek uit.'

Vrolijk huppelde Sun de kamer binnen en keek even rond. Er stonden zes hemelbedden rond een kachel. De kachel stond nog niet aan, maar dat deerde Sun niet. Ze hield zichzelf warm.
Sun liep naar een bed dat achteraan stond en plofte daar op neer. "Zalige bedden", zei ze. Het meisje deed haar hoed af en zette het koffertje naast het bed. De schoenen die ze droeg werden meteen in de kast gestopt en haar jas ( die ze al lang had uitgedaan) hing ze aan een haakje. "Wanneer beginnen de lessen?" vroeg ze nieuwsgierig. "En liggen hier nog andere kinderen op de kamer?"

Wat was Sun toch sterk. Een week geleden was het gebeurt maar hier stond ze alsof er niks was gebeurt.
'Het zijn inderdaad goed bedden voor leerlingen zoals jullie.' Ze nam plaats op een van hen. 'Maandag, je kan dus nog even wennen. En er slapen hier nog vier meisjes. Met eentje moet je een beetje oppassen. Het is namelijk een maanelf en die kunnen wij niet verstaan.' Ze bekeek de reactie van haar nichtje. 'Maar met gebarentaal kom je ook al ver hoor.' Een grote glimlach kreeg haar nichtje vervolgens.

'En jij ruimt wel netjes je spullen op maar wie zegt dat de rondleiding hier ten einde is? Je hebt de stallen nog niet gezien, en je hebt mijn pegasus nog geen gedag gezegd.' En als Sun even bij haar pegasus was kon Noroëlle even verhaal halen bij de wachters. Haar nichtje hoorde niet door de bescherming te kunnen.

"Dat zal wel lukken, tante." Sun sprong van het bed af en maakte een flikflak* waarna ze voor haar tante terecht kwam. "Kunnen we?" zei het meisje nog steeds even opgewekt. Sun kon nooit normaal lopen. Ze moest altijd lenige sprongen doen of rondtuimelen in de lucht.
"Waar gaan we nu naartoe tante?" Sun keek om en wachtte op haar tante.

*Zo noemen Belgen het in ieder geval

'Naar de stallen Sunnie, heb je net niet goed geluisterd.' Ze aaide de kleine meid even door haar haren.
'Ik denk dat mijn lieve meid je gemist heeft. Jij haar ook?' Haar Pegasus was zo mak, ze kon haar zo wel even alleen met haar laten. Het deed toch niks.

Ze waren na een tijd gewandeld te hebben bij de stallen aangekomen. 'Ze staat daar,' de fee wees naar de laatste stal. 'Ik ben zo goed terug?' En weg was de grote fee.

De pegasus keek op toen ze haar baasje hoorden. Kreeg ze weer wat lekkers?

"Oké tante!" riep het meisje haar tante nog na. "Ik wacht hier wel!" Sun liep richting de staldeur en klikte het slot open. "Hallo, mijn liefste." Sun aaide de pegasus zachtjes over haar hoofd en glimlachte. "Ik heb je gemist", fluisterde ze.
Sun keek even om haar heen om te zien of haar tante nog steeds weg was en zei toen: "Een klein ritje kan vast geen kwaad." Ze gaf de pegasus eerst een koekje en kroop toen op de rug van het dier. Sun had haar nog niet eens opgezadeld, maar tegen dan zou haar tante vast al terug zijn. "Hup", zei het meisje en ze gaf benen.

´De wachter die het schild in stand houd is ziek en dat melden jullie niet!´ Wat hadden die wachters af en toe toch. Dacht ze slimme, trouwe mensen aan te nemen, bleken ze niet zo slim te zijn. ´Meld aan de kapitein dat ik hem vanavond wil spreken in mijn kantoor.´ Als de man er niet was of geen goede rede had om dit niet te melden zou hij waarschijnlijk terug keren als wachter.
Het schild, het beveiligingsschild wat de school beschermde tegen indringers, ze besloot het zelf maar in stand te gaan houden.
De fee maakte korte gebaren naar de lucht en het paleis was beschermd tegen alle die naar binnen of buiten wilde komen.

Al gauw was Noroëlle weer terug bij de stallen, ze was nog boos op de wachters. Sun had dus vandaag een beetje pech.
'Ga eens heel gauw van haar af.' Sprak ze streng tegen haar nichtje. Normaal gesproken was ze niet zo streng maar door luiheid van de wachters was ze lichtelijk geïrriteerd geraakt.

Toen Sun had geluisterd.[1] Sprak de fee weer. 'Waarom deed je dat Sun?' Het klonk niet vriendelijk maar ook niet onaardig.

[1] Ja toch?