In de cel van Brenin..

Nadat ze haar maaltijd bijna volledig had opgepeuzeld, eeuwen niks eten maakte je ongelooflijk hongerig, had ze het opgeruimd. Nou opgeruimd.. ze had wat over was gewoon laten vallen.

Nu zat ze bij een beekje, zichzelf te wassen. Ze zat onder het bloed en dat was vies en vies was niet mooi en niet mooi was niet prachtig en prachtig moest ze het liefst ten alle tijden zijn. Ze ging zelfs nog even in het meer baden, zodat het stof en gruis wat ze van haar verstening nog bij zich droeg kon laten verdwijnen.
Maar ze kon niet te lang baden er wachtte nog iemand op haar. Ze trok haar kleding weer aan die door de wind al schoon waren gewaaid. Ze haalde nog ergens een geurende bloemetje vandaan en stak dat in haar haren.
Ze was er weer helemaal klaar voor.

Arya klapte haar adelaars vleugels uit en vloog terug naar Andar. Bij andar aangekomen zocht ze naar Brenin en die was na een tijdje gevonden.
Ze glimlachte naar de man. Ze was te laat dat wist ze maar het kon haar niks schelen. Ze boog stilletjes de tralie om en gleed soepel naar binnen. Binnen gekomen boog ze de tralie's weer recht. Ze lande op de grond en keek naar de slapende weerwolf.
'Heb je me gemist?'

De dag; dit was de tijd wanneer men sliep op Andar. Al eeuwenlang prefereerden de donkere elfen de nacht om in te leven en de dag om in te slapen. Misschien kwam dit door hun afstamming van de nachtgoden en hun voorouders die in donkere grotten woonden en nooit het daglicht zagen. Brenin dacht er lang over na en zijn hoofd zou opensplijten als hij nog langer piekerde in zijn bed. Zijn ogen waren nog dicht, maar dat zou snel veranderen want hij werd gewekt door een bekende stem.

De zoete stem van Arya drong door in zijn oren en langzaam opende de weerwolf zijn ogen. De man rekte zich uit en draaide zich om met slaperige oogjes. "Goeiedag", mompelde hij nog een beetje suf. "Heb je nog een leuke morgen gehad?" Brenin kwam recht en trok zijn bovenstuk van zijn uniform aan. "Ik wil je vragen hoe je hier binnen bent gekomen, maar sommige dingen kunnen misschien beter een geheim blijven." De man stond met een glimlach recht en liep naar de sirene.
Een speelse kus op haar wang liet zien dat hij haar niet was vergeten.

Toen draaide hij zich even om en vroeg hij: "Weet je nog wie je heeft versteend?"

'Ik heb lekker gezwommen, al dat vuil van de eeuwen afgespoeld. Het was heerlijk.' Ze keek de man aan hij had vast mee willen zwemmen. Ze grijnsde even zonder rede.

'Ach als je maar onthoud dat ik overal binnen kom.' Niet omdat ze Sirene was maar omdat ze een sluipmoordenaar was. Maar dat hoefde de beste weerwolf nog niet te weten.

Alleen een kus? Ze had zich gewassen had een heerlijke geur om haar heen en alleen maar een kus? Waren weerwolven soms moeilijker dan mensen? Nee het lag niet aan haar, zij was perfect er was gewoon wat mis met die man.

'Ik weet dat het een mannelijke sneeuwelf was.' Ze liep naar de man toe en sloeg haar armen om zijn middel. Ze stond nu achter hem en kon als ze op haar tenen stond met haar hoofd op zijn schouder leunen.
'Het was een goede magiër, een sterke. Sterk in wilsmagie vooral.' Ze liet haar handen wat omhoog gaan en drukte zich dichter tegen hem aan.
Ze stuurde hem een telepathie beeld van de sneeuwelf. 'Zo zag hij eruit.'

