Brenin verslaat Hymnae

Brenin flitste naar de poort van Tuaidh's oude villa die nu blijkbaar als school werd gebruikt. De keizer had hem toegezonden dat Hymnae niet geschikt was als schoolhoofd en dat Brenin het schoolhoofd moest worden. Hij was van zijn eiland helemaal naar Kurukal gereisd om daar niemand aan te treffen. Of toch wel. Hij keek naar het raam en zag dat er een kamer was ingericht door een leerling. Tuaidh deed het best goed voor zijn eerste school.
De man liep een rondje over het grasveld en keek naar verschillende plantsoorten. "Hoe zou het gaan met de maanelfin die Tuaidh heeft gevonden," zei Brenin tegen zichzelf. Hij had een goede band met Tuaidh en dat zou ook altijd zo blijven. Jammer genoeg was Brenin geen Hoge elf en mocht hij dus ook niet in Arivu komen.

Tuaidh flitste naar de poort van Drayocht en trof daar zijn oude vriend Brenin aan. Hij zou Hymnae's plaats innemen als schoolhoofd. Natuurlijk moest Hymnae wel blijven maar dan zou ze gewoon geneeskunde geven. Geen speciale behandelingen dus. "Brenin, ik stel je Saphire, Hymnae en haar kleine leerlinge voor." Hij wees de elfen stuk voor stuk aan en wachtte even om te zien hoe Brenin zou reageren. Hij duwde de elfen even aan de kant en fluisterde in Brenins oor: "Ik moet trouwen met Saphire, maar Hymnae zal me tegenhouden. Ik wil dat je haar in Drayocht opsluit zodat ze nergens meer naartoe kan gaan. Sluit haar desnoods binnen op met haar kleintje." hij wees even naar het kindje dat Hymnae vast had.

Saphire:

Verbaast keek ze naar Drayocht. Hoe was ze hier gekomen?
Berenin, wie?
Ze werd naar voren geduwd waardoor ze bijna viel. Ze haten dit, altijd als ze een visioen had gehad was ze zo slap als wat.
Het visioen ze dacht er even aan terug. Het was vreselijk!


Mirima:

He? Waar was het woud? Waar was haar vader, waar was ze!? 'Hymnae.. w-waar zijn we? Ik wil naar huis ik wil met jouw naar huis en met Saphire, ik voel me hier niet prettig...'

Tuaidh gaf Hymnae nog niet eens de kans om te antwoorden. Hij zei voor Hymnae iets kon zeggen: "Meisje, je bent op Drayocht. Hymnae en Saphire zijn gevlucht en ze moesten hier zijn." Tuaidh wandelde heen en weer en wreef over zijn witte geitensik. "Misschien kan ook jij hier onderwijs volgen. Als je wilt natuurlijk, het is niet verplicht." zei Tuaidh tegen het meisje. "In ieder geval moeten ik en Saphire weg", ging hij verder, "Het visioen heeft alles veranderd. Normaal gezien zou ik haar naar het Heiligdom van Kurukal laten brengen, maar dat is nu te riskant. Voorspellingen zijn er omgevolgd te worden", zei Tuaidh wijs. "Hymnae, ik moet naar Arivu dus pas goed op je kleine zusje en je kind", zei hij. Tuaidh liep naar Saphire en stak zijn hand uit. "Ga je mee?" Het was eerder een bevel dan een vraag. Tuaidh tolde weer heen en weer en even later waren ze van het pleintje verdwenen.

Mirima:

'Ik wil hier helemaal niks! Ik wil naar huis met Hymnae en Saphire! Ik wil hier niet zijn op een school het gaat je niet weer lukken om een dochter van de woudstam te stelen! Ik loop wel terug als het moet!'

De hoge elf luisterde geen eens. Hij nam Saphire mee en was weg. 'Hymnae, dit kan toch niet!' Strijdlustig keek ze naar haar mentor, waar was de oude mentor van haar gebleven? 'Hymnae!' Kwaad maakte ze haar handen tot vuisten. Als niemand haar hielp ging ze zelf wel.
Ze draaide zich om en maakte aanstalten om te vertrekken.


