De houten kar

Brenin kon het niet geloven. Enkele weken geleden zat hij nog in zijn kantoor boeken te lezen en verslagen te schrijven, maar nu zat hij in een houten kar op weg naar een gevangenis. De man werd opgesloten omdat hij een schoolhoofd was en hij een gevaar kon zijn voor de donkere elfen. De wachters waren zijn kantoor binnengestormd en hadden hem verdoofd met gifpijlen. Kort daarna was hij wakker geworden in een houten kar, die hem helemaal van Kurukal naar de Rand van de Wereld brachten. Met een groot schip werd hij naar het uiterste Zuiden gebracht waar Andar lag.

Brenin keek naar zijn lichaam. Zijn dikke bontmantel, die hem moest beschermen tegen de koude van Draeth, was vervangen door een verweerd hemd en een gescheurde broek. Aan zijn voeten droeg hij stoffen schoentjes. Brenin zuchtte. Hij was op en kon niets meer doen. De man had geprobeerd om in een weerwolf te veranderen en zo uit de houten kar te ontsnappen, maar blijkbaar hadden de donkere elfen zijn krachten ontnomen. Misschien was hij zelfs voorgoed genezen.

Na dagenlang reizen kwamen ze eindelijk aan. De boot waar Brenin in werd vervoerd stopte en hij werd naar buiten gebracht. Onder zijn ogen zaten grote paarse wallen en zijn lip vertoonde nog steeds bloed van de martelingen van de donkere elfen. Met zijn handen op zijn rug stapte Brenin op de volgende houten kar. Terwijl ze door de stenige woestijn liepen voelde Brenin de hitte die door zijn lichaam werd geduwd. Hier zou hij nooit kunnen ontsnappen, wat hij ook deed.

Het duurde enkele uren voor ze bij de toren aankwamen, maar ze kwamen er en dat was wat telde. Brenin stapte uit en ging mee met de bewakers. Hij werd weggevoerd naar een cel waar hij een tijd moest wachten. Toen werd de deur geopend en kon hij naar buiten. Half strompelend wandelde de gespierde man naar buiten. Groepen gevangenen keken hem aan, maar deden of zegden niets. Zuchtend ging hij tegen een muur zitten en at het stukje brood op dat hij had gekregen bij het buitengaan.

'Laat hem maar, hij heeft genoeg gehad.' Ze zag hoe twee mannen van haar groep de zwakke man los lieten. 'Laat dit een waarschuwing zijn, als je de volgende keer weer met niks komt dan zal ik niet zo vriendelijk zijn.' Ze zag de angst in de ogen van de man en genoot er van. 'En nu wegwezen!'
De man wist niet hoe snel hij weg moest komen. Haar groep moest lachen op de man, ach ze kon er zelf ook wel om lachen.

Ze nam plaats op een steen en haar groep volgde. Mensen die op stenen in de buurt zaten werden niet al te vriendelijk weggejaagd.
Ze zat hier al een paar maanden, begon als eenling, voegde zich bij een groep en klom zo ver omhoog tot leider. Je moest hier hard spelen, je overleefde het anders niet. En ze vond het eigenlijk wel leuk. Ze was een van de sterkere groepen en was leider. Ja het was nog best een goed leven hier.

Noroëlle dacht verder over het leven tot dat ze een bekend gezicht zag. Nou maar dat was toch zeker Brenin? Een kort grijnsje kwam op haar gezicht. 'Haal hem eens voor me,' vroeg ze aan twee mannen van haar groep. De twee stonden op en liepen recht op de weerwolf af. Zonder waarschuwing grepen ze elk een arm van de weerwolf en namen hem mee. Bij de groep aangekomen stuurde ze de weerwolf naar een stoel en lieten hem zitten. Maar ze lieten de man nog niet los, op beide schouders lag een hand. Zou de weerwolf willen vluchten dan werd hij direct gegrepen.

'Fijn je weer te zien Brenin, hoe gaat het met je.' De gemeene lach vertelde bekende dat Noroëlle niet zichzelf was. Ze was hier gek gemaakt en gedroeg zich hoe ze het hier wilde zien.

