De knuffel en zijn nieuwe begin

Een voskleurig paard liep door de bossen. Met op haar een Hoge elf, een vluchteling. Ze deed zich voor als hopeloos ding maar had het vertikt om wapenloos op pad te gaan. Dus had ze een dolk in haar laars en haar boog voor zich op het zadel, de bijbehorende pijlen zaten aan haar riem in een koker.
Ze zou hopeloos doen maar niet voor haar leven.

De hoge elf volgde haar neus, brand luchten dreven haar naar het kamp wat verwoest was. En wat was het verwoest, Hama kende geen genade. Ze sprong van haar paard en leidde het verder het kamp in.
Er zou toch wel iemand over zijn? Ze keek rond en zag een voorwerp dat de brand en overval had over leeft. Ze bukte en raapte het op.
Woede borrelde op, had Hama zelfs kinderen laten sterven in deze strijd! Woest trapte ze tegen een stuk hout.
Die vrouw was geen leven waard! Met wat geweld stopte ze de knuffel in haar zadel tas en liep verder door toen ze schreeuwende personen hoorde.
Er waren toch nog levende en vrije mensen. Zou Arnhar er bij zitten? Rustig liep ze door de onrustige mensen. Niemand die ze herkende, totdat... Was dat niet de ene elf? Je.. Jezulla!
'Jezulla!' Half rennend kwam ze op haar af, met pony. 'Jezulla, waar Arnhar?'

Jezulla was veel te suf om te antwoorden. Ze kwam recht en keek om haar heen. Naast haar lagen omgevallen tenten en wat verder was alles verbrand. Ook Jezulla's gezicht vertoonde roetvegen. Na zichzelf een klap in het gezicht gegeven te hebben stond Jezulla op en keek naar degene die haar had aangesproken. "Oh jij bent het. Arnhar had me gevonden, maar toen hij me meenam werd ik weggeblazen door een laoch. Hij is nu waarschijnlijk in het woud met de overgebleven kampers." Jezulla liet een traantje rollen en liep naar Pema. "We moeten snel weg, Hama is vast al op weg naar hier om jou te doden." Ze vroeg of op de pony mocht en na een antwoord gekregen te hebben zei ze: "We kunnen best naar het Westen trekken. Daar is het hoge elfenvrij." Ze lachte en wachtte op een reactie.

'Heb je erge pijnen?' Wellicht moest ze verzorgt worden. Hoewel dat was dan vast al wel gebeurt.
'Ik weet dat het pijnlijk is maar.. wat heeft Hama aangericht? Wat..zijn verliezen?' Ze moest het gewoon weten, ze moest weten hoeveel doden Hama op haar geweten had.

Pema knikte, en hielp Jezulla op de pony. Pakte haar boog en gaf de teugels aan Jezulla. 'Niet langs Arnhar?' Ze wilde hem nog bedanken.. of iets. Haar dienst aanbieden mocht het ooit nodig zijn? Ze wilde hem gewoon nog even zien.

Na een tijdje lopen besloot Pema haar vraag te stellen. 'Weet jij waarom Arnhar zocht jouw? Ik vluchtte hij toen jou zocht. Waarom?'

"Het valt wel mee. Ik werd gewoon omver gelopen, meer niet", zei Jezulla. Ze keek verdrietig naar de grond en zei: "De enige die het hebben overleefd en die vrij zijn, zijn Arnhar, Torval een paar transfiguranten, een smid en zijn dochter, een paar kinderen en een landelfin." Jezulla schrok ervan dat ze dit alles wist zonder het te hebben gezien, maar dat hadden Atullen wel vaker. "Voor zover ik weet zijn er maar een twintigtal gevangenen."

"Ik weet niet waar Arnhar is en als we hem zoeken maken we het te gemakkelijk voor Hama. Hij is vast in de buurt, maar Hama ook." Een beetje triest voerde ze de pony door het bos naar het Westen, waar een landelfendorpje lag.