Saphire:

Saphire ging mee, ze wist dat de voorspelling hoe dan ook zou uitkomen. Tegen stribbelen had geen zin. En daarbij was ze ook nog te moe, zou ze vluchten dan zou hij haar toch wel weer vinden.

Tuaidh lachte luidop toen het meisje zelfs te voet naar Tawelu zou gaan. "Vertel me maar als je 500.000 mijl kunt wandelen." Tuaidh lachte nog eens en klopte op het meisje haar schouder. "Zie je Saphire en Hymnae? Zij stribbelen niet tegen en waarom niet? Omdat ze weten dat het geen zin heeft. Geef het op en vraag en Brenin of hij je terug kan brengen." Dit laatste werd minder aardig gezegd dan normaal maar Tuaidh was totaal van slag door de voorspelling.

'Ik geef niet op! Ik stuur je wel een brief als ik er ben!' Ze rende de poort door de stad in. Al gauw liep ze door de bossen, waar bossen waren was haar woud. En zover lopen zou het toch ook weer niet zijn?
Met een twijfelend gevoel liep ze verder. Wat was ze toch eigenlijk stom. Ze had geen drinken of eten meegenomen of iets voor de nachten. Ze stopte weer met lopen en zuchtte. Ze draaide zich om en probeerde te bedenken welke kant ze terug moest. Ze wist het niet meer ze was verdwaalt...

'Hymnae!!!!!!!!!!!!' Haar mentor zou haar wel helpen.


Een sneeuw witte uil lande voor de woudelf. Het vloog weer weg met de bedoeling dat ze volgde of dat iemand de uil zou zien.

Hymnae stond er maar slapjes bij en haar gezicht stond er droevig bij. Tuaidh verdween samen met Saphire en Hymnae keek er maar op. Ze wist best wat hij met haar ging doen. Enkel degene die met Tuaidh trouwen mogen in Arivu komen. Dus Saphire zou het evenbeeld van Hymnae worden.

Brenin nam Hymnae bij haar polsen vast en wou haar mee naar binnen nemen. Opeens hoorde Hymnae haar naam roepen en ze wist zeker dat het Mirima was die het riep. Hymnae keerde zich om en keek naar de lucht, waar een witte uil uit het woud vloog. "Mirima!" riep Hymnae en ze probeerde zich los te wringen. "Laat me los jij smeerlap!" riep Hymnae tegen Brenin. Brenin liet niet los. Hij sleurde haar zelfs mee naar de voordeur. Hymnae draaide zich om en gaf een mep in Brenins gezicht. Hij liet los en voelde verbijsterd aan zijn wang. Hymnae rende naar buiten, door de straten, over de velden en uiteindelijk bij de bossen van de nimfen.

Hymnae liep naar de eerste boom die ze tegenkwam en legde haar hand erop. Ze sloot haar ogen en zocht door het woud naar Mirima. Uiteindelijk vond ze enig leven, maar het was niet Mirima. Gubat liep door de bossen met een grote speer en een moeraskrokodil naast hem. Hymnae keek even naar het beeld van Gubat en besefte toen dat Mirima om hulp vroeg. Hymnae zocht en zocht, tot ze het kleine meisje bang tussen de bomen zag lopen.

Nee waar ging de uil heen! Ze wilde niet alleen zijn! ´Hymnae!!!!´ Huilend zakte ze op de grond, ze wilde naar huis gewoon het leven weer oppakken en samen met Hymnae haar training afmaken.
Ze wilde naar haar moeder en vader.

Midden in de bossen verscheen er een zwarte merrie. Mirima hoorde wat geluid en keek naar het prachtige paard.
De merrie liep op Mirima af en drukte haar neus tegen haar schouder. Mirama aaide haar en glimlachte. ´Laat jij mij niet alleen?' Ze knuffelde het paard, het maakte haar rustig.

( OOC: ik ben in m'n vorige post vergeten te zeggen waar het kleine meisje/kindje is. Hymnae heeft haar op haar rug gebonden met een doek en het slaapt vredig)

Hymnae wist nu wat ze moest doen. De bomen waren hoer kleiner maar toch kon Hymnae er in klimmen. Met vele mooie sprongen landde Hymnae in een boom vlakbij Mirima. "Mirima, gaat het?" Ze sprong uit de boom en gaf haar leerlinge een dikke knuffel. "Meisje toch, ik zal je beschermen." Hymnae aaide het meisje door haar haar en stelde haar gerust. Het kind op haar rug sliep nog steeds even vredig.