De diplomatische Brenin probeerde zo goed mogelijk met de situatie om te gaan en zei: "Ook fijn om u te zien, Dame Matha. Ik kan u vertellen dat uw nichtje veilig is bij mijn leraren." Ook al was het oorlog, hij wilde zijn school op een goed blaadje brengen en dat zou niet lukken als hij zomaar zei dat Kurukal was aangevallen.
Iets in Brenin waarschuwde hem. Hij wantrouwde Noroëlle meer dan ooit en hij wilde niet dat dit fout zou aflopen. De vriendelijke vrouw die hij eens in haar had gezien was verdwenen met haar geliefde Speire. Brenin keek op en zei rustig: "Zijn dit je nieuwe vrienden, Noroëlle? Ik kan me anders niet herinneren dat je met zo'n mannen omging." Brenin gebaarde met zijn hoofd naar de sterke mannen naast haar.

Brenin zag het nu duidelijker. Hij had even snel nagedacht over wat er zou gebeurd zijn met Noroëlle en het kon bijna niet anders dan dat zij zich sterker wilde voelen in de groep van misdadigers. Het was overduidelijk dat ze zich niet gedroeg naar haar normen en daar zou Brenin haar later wel op wijzen, maar één ding was zeker: Brenin zou hier nooit aan meedoen.

Opeens keek Brenin naar een jongere vrouw niet veel verder van Noroëlle. De man herkende haar vaag en dacht diep na, maar zei er niets over. Tenslotte was hij nu een gevangene van de gevangenen en hij kon niet zomaar persoonlijke dingen vragen van iemand die hij niet hoorde aan te spreken. "Noroëlle, ik zou graag hebben dat je me liet gaan. Ik wil graag even alleen zijn om na te denken, als het je niet stoort." De man keek heel serieus naar de fee en wachtte af op een reactie.

'Dat is goed nieuws, en ik hoop voor haar en de andere kinderen dat de nachtelfen ze niks zullen doen.' Natuurlijk raakte het Noël toen de weerwolf over haar nichtje begon. Sun was een soort kind van haar, ze miste haar enorm maar ze had er nu niks aan. Ze was veilig en verder zou ze er niet over nadenken.

'Het leven in de gevangenis veranderd mensen Brenin. En ja het zijn mijn 'vrienden.' Je moet weten hoe je vrienden behandeld en dan heb je er zo een hele boel.' Elke 'vriend' uit haar groep was anders.

'Oh maar ik ben nog niet klaar met je, en zomaar weggaan dat doe je toch niet he?' En anders had ze haar mannen en vrouwen. 'Ik wil je een eenmalige aanbod doen. Je zou een goede aanwinst zijn voor mijn groep, ik weet hoe je kan vechten. En als je ja zegt hoef je niet helemaal onderaan te beginnen. Ik weet wat ik aan je heb. Dus wat word het?' Ze wachtte even maar voordat Brenin nog iets kon zeggen... 'Oh als je het aanbod niet aanneemt, word je automatisch de vijand.' Een zieke grijs verscheen. Als Brenin slim was, ging hij op het aanbod in. En anders was het en verlies voor haar. Maar daar kwam ze wel weer overheen.

"Kurukal is volkomen veilig, Noroëlle. Als we ooit vrijkomen zal je je nichtje terugvinden in mijn school. De donkere elfen durven niets te doen tegen Kurukal. Ze weten dat het de oudste stad van Iontach is en dat die niet mag worden verwoest." Een beetje mysterieus keek hij de vrouw aan. Hij was zeker van de veiligheid van de laatstgeboren Matha. Ze zou het hoe dan ook overleven, hoe erg de oorlog ook was.

