Krachtmeting

Al vroeg in de morgen was Pema opgestaan, ze had niet zo best geslapen en werd gek van het woelen. Ze besloot dus om half zes uit bed te gaan. Zichzelf op te frissen en aan te kleden. Een ochtend wandeling kon vast geen kwaad.

Na een stuk gewandeld te hebben kwam ze aan bij de poort van de villa. De wachters waren net bezig met hun oefeningen. Pema bleef staan kijken.
Toen de wachters doorkregen dat er een vrouw naar hun keek, ja toen deden ze natuurlijk meer hun best. Hoewel.. het zag er nog vreselijk uit. Waren dit echt de wachters?

Ze liep op de man af wie de bevelen gaf en sprak hem aan. 'Zijn dit je beste mannen?'

De wachter keek met een kwade blik op. Hij vatte dit op als een belediging en dus antwoordde hij: "Wat kan het jou schelen? Het enige wat jij moet doen, mevrouwtje, is die kinderen lesgeven en zorgen dat ze de boel niet op stelten zetten, begrepen?" Zodra hij zijn punt duidelijk had gemaakt ging hij weer verder met wat hij aan het doen was.

De wachters waren geen elite krijgers zoals je die in Arivu vond, maar als je kon vechten en mensen kon verdedigen dan was dat al goed genoeg om wachter te worden. Trouwens, al wat ze hier te doen hadden, was gezelschapsspelletjes spelen en nieuwe leerlingen doorlaten. De poort was niet eens een poort zoals de poorten van Kurukal. De kapitein was een zwaardvechter die was opgeleid in de barakken van Kurukal. Hij had goede punten op zijn eindexamen en toen hij op de muur van Kurukal stond, was hij zo trots als een pauw. Nu was hij gedwongen om de stomme villa van de keizer te beschermen.

'Ik was bezig met een wandeling toen ik jullie zag trainen, of dansen..' Mevrouwtje, hij moest eens weten. Mannen dachten altijd maar weer dat ze slimmer, sterkeren en vooral beter waren. Ze haatte mannen.

'Ik wed dat ik je krijgers kan verslaan in een zwaardgevecht.' Hierbij keek ze even naar de mannen. Die dachten vast dat ze makkelijk te verslaan was of dat het zielig zou zien.
'Nou? Wie durft? Wees niet bang niemand kan me pijn doen.'

De andere wachters stonden al op om de 'nieuwe' een lesje te leren, maar de kapitein hield en tegen en met een gemene grijns zei hij: "Ik kan haar aan." Tien jaar lange training moest genoeg zijn om een hoge elf te verslaan. Hij wist dat ze magisch begaafd waren, maar nu hij wist dat het om een zwaardgevecht ging, wist hij gewoon dat hij zou winnen.

"Kom maar op met die knappe trucjes van je, meisie." Weer die gemene grijns. De kapitein trok zijn zwaard en liet zijn harnas voor wat het was. "Hier zul je spijt van krijgen, dametje." De kapitein stormde op de 'nieuwe' af en haalde uit met zijn zwaard; dit zou een makkie worden.

Precies wat Pema wilde. De kapitein zelf nam de uitdaging aan. Pema knikte naar de man. Ten teken dat ze het prima vond.
Aan een wachter vroeg ze om een zwaard, de ze met wat dwingen al gauw kreeg.

Pema bekeek de man, hij praatte veel te veel, ze luisterde geen eens naar hem. Nee Pema keek naar de handelingen die de man verrichten. En nu wist ze precies waar het zwaard zou komen. Pema verplaatste een been en pareerde de slag van het zwaard. Gelijk daar nar haalde ze uit met haar zwaard. Met de platte kant dan wel, de kapitein hoefde nou ook weer niet dood.

Als een volslagen gek probeerde de kapitein het vrouwtje een kopje kleiner te maken. Het lemmet zwiepte door de lucht, maar raakte geen enkele keer de uitdagende vrouw. Vol woede en haat haalde de kapitein uit. Wat haatte hij dit. Verslagen worden door een vrouw was het ergste wat een man kon meemaken, tenminste, dat dacht hij. Hij was opgegroeid tussen mannen die allen hun kracht wilde bewijzen.

De kapitein keek geschrokken naar de punt van het zwaard dat prikte in zijn vel. hij wist dat de vrouw hem niets zou doen, maar het was behoorlijk eng om verslagen te worden. Wat nou als dit echt was en hij oog in oog stond met de vijand. Dan zou hij worden gespiesdt aan het vijandelijke zwaard en zou hij het daglicht nooit meer zien.

Met een krop in zijn keel duwde hij het zwaard zachtjes weg. Nederig reageerde hij: "Je hebt me verslagen. Het spijt me dat ik zo hoogmoedig was." De volwassen man beet op zijn lip om niet in wenen uit te barsten. Toen keek hij in de ogen van de overwinnaar en vroeg: "Zou je me kunnen leren?"