'Hymnae!' Ze omhelste haar mentor stevig. 'Ik wil naar huis met jouw, ik wil niet op de rare school zitten. Laten we alsjeblieft naar huis gaan.' Hoopvol keek ze naar de oudere woudelf, zij wilde toch ook weer naar huis. 'We kunnen nu naar huis niemand die ons tegen houd, we zijn woudelfen.' Ze probeerde motiverend te spreken zodat Hymnae met haar mee zou gaan. Ze wilde hier niet langer meer blijven, ze haatte het hier nu al!

De merrie die nog achter Mirima stond herkende de oudere woudelf. Ze zou het kind hier achter kunnen laten. Ze hinnikte nog een keer en galoppeerde ervan door.

Hymnae troostte Mirima eerst even voor ze het slechte nieuws bracht. "We kunnen niet terug naar huis gaan Mirima. Ik heb ooit een eed afgelegd dat ik altijd trouw zou zijn aan de keizer. Zodra ik wat ben afgekoeld ga ik terug naar Brenin en ga ik gewoon door met m'n oude leventje." Hymnae keek met spijt in haar ogen naar de jongere woudelfin. "Het spijt me Mirima. Ik ben niet meer wat ik ooit was." Ze knuffelde Mirima nog even en stond toen op. "Ik moet gaan Mirima. Als je mee wilt kan je altijd nog volgen. Als je niet wilt kan je altijd nog naar Gubat gaan. Hij loopt hier niet veel verder op zoek naar ons. Zeg hem maar dat ik naar Drayocht ben." Hymnae ging er van uit dat Mirima terug naar de woudelfen zou gaan dus liep ze al richting de velden. Ze draaide zich om en wuifde even. "Tot ziens, mijn dappere jageres."

'Hymnae zo ken ik je niet, je moet normaal doen. Je hoort bij de woudelfen niet bij die stomme school. En ik hoor bij jouw, ik ben jou leerlinge! Als jij niet mee gaat dan.. dan..' Ging ze dan met Hymnae mee? Ze wilde naar huis maar niet zonder Hymnae..

'Hymnae wacht!' Ze rende op haar mentor af en remde op tijd. 'Ik ga mee.' Ze glimlachte. 'Als jij niet met mij mee gaat dan ga ik wel met jou mee, je komt niet van me af.'
Zo gezegd zo gedaan. Mirima liep met Hymnae terug naar de school. Hopelijk was die weerwolf vriendelijk..

Hymnae lachte blij want haar geliefde leerling en vriendin wou mee gaan. Ze spreidde haar armen open en omhelsde Mirima nog eens stevig. "Wacht", zei Hymnae, "We zijn iemand vergeten." In de struiken hoorde Hymnae geritsel en even later kwam Gubat tevoorschijn. Hymnae draaide zich om en keek de man aan. "Je dacht toch niet dat ik je zomaar liet gaan", zei Gubat. Hij grijnsde en liep naar Hymnae. "Kubatan mag dan wel dood zijn. Zijn nakomelingen blijven bestaan." Hymnae nam Gubat mee in de omhelzing en zei: "Vanaf nu zullen we je maar Gubatan moeten noemen, opvolger van Kubatang de grote."

De vier woudelfen ( vergeet het kleintje niet) liepen samen door de velden van de landelfen en lachten, praatten wat bij en uitten vooral hun gevoelens. En wanneer de meisjes moe waren mochten ze op de krokodil gaan zitten om even uit te rusten.