Brenin reageerde niet. Hij keek de fee gewoon aan en zei niets. Toen keek hij naar alle 'aanhangers' van Noroëlle. Hij zag dat ze bang waren, dat ze niet écht geloofden in de fee. Brenin wist dat als hij iets inspirerend zou zeggen, ze hem zouden volgen, maar dat deed hij niet. Hij wilde de toestand waarin Noroëlle verkeerde niet veranderen. Ze waren dan misschien collega's, vrienden kon je hen niet noemen. Brenin had zijn eigen koninkrijk en zijn eigen school en zo had Noroëlle de hare. Zij zorgde zelf voor haar problemen en dus zou Brenin daar niets aan doen.

Nog steeds zonder emotie antwoordde Brenin: "Ik mag de manier waarop je dit spelletje speelt niet, Noroëlle. Ik heb altijd al voor mezelf gezorgd en dat zal ik deze keer ook doen. Ik heb gezien hoe je de zwakkere gevangenen behandeld. Zoiets noem ik laf en alleen maar laf. Ik heb geen medelijden met je Noroëlle en mijn antwoord is nee. En als je nu denkt dat je me kunt bang maken of onderdrukken, dan heb je het mis. Ik breek nooit, als je dat maar onthoudt. Laat me nu gaan, Noroëlle, en er zal niets gebeuren met jou 'vrienden'."

'Ik weet dat Kurukal veilig is, anders had ik haar nooit daar heen laten gaan.' Niet dat ze een keus had. Op Speire zou ze waarschijnlijk gedood zijn. Ze had een juiste beslissing gemaakt.

'Brenin je bent hier net. En nu weet je al hoe het leven hier gaat? Ik zit hier maanden, heb het leven leren kennen. Alleen overleef je het niet. Je zakt diep diep in een gat. De vraag is of je daar nog uit gaat komen. Je word er namelijk steeds verder in geslagen.' Ze keek de man aan. Er was een waarschuwing in te lezen. Als hij bleef weigeren dan zou ze hem in dat gat proppen.

Ze zuchtte even. 'Spijtig, maar goed je hebt gekozen. De vrijheid krijg je om te vertrekken.' Er werd een opening gemaakt waardoor de weerwolf kon vertrekken. Ze knikte naar de mannen die de weerwolf vasthield. Maar voordat de weerwolf nog wat kon werd er een poging gedaan hem uit de groep te gooien, letterlijk!

Brenin had al zoiets verwacht. Met wat wilsmagie bleef Brenin staan. Hij liet zich niet zomaar doen. Omdat er door Noroëlle's mannetjes nog niet was geslagen zou Brenin dat ook niet doen. Hij wandelde rustig weg en ging op een zonnig plekje zitten, met zijn ogen naar de hemel gericht en zijn armen steunend achter zich. De man glimlachte naar Noroëlle en dwaalde toen af naar de vrouw die hij vaag herkende.

Brenin wist heel goed hoe het er in Andar aan toe ging. Ooit was Brenin hier vijf jaar lang opgesloten door de elfenkoning. Ze zagen zijn samenwerking met de keizer als verraad en hadden hem zonder pardon opgesloten. Natuurlijk was Andar veranderd sinds Dumexor aan de macht was gekomen, maar de gevangenis hield wel zijn principes. Daarnaast was Brenin een zeer intelligente man die snel situaties doorhad. Als Noroëlle dacht dat ze alles beter wist, dan liet hij haar maar doen.

En vanzelfsprekend glimlachte Noroelle terug. Het was dan wel jammer dat Brenin er onder uit wist te komen maar tonen dat dat haar irriteerde, nee dat was niet nodig. Dat was niet goed voor de zo grote Brenin. Hij moest niet gaan denken dat hij machtig was.

Noroelle bekeek de man nog even. Ze had hem veel liever als bondgenoot dan als vijand. Ze waren hiervoor collega´s. Schoolhoofden van belangrijke scholen. Brenin was een dwaas. Haar vijand ze moest het accepteren.

Een signaal klonk, het teken dat iedereen naar zijn of haar cel moest gaan. Het teken dat Noroèlle´s groep ging vertrekken om de volgende keer weer bij elkaar te komen als een sterke groep.
Noroëlle vertrok naar haar cel en nam plaats op haar bed. Hoe zou ze Brenin kunnen pesten.