Brenin grijnsde even dom: "Oh, jij moet je niet meer wassen, Arya, zelfs als je in een schouw zou springen was je nog de mooiste vrouw ter wereld." Een zweverige blik volgde en Brenin ging weer zitten. Zijn handen grepen naar het dunne deken om zijn adrenaline kwijt te raken en toen zijn ogen naar Arya keken kreeg hij aangename kriebels in zijn buik. Brenin vroeg zich af hoe Arya zich baadde met zo'n gigantische vleugels. Die waren toch vast nat geworden en dan moest ze die eerst laten drogen voor ze weer naar Andar kon vliegen. De weerwolf was nooit goed geweest in natuurkunde. Zoiets was weggelegd voor Hymnae Annwyl, een collega van Brenin die op mysterieuze wijze voor een maand verdween en dan weer terugkwam.

De gevangen man wilde wel verleid zijn, maar hij zat met zijn gedachten ver weg. Al de hele morgen had Brenin zitten nadenken over de sirene, maar vooral over Aezaris en wat hij met de sirene moest. Sirene's waren tenslotte bewoners van de Luchtige Landen en niet van de Vulkanische Eilanden.

Tintelingen liepen over Brenin's rug naar zijn nek en deden zijn nekharen overeind staan. Niet van de schrik, maar meer omdat hij opgewonden was. Hij luisterde maar half naar de beschrijving van de sneeuwelf, maar toen hij hem doorkreeg begon Brenin te denken. Langzaam kreeg hij en beeld voor zich. Het was geen echte elf, maar een tekening op een wandtapijt. Waar Brenin het wandtapijt had gezien was hij vergeten, maar de tekening stelde een heer voor met daarnaast een vrouw en daarnaast nog een man. Die man was degene die Arya had doorgestuurd. Een man met een gebruinde huid, zwart haar met zilveren draden in en een donkere blauwe mantel. Dit was Baerys Rhaegon, broer van Pyraea Rhaegon en zoon van Aramos en Melaea Rhaegon, die op hun beurt afstammelingen waren van Armas Rhaegon, Heerser van de Noordelijke Ijslanden. Brenin wist dat deze afstammelingen de grote heren waren van de Zuidelijke Sneeuwrijken, oftewel het zuidelijke deel van Arlan. Langzaam drong tot Brenin door waarom de Sneeuwelfen Andar hadden aangevallen. Brenin besloot om dit later aan Arya te vertellen.

De kriebels kwamen al even snel terug als ze waren verdwenen. Brenin draaide zich om en kuste Arya. De man wandelde naar achteren tot het bed en legde haar neer. Het was jaren geleden dat Brenin de liefde had bedreven en nu Arya zijn instinct naar boven liet komen moest hij zijn nette etiquettelessen wel opzij zetten.

'Ach ik deed het ook voor mezelf, ik was me graag.' Ze was een schoon wezen. Moord gepleegd? Gelijk daarna in bad. Ze moest er goed en aantrekkelijk uitzien. Bloed schrikte mensen nog wel eens af. Vooral bij vrouwen, mannen keken er meestal wel door heen en dachten vaak dat ze een gevallen engel hadden voor zich hadden. Ha mannen waren sukkels. Zelfs deze alleen was deze later waarschijnlijk nog handig.

Arya gaf de weerwolf op verschillende plekken wat kusjes, de man was druk in gedachten en zij moest hem daaruit kussen. Hij moest niet denken hij moest doen. Ze drong zich zowat aan hem op.

Hehe de man ondernam actie, en was dominant. Ze grijnsde, dit zou leuk worden. Ze zou genieten.


De weerwolf leefde, had genoten. Daar was geen twijfel over mogelijk. Maar toch omdat ze dit nooit kon vragen aan een man.
'Wat vond je?' Eigenlijk was het overbodig maar ze wilde graag horen hoe mooi en geweldig ze wel niet was.

Heel ander onderwerp. 'En.. weet je wie die sneeuwelf is?'

Brenin had nog nooit zo'n mooie vrouw gezien als Arya en ook al had ze vleugels, Brenin merkte er niets van, maar of hij dit nu zou vertellen tegen diegene waar hij mee in bed lag... De ruwe handen van de man rustten op de rug en de nek van de sirene. Zijn prachtige bruine ogen waren eigenlijk niets vergeleken met die van de vrouw. Een halve glimlach stond op Brenin's gezicht terwijl hij zich naast de sirene neer liet ploffen en zijn handen op zijn eigen borst werden gelegd. "U bent niet te vergelijken met de mooiste vrouwen van heel Olean. Ik wou dat je bij mij kon blijven, maar helaas loopt de morgen ten einde en zullen de wachters mijn middagmaal brengen." Brenin's ogen gleden van de bloedmooie sirene naar boven en de lange toren die zich daar uitstrekte hield niet op in een dak. Het zonlicht stroomde volop naar binnen door het grote gat dat in de toren zat. Een ijzeren hek moest ervoor zorgen dat niemand binnen zou komen, maar toch was Arya binnen gekomen. Even lachte de koning van Olean, maar stopte ook snel toen hij in gedachten verzonk.