Uiteindelijk kwamen de woudelfen bij Drayocht aan. Hymnae stapte naar binnen en liep naar een bankje. Ze had het kleine kindje geen aandacht gegeven sinds Tuaidh hen mee had genomen naar Drayocht en dus nam ze het kleintje van haar rug. Het was nog maar een baby. Misschien ééntje van een paar maanden, maar nog steeds een baby. Hymnae stelde het kleintje gerust en nam het bij haar borst. Gubatan keek rond in de tuin en bekeek enkele bloemen. "Wat is deze tuin fake." Gubatan nam een blad tussen zijn vingers en het scheurde ter plekke. Een lachje verscheen op zijn gezicht en hij liep naar een andere plant die er wat sterker uitzag.
Hymnae keek op toen het baby'tje klaar was met drinken ( eten) en zei: "Gubatan, Mirima. We moeten een naam voor het kleintje zoeken. Iets met een betekenis." Het kind was nog jong en veel uiterlijk was er niet dus vielen die opties voor namen weg.
"Wat denken jullie?"

'Owh wat dacht je van Lewe of uhm Elämä.' Ze dacht even verder na ze moest meer namen verzinnen! 'Of uhm Vie, Vida oeh Maisha.' Dat waren er denk wel genoeg? 'Zit daar misschien een leuke bij voor haar? Of iets wat er op lijkt?' Ze keek van Gubatan naar Hymnae naar het kleine elfje. 'Ze moet iets bijzonders hebben, ze heeft een oorlog en brand overleefd! Wel mede dank zij jou Hymnae.' Ze keek even trots naar haar mentor. Haar mentor was heel goed in ... dingen.

'Nou wat word het!' Vroeg ze enthousiast aan de anderen.

Hymnae knikte en dacht verder na. "Ik zoek verder", zei ze tegen Mirima. De woudelfin stond op met het kindje en liep door de tuinen.

Ondertussen was Gubatan nog steeds in zichzelf aan het mompelen en omdat hij genoeg had van de lelijke planten ging hij zich maar mengen in het gesprek. "Lema, Lebe, Nerwen. Wat maakt het uit." Hij zwaaide zijn armen in de lucht en ging weer zitten.

Hymnae draaide zich abrupt om en keek met een idee-blik naar Gubatan. "Wat zei je daar net?" Gubatan keek op en maakte een 'huh?'-geluid. "Nerwen, een prachtige naam!" Een grote glimlach verscheen op Hymnae's gezicht en ze keek dolgelukkig naar alle aanwezigen.

Vie was toch een prachtige naam! Maar nee Gubatan kwam met Nerwen en Hymnae werd verliefd op de naam. Stomme Gubatan, Hymnae was haar mentor en Gubatan mocht daar niet tussen stoken. Boos schopte ze een steentje van zijn plek. 'Ik vind Nerwen geen leuke naam,' sprak ze kinderachtig. 'Ik vind Vie veel leuker.' Hierbij keek ze even kwaad naar Gubatan. Hij had haar die naam gegeven. Op zich vond ze Nerwen helemaal niet zo'n vreselijke naam. Maar dat ging ze niet zeggen! Het was gewoon dat ze Gubatan niet mocht. Dus ook de naam niet. 'Ik ga haar Vie noemen.' Koppig sloeg ze haar armen over elkaar en keek de twee stommeriken aan.

Hymnae vond het spijtig dat Mirima zo reageerde want eigenlijk maakte het niet uit hoe het kleintje heette. "Ach, Mirima. Er komen nog andere kindjes. Wil je haar misschien even vasthouden?" vroeg ze aan het boze meisje. Hymnae hield van haar leerlinge, maar ook van Gubatan dus kon ze geen partij kiezen. Zelfs als ze de woudelf haatte zou ze nog geen kant kiezen. "Wees voorzichtig", zei de woudelfin terwijl ze het kleintje aan Mirima overhandigde.

Met tegenzin pakte ze het kleine elfje aan. Ze wilde haar helemaal niet vasthouden maar het elfje werd nou eenmaal in haar armen geworpen. Ze keek naar het kindje en niet veel later glimlachte Mirima. Wat was het toch een schatje. Plagend kietelde ze het kleine meisje, het gevolg was dat het meisje begon te lachen. 'Dat vind je wel leuk he Vie.' Rustig knuffelde ze het elfje even. Voor haar was dit Vie, altijd. Voorzichtig met kindje en al ging Mirima op de grond zitten. Ze werd een beetje moe van al dit staan. Ze keek weer naar het kleintje en glimlachte opnieuw.