Alsof Pema aan het dansen was, pareerde ze de slagen of ontweek ze ze. De man wilde te graag winnen, en deed maar wat. En dan was dit nog wel de kapitein! Hoe erg zouden de wachters er dan wel niet aan toe zijn?
Pema speelde nog even door en maakte er toen een einde aan.
Ze prikte zachtjes met haar zwaard tegen de man aan. De blik die de man toonde was heerlijk.
Ze grijnsde.

'Docenten die fysieke wapenbeheersing geven, kunnen meestal wel goed vechten.' Nu zou de man vast begrijpen waarom ze had gewonnen.

'Ik zou het kunnen, ik heb na mijn lessen ook best tijd. Maar mijn technieken zijn niet gratis. Misschien dat de directeur iets voor jullie kan regelen. Het gaat immers of sterke onverslaanbaare wachters. Daar wil hij toch wel voor betalen?'

'Of jullie moeten de les bij komen wonen.' Maar dat zou wel heel beschamend voor ze zijn. Ze keek alle mannen even aan en grijnsde.

De kapitein keek beschaamd naar de vrouw die hem zonet had verslagen. Hij had niet geweten dat deze dame leraar fysieke wapenbeheersing was. Haar uiterlijk had dat helemaal niet verraden. De man wilde zich verontschuldigen, maar besefte toen dat hij dat zojuist had gedaan. Met een knalrood gezicht stond hij op en stak zijn zwaard weer in de schede.

"Ik kan u geen goud geven, mevrouw. Wij verdienen amper iets, sinds er zoveel wachters zijn aangesteld in Kurukal." Hierom had de kapitein overwogen om te stoppen met zijn baan en er een andere te zoeken, maar hij kon moeilijk de beveiliging in gevaar brengen door te stoppen. Nu besefte hij dat hij geen kans maakte tegen de duistere legers van Tirgh.
"Wat ik u wel kan geven, mevrouw, is de titel van Kapitein. Ik realiseer mij nu dat onder mijn leiding de wachters geen kans maken tegen de donkere elfen, maar u wel. Dus daarom vraag ik u: wilt u kapitein worden en ons beter opleiden?"

Nee zoveel verdiende je niet als wachter zijnde. Hoewel je toch je leven gaf voor anderen. Ach ja het was ook wel een eer.

Zij als kapitein van dit stelletje rotzooi. Het zou hard werken worden dan. 'Dus je zet je schaamte opzij wen wilt leren van een vrouw? Jullie allemaal?' Ja dat deed haar wel goed.
'Goed dan ik word graag jullie kapitein en leer jullie technieken om beter te leren vechten.' Ze keek de mannen even aan. En begon op een strenge toon te spreken. 'Maar verwacht niet dat het makkelijk word, het word hard werken en jullie zullen elke dag bekaf zijn.' Behalve op zondag dan. En natuurlijk moest een deel de wacht houden maar een beetje dreigen met zwaar werk kon geen kwaad.

De kapitein werd blij van de vrouw's speech. Hij wilde graag bijleren en de beste manier hiervoor was een meester te hebben. De dame, wie het dan ook was, zag er wijs uit. Natuurlijk, ze was een hoge elf, maar toch. De vrouw die hier voor hem stond leek anders dan de anderen, niet zo... Hoogmoedig.

De kapitein had een vrouw die net een kind had gekregen. De man was dolgelukkig, maar met de oorlog vreesde hij voor het leven van zijn familie. Met zijn beroep als wacht hoopte hij hen te kunnen beschermen.

De kapitein wilde weer naar zijn post gaan, maar toen realiseerde hij iets. "Hum, mevrouw?" vroeg hij. "Wat is uw naam?"

'Mijn naam is Pema Nasc en de uwe?'

Maar nu, ze kon niet zichzelf zomaar betitelen als kapitein, de nu nog kapitein mocht dat ook niet doen. Er zat maar een ding op, ze zou naar Brenin moeten gaan. Hopelijk was hij al wakker.

'Mag ik u vragen mee te komen?' Vroeg ze aan de kapitein. 'We moeten nog wel wat zaken regelen met heer Parthonax.' Ze wachtte op de kapitein en al naar het kantoor van het schoolhoofd toen ze iets bedacht. 'Wat jullie betreft,' ze keek naar de wachters die hun maar na zaten te kijken, 'twee van jullie gaan naar de poort de andere twee kunnen ontbijten. Los zelf maar op wie wat doet. Maar als ik narigheid hoor dan weet ik jullie gauw te vinden.'
Zo hopelijk was dat dreigend genoeg.

De ex-kapitein, die we nu maar wachter zullen noemen, glimlachte en antwoordde: "Mijn naam is Endar Laogan."

De man knikte en liep braafjes met de vrouw mee. Hij wilde geen problemen veroorzaken door weg te lopen. Endar had nu al genoeg schrik van Pema. Trouwens, op zijn post had hij toch niets te doen, dus kon hij evengoed meegaan.

Het duurde even lopen voor ze door de voortuin en het plein waren overgestoken, maar uiteindelijk bereikte ze het gebouw en liepen ze naar binnen. Endar wist veel van de school, maar hij kwam bijna nooit binnen, dus liet hij de vrouw voorgaan en volgde hij haar gestaag.