De kapel van Ayelas

Voordat Pema naar Kukural was vertrokken, had ze nog wat eten en drinken ingeslagen. Vervolgens ging ze haar pony halen en ging ze op weg.

Na een paar dagen reizen kwam Pema met haar pony in Kukural aan. Ze was weer terug, waar ze haar vrijheid verloren was geraakt. Ze glimlachte kort. Ze was dan wel niet vrij, ze was wel mooi ontsnapt.

Rustig liet ze de pony door de mensen massa stappen. Ze zocht naar de kapel van Ayelas, de godin die hier leefde. Zij zou vast duidelijkheid geven.
Na een paar keer vragen kwam ze er eindelijk. Het was hier ook een stuk rustiger dan in de binnenstad.

Bij de kapel stapte ze van haar pony en bond hem vast. Met stilte betrad ze de kapel, het was een mooi ding. Ze keek om zich heen maar kon niemand ontdekken.
Voor het altaar knielde Pema.

'Ayelas, ik om gunst vraag, zou je mij Silwyna de maangodin de weg wijzen naar u? Of hier willen verschijnen? Hoor gebed alstubliefd aan.' Alles sprak ze op fluistertoon, niemand anders dan alleen de godin mocht dit horen.

Een grijze mango, dat was het cadeau van haar zuster voor haar miljoen jaar bestaan. Ayelas zag het nut er niet van in, maar toch bewaarde ze de vrucht goed in een mand vol ander fruit dat ze had gekregen van haar familie. De natuurgodin wou net naar haar hangmat gaan toen er opeens een geluid klonk. Het was heel stil en Ayelas had een vermoeden waar het vandaan kwam. Snel liep ze naar haar raam en keek op de aarde neer. Het geluid kwam van een oud stenen kapelletje dat midden in Kurukal stond. Eerst luisterde Ayelas goed en toen ze haar naam hoorde vallen daalde ze af naar de kapel.

Met een prachtige stem sprak de moeder van de natuur: "Met wie heb ik het genoegen te spreken?" Ayelas had lang bruin haar waar groene blaadjes in zaten en een lang groen kleed, ook gemaakt van bladeren. Om haar armen en benen waren takken gekruld waar prachtige bloemen aan groeiden. Op haar hoofd had de godin een bloem nog mooier dan alle andere. Dit was een bloem van Jatha, een levensbloem waarmee allewonden konden worden genezen. Ayelas had hem gekregen van haar vader, Iontach, toen ze de verschrikkelijke oorlog van de donkere had gewonnen. Ook Ayelas' zusters, Fyloën en Milaya, kregen zo'n bloem. Er waren er maar drie op de hele wereld, dus waren het kostbare juweeltjes. "U heeft mijn hulp nodig, hoorde ik", zei Ayelas.

Het duurde even maar toen kreeg Pema antwoord. Ayelas vroeg wie ze was. 'Silwyna, de nieuwe maangodin.' Sprak ze terug tegen de godin. Ze was blij dat ze contact had maar ze had de godin liever voor haar gezien.

'Nee, ik wil mijn hulp aanbieden, Gonta de exmaangodin stuurde mij. Ik gehoord Kukural in de problemen. Mijn taak ik u te helpen, aanvaard u dat?' Hopelijk wel want anders was ze hier helemaal voor niks heen gereden.

Ayelas maakte een kleine buiging. "Welkom terug maangodin." Ze lachte vriendelijk en ging op een stoel zitten die in de kapel stond. "Je moeder heeft je dus toch maangodin gemaakt. Ik vreesde al dat de maan nooit meer helder zou schijnen."

Ayelas keek verbaast naar de maangodin. "Hum, misschien heb je je moeder fout begrepen, maar er is niets mis met mijn volk. Ze hebben al hun problemen zelf opgelost en nu zijn ze al maandenlang in vrede. De stammen herenigen zich zelf, dus ik zou niet inzien wat het probleem is." Een lachje volgde en ze zei: "Misschien kan je maar best in Kurukal blijven; hier is het veilig."

Pema stond op toen ze de stem van de godin niet meer in haar hoofd hoorde maar in de kapel. 'Gonta deed het vlak voor ze stierf.' Ja haar moeder was net op tijd geweest.

'Je beledigd mijn moeder?' Pema trok een wenkbrauw op en keek haar collega godin aan. 'Ze was de godin van de voorspellingen. Trek je dat in twijfel?' Wat stom van de natuurgodin. 'Ik ben niet voor niets hier naar toe gekomen. Je zult straks zien dat mijn moeder gelijk heeft. En denk maar niet dat ik je dan help.' Pema draaide zich om en keerde de godin haar rug toe.
Prima dan zocht ze het zelf maar uit.

Ze liep de Kapel uit nam haar pony mee en ging opzoek naar een herberg.

Ayelas keek verbaasd naar de kwade elfin. Ze beledigde Gonta helemaal niet, maar het leek haar vreemd als haar volk nu opeens grote problemen zou krijgen, net nu alles perfect loopt. De natuurgodin keek nog eens naar de elfin en dacht na. Wat als Gonta echt had voorspelt dat er problemen zouden komen in Tawelu. Dan had ze de hulp van de maangodin hard nodig. Ayelas wou nog zeggen dat ze haar hulp wilde, maar bedacht toen hoe stom ze was. Ze was een godin, ze kon heus wel voor haar volk zorgen. "Veel succes nog!", riep ze de maangodin na.