Hymnae keek toe hoe haar koppige leerling het kindje vasthield. Gelukkig veranderde haar gemoedstoestand al snel en verscheen er een grote lach op haar gezicht. Ze hield ervan hoe Mirima met haar dochtertje omging. Zonder het te beseffen was ze naast Gubatan gaan zitten op een bankje. Hymnae's hand verschoof en raakte dat van Gubatan. Deze voelde dat en hij keek naar de handen die op elkaar lagen. De smoorverliefde man werd knalrood ( voor zover dat te zien was onder zijn groene huidskleur) en liet Hymnae's hand liggen. Gubatan schoof zelf een stukje naar Hymnae toe en keek naar haar. De vrouw was niet echt bezig met Gubatan, maar toen hij naar haar keek glimlachte ze. Ook zij schoof wat opzij en legde haar hoofd in zijn nek.

'Oeh kleine Vie, ja liefe kleine Vie.' Telkens opnieuw kietelde Miri het meisje en het meisje bleef er maar om lachen. Ze vond Vie lief.
Ze keek even naar.. Ah bah! Verliefde volwassene! 'Jullie maken Vie nog bang met jullie gedrag!' Riep ze naar de oude elfen. Gelijk daarna draaide ze zich om en zat ze met haar rug naar de oudjes. Nu waren jong en nog jonger veilig voor het volwassen worden. Mirima wilde nog lang niet zo'n saaie volwassene worden en Vie vast ook niet. 'Grauw.' Mirima deed net alsof haar hand een monster was.

Nerwen/Vie:

Het kleine meisje had in een korte tijd heel veel meegemaakt. Ze was uit een brand gered, was meegenomen door wildvreemden, werd in de handen van een meisje gedumpt en had blijkbaar twee namen: Vie en Nerwen. Zelf gaf ze de voorkeur aan Vie, maar praten kon het meisje nog niet. Het enige wat haar stembanden produceerden was: "Bubwahbebebahbwah." Kleine belletjes kwamen uit haar mond door te veel speeksel. Het grote meisje kietelde haar en ze lachte luidop. Het meisje was toch aardig, dacht ze. Vie stak haar armpjes uit en probeerde het meisje te omhelzen. "Mima!" pruttelde het kleintje.

'Ah booeobeabahbee.' Antwoorde Mirima op het kleintje. 'Probeer jij al te praten Vie, kleine meid. Goed dat je het probeert hoor!' Breed glimlachend keek ze naar Vie. Hoe kon zo iets kleins zo lief zijn!

'Ahw!' Klonk het opeens hard van Mirima vandaan. 'Je zei Mima! Mima dat moet ik wel zijn!' Ze omhelsde Vie. 'Goedzo Vie! Ik ben Mima. En jij bent Vie. Vie de kleine woudelf.' Opnieuw omhelsde ze het elfje. Zacht fluisterde ze: 'Lief klein zusje van me, ik zal je grote zus zijn.'

Nerwen/Vie:

De lach van Vie vulde de tuin en bracht geluk en blijdschap. Het kleine meisje wist haar armpjes om Mirima heen te slaan. "Mima, Mima!" probeerde ze te zeggen. Het klonk niet echt als Mirima, maar ieder elf zou zo verliefd kunnen worden op Vie. Vie sloot haar oogjes plots en ze trok haar neus op. Een grote niesbui volgde en Vie huilde omdat het pijn deed om te niezen en ze was vreselijk geschrokken. Het kleine meisje kroop tegen Mirima aan en huilde zo hard ze kon om alle aandacht te trekken.

Huilend kind uhm... ´Vietje stil maar.´ Ze aaide de rug van het kleintje. Maar Vie huilde door. ´Vie stil nou maar. Het is niet eng.' Weer hielp het niet. 'Hymnae?' Mirima stond op en liep naar de twee woudelfen. 'Ik .. wil je helpen? Ik krijg haar niet meer stil..' Schaamte, ze kon niet eens een kindje laten ophouden met huilen. Ze overhandigde Vie aan Hymnae, waarschijnlijk kreeg haar mentor Vie wel stil. Kort keek ze even naar Gubatan, waarom was HIJ erbij gekomen. Hij pikte alleen maar de aandacht van Hymnae in.