Jezulla bloosde opeens heel erg toen de vraag werd gesteld. Ze hoopte dat niemand die vraag ooit zou stellen, maar nu was het toch gebeurd. "Ik hum... Hij hield van me en toen jij aankwam heeft hij dat tegen me gezegd. Hij heeft zich erg aan me gehecht en daarom wilde hij me zoeken." Meer onthulde Jezulla niet. Dat hoefde ook niet.

Dat waren dus heel veel doden, te veel. Het kamp was groot geweest, ze had het gezien. Oh als ze Hama in haar handen kreeg! Ze zou haar, ze zou, iets!!! Ze moest gewoon dood voor al haar daden!

'Liefst ik hun bevrijden.. maar ik weet gevaar voor iedereen als ik doe.' Zou Hama haar te pakken hebben dan kon ze haar niet meer bestrijden. Het ergste was dan nog dat ze de maanelfen in de steek liet, haar volk! Ze moest dit slim spelen en niet uit wraak.

'Je gelijk hebben.' Ze gaf het niet graag toe maar Jezulla had gelijk. Zouden ze naar Arnhar zoeken dan had Hama hun zo gevonden.

'Sorry ik vroeg..' Ze zou Arnhar dan nu wel missen. Een geliefde... Nee ze wilde er maar niet aan beginnen.

'Kunnen we na dorp naar Kurukal? Ik wezen daar zijn, optijd.'

Jezulla knikte. Ze wist niet wat Arnhar haar had bevolen, maar Jezulla vertrouwde hem. "Wat moet je doen in Kurukal? Het is een grote stad, weet je wel." Ze liet de pony wat versnellen en keek goed om haar heen. Het bos werd dichter en de pony paste er wel tussen, maar een paard zou nu al vastzitten door de laaghangende takken. "We zijn er bijna. Ik hoop dat je niet te hard opvalt want anders zal iemand je aangeven of zo." Jezulla was bezorgd en keek om om te zien of Pema nog wel achterop zat. "Waarom kwam je eigenlijk terug naar het kamp? Buiten het feit dat je de verliezen wilde weten."

'Woudelfen helpen.' Met wat wist ze eigenlijk niet maar hopelijk zou dat daar duidelijk worden. Haar moeder had gezegd dat ze haar hulp nodig hadden, nou en als ex-maangodin.. daar vertrouwde de nieuwe maangodin wel op.

'Ik gedraag me hulpeloos..' Zoals Arnhar haar had verteld. Ze mocht niet opvallen als krijgster. Hoewel haar boog wel opvallend was. Het was een maanelfen boog, ze had hem een beetje gecamoufleerd maar misschien zouden het de echte kenners opvallen.

'Wilde Arnhar bedanken.' Dat ze bezorgt om hem was klonk zwak dus werd het dit maar. Zwakte uitspreken, je moest het nooit doen je vijand wist je dan meteen hoe hij je moest pakken.

"Wat is er dan met de woudelfen? Ik dacht dat Tuaidh hen had geholpen door de weerwolven weg te jagen?" Jezulla wilde meer zeggen, maar ze moest opletten dat ze niet tegen een boom aanliep. De takken hingen eerst heel laag, maar de omgeving veranderde en de grote junglebomen werden loofbomen. Uiteindelijk kwamen er huizen in zicht. "We zijn er", zei Jezulla. Ze stapte af en liet ook Pema van de pony stappen voor ze het dier naar een stal bracht.

"Dat je je hulpeloos moet gedragen is enkel ter bescherming, Pema. Zodra je ver weg bent van Hama mag je een persoonlijkheid ontwikkelen en dat hoeft niet per se zwak. Alleen ben je nu een hoge elf die weinig heeft meegemaakt. Je hebt de oorlog van Gonta zogezegd ook niet meegemaakt." Jezulla glimlachte onschuldig en liep richting een herberg. "Ik moet hier zijn. Ik zal je wat geld geven zodat je naar Kurukal kan reizen. Tot ziens, Pema."