De twee bruine ogen waren nu weer op de sirene gericht. "Dat weet ik, maar ik vrees dat ik die naam niet hier kan laten vallen, Arya. Zodra ik uit deze cel ben zal ik je vertellen wie jou heeft versteend." Een plagerige glimlach volgde en Brenin legde zich op zijn zij. "Als je denkt dat we hieruit kunnen ontsnappen heb je het mooi mis", Brenin liet zijn ontblootte arm zien en wees op een zwart streepje, "Dit is een soort van magisch zegel en als je Andar verlaat zal het de wachters waarschuwen dat er een gevangene is ontsnapt. Tenzij je alle wachters wilde uitschakelen en me wilde meesmokkelen tussen al die gevangenen komen we hier in geen honderd jaar uit."

Opeens klonken zware voetstappen op de gang. Zo snel als hij kon sprong Brenin recht en deed hij zijn gevangenenuniform aan. "Je moet nu gaan Arya", fluisterde Brenin. "Ik zie je wel als de tijd rijp is." Brenin liep nog snel naar haar toe om een kus te geven en ging toen liggen op zijn bed, klaar om te doen alsof hij sliep.

Het waren goede woorden die Brenin sprak. Ze was niet te vergelijken met het gewone volk en was dus vele malen knapper. Wat ook waar was, ze was prachtig, veel mooier dan al die mensen vrouwen.
Arya keek de man aan, vermoedelijk kwam hij uit Olean.

Hmm hij kon het haar niet vertellen, niet hier in ieder geval. Ze streek wat van Brenin's haar opzij. 'Je bent een knappe slimme weerwolf je bedenkt vast wel wat.' Je moest vooral de mannen laten denken dat ze slim en krachtig waren, daar waren ze gevoelig voor. 'En anders neem ik je toch gewoon mee, hoog boven de wolken. Ze kunnen heus niet sneller vliegen dan mij.' Of zou dat zwarte streepje hem ook verraden waar hij was?

Dat Brenin opsprong was vervelend. Hij raakte daarbij een van haar vleugels waardoor zij zelf een stukje opvloog. LOMP BEEST! Maar niks van haar irritatie liet ze merken aan de buiten wereld.
Ze raapte haar jurk van de grond en keek nog even naar Brenin. Tot gauw fluisterde ze in zijn oor. Een klein spreukje op het dekentje deed het op het gezicht van de man vallen, het dekentje leek wel een beetje te leven. In ieder geval was het een goede afleiding zo kon de weerwolf niet zien hoe ze vertrok.
Ze hoorde de deur open gaan en schoot toen zo snel mogelijk de wolken in. Zo vrij als een vogel genoot ze van haar vliegtocht.

Brenin schudde zijn hoofd met spijt: "Je kan me echt niet meenemen", een vinger streelde over Arya's wang, "Dat streepje zal me meteen verraden en je zou ervan verschieten hoe de donkere elfen je weer gevangen nemen. Enkel als iedere wachter van Andar is uitgeschakeld, de hitte van het eiland is verdwenen en er een boot klaar staat om te vluchten, zal ik vrij zijn." De man keek droevig naar de sirene en streek een haar uit haar gezicht.

Brenin's hart klopte sneller dan ooit en even dacht hij dat ze gezien waren. Als dat zo was zou hij worden gemarteld tot hij op zijn knieën moest smeken om genade. Opeens werd het deken tegen zijn gezicht gedrukt om daarna weer te vallen als een levenloos ding. Brenin durfde zelfs niet te kijken toen de wachter binnenkwam om hem eten te brengen. "Eet", beval de wachter en Brenin draaide zich om. Hij stond recht en keek rond. Arya was verdwenen. Verwonderd liep Brenin naar de kom rijst en at.